POV Brooke
Ik zit op bed een serie te kijken met een zak chips naast me. M'n moeder is werken zoals altijd en Lydia was met Noah, dus zit ik nu in m'n eentje een zak chips leeg te vreten met een serie aan. Niet dat ik er problemen mee heb want dit is natuurlijk de beste manier om je tijd te spenderen.
Mijn gedachten dwalen af. Ik weet nog steeds niet wat er was met Aiden. Hij wilt het niet vertellen. Niet dat het me waarschijnlijk wat aangaat maar ik ben nou eenmaal nieuwsgierig aangelegd. Maar ik ben er bang voor dat ik er nooit achter ga komen. Ik kijk terug naar het beeldscherm maar ik snap er niks meer van. Ik zucht, druk mijn serie op pauze en stap op van bed om even maar beneden te lopen. Ik gris mijn telefoon nog mee en loop naar beneden. Ik loop rechtstreeks door naar de keuken en druk het koffiezetapparaat aan. Ik staar naar buiten en laat het apparaat zijn werk doen als mijn telefoon ineens begint te piepen. Verbaasd kijk ik naar mijn beeldscherm.
Onbekend: Je moet helpen!
Onbekend: Hij gaat door het lint!
Onbekend: Ontspoort gewoon!
Onbekend: Ik kom je ophalen!
Ik: Wie is dit?
Wie zou er ontspoort moeten zijn? What the fack is dit? Het is zaterdagmiddag, laat me gewoon met rust.
Onbekend: Cameron. Ik ben onderweg.
Aiden. Schiet er door mijn hoofd. Ik ren naar boven en doe fatsoenlijke kleren aan. Ik laat mezelf in een zwarte skinny-jeans glijden en doe een grijze oversized trui aan. Snel kijk ik in de spiegel maar mijn haar laat ik maar voor wat het is. Ik ren naar beneden en kijk uit het raam maar er is nog niemand. Ik grijp mijn witte Nikes uit de gang en stap erin. Getoeter klinkt van buiten. Ik om nog snel mijn telefoon van het aanrecht, grijp een leer jasje van de kapstok en pak mijn sleutels van de trap. Ik open de deur en doe die zo snel als ik kan weer op slot. Ik ren snel mas de auto en stap ik. De deur zit nog niet dicht en Cameron rijd al weg.
'Wat is er?' 'Aiden.' zucht hij. Ik knik ligt. Zijn haar zit door de war en zijn gezicht staat paniekerig. Ik kijk naar de snelheidsmeter 130 km/h. Ik grijp de hendel boven het raam vast en staar naar buiten. Ik begin de straten te herkennen. We zijn valk bij zijn huis.
Cameron maakt een paar bochten en rijd dan de oprijlaan van zijn huis op. Voor de deur komt de auto tot stilstand. Meteen stapt Cameron uit en rent naar binnen. Im volg zijn voorbeeld. Geschreeuw klinkt door het hele huis. Met een snelle pas loopt Cameron naar de woonkamer. Ik volg hem met een lichte ren pas. Als Cameron eenmaal stilstaat ga ik naast hem staan. Met grote ogen kijk ik door de kamer. Overal liggen scherven. Aiden gaat helemaal door het lint terwijl Nathan de troep probeert op te ruimen. 'Wat is er aan de hand.' 'Hij draait door.' hoor ik hem mompelen. 'Wij krijgen hem niet rustig. Jij bent onze laatste hoop.' Vol paniek en wanhoop kijkt hij me aan. Ik slik en kijk weer naar Aiden die nu met een verheffende stem praat, heen en weer ijsbeert en met zijn handen door zijn haar gaat. Langzaam kom ik in beweging. Langzaam loop ik naar hem toe.
'Aiden.' zeg ik. Hij luistert niet. 'Aiden doe eens rustig.' Weer niet. Ik kijk naar Cameron en Nathan die naast elkaar staan. Ze kijken me moeilijk aan maar draaien zich dan om om ons alleen te laten. Ik kijk naar Aiden die weer is begonnen met dingen stuk gooien. Ik ga achter hem staan en grijp zijn schouder voorzichtig vast. 'Aiden.' Het heeft geen effect. Hij begint enkel tegen de muur aan te slaan. Ik grijp zijn schouder steviger vast en probeer hem om te draaien. Hij zet tegen maar het lukt. Hij kijkt langs me heen. Het lijkt wel alsof hij niet eens door heeft dat ik er sta. 'Aiden. Ik ben hier.' Hij mompelt dingen. 'Aiden?' Hij hoort me gewoon niet. Ik grijp zijn kin vast en nu moet hij me wel aankijken. Hij heeft een waas voor zijn ogen. Ongeloofwaardig staart hij me aan. Hij knippert een paar keer met zijn ogen terwijl ik hem onderzoekend aankijk. Langzaam verdwijnt de waas voor zijn ogen. Met een heldere blik kijkt hij me aan. Ik wil mijn mond openen om wat te zeggen maar hij is me voor. Zonder te twijfelen slaag hij zijn armen om me heen. Hij begraaft zijn hoofd ik mijn nek. Ik doe hetzelfde en probeer hem te sussen. Ik streel door zijn haar en fluister in zijn oor. Even kijk ik naar de deur waar Cameron staat met een kleine, tevreden glimlach op zijn gezicht. Hij draait zich om en loopt weer weg. Langzaam maakt Aiden zich los van me me staart me aan. Tranen lopen over zijn wangen. Hij spant zijn kaken aan in een poging om zijn verdriet te verbergen maar het heeft geen zin. Ik breng mijn hand naar zijn gezicht in een poging om de tranen weg te vegen maar het heeft geen zin. Ze blijven maar stromen.
'Wat is er toch met je aan de hand?' fluister ik.
—————
Song: Lost without you by Freya Ridings