Unicode
ချယ်ရီပွင့်ချပ်လေးတွေ တဖွဲဖွဲကြွေကျနေတဲ့ ကျောင်းအဝင်လမ်းလေးဟာ သူကြည့်ဖူးနေကျ animeတွေ ထဲကအတိုင်း အလွန်လှပသည့် ရှုခင်းလေးတစ်ခုပါပဲ။ သူတို့နိုင်ငံက နွေဦးဆိုပေမယ့် သမိုင်းသစ်အတွက်ကတော့ အနည်းငယ် အေးနေသေးသည်။ ဒီနေ့က ကျောင်းစတက်ရမည့်နေ့။ တစ်နည်းအားဖြင့် သူဂျပန်ကိုရောက်ပြီး ၁၀ရက်မြောက်နေ့ပေါ့။
ကျောင်းက လေဆိပ်ထိ လာကြိုပေးသောကြောင့် စရောက်တော့လည်း သမိုင်းအနေနဲ့ အခက်မတွေ့ခဲ့။ သမိုင်းနေရမည့်အဆောင်ကလည်း ကျောင်းမှ အဆောင်ဖြစ်သဖြင့် အစစအရာရာအဆင်ပြေသည်။ အဆောင်မှာတော့ နိုင်ငံတကာက ပညာတော်သင်ကျောင်းသားတွေပဲ ထားတာဖြစ်သည်။ သူနှင့် အခန်းချင်းကပ်လျက်က တစ်ယောက်က နီပေါကဖြစ်သည်။ သူနှင့်က အထူးပြုဘာသာရပ်ချင်း မတူလို့ အတန်းမတူပေမယ့်လည်း ကျောင်းcampusကတော့ အတူတူပဲဖြစ်သည်။ အချင်းချင်းမိတ်ဆက်ပြီး စကားပြောကြည့်တော့ ဖော်ရွေပြီး ခင်မင်စရာကောင်းသဖြင့် ကောင်းကောင်းကိုတောင် သတိရမိသွားသည်။ ကောင်းကောင်းနှင့်သာ အတူတက်ရရင် ပိုကောင်းမှာပဲဟု တွေးမိခဲ့သေးသည်။
ဘဏ်စရင်းစာအုပ်သွားလုပ်ရခြင်း၊ ဖုန်းလိုင်းလျှောက်ခြင်းတွေ၊ ကျောင်းအပ်နှံရေးတွေကြောင့် ရောက်စကတော့ အနည်းငယ် အလုပ်ရှုပ်ခဲ့သည်။ ဒါပေမယ့် အရာရာတိုင်းက အသစ်အဆန်းလိုဖြစ်နေသောကြောင့် သူကတော့ စိတ်ဓါတ်တွေ တက်ကြွနေခဲ့သည်။ ရန်ကုန်မှာ အဆောင်နေတုန်းကလည်း တစ်ယောက်တည်း အရာရာ စီမံရတာဖြစ်ပေမယ့် ဒီရောက်တော့ ပိုဆိုးသည်။ နေရာစိမ်းတစ်ခုမှာ ကိုယ်ကလွဲပြီး ဘယ်သူ့မှ သွားအားကိုးလို့မရ။ ကိုယ်ကလွဲရင်ဘယ်သူမှ မရှိဘူးဆိုသော အသိတစ်ခုသာ ထည့်သွင်းထားလိုက်သည်။
ပထမဆုံး ကျောင်းတက်သည့်ရက်ကတော့ အဆင်ပြေပြေပါပဲ။ လည်ပင်းဖက်ပေါင်းရမည့် သူငယ်ချင်းမျိုးတော့ မရသေး။ ကျောင်းသားအားလုံး မိမိကိုယ်ကို မိတ်ဆက်ရသည့် အတွက်ကြောင့် ကိုယ့်အတန်းဖော်က ဘယ်သူဆိုတာလောက်ကတော့ သိရပြီ။ သူတို့အတန်းမှာက ကျောင်းသားသိပ်မများ။ 25ယောက်လောက်သာရှိမည်။ လက်ချာတွေကိုတော့ အင်္ဂလိပ်လိုပဲ သင်ပေးတာ ဖြစ်လို့ အဆင်ပြေသည်။ သမိုင်းက ဂျပန်စာလည်းရပေမယ့် တခြား ကျောင်းသားတွေထဲမှာ ဂျပန်စာကို တစ်လုံးမှ မသင်ဖူးသူတွေလည်းပါသည်။ ထိုသူတွေက ကျောင်း၏ clubတွေထဲမှာ ဂျပန်စာ clubကို ရွေးတက်ကြသည်။ သမိုင်းကတော့ ဘယ်အဖွဲ့ထဲပါရင်ကောင်းမလဲဆိုတာ စဉ်းစားတုန်းပဲ။ ညကျမှ ကိုတိမ်နှင့် တိုင်ပင်ကြည့်ဦးမယ်ဟု တွေးလိုက်သည်။
သမိုင်း ကျောင်းဆင်းတော့ ဘာမှမလုပ်သေးပဲ ကိုတိမ်ဆီကို ဖုန်းအရင်ခေါ်လိုက်သည်။ သူကျောင်းစတက် မည့်နေ့ကို သူ့ထက်ပိုပြီး ကိုတိမ်က စိတ်လှုပ်ရှားနေမယ်ဆိုတာက ပြောစရာမလိုပေ။ သူ လေယာဉ်တက် တက်သည့် နေ့က ကိုတိမ်နှင့် မတွေ့လိုက်ရတာကလွဲရင် အခုအချိန်ထို သူတို့နှစ်ယောက် ဖုန်းမပြောခဲ့သည့် ရက်တွေမရှိခဲ့။ အဲ့နေ့ကလည်း ဖြစ်ချင်တော့ ကိုတိမ်က လေဆိပ်အလာ လမ်းမှာ အက်စီးဒင့် ဖြစ်တာဖြစ်သည်။ မီးပွိုင့်မှာ အရှိန်မသတ်နိုင်သည့် တဖက်က ကားနှင့် ချိတ်မိတာ။ ကိုတိမ်က သူနဲ့ လွဲသွားမည်စိုးလို့ ကိုဗလတို့ကိုလှမ်းခေါ်ပြီး ကားဘာဖြစ်ဖြစ် ထားခဲ့ဖို့ လုပ်နေတုန်း ယဉ်ထိန်းရဲတွေ ရောက်လာပြီး ကာယကံရှင်တွေကို ခေါ်ပြီး စည်းကမ်းထိန်းသိမ်းရေး ဘာညာဟောပြောနေတာနှင့် ဘယ်လိုမှ မမီတော့တာဖြစ်သည်။ ဒါတောင် ကိုဗလအပြောအရဆို ကိုတိမ်က ထိုင်ကန်တော့မတတ် သူ့ကို သွားခွင့်ပေးဖို့ပြောခဲ့သည်တဲ့။ ပြီးမှတစ်ခေါက်ပြန်လာဆိုလည်း လာခဲ့ပါမည်၊ အခုသာ သေရေးရှင်ရေးမို့ပါ ဆိုပြီး မနည်းခွင့်တောင်းကာ ထွက်လာခဲ့ပေမယ့် ကပ်သီလေး လွဲသွားခဲ့ရသည်။
