The Wicked Liar 2: The Lying Game [PUBLISHED BY POP FICTION]

Chapter 1: Not Real

Kanina pa ako nakatingin sa kisame. Kahit na ramdam ko yung init sa mukha ko na galing sa bintana, I still dont mind. Hindi ko lang talaga makalimutan yung bangungot ko kanina.

At first I thought it was real. Nasa isang madilim na lugar ako then there's a blinding light. Then there's Derick. Nakatayo lang siya sa harapan ko. Hindi nagsasalita. Walang emosyon. Hindi ko alam pero nakaramdam na lang ako bigla ng sobrang kaba. I started calling his name pero hindi ko marinig kahit ang sarili kong boses.

Matapos ang ilang sandali, tumalikod na siya. Hinabol ko siya at hinawakan para pigilan. My eyes are filled in tears and Im begging him not to go. Pero nang tignan ko siya, halos kilabutan ako.

He's Derick but he's not. His brown eyes were gone at napalitan yun ng itim. He looks like some sort of a creep. Yet mas humigpit ang hawak ko sa kanya. Nagpumiglas siya at tumilapon ako sa malayo.

Then the scene shifted. Nakaupo ako and there's a light towering me but the rest of my environment is dark. When I tried to get up napasigaw ako dahil sobrang sakit ng tyan ko o puson. Sa sobrang sakit I can't even determine kung ano sa dalawa ang masakit.

The last thing I remember about that nightmare is Im drowning in my own blood.

The ring of my cellphone snapped back to my senses. For a while pinakinggan ko muna yun and reached for it on the table side. Nakaregister ang pangalan ni Derick. I instantly smiled.

Naalala ko yung araw na official na naging kami. Siya pala yung batang iniligtas ko nun sa mga bully nung pre school ako. Nagtalo pa nga kami dahil ang naaalala ko bag ang inagaw sa kanya. But he's insisting na lunchbox daw. Hanggang sa ako na din ang sumuko since hindi ko naman na din maalala kung ano nga ba yun.

And the funny thing is, ako ang first love niya. I mean, is that even possible? Pero naisip ko na pwede naman mangyari yun. Without his parents na nagpakita aa kanya ng pagmamahal when he was young, maybe kumapit siya sa memory namin na kung tutuusin maliit lang naman na bagay,

But I kissed him on the cheek daw. Funny but I cant remember.

His texts are the first ones to greet my eyes when I wake up, and his voice is the last sound I hear before going to bed. Siya na ang nagsilbing alarm clock ko kaya hindi na ako kailangan katukin ni mama o papa. Sa gabi naman he'll sing me to sleep. Hindi namin binababa hangga't hindi ako nakakatulog.

Nag aalangan pa ako kung sasagutin ko ba o hindi dahil naisip ko na naman yung bangungot ko. Pero kung hindi ko to sasagutin, mag aalala siya and maybe before I even know it nandito na siya and bombarding me questions. Simula nung maging kami sobrang maingat siya sakin. Na minsan nga nakakainis na. But then hindi ko din naman siya masisisi. Isa pa, I also want it.

I shook the thoughts away, breathed heavily sabay pindot sa answer button "Hello, baby" salubong ko sa kanya in a groggy voice

"Thank God, you're up" I hear him chuckled kaya kahit paano napangiti na din ako. Almost forget about the nightmare.

Almost.

"Anong oras tayo mamaya?" tanong ko refering sa dinner namin kasama ang parents niya.

Alam na ng magulang ko ang tungkol samin. Nung una hindi sila pumayag dahil ang akala nila hindi pa kami break ni Robie pero sinabi ko na wala na kami and we're still on good terms. Nung una hindi pa sila naniniwala kaya pinapunta ko si Robie at siya ang nagpaliwanag. We made up a story basta hindi mababanggit ang tungkol sa confession niya sakin nun.

Kung meron man na sobrang natuwa sa relasyon namin Derick, mga pinsan ko yun. Derick took a picture of me and him na nakahalik siya sa pisngi ko. He posted it on Facebook na nakita ng mga pinsan ko.