Babasının Prensesi

ÖZEL BÖLÜM-2

Aras'ın ağzından:
Mışıl mışıl uyurken, sırtımda birinin elini hissettim."Aras uyan." Defne'nin sesiydi bu. "Ya daha çok var, sabah olmasına birazcık daha uyuyayım." Dedim, uykulu sözlerle. "Aras sanırsam bebek geliyor." Dedi. "Gelsin aşkım, hoşgelsin." Ne? Defne'nin cümlesinden sonra hemen uyandım. "Aras, ne demek gelsin hoşgelsin. Doğururum valla burada." Dedi defne ve bir çığlık attı. "Tamam aşkım, uyku sersemliği. Çığlık atma" elim ayağıma dolaşmıştı, dokuz aylık bir süreçten sonra o gün gelmişti. Sonunda kızımız aramıza gelecekti. Doğum çantasını, telefonumu, anahtarları aldım. O kadar heyecanlıydım ki. Bir an önce hastaneye gitmeliydik. Evden dışarı çıktım. "Bir şeyi unuttum galiba" dedim kendi kendime evin içerisinden gelen "Aras!" Çığlığıyla. Prensesimi doğurcak olan Ana kraliçeyi unuttuğumun farkına vardım. Her şeyi arabaya yerleştirdim ve tekrar eve girdim. Defne'yi kollarımın arasına aldım, ve arabaya doğru taşımaya başladım. Arka koltuğa onu yerleştirdikten sonra, yola koyulduk. "Aras çabuk ol!" Ve yine kulak tırmalayacı bir çığlık. "Tamam aşkım, sakin ol çok az kaldı." Elimi arka koltuğa uzattım ve elini tuttum. "Sakin ol, bebeğimiz çok sağlıklı olacak. Derin nefes al, ver" Defne nefes alış-verişleri yaparken onu arka koltuktan aldım ve hastaneye girdik.

Ve kritik saatler şimdi başlamıştı. O kadar heyecanlıydım ki lisede başlayan aşkımız, piyano çalışları, ünlü biri olması, evlenmemiz hepsi gözümün önüne geldi ve doğum haneden gelen ağlayan bir bebek sesiyle gözümden bir damla yaşın dökülmesi bir oldu.

Defne'nin ağzından:
Kollarımın arasında onu gördüğümde alnına ufak bir öpücük kondurdum. Dünyadaki en güzel bebekti. Ben anne olmuştum. Benim için o kadar değerliydi ki, kendi annem gibi davranıp onu asla bırakmayacaktım bir başına, zorbalıklar görmesine izin vermeyecektim. Benim annemin bana veremediği anne şevkatini ben kızıma fazlasıyla verecektim. Ve gözlerimden yaşlar akmaya başladı, o sırada odaya Aras geldi. Kapıyı yavaşça kapattı. Yanımdaki koltuğa oturdu. Önce bana baktı, akan gözyaşlarımdan öptü, daha sonra eliyle gözyaşlarımı sildi. Kızımıza baktı ve alnına ufak bir öpücük kondurdu.
"Şuan diyorum ki iyiki zorbalık gören bu küçük kıza aşık olmuşum. Gözlerine baktığımda aşkını tekrar tekrar hissettiğim bu kız şimdi benim kraliçem." Dudaklarını ısırdı, derin bir nefes aldı. Yüzündeki şu anda oluşan gülümseme o kadar güzeldi ki, dudağının kenarından öpüverdim. "Ben iyiki bu okyanus mavisi gözlü çocuğa aşık olmuşum. Beni hiçbir zaman yalnız bırakmayan bu çocuk, şimdi benim kralım"

Bir süre sessizlik oldu, ikimizde kızımıza bakarken ve sessizliği bozacak bir cümleye başladım. "Korkuyorum Aras, korkuyorum. Bir gün bir şey olacak, seni kaybedeceğim diye o kadar korkuyorum ki. Veya annem ve babam gibi olup, kızımızın da benimle aynı kaderi yaşamasından o kadar korkuyorum ki."