လေယာဉ်ပေါ်တက်ချိန် နီးနေပြီမို့ ဖုန်းထဲမှာလည်း ထိုအကြောင်းကို လုံးစေ့ပတ်စေ့ နားမထောင်လိုက်ရ။ ကိုတိမ်ကတော့ စိတ်ပူတတ်သူပီပီ သူသွားတဲ့နေ့ကဆို တစ်ညလုံးမအိပ်ခဲ့ဘူးတဲ့။ သူလိုင်းတက်သည်အထိ ထိုင်စောင့်နေခဲ့သည်ဆိုပဲ။ သူကလည်း လေဆိပ်ကနေ ကျောင်းအဆောင်ရောက်မှ wifiချိတ်ပြီး ချက်ချင်း ဆက်သွယ်ခဲ့တာပါ။ အိမ်ကို ရောက်ကြောင်းစာပဲပို့ပြီး ကိုတိမ်ဆီကိုတော့ video callခေါ်ခဲ့သည်။ အဲ့တုန်းကဆို နဖူးပေါက်သွားလို့ ပတ်တီးလေးစည်းထားသည့် ကိုတိမ်ပုံကိုမြင်ပြီး သူ့မှာလန့်လည်းလန့်၊ ရယ်လည်းရယ်ခဲ့ရသည်။ သူ့မျက်နှာကိုမြင်လိုက်ရမှ စိတ်ချသွားသည့် ကိုတိမ်မျက်နှာလေးကိုလည်း မျက်လုံးထဲကမထွက်။ ကိုတိမ် သူ့ကိုဘယ်လောက်ထိချစ်တာ သူသာအသိဆုံးပါ။
ကျောင်းကအပြန် အဆောင်ရောက်တော့ ကိုတိမ်ဆီကို ဖုန်းခေါ်လိုက်သည်။ သူဒီရောက်တဲ့နေ့ကစပြီး ကိုတိမ်ဟာ ဘယ်တော့မှ အင်တာနက်လိုင်းကို မပိတ်တော့ဘူး။ သူခေါ်ချင်တဲ့အချိန်ခေါ်လို့ရအောင်တဲ့လေ
သူ့ဆီက အဝင်ကောကိုလည်း ချက်ချင်းပဲ ကိုင်ခဲ့သည်။
" ဟယ်လို အကိုလေး
ကျောင်းမှာ အဆင်ပြေခဲ့တယ်မလား"
ဖုန်းစခရင်မှာပေါ်လာသည့် ကိုတိမ်၏ မျက်နှာနှင့် အသံကြည်လေးကြားလိုက်ရတော့ သူလည်း အလိုလို အားပြန်သွင်းပြီးသားဖြစ်သွားသည်။
"အင်း
ပြေပါတယ်"
"အစားအသောက်ကရော"
"ကျောင်း ကင်တင်းမှာ စားလို့ရတယ်"
"စားနိုင်ရဲ့လား"
"စားနိုင်ပါတယ်"
"အင်းအင်း
ညနေ ဘာချက်စားမှာလဲ
ထည့်ပေးလိုက်တာတွေရော ကုန်ပြီလား"
"အာ
အခုမှ ရောက်တာ 10ရက်ပဲ ရှိသေးတာကို ဘယ်လိုလုပ်ကုန်မှာလဲ"
တကယ် ကိုတိမ်ပါပဲ။ သူထည့်ပေးလိုက်သည့် မနည်းမနောတွေကို ကုန်အောင် မနည်းစားယူရမှာ။
"အင်းပါ
ရှိသေးရင်လည်း ပြီးတာပါပဲ
ညစာ ဘာစားမှာလဲလို့"
"ခေါက်ဆွဲပဲပြုတ်စားတော့မယ်"
သူက လျှာတစ်လစ်ထုတ်ပြီး ပြောတော့ ကိုတိမ်ဟာ သဘောကျသလိုရယ်သည်။
"ခေါက်ဆွဲပြုတ်တင်ပဲ စားမှာလား
တခြားမစားတော့ဘူးလား"
"အင်း မစားချင်လို့"
"အင်းပါ
ဆာမှထစားပေါ့
ဒါပေမယ့် ဒီတစ်ပတ်ထဲ ခေါက်ဆွဲပြုတ်စားတာ 2ခါရှိပြီနော် အကိုလေး
နောက်ရက်တွေမစားရဘူး"
"ဟုတ်ကဲ့
ဟုတ်ကဲ့"
ကိုတိမ်ကတော့ နီးနီးဝေးဝေး သူ့ပုံစံအတိုင်း ဂရုစိုက်မပျက်ခဲ့။ သူတို့နှစ်ယောက်အကြားမှာ အနေဝေးလို့ သွေးအေးစရာလည်းမရှိခဲ့။ ကိုတိမ်ကို မည်မျှထိ ချစ်နေမိပြီဆိုတာ သူ့ကိုယ်သူ ပိုတောင်သိလာရသလိုပါပဲ။
"ကျွန်တော် ရေချိုးတော့မယ်"
"အကြာကြီးမချိုးနဲ့နော်"
"ဟုတ်ကဲ့ပါ"
"ရေချိုးပြီးရင်လည်း စာပို့နော်"
"ဟုတ်ကဲ့ပါ"
"လက်ရှည်လည်းဝတ်ထား
ခေါင်းကိုခြောက်အောင်သုတ်"
"ဟုတ်ကဲ့ပါ
ကဲ ရေသွားချိုးလို့ရပြီလား"
နောက်ဆုံး မျက်မှောင်ကျုံ့ပြီးမေးလိုက်တော့မှ ခေါင်းငြိမ့်ပြတော့သည်။
"ရပြီ ရပြီ"တဲ့။
မမေးလို့လည်းမရ။ မဟုတ်ရင် ကိုတိမ်အမှာတော်ခြွေတာ နားထောင်နေရတာနဲ့တင် ရေချိုးလိုက်ရတော့မှာ မဟုတ်ဘူးလေ။ ရည်းစားထားမိတာလား။ အုပ်ထိန်းသူတစ်ယောက် ကောက်ရထားတာလား မဝေခွဲတတ်တော့ဘူး။
