POV Brooke
De bel galmt door de school. Aiden heb ik na geschiedenis niet meer gezien. Green werd weer pist omdat hij niet bij wiskunde aanwezig was maar Cameron of Nathan namen niet het initiatief om hem te bellen. Toen ik ze vragend aankeek met de vraag waar hij was haalde ze hun schouders op. Ik zuchtte en keek weer voor me uit. Echt opgelet heb ik dus niet. Lydia heeft me een paar keer aangetikt en me vragend aangekeken maar ik heb het weggewuifd alsof er niks aan de hand is.
Nu loop ik samen met Lydia, Nathan en Cameron de aula in. Ze zijn druk in gesprek maar ik let niet op. Mijn woorden blijven zich maar herhalen in mijn hoofd. 'Je zoekt het maar uit Aiden Hale, jíj wilt niet daten, laat me dan met rust.' Ik wil niet dat hij me met rust laat. Ik wil zijn armen om me heen, ik wil de twinkel in zijn ogen zien wanneer hij lacht, ik wil dat zijn borst op en neer gaat wanneer hij lacht, ik wil zijn lippen op de mijne. Ik wil gewoon zijn vertrouwde dingen om me heen. Ik wil de echte Aiden Hale om me heen, niet de gene die iedereen zien. Ik weet dat de Aiden die ik heb gezien, waarmee ik samen in bed lach en die mij vertelde dat ik zijn vriendin was, dat dat de echte Aiden is. Deze Aiden houd alleen maar de schijn op en wilt als een eikel overkomen.
Ik word opgeschrikt uit mijn gedachten wanneer ik geschreeuw hoor. Ik kijk op en zie een grote groep mensen in een kring staan. Ik kijk Cameron aan maar hij haalt zijn schouders op. 'Je had met je poten van haar af moeten blijven.' Het is een stem die ik uit duizenden herken. Meteen worden Cameron zijn ogen groot en samen duwen we ons door de menigte heen. Zodra we vooraan staan voel ik al de kleur uit mijn gezicht wegtrekken. 'Shit.' Ik kijk Cameron aan die mij moeilijk aankijkt. 'Ben je oké?' Ik knik en kom in beweging. Ik loop naar voren en ga tussen de jongens instaan. 'Haar polsen zaten onder de schaafwonden! Haar gezicht zat onder het bloed en de opgedroogde tranen! Ze was ijskoud toen ze bij mij aankwam! Het is allemaal jou schuld!' Ik leg mijn hand op Aiden zijn borst en duw hem iets naar achter. Zijn ogen vinden de mijne maar de woede verdwijnt niet. Ik draai me om en kijk naar Liam. Hij kijkt me moeilijk aan en zijn ogen zijn rood. 'Brooke. Het spijt me zo. Je heb geen idee hoeveel het me spijt. Ik had geen keus. Echt. Je moet me geloven.' Ik bijt mijn kaken op elkaar en kijk even naar Cameron die achter hem staat. Moeilijk kijkt hij me aan maar ik zie meteen dat hij stijf staat van de spanning en woede. 'Brooke, alsjeblieft?' Ik kijk weer terug en zie de wanhoop in zijn ogen. 'Ja, uhm...' Ik word bij mijn pols naar achteren getrokken en Aiden zijn wanhoop overspoeld me. 'Waag het niet.' fluistert hij. Ik hef mijn hand en breng het naar zijn wang. Ik glimlach klein. Dan dringt er tot me door wat ik doe en trek ik mijn hand terug. Ik draai me weer om en kijk Liam aan. 'Ja, het is goed.' zeg ik. Ik weet niet waarom ik het zeg. Ik meen het niet. Het is niet goed maar ik heb hier gewoon geen zin in. Ik heb geen zin in Aiden die boos is om wat er met mij is gebeurd. 'Wat?!' word er in koor geroepen. Aiden achter me, Cameron voor me en Lydia en Nathan vanaf de zijkant. Voor het eerst kijk ik Lydia aan die mij niet-begrijpend aankijkt. Ze komt naar voren en gaat voor me staan. 'Lyd laat het.' Ze negerend. 'Lyd.' Voor ik ook maar iets kan doen heeft ze Liam een klap gegeven. 'Jij was mijn beste vriend. Ik vertrouwde je. Jij hebt het gore lef om hier te komen na wat jij heb geflikt. Rot op. Ik wil je nooit meer zien.' Ze zegt het opvallend kalm. Hij zucht en bijt op zijn lip. Hij kijkt me nog een keer aan, draait zich om en loopt de school uit.
Ik laat mijn armen hangen en kijk hem na. Lydia draait zich naar me om. Moeilijk kijkt ze me aan. Ze heft haar armen en wilt ze om me heen slaan maar ik zet een stap naar achter. Ik hef mijn hand om haar op afstand te houden. 'Brooke?' fluistert ze. 'Brooke?' Ik draai me om en moeilijk kijkt Aiden me aan. 'Brooke, zeg wat.' Wanhopig kijkt hij me aan. Ik bijt mijn kaken op elkaar en probeer mijn tranen in te houden. 'Alsjeblieft.' Ik laat mijn kaken los en bibberend komt mijn adem naar buiten. Ik kijk om me heen maar iedereen heeft zich alweer naar me omgedraaid. Ik kijk hem weer aan en hij zet een stap dichterbij. Ik zet enkel een stap naar achter. Pijn is in zijn ogen te zien. Ik grijp mijn tas van de grond en zonder wat te zeggen draai ik me om om met een snelle pas naar buiten.