"Korkma, kraliçem korkma. Ben seni öyle sevdim ki, sen benden ayrılsan bile ben senin peşini bırakmam." İkimizde birbirimize bakarken, kapı açıldı ve hiç beklemediğim biri karşıma çıktı.

"Baba!" Dedim sessizce. Aras elimden bebeği aldı. "Senin burada ne işin var?" Dedim öfkelenerek. "Ben aradım" dedi, Aras gergin bir ses tonuyla. "Yeter artık bitsin bu küslük" Babama baktım, bana öyle bakıyordu ki, "affet beni kızım sen haklıydın. Bana annenden başka kadın yasaktı. Sen gittikten sonra haberlerini sadece magazinlerden ala ala, o kadar üzüldüm ki. Çok üzgünüm prenses'im seni dinlemedim, sana destek olmadım." Yutkundu yanıma geldi. Ağlamaya başladım. "Baba, seni o kadar özledim ki, seni bırakıp İngiltere'ye geldiğimde ilk başlarda o kadar iyi hissediyordum ki, sonra seni o kadar özledim ki prenses'im deyişini özledim. Ben hala senin prensesininim değil mi baba" ağlayarak söylediğim bu sözler üzerine babam yanıma yaklaştı "Her zaman benim prensesimsin. Unutma prenses olmak için, prensle evlenmiş olman gerekmez sen zaten kralın kızısın" hem gülüp, hem ağlamak denen duyguyu yaşıyordum şuan.

Ardından kapı açıldı ve içeri Aras'ın ailesi, annem geldi. Aras'ın ailesi bebeği görünce, bebek ile ilgilenmeye başladı, annem ise yanıma geldi. "Ben sana örnek bir anne olamadım." Yutkundu "Defne, üzgünüm. Ama sen kızına çok iyi annelik yap olur mu?" Başımı yukarı aşağı salladım. Bana iyi bir annelik yapamamıştı ama neden kalbimde bir acı oluşuyordu? İşte tüm kelimelerin yetersiz kaldığı an hayatımdan tek hamlede çıkardığım kişiler, tekrar yanıma geldiler.

İşte Defne, hayat bu kadar tuhaftı. Küçükken doğum günümde parti verdiğimde gelen çocukların ailelerinin, annemin beni bırakıp gittiğini duyunca bana attığı bakışlar. Annemden nefret etmiştim o doğum günümde sırf annemden değil babamdan da ayrıca. bir insan sevdiği kadının gitmesine nasıl izin verir diye. Zorbalık gördüğüm dönemlerde acımı anlayacak kimse yoktu bir piyanom bir de ben. Ama şimdi neden kalbim ağrıyordu, bu altı yaşındaki Defne'nin nefret ettiği kişiler için?

Sanırsam büyümek bu oluyordu. Sırf boyca,bedence büyümek değil bu. Ne kadar affedersen insanları ve ne kadar sorumluluk alırsan o kadar büyüyordun işte. Altı yaşındaki Defne gibi düşünmüyordu beynim, oysaki içerideki beyin yine benim beynimdi, ama büyüdükçe o da değişmişti. O da büyümüştü.

Etrafımdaki insanlar, onlara sahip olduğum için çok şanslıydım. Bir an onlardan nefret duymak yerine büyümeyi kabul ettim ve yüzüme ufak bir gülümseme yerleştirdim. Yaşadıklarım, hissettiklerim beni her gün daha da büyütmüştü.

Aras kızımızın adının 'hazal' olmasını istedi. Herkes buna onay verdikten sonra, ilk ve tek aşkımın kollarındaki kızıma ve yanındaki Aras'ın ailesine, yanı
başımda duran anne babama baktım. Onlar hayatta bana verilen bir armağandı

Ve bir okur @123456789azram bana bir ilham vererek özel bir bölüm yazmamı istedi. Bu benim için zor da olsa okurlarıma 'hayır' demeyi başaramıyorum. Bu yüzden böyle bir bölüm yazmaya karar verdim. Umarım az da olsa mutlu edebilmişimdir sizi 😊😍😍 sizi seviyorumm.