ဂျပန်ပြည်မှ ကျောင်းတက်ရက်များမှာတော့ ပြောပလောက်စရာထူးခြားမှုမရှိပါဘူး။ ဒီလိုပဲ စာကို မှီအောင် လိုက်လုပ်လိုက်။ ကျောင်းမှ ကျင်းပတဲ့ပွဲတွေမှာ ဝင်ပါလိုက်။ ပိတ်ရက်တွေမှာတော့ နီးနီးနားနား အလည်အပတ်သွားလိုက်နှင့်ပေါ့။ ပြီးတော့ တစ်နေ့မပြတ် ကိုတိမ်ကို လွမ်းနေခဲ့သည်။ ဒီကိုစရောက်ကတည်းက ဂျပန်စာလည်း တိုးတက်အောင် နေ့စဉ် ဂျပန်လို ဒိုင်ယာရီသဘောမျိုး ရေးဖြစ်သည်။ ပေးစာဒိုင်ယာရီပေါ့။ ခေါင်းစဉ်ကတော့ ကိုတိမ်သို့တဲ့။ သူ၏ တစ်နေ့တာအဖြစ်အပျက်လေး တွေကို စာသဘောမျိုးလည်းမဟုတ်၊ ရင်ဖွင့်တာလည်းမမည်တဲ့ အကြောင်းအရာလေးတွေကို ချရေးဖြစ်သည်။ ဂျပန်လိုရေးတာဖြစ်လို့ ကိုတိမ်ကို ပေးဖတ်လို့မရမှန်းသိပေမယ့် ဒီအတိုင်း အမှတ်တရ အနေနဲ့ ရေးထားချင်မိသောကြောင့်သာဖြစ်သည်။ ဘယ်လောက်ချစ်ကြောင်း၊ ဘယ်လောက်လွမ်းကြောင်း မရေးထားပေမယ့် သူ့စာလေးတွေကို သူပြန်ဖတ်မိတိုင်း၊ ခံစားချက်လေးတွေကို သိမ်းဆည်းထားချင်ရုံသာဖြစ်သည်။
ဒီမှာနေသည့် တစ်နှစ်အတွင်းမှာ ပိုပြီး အကျိုးရှိအောင် ဂျပန်စာ အရည်အချင်းစစ် စာမေးပွဲလည်း ဝင်ဖြေဖို့ ကြိုးစားရသည်။ သူက Level 1တစ်ခု ဖြေဖို့ ကျန်နေသေးသဖြင့် ထို့အတွက်ပါ စာလုပ်ရသည်။ သင်တန်းရယ်လို့ သပ်သပ်ထပ်မတက်ချင်သဖြင့် ကိုယ်တိုင် self studyလုပ်ပြီး ကြိုးစားကြည့်သည်။ ကျောင်းတစ်ဖက်နဲ့မို့ အရမ်းတော့ ဖိဖိစီးစီးမလုပ်နိုင်သေး။ သူစာမေးပွဲဖြေမည့်အကြောင်းကို စကားစပ်မိလို့ စိုစိုကိုပြောပြဖြစ်တော့ စိုစို့ထံမှ အကူအညီ အကြီးကြီး ရလိုက်သည်။ ထိုအကူအညီက စိုစိုက သူမ၏ မိတ်ဆွေ ကိုကြီးဖြိုးမိုးနှင့် ချိတ်ဆက်ပေးခြင်းဖြစ်သည်။
"သသ စာတွေ လုပ်ရတာအဆင်ပြေလား"
"အင်း
အဓိပ္ပါယ်တွေကို ကိုယ်တိုင်ရှာရတာဆိုတော့ နည်းနည်းတော့ အချိန်ကြာတာပေါ့
တချို့ နားမလည်တဲ့ Grammar ပုံစံတွေလည်းရှိသေးတယ်
ဖြည်းဖြည်းချင်းလုပ်သွားရမှာပဲ"
"ဒါဆို စိုစို မိတ်ဆွေတစ်ယောက် ကို လှမ်းမေးပေးရမလား"
"ဘယ်သူ မို့လို့လဲ"
"ကိုဖြိုးမိုးတဲ့
သူက ဒီမှာလည်း language schoolတစ်ခုမှာ စာသင်ပေးနေတာ
Freelance ဘာသာပြန်လည်းလုပ်တယ်
သသ နားမလည်တာရှိရင် သူ့သွားမေးပေါ့
စိုစို ပြောထားလိုက်မယ်လေ"
သူ့အနေနဲ့ online classတွေလည်း မတက်ချင်တာမို့ စိုစို၏ စကားကို စိတ်ဝင်စားသွားသည်။
"ဒါပေမယ့်
သင်တန်းတက်တာမဟုတ်ပဲ မေးရမှာ အားနာစရာကြီး"
"ဒါဆိုလည်း သသ ကအကျိုးအကြောင်းပြောလိုက်လေ
စာနည်းနည်းမေးချင်လို့ရလားဆိုပြီး
ရရင်မေးလိုက်ပေါ့"
"အင်းးးး"
သူက အနည်းငယ် စဉ်းစားသလိုလုပ်နေပေမယ့် စိုစို၏ နောက်ထပ်စကားတစ်ခွန်းကြောင့် စိတ်ဝင်စားသွားသည်။
"နောက်ပြီး ဖြိုးမိုးက သသလိုပဲ
သူ့ချစ်သူက ကောင်လေးပဲလေ"
သူ့အနေနဲ့ ကိုတိမ်နဲ့ ရည်းစားသာဖြစ်လာပေမယ့် တခြား သူတို့လိုမိတ်ဆွေ အပေါင်းအသင်းမရှိခဲ့။ ထိုသို့ မိတ်ဆွေ ရှိခြင်းမရှိခြင်းက မည်သို့မျှ မထိခိုက်ပေမယ့် တစ်ခါတစ်လေတော့ relationshipနဲ့ပတ်သတ်ပြီး တိုင်ပင်ချင်တာ၊ ရင်ဖွင့်ချင်တာတို့ ရှိခဲ့သည်။
သူ့ဖက်က အသံတိတ်သွားတာတော့ စိုစိုက ထပ်ပြောသည်။
"ဖြိုးမိုးတို့နှစ်ယောက်က အခုဆို အတူနေကြတာလေ
သူတို့ RSသက်တမ်းလည်း ကြာလှပေါ့
စာမမေးချင်လည်း ဒီအတိုင်း ခင်ကြည့်ပေါ့
စိုစို ပြောထားလိုက်မယ်
ဖြိုးမိုးအကောင့်လည်းပေးမယ်
သားသွားမိတ်ဆက်လိုက်နော်"
စိုစိုသည် သူ့ဆီက yes/ noအဖြေကို မစောင့်တော့ပဲ သူမပြောချင်တာပြောပြီး ဖုန်းချသွားသည်။ ချက်ချင်းပဲ အကောင့်တစ်ခုကို ပို့လာသဖြင့် သူလည်း ဝင်ကြည့်လိုက်သည်။ ဘာမှတော့ထူးထူးခြားခြားသိပ်မတွေ့ရ။ သူလည်း friend request ပို့ထားလိုက်သည်။ ထိုအကြောင်းကို ကိုတိမ်ကိုပြောဖြစ်တော့ ကိုတိမ်ကလည်း သူလည်း သွားအပ်မယ်ဆိုပြီး အကောင့်သွားအပ်ထားသည်။ထို့ပြင် စိုစိုဆီက ဖုန်းနံပါတ်တောင်းပြီး လှမ်းမိတ်ဆက်ပါမယ်လုပ်နေလို့ မနည်းတားယူရသည်။
