'Kom je nog?', hoor ik Blaire dan van boven roepen. Snel haast ik me de trap op. Ik blijf verbaasd staan als ik haar kamer binnenloop. Wat ik tot nu toe heb gezien in de huizen is dat alles op elkaar lijkt. Blaire's kamer bewijst het tegendeel. In plaats van de gebruikelijke simpele stijl waarin alles van hout is en in natuurlijke kleuren, is deze kamer volledig in pastelkleuren. De muren zijn wit met een patroon van hele kleine lila bloemen. Het hemelbed is dezelfde kleur als de bloemen. De kast is juist weer babyblauw en past bij het kleed en gordijnen. Alles lijkt bij elkaar te passen. Het geheel straalt een warme en vertrouwde sfeer uit en doet me denken aan mijn toen ik klein was. Of tenminste, het idee van een jeugd, want ik kan me het niet herinneren. Toch is het niet kinderachtig, dat zeker ook niet. Blaire heeft al een matras met wat dekens op de vloer gelegd. Ze zit nu op het bed, terwijl ze de vlecht uit haar haar haalt. Ik ga in stilte op het matras zitten en kijk naar hoe ze snel en behendig haar vlecht loshaalt. Haar blonde haren lijken haast wit in dit licht. Ze kijkt me even aan en glimlacht.
'Wil je een pyjama lenen?', vraagt ze. Ik schud mijn hoofd. Ik slaap wel in mijn shirt. Blaire staat wel op en loopt met een pyjama naar de deur tegenover de slaapkamer. Ik gok dat het de badkamer is. Ik trek mijn schoenen, sokken, jas en vest uit en gooi ze naast me neer op de grond. Ik ben gewoon te moe.
Ze komt al snel weer terug en kruipt snel onder de dekens. Ik sla ook een deken over me heen. Blaire staat weer op om de deur dicht te doen en het licht uit te zetten. Ik blijf met mijn hoofd op mijn kussen liggen, terwijl ik naar het plafond staar. Ik durf mijn ogen niet lang te sluiten, bang voor de beelden die ik dan voor me zie.
'Wil je anders praten?', vraagt Blaire, die blijkbaar ook niet kan slapen.
'Is goed', antwoord ik zacht.
'Noah vertelde dat je weer in de loods werkt.'
'Ja, sinds vandaag officieel eigenlijk.'
'Cool. Ik werk bij de schoenenwinkel. Het is niet erg interessant en er komen niet vaak mensen, maar ach. Er is nou eenmaal iemand voor nodig. Het voordeel is wel dat ik veel vrij heb.'
'Dat is ook een voordeel. Wat voor werk doen de anderen eigenlijk?'
'Thomas werkt natuurlijk bij de hoofdcirkel, Noah weet je, Destiny werkt bij de kledingwinkel, Liz en Tobias zijn de randcheckers. Zij inspecteren de muur op veranderingen. Justin werkt bij de groenteboer en Rowena werkt bij het pandjeshuis.'
'Ik kan me Rowena niet voorstellen tussen alle oude spullen daar', beken ik glimlachend.
'Ze doet het ook vooral omdat ze daar ook hele vreemde spullen verkopen en Rowena wil weten wie dat soort dingen koopt', legt Blaire uit.
'Ja, dat begrijp ik.' Ik weet niet zeker of ik iets mag zeggen over de spullen in het kantoor van de loods. 'Wat doet de hoofdcirkel eigenlijk precies?' Zelfs in het donker weet ik dat Blaire glimlacht.
'Wil je weten wat de hoofdcirkel doet of wat Thomas binnen de hoofdcirkel doet?' Dat was niet meteen waar ik op doelde, al ben ik wel er wel benieuwd naar. Ik wil het alleen niet weten om de rede die Blaire denkt.
'Uhm, beide', antwoord ik verlegen. Het heeft geen zin haar het hele verhaal uit te leggen. Ze denkt toch al dat ik Thomas leuk vind en misschien Noah ook wel, al klopt dat laatste vermoeden totaal niet.
'De hoofdcirkel probeert de moordende rollen op te sporen, onderzoekt en begraaft de lichamen en ze besturen het dorp', legt Blaire uit. 'Thomas houdt zich volgens mij vooral bezig met het toezicht op het onderzoek naar de muur en het opsporen van de moordende rollen.'
'En Myrthe is de baas van de hoofdcirkel?'
'Ja, een soort van. Ze ziet de meesten van de hoofdcirkel wel als haar gelijken tenzij het haar niet uitkomt, maar dat zag je volgens mij ook in de dorpsvergadering.' Ik herinner me inderdaad dat Myrthe heel geïrriteerd had gereageerd toen Donna commentaar op haar had. Ik draai me op mijn zij zodat ik naar Blaire kan kijken, al zie ik alleen het silhouet van haar bed.
'Wat vind jij er allemaal van?'
'Van Myrthe?'
'Nee, gewoon alles. Het hele dorp, bedoel ik. Het feit dat we hier vast zitten, gewoon alles.' Ik hoor Blaire omdraaien en zie haar silhouet bewegen.
'Ik weet niet of ik er iets van moet vinden', antwoordt ze uiteindelijk. Ik wil meteen vragen wat ze daarmee bedoelt, maar ik realiseer dat ik het wel begrijp. Het heeft geen zin om er iets van te vinden, het verandert toch niets. En anders vindt iedereen toch hetzelfde, iedereen wil hier weg, iedereen wil weer vrij zijn en niet meer bang hoeven zijn. 'Wat vind jij ervan dan?'
