Babasının Prensesi

Beni Bırakma

Aras'ı kaç gündür arıyordum ama cevap vermiyordu, attığım mesajların da hiçbirine cevap vermiyordu. Bana hediye ettiği kolyeye bakıp ağlıyordum. Aras'a aşık olmadan önce şu halime baksaydım kendimi 'depresyonist ergen' diye adlandırırdım ama şimdi durum daha farklıydı. Aras'a aşıktım, işte en kötüsü de buydu, aşık olmasaydım onu burada bırakmak daha kolay olurdu, hemen biletimi alır akşamdan İngiltere uçağına binip ; sabahleyin de İngiltere'de yepyeni bir yaşama başlayabilirdim. Ama her şey bu kadar kolay değildi.
Babam bir an önce burayı terk etmem için uçak biletlerimi çoktan almıştı. Telefonumdan mesaj gelmesiyle birlikte gözyaşlarımı sildim, kolyemi taktım ve yataktan doğruldum. Mesajı açtım Aras'tandı. "Gönderdiğim adreste buluşalım" aynanın karşısına geçtim. Ağlamaktan kızaran gözaltlarımı makyajla kapattım. Altıma kot pantolonumu, üstüme desenli pembe bir tişört giydim. Spor ayakkabıları giydim ve çantamı aldım ; evin anahtarlarını alıp evden çıktım. Artık evden çıkıp nereye gittiğim önemli bile değildi, babam ve üvey annem beni önemsemiyordu. Taksi tutup yolladığı adresi tarif ettim.

Taksiden indiğimde gözlerimle Aras'ı süzdüm ama onu bulamadım. Aras'ın elini omzumda hissettiğimde ise ani bir korku yaşadım. "Beni neden buraya çağırdın?" Kaşlarım çatılmış bu soruyu sormuştum. "Seninle vakit geçireceğiz" hadi ama ben Aras'ı unutmaya çalıştıkça , o sürekli beni kendine bağlıyordu. Başımı 'hayır' anlamında iki yana salladım. Ve yanından uzaklaşmaya karar verdim. Kararımı, eyleme geçirirken bileğimden sertçe tuttu. Ve beni kendine doğru çekti, kolumun kopacağını hissettim. Aramızda neredeyse iki santim vardı. Nefes alış verişlerini hissedebiliyordum, okyanus mavisi gözleri benim gözlerimin içerisine yalvararak bakarken "Lütfen, İngiltere'ye gitmeden önce son bir kez vakit geçirelim." Sesi kalbimin içerisinde derin bir boşluk oluştururken, bunu nasıl engelleyebilirdim ki. "Tamam" dedim, yüzüme ufak bir tebessüm yerleştirdim. İkimiz yürümeye başladık, eli elime yaklaştığında sıkıca elini tuttum. Son da olsa onun elini tutmak, bana iyi geliyordu. Sonunda bir lunaparkın kapısından girerken, birbirimize baktık "Ayrılığımız, neşeli olsun" dedi ve gülümsedi.

İlk önce çarpışan arabalara bindik, daha sonra gondola bindik küçükken her gondola bindiğimde kendimi daha özgür hissederdim. Kollarımı açıp, kahkahalara boğulurdum;bugün ki gibi. Lunaparktaki palyaçolar bize iki tane peruk geçirip, burnumuza da kocaman kırmızı burun taktıktan sonra fotoğrafımızı çektiler. Bu fotoğrafları İngiltere'deki yeni evimde çerçeveye koymak üzere çantamın içine koydum. Daha sonra dönme dolaba bindik, küçüklüğümden beri en yüksekte kalınca içimde korku ve heyecanın karışımı bir şey oluşuyordu. Küçüklüğümden kalan bu özellik büyüyünce de değişmemişti. En yükseğe çıkınca ağzımdan ufak bir çığlık çıkıverdi. Korku ve heyecanın vermiş olduğu duygunun yanı sıra en yüksekten görülen manzaranın güzelliği de bana eşlik ediyordu. Dönme dolaptan indikten sonra korku tüneline bineceğimizi öğrendiğimde ufak da olsa tırsmıştım.

Vagona binerken görevli olan çocuk emniyet kemerimi takan çocuktan, beni buradan kaçırmasını söylesem olur muydu? Çünkü korku tünelleri beni oldum olası korkutmuştu. Vagonlar hareketlenip, karanlık ortama geçince refleks olarak Aras'ın koluna yapıştım, önümüze palyaço kuklası çıkınca cırtlak bir çığlık ağzımdan çıktı. Vagonlar ilerledikçe önümüze daha korkunç kuklalar çıkıyordu. Ve çığlığım daha da artıyordu. En sonunda maskeli bir adam, korkunç bir kostümle önüme çıkınca çığlığımla birlikte adamın kafasına yumruk attım. Bunu istemsiz olarak yapmıştım, Aras ise yanımda kahkahalara boğulmuş gülüyordu. Karanlıktan çıkıp, aydınlığa kavuştuğumuzda emniyet kemerimi çabucak çözmeye çalıştım.

Aras ile sırada hangi oyuncağa binceğimizi düşünürken, çoktan akşam olmuştu bile. Yıldızların eşsiz güzelliğine bakarken, kendimi düşündüm. Bir yıldız seçip ona ne kadar da benzediğimi farkettim. Etrafında bir sürü yıldız varken hala yalnızdı aynı benim gibi.