ကိုကြီး ဖြိုးမိုးက သူ့အကောင့်ကိုလည်း လက်ခံပေးခဲ့သလို သူကိုယ်တိုင်လည်း စပြီး လာစကားပြောပေးသည်။ သူနားမလည်တဲ့စာတွေကိုလည်း သေချာရှင်းပြပေးသည်။ တစ်ခါတစ်လေ zoom class ဖြင့် စာဆွေးနွေးသည့်အခါ ကိုကြီးဖြိုးမိုးကိုသာမက အကိုပြည့်သူကိုလည်း တွေ့ရတတ်သည်။ စာရှင်းပြနေသည့် ကိုကြီးဖြိုးမိုးဘေးကို ရေခွက်လာပေးတာတို့၊ အမောပြော အသီးလာပေးတဲ့အခါမျိုးလောက်သာ ဖြတ်ခနဲတွေ့ရတာမျိုးပါ။ သူများ ပါစင်နယ်နဲ့ပတ်သတ်လို့ကတော့ စာကလွဲရင် ဘာမှ မမေးဖြစ်။ သူကသာ မမေးတာ ကိုတိမ်ကတော့ သူတို့ အကြောင်းကို စုံနေအောင်သွားပြောထားသည့်အပြင် မိတ်ဆွေတွေဘာတွေဖြစ်ပြီး တစ်ခါတစ်လေ အပြင်မှာချိန်းပြီးတောင် မုန့်တွေဘာတွေ သွားစားကြသည်ဆိုပဲ။ တကယ့်မနိုင်စိန် ကိုတိမ်ပါဆို။
ဒါပေမယ့် ကိုကြီးဖြိုးမိုးတို့ကိုကြည့်ပြီး အားကျရသလို၊ အားလည်းတက်ရသည်။ အနည်းဆုံးတော့ သူတို့လည်း အဆင်ပြေပြေ နေလို့ရပါတယ်ဆိုပြီး ဖြေသိမ့်ရတာမျိုးပေါ့။ သဘောကောင်းတဲ့ကိုကြီးဖြိုးမိုးနဲ့ ပျော်ပျော်နေတတ်တဲ့ အကိုပြည့်သူ နှစ်ယောက်စလုံးက ခင်စရာကောင်းသည်။ ပြန်လာရင် တွေ့ကြတာပေါ့ ဟုလည်း ခဏတိုင်းပြောသည်။ သူ့ကိုလည်း သင်တန်းကြေးမယူပဲ စာသင်ပေးသဖြင့် အားနာရသည်။ အပြန်မှ နှစ်ယောက်စလုံးအတွက် အမှတ်တရလက်ဆောင် ဝယ်သွားရတော့မည်။
ဒီလိုနဲ့ သမိုင်းသစ်တစ်ယောက် စာအုပ်တွေကြားထဲ ခေါင်းရောက်လိုက်၊ ကိုတိမ်၏ အလွမ်းတွေထဲ နစ်မြုပ်လိုက်နှင့် အချိန်တွေဟာ တစ်လပြီးတစ်လ ကုန်ဆုံးနေခဲ့သည်။ နှစ်တစ်ဝက်ကို ဘယ်လိုကုန်မှန်း မသိခဲ့သလို၊ ကျန်တဲ့နှစ်တစ်ဝက်အတွက်လည်း အားမွေးရင်း နေ့စဉ်ဖြတ်သန်းနေခဲ့သည်။ ပြေးသွားတွေ့ချင်လောက်တဲ့အထိ ရူးရူးမူးမူးမလွမ်းမိပေမယ့် တမြည့်မြည့်လောင်မြိုက်နေတဲ့ အလွမ်းမီးကတော့ မငြိမ်းသက်ခဲ့ပါ။ သူကိုက်နေကျ လက်မောင်းတွေကိုလည်း လွမ်းသည်။ အမြတ်တနိုး အနမ်းချွေတတ်တဲ့ နှုတ်ခမ်းပါးလေးတွေကိုလည်း လွမ်းသည်။ မလွတ်တမ်းဖက်ထားတတ်သည့် ရင်ခွင်ကျယ်ကိုလည်းလွမ်းသည်။ အရိပ်တကြည့်ကြည့်နှင့် လိုလေသေးမရှိဖြည့်စည်းပေးသည့် ဂရုစိုက်မှုတွေကိုလည်းလွမ်းသည်။ ကိုတိမ်၊ ခင်ဗျားကို ကျွန်တော် လွမ်းသည်။
Ownlish note
ဖြိုးမိုးကို ပြည့်သူက ကိုကိုဟု ခေါ်သည်ကို ကြားပြီးသည့်နောက် မင်္ဂလာတိမ်မိုးဝေတစ်ယောက် အခြေအနေ
တိမ်မိုးေ၀ ～ သမိုင်းလေး ကိုယ့်ကို ကိုကို လို့ခေါ်ကြည့်ပါလား
သမိုင်းသစ် ～ ဘာလို့ခေါ်ရမှာလဲ။
တိမ်မိုးေ၀ ～ အဲ့လိုအခေါ်ခံချင်လို့ပါဆို
နော်နော်
သမိုင်းသစ် ～ မခေါ်နိုင်ဘူး
တိမ်မိုးေ၀ ～ ဗြဲဟဲဟဲ
Extra လေးတွေကို ဖြည်းဖြည်းချင်းရေးမယ်နော်။ ဒီထက်လည်း နှေးစရာမရှိတော့ပါဘူး။ ချစ်ယူအော။ မစ်စ်ယူအော။
<<<<<<<<<<<<<<<>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
Zawgyi
ခ်ယ္ရီပြင့္ခ်ပ္ေလးေတြ တဖြဲဖြဲေႂကြက်ေနတဲ့ ေက်ာင္းအဝင္လမ္းေလးဟာ သူၾကည့္ဖူးေနက် animeေတြ ထဲကအတိုင္း အလြန္လွပသည့္ ရႈခင္းေလးတစ္ခုပါပဲ။ သူတို႔ႏိုင္ငံက ေႏြဦးဆိုေပမယ့္ သမိုင္းသစ္အတြက္ကေတာ့ အနည္းငယ္ ေအးေနေသးသည္။ ဒီေန႔က ေက်ာင္းစတက္ရမည့္ေန႔။ တစ္နည္းအားျဖင့္ သူဂ်ပန္ကိုေရာက္ၿပီး ၁၀ရက္ေျမာက္ေန႔ေပါ့။
