VALGUS & ERE ( Karanlığın İnsanları )

₩-€ Bölüm 31

Merhaba arkadaşlar nasılsınız? Ramazan nasıl gidiyor? :) Ramazanda işlerimi azalttığım için yazmaya daha çok vakit ayırabiliyorum, fark etmişsinizdir tabi :):):)

O zaman iyi okumalar sizlere ve iyi sahurlar:)

Bu arada beni instagramdan takip etmek için instagram arama kısmına "canan.a.d" yazmanız yeterli ;)

Öpyom :)

●●●●●●●●●●●●●●●

Huzursuz bir şekilde kıpırdanıp,

"O zaman, üzerimi sen giydirdin?" diye sordu utanarak.

"Evet," dedim kısaca.

Bir süre sessiz kaldık. Bu arada bende de uyku kalmamıştı. Yatakta oturur pozisyona geçtim. Bir şeyler düşündüğünü, arada bir odada bakışlarının herhangi bir yere kitlenişinden anlıyordum.

"Sanırım anlamamızın bir yolu var."

Merakla ona baktım. Yüzünde tuhaf bir gerginlik vardı.

"Nasıl?" Battaniyenin altından bacaklarımı vücuduma çekip dirseklerimi dizlerime dayadım.

"Şey..." dedi bakışlarını kaçırarak.

"Ne?"

Yeniden bana baktı. Ondan cevap beklerken, ilk iki normal insan gibi konuştuğumuz geçti aklımdan.

"Bana öyle dikkatli bakmasana. Zaten söylemek zor," deyip yine yerinde kıpırdandı.

Sabırsızca,

"Nedir Ere? Söyle ve çözelim şu işi artık," diyerek ona bakmaya devam ettim.

"Seni tekrar öpmem gerekiyor olabilir," der demez öylece ona bakakalıp söyleyecek bir şey bulamadım.

Bu, olabilecek bir şey değildi. Yani olmaması gereken bir şeydi. Lanet olsun, ya yine kendimi durduramazsam!

Benden cevap beklediğini anlayınca bir şeyler söylemem gerektiğini hissederek,

"Şey... Bu şekilde çözebileceğinden emin misin? Başka yollar da bulabiliriz," diye kendimden emin konuşmaya çalıştım ama sesimdeki titremeyi fark etmediğini umuyordum. Onu vazgeçirmeliydim. Onun iyiliği için, kendim için...

"Aklıma başka bir yol gelmiyor. En azından deneyeceğim," dedi masumca.

Hayır diyecektim. Hayır demeliydim.

"Pekâlâ," diye cevap verdim ama cevap veren ben değildim, içimde onu deli gibi öpmek isteyen adamdı cevabı veren.

Şaşkın bir şekilde gözlerini açıp,

"Kabul ettin yani?" diye sordu.

"Evet... Sanırım ettim ve vazgeçmeden şu işi halledelim," dedim kalbimin çarpmasını görmezden gelerek ve ona çaktırmamaya çalışarak.

Derin bir nefes alıp avuç içlerini bacaklarına sürttü. Gergindi, çok gergin. Ben de onunla aynı durumdaydım ve bu yaşananlara, bu konuştuklarımıza, yanlış olduğunu bile bile biraz sonra yaşayacağımız şeye inanamıyordum.

Yatağa oturdu. Ne yapacağımı bilemeden oturması için daha fazla yer açtım ama hâlâ yatakta duruşum aynıydı. Bu pozisyonumuzla beni öpmesi mümkün değildi. Gerilmiştim ayrıca odadaki sessizlik de rahatsız ediyordu beni çünkü şu an kendi kalp atışlarımın sesini duyabiliyordum.

Duruşumu düzeltip bir bacağımı yataktan sarkıttım. Bana yaklaşması gerekiyordu ama hareket dahi etmiyordu. Biraz bekledim, hâlâ hiçbir şey yapmayınca,