Remember // Remember you [2]

#13 . To moje życie mamo!

Przyglądałam mu się od jakiegoś czasu, jak jakiś głupi stalker. Widać, że jest strasznie zajęty czytaniem lektury przed sobą. Sama obecnie powinnam przygotowywać się do zbliżającej się sesji, a ja co robiłam? Chciałam móc z nim porozmawiać, dowiedzieć się czy między nami wszystko okej, ale nie miałam odwagi, by podejść.

- Hannah? - Pyta za mną zdziwiony głos. O mało co, a dostałabym zawału, chwytam się w miejscu, gdzie serce bije jak szalone. - Wybacz, co tu robisz?

- O! Przestraszyłeś mnie ! - szturcham go w klatkę piersiową.

Przede mną stoi ten chudy chłopak, który od czasu do czasu szwenda się
z Danielem, jak on miał na imię? Chyba James. Tak, to był on. Chłopak poprawia swoje okulary na nosie i patrzy na mnie znacząco.

- Przyszłaś do Daniela? – Pyta i widzę, jak zerka w kierunku zaczytanego kolegi.

- Skąd ten pomysł? – Prycham, ale wychodzi to tak sztucznie, że sama bym sobie nie uwierzyła. Wiem, że nie da się na to nabrać. Jako przyszły psycholog musi mieć
w sobie tą irytującą spostrzegawczość. Patrzy na mnie i tylko się uśmiecha tym swoim wszystkowiedzącym uśmiechem.

- Bo twoje studia są piętro wyżej – stwierdza. - A tu... Raczej sama z siebie nie chciałabyś się znaleźć. Są dwa wyjścia, albo przyszłaś odwiedzić swojego BYŁEGO, albo Daniela. Podejrzewam, że po niedawnej akcji, o której huczy cała uczelnia, przyszłaś do tego drugiego.

- Wiesz co... - szturcham go ponownie. - WKURZASZ MNIE - odpowiada mi tylko szerokim uśmiechem, po czym wymija mnie i rusza ku Danielowi. Zrywam się ze swojego miejsca, chowając rzeczy do torby. Nic tu po mnie.

Zrezygnowana odwracam się i idę na swoje piętro. Może trafi się jeszcze inna okazja, by zamienić z nim choć słowo.

- Hej! – nadejście James'a przerywa moją naukę.

Właśnie powtarzałem materiał na egzamin, który mam za chwilę z psychologii klinicznej. Bałem się, że zawale to, ostatnimi czasy byłem w ogóle skupiony na czymś innym, niż na nauce; a raczej na KIMŚ innym. To głupie, bo nie czułem się z tym źle. Zawsze jednak zależało mi na tym, by być na wszystko przygotowanym. Lubiłem planować i ogarniać wszystko przed czasem. Teraz trochę podupadłem
w moich postanowieniach. Do egzaminów przygotowywałem się prawie, że na ostatnią chwilę. Nie chciałem tego zawalić. Zależało mi by kontynuować tu naukę dalej, bez zbędnych zagrożeń z przedmiotów. Nie chciałem zawieść również Jo, która tak we mnie wierzyła i wspierała mnie na mojej ścieżce, którą obrałem. Wiedziałem, że musze być w tej chwili również odpowiedzialny, za to wszystko co jest teraz, jak i czeka w przyszłości.