ေက်ာင္းက ေလဆိပ္ထိ လာႀကိဳေပးေသာေၾကာင့္ စေရာက္ေတာ့လည္း သမိုင္းအေနနဲ႔ အခက္မေတြ႕ခဲ့။ သမိုင္းေနရမည့္အေဆာင္ကလည္း ေက်ာင္းမွ အေဆာင္ျဖစ္သျဖင့္ အစစအရာရာအဆင္ေျပသည္။ အေဆာင္မွာေတာ့ ႏိုင္ငံတကာက ပညာေတာ္သင္ေက်ာင္းသားေတြပဲ ထားတာျဖစ္သည္။ သူႏွင့္ အခန္းခ်င္းကပ္လ်က္က တစ္ေယာက္က နီေပါကျဖစ္သည္။ သူႏွင့္က အထူးျပဳဘာသာရပ္ခ်င္း မတူလို႔ အတန္းမတူေပမယ့္လည္း ေက်ာင္းcampusကေတာ့ အတူတူပဲျဖစ္သည္။ အခ်င္းခ်င္းမိတ္ဆက္ၿပီး စကားေျပာၾကည့္ေတာ့ ေဖာ္ေ႐ြၿပီး ခင္မင္စရာေကာင္းသျဖင့္ ေကာင္းေကာင္းကိုေတာင္ သတိရမိသြားသည္။ ေကာင္းေကာင္းႏွင့္သာ အတူတက္ရရင္ ပိုေကာင္းမွာပဲဟု ေတြးမိခဲ့ေသးသည္။
ဘဏ္စရင္းစာအုပ္သြားလုပ္ရျခင္း၊ ဖုန္းလိုင္းေလွ်ာက္ျခင္းေတြ၊ ေက်ာင္းအပ္ႏွံေရးေတြေၾကာင့္ ေရာက္စကေတာ့ အနည္းငယ္ အလုပ္ရႈပ္ခဲ့သည္။ ဒါေပမယ့္ အရာရာတိုင္းက အသစ္အဆန္းလိုျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ သူကေတာ့ စိတ္ဓါတ္ေတြ တက္ႂကြေနခဲ့သည္။ ရန္ကုန္မွာ အေဆာင္ေနတုန္းကလည္း တစ္ေယာက္တည္း အရာရာ စီမံရတာျဖစ္ေပမယ့္ ဒီေရာက္ေတာ့ ပိုဆိုးသည္။ ေနရာစိမ္းတစ္ခုမွာ ကိုယ္ကလြဲၿပီး ဘယ္သူ႔မွ သြားအားကိုးလို႔မရ။ ကိုယ္ကလြဲရင္ဘယ္သူမွ မရွိဘူးဆိုေသာ အသိတစ္ခုသာ ထည့္သြင္းထားလိုက္သည္။
ပထမဆုံး ေက်ာင္းတက္သည့္ရက္ကေတာ့ အဆင္ေျပေျပပါပဲ။ လည္ပင္းဖက္ေပါင္းရမည့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ိဳးေတာ့ မရေသး။ ေက်ာင္းသားအားလုံး မိမိကိုယ္ကို မိတ္ဆက္ရသည့္ အတြက္ေၾကာင့္ ကိုယ့္အတန္းေဖာ္က ဘယ္သူဆိုတာေလာက္ကေတာ့ သိရၿပီ။ သူတို႔အတန္းမွာက ေက်ာင္းသားသိပ္မမ်ား။ 25ေယာက္ေလာက္သာရွိမည္။ လက္ခ်ာေတြကိုေတာ့ အဂၤလိပ္လိုပဲ သင္ေပးတာ ျဖစ္လို႔ အဆင္ေျပသည္။ သမိုင္းက ဂ်ပန္စာလည္းရေပမယ့္ တျခား ေက်ာင္းသားေတြထဲမွာ ဂ်ပန္စာကို တစ္လုံးမွ မသင္ဖူးသူေတြလည္းပါသည္။ ထိုသူေတြက ေက်ာင္း၏ clubေတြထဲမွာ ဂ်ပန္စာ clubကို ေ႐ြးတက္ၾကသည္။ သမိုင္းကေတာ့ ဘယ္အဖြဲ႕ထဲပါရင္ေကာင္းမလဲဆိုတာ စဥ္းစားတုန္းပဲ။ ညက်မွ ကိုတိမ္ႏွင့္ တိုင္ပင္ၾကည့္ဦးမယ္ဟု ေတြးလိုက္သည္။
သမိုင္း ေက်ာင္းဆင္းေတာ့ ဘာမွမလုပ္ေသးပဲ ကိုတိမ္ဆီကို ဖုန္းအရင္ေခၚလိုက္သည္။ သူေက်ာင္းစတက္ မည့္ေန႔ကို သူ႔ထက္ပိုၿပီး ကိုတိမ္က စိတ္လႈပ္ရွားေနမယ္ဆိုတာက ေျပာစရာမလိုေပ။ သူ ေလယာဥ္တက္ တက္သည့္ ေန႔က ကိုတိမ္ႏွင့္ မေတြ႕လိုက္ရတာကလြဲရင္ အခုအခ်ိန္ထို သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဖုန္းမေျပာခဲ့သည့္ ရက္ေတြမရွိခဲ့။ အဲ့ေန႔ကလည္း ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ကိုတိမ္က ေလဆိပ္အလာ လမ္းမွာ အက္စီးဒင့္ ျဖစ္တာျဖစ္သည္။ မီးပြိဳင့္မွာ အရွိန္မသတ္ႏိုင္သည့္ တဖက္က ကားႏွင့္ ခ်ိတ္မိတာ။ ကိုတိမ္က သူနဲ႔ လြဲသြားမည္စိုးလို႔ ကိုဗလတို႔ကိုလွမ္းေခၚၿပီး ကားဘာျဖစ္ျဖစ္ ထားခဲ့ဖို႔ လုပ္ေနတုန္း ယဥ္ထိန္းရဲေတြ ေရာက္လာၿပီး ကာယကံရွင္ေတြကို ေခၚၿပီး စည္းကမ္းထိန္းသိမ္းေရး ဘာညာေဟာေျပာေနတာႏွင့္ ဘယ္လိုမွ မမီေတာ့တာျဖစ္သည္။ ဒါေတာင္ ကိုဗလအေျပာအရဆို ကိုတိမ္က ထိုင္ကန္ေတာ့မတတ္ သူ႔ကို သြားခြင့္ေပးဖို႔ေျပာခဲ့သည္တဲ့။ ၿပီးမွတစ္ေခါက္ျပန္လာဆိုလည္း လာခဲ့ပါမည္၊ အခုသာ ေသေရးရွင္ေရးမို႔ပါ ဆိုၿပီး မနည္းခြင့္ေတာင္းကာ ထြက္လာခဲ့ေပမယ့္ ကပ္သီေလး လြဲသြားခဲ့ရသည္။
