POV Brooke
Langzaam word het weer licht in de kamer. De hele nacht heb ik geen oog dicht gedaan. Ik probeerde mijn gedachtes op een rijtje te zetten maar het lukte niet. Alle gedachtes lijken elkaar tegen te spreken en zodra ik dacht dat ik alles snapte, werd het weer een warboel. Ik haal diep adem en ga rechtop zitten. Zachtjes sta ik op en hink naar het kleine raampje. Roze lijnen zijn zichtbaar in de lucht en een opgaande zon is te zien. Ik haal diep adem en strompel terug naar het bed. Ik laat mezelf op het bed vallen en voel iets steken. Ik grijp naar mijn kontzak en voel een rechthoekig ding zitten. Hebben ze die niet afgepakt? Ik haal het toestel uit mijn zak en druk het aan. Zodra het scherm oplicht glijden mijn ogen naar de tijd. 07.32 uur. Het scherm ontploft van de gemiste oproepen en berichten maar tijd om het allemaal te lezen heb ik niet. Vaag hoor voetstappen en snel tik ik het nummer van Aiden in. Hij gaat een paar keer over maar springt dan naar voicemail. Ik wacht tot na de piep en begin met praten.
'Ja ik ben weer meegenomen. Ik heb geen idee waar ik ben en het enige wat ik kan zien is een steegje waar al twintig jaar niemand meer doorheen is gelopen. Ik stond op de hoek van de straat en toen ben ik meegenomen. Ik wachtte op jou. Lucy is hier ook. Bel me niet meer en ik weet niet of je nog ik van me hoort. Ik hou van je.' fluister ik.
Snel hang ik op, zet het toestel uit en leg mijn mobiel onder het matras. De deurklink word naar beneden geduwd en ik ga recht zitten. Met een glas water en een bord met brood komt de onbekende man de kamer binnenlopen. 'Ik dacht al dat je wakker zou zijn.' zegt hij. Hij zet het bord en glas op mijn nachtkastje. 'Wat doe ik hier?' vraag ik nog eens zonder dat ik hem aan te kijken. 'Voor iemand die zulke goede cijfers haalt ben je best wel dom. En als ik jou was zou ik je oren een keer laten uitspuiten want je bent ook nog eens doof.' zegt hij met een neppe glimlach. Ik rol met mijn ogen en kijk hem aan. 'Nu niet onbeleefd gaan doen.' zegt hij terwijl hij zijn handen in zijn zakken steekt en zijn spieren aanspant. 'Ach man, als jij je geld niet krijgt ga je toch wel slaan.' Hij zet een stap naar voren en zoals ik al had voorspeld schiet er een felle pijn door mijn wang en voel ik mijn bovenlip vochtig worden door het straaltje bloed wat uit mijn neus komt. 'Zoals ik de vorige keer al heb gezegd moet je niet zo'n toon tegen me aanslaan.' zegt hij terwijl hij recht gaat staan. Vol afschuw kijk ik hem aan maar dan worden we onderbroken door voetstappen vanuit de gang. 'Papa, ben je klaar?' Vraagt haar hoge stem. Ik rol met mijn ogen en kijk haar aan zodra ze de kamer in komt lopen. 'Ach Brooke toch, je bent nu nog lelijker dan normaal.' zegt ze glimlachend. Ik snuif en kijk weg. 'Papa we moeten gaan, anders kom ik te laat.' 'Ja lieverd, we gaan.' Dat gezegd te hebben draait hij zich om en loopt de kamer uit.
Uit frustratie laat ik een kreun horen en ik laat mezelf achterover vallen. 'Ja, je zal het zwaar hebben.' hoor ik Lucy sarcastisch zeggen, maar ik geef er geen reactie op. Voetstappen komen dichterbij en ik kijk op. Ze slaat haar armen over elkaar en gaat voor het bed staan. 'Ik zal Aiden de groeten doen.' zegt ze snel. Dat gezegd te hebben draait ze zich om en loopt de kamer uit. Ik hoor dat de deur op slot word gedraaid. Vaag hoor ik een deur zacht in het slot vallen. Ik stap van het bed en loop naar de deur. Ik trek aan de deurklink, in de hoop dat hij opengaat, maar het werkt niet. Ik probeer door de kier tussen de deur en het kozijn te kijken, maar ik zie niks. Ik trek hard aan de deur maar niks helpt. Ik sla een paar keer op de deur in de hoop dat iemand me hoort. Ik druk mijn oor tegen de deur maar ik hoor niks.