The Wicked Liar 2: The Lying Game [PUBLISHED BY POP FICTION]

Chapter 51: Nothing Left

***

MAY BOOK THREE! MAY BOOK THREE! MAY BOOK THREE!

Magbasa ka din ng author's note after ha?

I dont know how long it takes na makabalik kami sa bahay until ma comprehend ko na ang mga nangyayari sa paligid ko. There are police mobiles, mga sasakyan na pag aari ni Anden at Nico at mga tao na nag aabang samin dalawa ni Minho. Natawagan niya na kasi si papa kanina na nahanap niya na ako.

On the way home, the rain has stopped. Hindi kami naka aircon dahil pareho kaming basang basa. Throughout the drive tahimik lang kaming dalawa. Ipinagpapasalamat ko yun dahil hindi ko din alam kung ano ang dapat sabihin sa kanya.

Minho searched for me. He found me. He kissed me. Thinking of it is just too much pero hindi ko naman magawang magalit sa kanya. Cause if it wasn't for him, hindi ko alam kung ano na ang ginagawa ko.

I want to kill myself for being reckless. I was so selfish na hindi ko man lang naisip na yung ginawa ko makakaapekto hindi lang sakin, kung di sa anak ko at sa mga natitira pang tao na nagmamahal sakin.

Minho pulled on a stop at inalalayan ako sa pagbaba. As soon as I have the clear view of everyone, tumakbo si Annabeth papalapit sakin na umiiyak sabay yakap ng mahigpit. Wala na akong nagawa kung di yakapin lang din siya.

"You stupid bitch! Bakit mo ginawa yun?! Pinag alala mo kami ng husto! Paano kung may nangyari sayong masama?! You should've called me para nasamahan sana kita!" sigaw niya sakin at mas lalong lumakas ang iyak

"I'm so sorry.." marahan kong sabi and just buried myself on her hugs

Pinag init ako ng tubig ni Annie and I did a quick bath. Hindi ko alam kung ano na ang nangyayari and I guess I wont give a care anymore. Pagtapos makausap nila papa yung mga pulis, pumasok na sila sa loob ng bahay. Nakaupo lang ako sa sofa at nakatingin sa kawalan.

I feel so heartless - literally heartless. Pakiramdam ko there's nothing beating inside my chest anymore. I feel so numb with the pain I am feeling.

Ngayon na nahimasmasan na ako I have realized with an earth-shattering certainty na wala talaga siyang plano pumunta. I should've known it.. Nung alas otso pa lang sana naisip ko na na there's no way na darating siya. I let myself be fooled of my wishful thinking too much.

I let myself be fooled na mahal niya pa ako.

"Erica, hindi mo na gagawin yun kahit kailan!" sigaw sakin ni papa. Tinignan ko siya. Mapula ang mukha niya sa galit and his fists are trembling. "Hindi ako makapaniwala na nagsinungaling ka sakin!"

"I love him!" balik ko sa mataas na boses din. Why cant he - they, just cant understand ang nararamdaman kong yun kay Derick?! Ano bang ginawa kong masama eh nagmahal lang naman ako?

Marahas pa din na nakatingin sakin si papa at alam kong yung galit niya kanina mas nadagdagan ngayon dahil hindi niya nagustuhan ang sagot ko

"Hindi mo sisirain ang buhay mo Manilla Erica, ng dahil lang sa lalaki!" mariin niyang sabi at dinuro ako

"Hindi mo ako naiintindihan papa!" umiiyak na ako. Minho came by my side at inakbayan ako para patahanin pero hindi ko siya pinansin.

"Ano ang hindi ko naiintindihan?! Hindi ka pa ba nagigising sa katotohanan?! Ano pa ba ang dapat gawin ni Derick para maintindihan mong hindi ka na niya mahal?! Gusto mo pa bang dumating sa punto na saktan ka na niya ng pisikal?! Hihintayin mo pa ba na may masamang mangyari?!"

"Shut up!"

Kahit ako nagulat sa todong sigaw kong yun but there's no way to undone it. I watched as he walked towards me at isang malakas na sampal ang pinadapo sa mukha ko. And I cant do anything cause I know I deserve it. "You dont use that tone to me. Anak lang kita, Erica.. At ako ang nakakaalam ng makakabuti sayo!"