ေလယာဥ္ေပၚတက္ခ်ိန္ နီးေနၿပီမို႔ ဖုန္းထဲမွာလည္း ထိုအေၾကာင္းကို လုံးေစ့ပတ္ေစ့ နားမေထာင္လိုက္ရ။ ကိုတိမ္ကေတာ့ စိတ္ပူတတ္သူပီပီ သူသြားတဲ့ေန႔ကဆို တစ္ညလုံးမအိပ္ခဲ့ဘူးတဲ့။ သူလိုင္းတက္သည္အထိ ထိုင္ေစာင့္ေနခဲ့သည္ဆိုပဲ။ သူကလည္း ေလဆိပ္ကေန ေက်ာင္းအေဆာင္ေရာက္မွ wifiခ်ိတ္ၿပီး ခ်က္ခ်င္း ဆက္သြယ္ခဲ့တာပါ။ အိမ္ကို ေရာက္ေၾကာင္းစာပဲပို႔ၿပီး ကိုတိမ္ဆီကိုေတာ့ video callေခၚခဲ့သည္။ အဲ့တုန္းကဆို နဖူးေပါက္သြားလို႔ ပတ္တီးေလးစည္းထားသည့္ ကိုတိမ္ပုံကိုျမင္ၿပီး သူ႔မွာလန႔္လည္းလန႔္၊ ရယ္လည္းရယ္ခဲ့ရသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာကိုျမင္လိုက္ရမွ စိတ္ခ်သြားသည့္ ကိုတိမ္မ်က္ႏွာေလးကိုလည္း မ်က္လုံးထဲကမထြက္။ ကိုတိမ္ သူ႔ကိုဘယ္ေလာက္ထိခ်စ္တာ သူသာအသိဆုံးပါ။
ေက်ာင္းကအျပန္ အေဆာင္ေရာက္ေတာ့ ကိုတိမ္ဆီကို ဖုန္းေခၚလိုက္သည္။ သူဒီေရာက္တဲ့ေန႔ကစၿပီး ကိုတိမ္ဟာ ဘယ္ေတာ့မွ အင္တာနက္လိုင္းကို မပိတ္ေတာ့ဘူး။ သူေခၚခ်င္တဲ့အခ်ိန္ေခၚလို႔ရေအာင္တဲ့ေလ
သူ႔ဆီက အဝင္ေကာကိုလည္း ခ်က္ခ်င္းပဲ ကိုင္ခဲ့သည္။
" ဟယ္လို အကိုေလး
ေက်ာင္းမွာ အဆင္ေျပခဲ့တယ္မလား"
ဖုန္းစခရင္မွာေပၚလာသည့္ ကိုတိမ္၏ မ်က္ႏွာႏွင့္ အသံၾကည္ေလးၾကားလိုက္ရေတာ့ သူလည္း အလိုလို အားျပန္သြင္းၿပီးသားျဖစ္သြားသည္။
"အင္း
ေျပပါတယ္"
"အစားအေသာက္ကေရာ"
"ေက်ာင္း ကင္တင္းမွာ စားလို႔ရတယ္"
"စားႏိုင္ရဲ႕လား"
"စားႏိုင္ပါတယ္"
"အင္းအင္း
ညေန ဘာခ်က္စားမွာလဲ
ထည့္ေပးလိုက္တာေတြေရာ ကုန္ၿပီလား"
"အာ
အခုမွ ေရာက္တာ 10ရက္ပဲ ရွိေသးတာကို ဘယ္လိုလုပ္ကုန္မွာလဲ"
တကယ္ ကိုတိမ္ပါပဲ။ သူထည့္ေပးလိုက္သည့္ မနည္းမေနာေတြကို ကုန္ေအာင္ မနည္းစားယူရမွာ။
"အင္းပါ
ရွိေသးရင္လည္း ၿပီးတာပါပဲ
ညစာ ဘာစားမွာလဲလို႔"
"ေခါက္ဆြဲပဲျပဳတ္စားေတာ့မယ္"
သူက လွ်ာတစ္လစ္ထုတ္ၿပီး ေျပာေတာ့ ကိုတိမ္ဟာ သေဘာက်သလိုရယ္သည္။
"ေခါက္ဆြဲျပဳတ္တင္ပဲ စားမွာလား
တျခားမစားေတာ့ဘူးလား"
"အင္း မစားခ်င္လို႔"
"အင္းပါ
ဆာမွထစားေပါ့
ဒါေပမယ့္ ဒီတစ္ပတ္ထဲ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္စားတာ 2ခါရွိၿပီေနာ္ အကိုေလး
ေနာက္ရက္ေတြမစားရဘူး"
"ဟုတ္ကဲ့
ဟုတ္ကဲ့"
ကိုတိမ္ကေတာ့ နီးနီးေဝးေဝး သူ႔ပုံစံအတိုင္း ဂ႐ုစိုက္မပ်က္ခဲ့။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အၾကားမွာ အေနေဝးလို႔ ေသြးေအးစရာလည္းမရွိခဲ့။ ကိုတိမ္ကို မည္မွ်ထိ ခ်စ္ေနမိၿပီဆိုတာ သူ႔ကိုယ္သူ ပိုေတာင္သိလာရသလိုပါပဲ။
"ကြၽန္ေတာ္ ေရခ်ိဳးေတာ့မယ္"
"အၾကာႀကီးမခ်ိဳးနဲ႔ေနာ္"
"ဟုတ္ကဲ့ပါ"
"ေရခ်ိဳးၿပီးရင္လည္း စာပို႔ေနာ္"
"ဟုတ္ကဲ့ပါ"
"လက္ရွည္လည္းဝတ္ထား
ေခါင္းကိုေျခာက္ေအာင္သုတ္"
"ဟုတ္ကဲ့ပါ
ကဲ ေရသြားခ်ိဳးလို႔ရၿပီလား"
ေနာက္ဆုံး မ်က္ေမွာင္က်ဳံ႔ၿပီးေမးလိုက္ေတာ့မွ ေခါင္းၿငိမ့္ျပေတာ့သည္။
"ရၿပီ ရၿပီ"တဲ့။
မေမးလို႔လည္းမရ။ မဟုတ္ရင္ ကိုတိမ္အမွာေတာ္ေႁခြတာ နားေထာင္ေနရတာနဲ႔တင္ ေရခ်ိဳးလိုက္ရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးေလ။ ရည္းစားထားမိတာလား။ အုပ္ထိန္းသူတစ္ေယာက္ ေကာက္ရထားတာလား မေဝခြဲတတ္ေတာ့ဘူး။