'Ik wil hier weg, maar dat spreekt voor zich, denk ik', antwoord ik.
'Zou je contact houden met de mensen die je in dit dorp hebt ontmoet?' Ik denk even na. Alles achter je laten is de makkelijke optie, het is veel eenvoudiger. Alles zou makkelijker te vergeten zijn dan.
'Nee, ik zou in contact blijven met bijvoorbeeld jou, Rowena, Liz en Destiny...' Er komt een brok in mijn keel als ik denk aan Destiny. Stel dat we ooit wegkomen uit het dorp, is zij er dan nog wel? Destiny verdient het om hier ooit weg te komen, net zoals de anderen. Er moet iets zijn dat ik kan doen.
'We bedenken wel iets om Destiny te beschermen', stelt Blaire me gerust, alsof ze weet wat ik denk.
'Ik hoop het. Ik weet niet wat ik zou moeten als Destiny iets overkomt of jou of...' De rest van mijn zin is niet te horen door mijn gesnik. Voor het eerst deze avond lukt het me om te huilen. Blaire kruipt onder haar deken vandaan en komt naast me zitten op mijn matras zitten. Ik ga ook zitten. Ze slaat troostend een arm om me heen en laat mijn hoofd op haar schouders rusten. Ik zit daar bijna een kwartier totdat ik uitgehuild ben. Ik voel me zwak. Ik zou niet moeten huilen.
'We bedenken wel iets', zegt Blaire continu geruststellend.
Als ik eindelijk klaar ben met huilen gaat Blaire weer terug naar haar eigen bed. We zeggen geen van beide meer iets. Ik lig nog ruim een half uur wakker. Meerdere keren twijfel ik of ik Blaire moet vragen of ze nog wakker is, maar ik doe het niet. Uiteindelijk hoor ik dat haar adem zo regelmatig en traag is dat het niet anders kan zijn dan dat ze slaapt. Toch blijf ik nog een hele tijd woelen. Eerst zijn het alleen beelden van Tijmens dode lichaam, maar naar verloop van tijd verandert het in Destiny. De beelden worden steeds bloederiger, totdat ik uiteindelijk toch in slaap val. Niet dat mijn dromen veel geruststellender zijn. Ik droom dat ik door het dorp loop, maar er is niemand. Ik loop het hele dorp door op zoek naar anderen. Uiteindelijk kom ik bij de open plek in het bos bij het meertje. Daar staan allemaal graven met de namen van iedereen in het dorp. Uiteindelijk word ik zwaar hijgend wakker. Als ik uit het raam kijk, zie ik dat het nog steeds schemerig is buiten. Het moet pas vijf uur in de ochtend of zoiets zijn. Ik heb amper twee uur slaap gehad. Maar in slaap komen doe ik ook niet meer. Ik kijk naar Blaire's bed, maar zie dat ze al weg is. Ik trek mijn kleding snel weer aan en haast me naar beneden.
Er brandt geen licht beneden en de gordijnen houden het schemerige licht van buiten tegen. In het duister tast ik naar de lichtschakelaar. Uiteindelijk vinden mijn vingers het knopje. Mijn ogen moeten even wennen aan het licht, maar het is me al snel duidelijk dat Blaire hier niet is. Waar kan ze heen zijn? Ik kan me niet voorstellen dat ze zomaar weg is gegaan zonder het mij even te laten weten. Toch is dat waar het op lijkt. Ik dwing mezelf om rustig te blijven en eerst alle logische opties na te gaan. Haastig check ik alle kamers in het huis, maar ik kan Blaire nergens vinden. Gelukkig heeft het huis weinig kamers. Dit is nog steeds geen rede om me echt zorgen te maken, probeer ik mezelf te kalmeren. Er zijn genoeg logische verklaringen. De moordende rollen hoeven hier niet per se iets mee te maken hebben. Ik trek snel mijn jas aan en besluit buiten te gaan kijken.
De straten zijn verlaten en leeg. Ik begin bijna te denken dat ik nog steeds gevangen zit in mijn nachtmerrie, maar dan herinner ik me dat het nog vroeg in de ochtend is. Ik ga eerst bij Destiny's huis kijken, aangezien ik niet zou weten waar ik anders zou moeten zoeken. Het ziet er naar uit dat Destiny nog slaapt en ik heb geen zin haar wakker te maken.
Ook op het dorpsplein is niemand te bekennen. Mijn bezorgdheid wordt steeds erger en ik heb het knagende gevoel dat er iets mis is. Waar kan ze zijn? Ik weet niet waar ik nog meer zou moeten kijken, maar ik loop voor de zekerheid langs mijn eigen huis. Ik durf niet naar binnen te gaan, maar van buitenaf lijkt het alsof er niemand is. Uiteindelijk ga ik maar terug naar Blaire's huis, waar Blaire zelf ook nog steeds niet is.
Ik wacht zenuwachtig in de woonkamer. Iedere minuut kijk ik een paar keer naar de deur in de hoop dat ze ineens binnenkomt. Als er iets was gebeurd zou er toch iemand op het plein zijn geweest? Het knagende gevoel belemmert me om rustig te blijven zitten en ik ijsbeer door de kamer. Wat als ze het huis uit gesleurd is terwijl ik lag te slapen? Ik zou het mezelf nooit vergeven als haar iets is overkomen. En met elke minuut word ik er zekerder van dat er wel iets ergs gebeurd moet zijn. Hoe groot is de kans dat ik mijn vriendin nog levend terugzie?