Genre: General Fiction
Sa kalagitnaan ng tag-init ay biglang bumuhos ang malakas na ulan. Nagmamadaling lumabas si Samantha para kunin ang kaniyang mga damit na nakasampay sa kanilang bakuran. Hindi alintala sa kaniyang mabasa basta lamang ay makuha ang kaniyang mga damit, Sayang nga naman ang sabon na ginamit niya rito kung mababasa lang din naman ng ulan at malamang kung mangyari iyon ay mangangamoy kulob ito kinabukasan.
Nangangatog itong pumasok ng kanilang tahanan at itinabi ang mga damit na kaniyang iniligtas mula sa ulan.
"Nako anak basang basa ka! Hala sige maligo ka na doon at baka ika'y magkasakit pa." sabi ng kaniyang Nanay Ising
Nagtungo na si Samantha sa kanilang baro-barong banyo na sementado lamang ang sahig, kapos pa ang pader at tanging tela lamang ang nagsisilbing pinto nito
Hindi naman malaking problema ito sa dalaga sapagkat silang dalawa lang namang magina ang nakatira sa bahay. Samantalang ang kaniyang ama'y hindi kailanman niyang nakita. Ang bahay na kanilang tinutuluyan ay minana lamang ng kaniyang ina mula sa mga magulang nito kaya mapapansing luma na ang bahay at ang ibang parte nito'y inaanay na rin, wala naman silang magagawa kundi pagtiyagaan na lamang ito dahil kapos palad lamang naman sila.
Matapos maligo ng dalaga ay niyaya na siya ng ina kumain ng hapunan.
'Tuyo't itlog na naman ang nakahain sa hapagkainan' sa isip isip ng dalaga
Ilang beses na nga ba nila itong ulam? Mas maigi na nga ito kaysa sa talbos o minsan ay kamote lamang. Ayos lang naman sa dalaga kahit pa paulit-ulit pa nila itong ulam ngunit ngayon ang mas ikinasasama ng loob niya ay ang pagsabi sa kaniya ng ina na hindi na siya makakapag-aral pa ng kolehiyo sa susunod na pasukan. Hanggang highschool lamang daw ang kaya nito.
"Pasensiya ka na anak." Sabi pa nito at hinawakan ang kamay ng anak
Tuluyan nang bumuhos ang luhang kanina niya pa ikinukubli. Pangarap pa man din niyang maging isang titser subali't ngayon ay mukhang malabo na ito mangyari.
Matapos nilang kumain ay hinugasan kaagad ni Samantha ang mga pinggan at natulog na mabigat ang dibdib.
Kinabukasan ay nagpunta si Samantha sa bahay ng kaniyang kaibigang si Bengkoy. Bernado naman talaga ang pangalan ng kaibigan sadyang natutuwa lang ang dalaga kung Bengkoy ang tawag niya rito.
"Ano naman yang ikinalulungkot mo diyan Samantha?" tanong ni Bengkoy
"Bengkoy, mukhang ikaw na lamang kasi ang makakatupad ng pangarap nating makapunta sa Maynila."
Nagsimula na namang mamuo ang luha sa mga mata ng dalaga.
"Hindi na raw ako mapag-aaral ni ina, Alam ko namang hindi sapat ang kaniyang kinikita sa pagtitinda ng mga kutsinta't bibingka."
Nalungkot naman ang binata sa sinabi ni Samantha. Bata pa lamang silang dalawa ay pinangako na nila sa isa't isa na sabay silang aapak sa semantadong daan ng ka-maynilaan. Malaki nga naman kasi ang gastos kung pag-aaralin ng kolehiyo si Samantha dahil wala namang ubersidad na mapagaaralan doon sa kanilang probinsya na matatagpuan sa bulubundikin ng Coldillera. Gusto sana ng dalaga na sa Maynila magaral kasama si Bengkoy dati kasi ay meron silang kapit-bahay na doon nag-aral at ngayo'y matagumpay na doctor.
"Ikaw Bengkoy, tutuloy ka pa ba ng Maynila?" tanong ni Samantha
"Ah-eh, oo. Nagpadala ng sulat sa amang sa akin kahapon at sabi niya na doon na daw kami manirahan sa Maynila nila inay at Benjo para may kasama ako habang ako'y nag-aaral sa doon"
Malamang nga ay kakayanin ng pamilya ni Bengkoy na manirahan sa Maynila. Nagta-trabaho kasi sa barko ang ama nito na lumilibot pa raw sa mga karatig bansa ng Pilipinas.