ဂ်ပန္ျပည္မွ ေက်ာင္းတက္ရက္မ်ားမွာေတာ့ ေျပာပေလာက္စရာထူးျခားမႈမရွိပါဘူး။ ဒီလိုပဲ စာကို မွီေအာင္ လိုက္လုပ္လိုက္။ ေက်ာင္းမွ က်င္းပတဲ့ပြဲေတြမွာ ဝင္ပါလိုက္။ ပိတ္ရက္ေတြမွာေတာ့ နီးနီးနားနား အလည္အပတ္သြားလိုက္ႏွင့္ေပါ့။ ၿပီးေတာ့ တစ္ေန႔မျပတ္ ကိုတိမ္ကို လြမ္းေနခဲ့သည္။ ဒီကိုစေရာက္ကတည္းက ဂ်ပန္စာလည္း တိုးတက္ေအာင္ ေန႔စဥ္ ဂ်ပန္လို ဒိုင္ယာရီသေဘာမ်ိဳး ေရးျဖစ္သည္။ ေပးစာဒိုင္ယာရီေပါ့။ ေခါင္းစဥ္ကေတာ့ ကိုတိမ္သို႔တဲ့။ သူ၏ တစ္ေန႔တာအျဖစ္အပ်က္ေလး ေတြကို စာသေဘာမ်ိဳးလည္းမဟုတ္၊ ရင္ဖြင့္တာလည္းမမည္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေလးေတြကို ခ်ေရးျဖစ္သည္။ ဂ်ပန္လိုေရးတာျဖစ္လို႔ ကိုတိမ္ကို ေပးဖတ္လို႔မရမွန္းသိေပမယ့္ ဒီအတိုင္း အမွတ္တရ အေနနဲ႔ ေရးထားခ်င္မိေသာေၾကာင့္သာျဖစ္သည္။ ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ေၾကာင္း၊ ဘယ္ေလာက္လြမ္းေၾကာင္း မေရးထားေပမယ့္ သူ႔စာေလးေတြကို သူျပန္ဖတ္မိတိုင္း၊ ခံစားခ်က္ေလးေတြကို သိမ္းဆည္းထားခ်င္႐ုံသာျဖစ္သည္။
ဒီမွာေနသည့္ တစ္ႏွစ္အတြင္းမွာ ပိုၿပီး အက်ိဳးရွိေအာင္ ဂ်ပန္စာ အရည္အခ်င္းစစ္ စာေမးပြဲလည္း ဝင္ေျဖဖို႔ ႀကိဳးစားရသည္။ သူက Level 1တစ္ခု ေျဖဖို႔ က်န္ေနေသးသျဖင့္ ထို႔အတြက္ပါ စာလုပ္ရသည္။ သင္တန္းရယ္လို႔ သပ္သပ္ထပ္မတက္ခ်င္သျဖင့္ ကိုယ္တိုင္ self studyလုပ္ၿပီး ႀကိဳးစားၾကည့္သည္။ ေက်ာင္းတစ္ဖက္နဲ႔မို႔ အရမ္းေတာ့ ဖိဖိစီးစီးမလုပ္ႏိုင္ေသး။ သူစာေမးပြဲေျဖမည့္အေၾကာင္းကို စကားစပ္မိလို႔ စိုစိုကိုေျပာျပျဖစ္ေတာ့ စိုစို႔ထံမွ အကူအညီ အႀကီးႀကီး ရလိုက္သည္။ ထိုအကူအညီက စိုစိုက သူမ၏ မိတ္ေဆြ ကိုႀကီးၿဖိဳးမိုးႏွင့္ ခ်ိတ္ဆက္ေပးျခင္းျဖစ္သည္။
"သသ စာေတြ လုပ္ရတာအဆင္ေျပလား"
"အင္း
အဓိပၸါယ္ေတြကို ကိုယ္တိုင္ရွာရတာဆိုေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ အခ်ိန္ၾကာတာေပါ့
တခ်ိဳ႕ နားမလည္တဲ့ Grammar ပုံစံေတြလည္းရွိေသးတယ္
ျဖည္းျဖည္းခ်င္းလုပ္သြားရမွာပဲ"
"ဒါဆို စိုစို မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ ကို လွမ္းေမးေပးရမလား"
"ဘယ္သူ မို႔လို႔လဲ"
"ကိုၿဖိဳးမိုးတဲ့
သူက ဒီမွာလည္း language schoolတစ္ခုမွာ စာသင္ေပးေနတာ
Freelance ဘာသာျပန္လည္းလုပ္တယ္
သသ နားမလည္တာရွိရင္ သူ႔သြားေမးေပါ့
စိုစို ေျပာထားလိုက္မယ္ေလ"
သူ႔အေနနဲ႔ online classေတြလည္း မတက္ခ်င္တာမို႔ စိုစို၏ စကားကို စိတ္ဝင္စားသြားသည္။
"ဒါေပမယ့္
သင္တန္းတက္တာမဟုတ္ပဲ ေမးရမွာ အားနာစရာႀကီး"
"ဒါဆိုလည္း သသ ကအက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာလိုက္ေလ
စာနည္းနည္းေမးခ်င္လို႔ရလားဆိုၿပီး
ရရင္ေမးလိုက္ေပါ့"
"အင္းးးး"
သူက အနည္းငယ္ စဥ္းစားသလိုလုပ္ေနေပမယ့္ စိုစို၏ ေနာက္ထပ္စကားတစ္ခြန္းေၾကာင့္ စိတ္ဝင္စားသြားသည္။
"ေနာက္ၿပီး ၿဖိဳးမိုးက သသလိုပဲ
သူ႔ခ်စ္သူက ေကာင္ေလးပဲေလ"
သူ႔အေနနဲ႔ ကိုတိမ္နဲ႔ ရည္းစားသာျဖစ္လာေပမယ့္ တျခား သူတို႔လိုမိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းမရွိခဲ့။ ထိုသို႔ မိတ္ေဆြ ရွိျခင္းမရွိျခင္းက မည္သို႔မွ် မထိခိုက္ေပမယ့္ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ relationshipနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး တိုင္ပင္ခ်င္တာ၊ ရင္ဖြင့္ခ်င္တာတို႔ ရွိခဲ့သည္။
သူ႔ဖက္က အသံတိတ္သြားတာေတာ့ စိုစိုက ထပ္ေျပာသည္။
"ၿဖိဳးမိုးတို႔ႏွစ္ေယာက္က အခုဆို အတူေနၾကတာေလ
သူတို႔ RSသက္တမ္းလည္း ၾကာလွေပါ့
စာမေမးခ်င္လည္း ဒီအတိုင္း ခင္ၾကည့္ေပါ့
စိုစို ေျပာထားလိုက္မယ္
ၿဖိဳးမိုးအေကာင့္လည္းေပးမယ္
သားသြားမိတ္ဆက္လိုက္ေနာ္"
စိုစိုသည္ သူ႔ဆီက yes/ noအေျဖကို မေစာင့္ေတာ့ပဲ သူမေျပာခ်င္တာေျပာၿပီး ဖုန္းခ်သြားသည္။ ခ်က္ခ်င္းပဲ အေကာင့္တစ္ခုကို ပို႔လာသျဖင့္ သူလည္း ဝင္ၾကည့္လိုက္သည္။ ဘာမွေတာ့ထူးထူးျခားျခားသိပ္မေတြ႕ရ။ သူလည္း friend request ပို႔ထားလိုက္သည္။ ထိုအေၾကာင္းကို ကိုတိမ္ကိုေျပာျဖစ္ေတာ့ ကိုတိမ္ကလည္း သူလည္း သြားအပ္မယ္ဆိုၿပီး အေကာင့္သြားအပ္ထားသည္။ထို႔ျပင္ စိုစိုဆီက ဖုန္းနံပါတ္ေတာင္းၿပီး လွမ္းမိတ္ဆက္ပါမယ္လုပ္ေနလို႔ မနည္းတားယူရသည္။
ကိုႀကီး ၿဖိဳးမိုးက သူ႔အေကာင့္ကိုလည္း လက္ခံေပးခဲ့သလို သူကိုယ္တိုင္လည္း စၿပီး လာစကားေျပာေပးသည္။ သူနားမလည္တဲ့စာေတြကိုလည္း ေသခ်ာရွင္းျပေပးသည္။ တစ္ခါတစ္ေလ zoom class ျဖင့္ စာေဆြးေႏြးသည့္အခါ ကိုႀကီးၿဖိဳးမိုးကိုသာမက အကိုျပည့္သူကိုလည္း ေတြ႕ရတတ္သည္။ စာရွင္းျပေနသည့္ ကိုႀကီးၿဖိဳးမိုးေဘးကို ေရခြက္လာေပးတာတို႔၊ အေမာေျပာ အသီးလာေပးတဲ့အခါမ်ိဳးေလာက္သာ ျဖတ္ခနဲေတြ႕ရတာမ်ိဳးပါ။ သူမ်ား ပါစင္နယ္နဲ႔ပတ္သတ္လို႔ကေတာ့ စာကလြဲရင္ ဘာမွ မေမးျဖစ္။ သူကသာ မေမးတာ ကိုတိမ္ကေတာ့ သူတို႔ အေၾကာင္းကို စုံေနေအာင္သြားေျပာထားသည့္အျပင္ မိတ္ေဆြေတြဘာေတြျဖစ္ၿပီး တစ္ခါတစ္ေလ အျပင္မွာခ်ိန္းၿပီးေတာင္ မုန႔္ေတြဘာေတြ သြားစားၾကသည္ဆိုပဲ။ တကယ့္မႏိုင္စိန္ ကိုတိမ္ပါဆို။
ဒါေပမယ့္ ကိုႀကီးၿဖိဳးမိုးတို႔ကိုၾကည့္ၿပီး အားက်ရသလို၊ အားလည္းတက္ရသည္။ အနည္းဆုံးေတာ့ သူတို႔လည္း အဆင္ေျပေျပ ေနလို႔ရပါတယ္ဆိုၿပီး ေျဖသိမ့္ရတာမ်ိဳးေပါ့။ သေဘာေကာင္းတဲ့ကိုႀကီးၿဖိဳးမိုးနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္တဲ့ အကိုျပည့္သူ ႏွစ္ေယာက္စလုံးက ခင္စရာေကာင္းသည္။ ျပန္လာရင္ ေတြ႕ၾကတာေပါ့ ဟုလည္း ခဏတိုင္းေျပာသည္။ သူ႔ကိုလည္း သင္တန္းေၾကးမယူပဲ စာသင္ေပးသျဖင့္ အားနာရသည္။ အျပန္မွ ႏွစ္ေယာက္စလုံးအတြက္ အမွတ္တရလက္ေဆာင္ ဝယ္သြားရေတာ့မည္။
ဒီလိုနဲ႔ သမိုင္းသစ္တစ္ေယာက္ စာအုပ္ေတြၾကားထဲ ေခါင္းေရာက္လိုက္၊ ကိုတိမ္၏ အလြမ္းေတြထဲ နစ္ျမဳပ္လိုက္ႏွင့္ အခ်ိန္ေတြဟာ တစ္လၿပီးတစ္လ ကုန္ဆုံးေနခဲ့သည္။ ႏွစ္တစ္ဝက္ကို ဘယ္လိုကုန္မွန္း မသိခဲ့သလို၊ က်န္တဲ့ႏွစ္တစ္ဝက္အတြက္လည္း အားေမြးရင္း ေန႔စဥ္ျဖတ္သန္းေနခဲ့သည္။ ေျပးသြားေတြ႕ခ်င္ေလာက္တဲ့အထိ ႐ူး႐ူးမူးမူးမလြမ္းမိေပမယ့္ တျမည့္ျမည့္ေလာင္ၿမိဳက္ေနတဲ့ အလြမ္းမီးကေတာ့ မၿငိမ္းသက္ခဲ့ပါ။ သူကိုက္ေနက် လက္ေမာင္းေတြကိုလည္း လြမ္းသည္။ အျမတ္တႏိုး အနမ္းေခြၽတတ္တဲ့ ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးေတြကိုလည္း လြမ္းသည္။ မလြတ္တမ္းဖက္ထားတတ္သည့္ ရင္ခြင္က်ယ္ကိုလည္းလြမ္းသည္။ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ႏွင့္ လိုေလေသးမရွိျဖည့္စည္းေပးသည့္ ဂ႐ုစိုက္မႈေတြကိုလည္းလြမ္းသည္။ ကိုတိမ္၊ ခင္ဗ်ားကို ကြၽန္ေတာ္ လြမ္းသည္။
Ownlish note
ၿဖိဳးမိုးကို ျပည့္သူက ကိုကိုဟု ေခၚသည္ကို ၾကားၿပီးသည့္ေနာက္ မဂၤလာတိမ္မိုးေဝတစ္ေယာက္ အေျခအေန
တိမ္မိုးေ၀ ～ သမိုင္းေလး ကိုယ့္ကို ကိုကို လို႔ေခၚၾကည့္ပါလား
သမိုင္းသစ္ ～ ဘာလို႔ေခၚရမွာလဲ။
တိမ္မိုးေ၀ ～ အဲ့လိုအေခၚခံခ်င္လို႔ပါဆို
ေနာ္ေနာ္
သမိုင္းသစ္ ～ မေခၚႏိုင္ဘူး
တိမ္မိုးေ၀ ～ ၿဗဲဟဲဟဲ
Extra ေလးေတြကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းေရးမယ္ေနာ္။ ဒီထက္လည္း ေႏွးစရာမရွိေတာ့ပါဘူး။ ခ်စ္ယူေအာ။ မစ္စ္ယူေအာ။