Ο Μάρκος μετά από την επιμονή της Ιφιγένειας αναγκάστηκε να υποχωρήσει και έτσι αντί για το νοσοκομείο την πήγε σε ένα πολύ γνωστό εστιατόριο που ήξερε οτι της άρεσε.
Όταν κάθισαν στο σχεδόν γεμάτο μαγαζί, μόνο ένα μεγάλο τραπέζι δίπλα τους ήταν άδειο, εκείνος της είπε με ενδιαφέρον: " Ιφιγένεια θα πρέπει να φας αλλιώς φεύγοντας θα σε πάω στο νοσοκομείο θες δεν θες."
Εκείνη χαμογέλασε και κούνησε καταφατικά το κεφάλι της. Μετά κοίταξε τον κατάλογο.
Η είσοδος ήταν πίσω από την πλάτη της και έτσι ο Μάρκος ήταν εκείνος που είδε πρώτος την παρέα που μπήκε. Μέσα στην μεγάλη παρέα βρισκόταν ο Νικόλας αλλά και η Χαρά. Εκείνος είπε διστακτικά: " Ιφιγένεια μόλις μπήκε ο πρώην σου με μια παρέα αλλά μαζί του είναι και η Χαρά."
Η Ιφιγένεια αισθάνθηκε την καρδιά της να πονάει αλλά χρησιμοποίησε όση δύναμη της είχε απομείνει για να χαμογελάσει με ένα πικρό χαμόγελο: " Ατυχία!"
"Θέλεις να φύγουμε; Πάμε κάπου αλλού." είπε εκείνος έτοιμος να σηκωθεί.
Η Ιφιγένεια άπλωσε το χέρι της και έπιασε το δικό του: " Δεν φταίω σε τίποτα για να κρύβομαι και η σχέση μας τελείωσε οπότε, μην ανησυχείς Μάρκο." Έστρεψε και πάλι το βλέμμα της στον κατάλογο. Ο Μάρκος την κοίταξε τρυφερά. Ήξερε πολύ καλά την φίλη του και ήξερε οτι πονούσε αλλά ποτέ δεν θα το έδειχνε. Αυτή η περηφάνεια της ήταν που την κρατούσε συγκροτημένη ακόμη και στις πιο δύσκολες συνθήκες.
Η παρέα του Νικόλα για κακή τους τύχη κάθισε στο διπλανό τους τραπέζι και η Ιφιγένεια το κατάλαβε. Ο σερβιτόρος πήγε για να πάρει τις παραγγελίες τους και ο Μάρκος παρατήρησε το πάγωμα του Νικόλα και το σφίξιμο στα χείλη του όταν άκουσε την φωνή της Ιφιγένειας. Μετά το βλέμμα του στράφηκε επάνω τους και όταν είδε τον Μάρκο η έκφρασή του έγινε σκοτεινή. Ο Μάρκος του χαμογέλασε ψυχρά και κούνησε το κεφάλι του σε χαιρετισμό την στιγμή που τα μάτια της Χαράς που είχε καθίσει δίπλα στον Νικόλα έψαχναν να βρουν που κοίταζε. Όταν είδε τον Μάρκο φάνηκε να τα χάνει αλλά μετά στο πρόσωπό της εμφανίστηκε ένα ψυχρό χαμόγελο και το χέρι της τυλίχτηκε στο μπράτσο του Νικόλα και άρχισε να του μιλάει με νάζι. Εκείνος δεν γύρισε καν να την κοιτάξει. Το βλέμμα του ήταν καρφωμένο στην πλάτη της Ιφιγένειας που μιλούσε στον Μάρκο.
"Μην ασχολείσαι μαζί τους. Κάνε σα να μην υπάρχουν. Εμένα δεν με πειράζει, ειλικρινά αρχίζω να το παίρνω απόφαση οτι με τον Νικόλα δεν ήταν γραφτό να είμαστε μαζί. "
Ο Μάρκος που την παρακολουθούσε όση ώρα μιλούσε ήξερε οτι του έλεγε ψέμματα. Μετά από τόσα χρόνια φιλίας γνώριζε τα σημάδια. Η δυσκολία της να μιλήσει και τα χέρια της που έσφιγγαν και ξέσφιγγαν την πετσέτα μπροστά της ακόμη και τα μάτια της που όσο του μιλούσε προσπαθούσαν να αποφύγουν το βλέμμα του.
"Θα κάνω ότι θέλεις εσύ." της είπε στο τέλος για να την ηρεμήσει. Ήθελε να πάει να την αγκαλιάσει αλλά συγκράτησε τον εαυτό του. Ήδη της είχε δημιουργήσει αρκετά προβλήματα χωρίς να το θέλει.
Όταν έφτασαν αυτά που παρήγγειλαν η Ιφιγένεια ήξερε πως δεν θα μπορούσε να φάει τίποτα. Το στομάχι της ήταν σφιγμένο και ανακατεύτηκε μόνο από την μυρωδιά. Ο Μάρκος άρχισε να τρώει αλλά εκείνη σκάλιζε το φαγητό της ανόρεχτα. Όταν εκείνος το παρατήρησε την ρώτησε με ενδιαφέρον: " Δεν σου αρέσει; Θέλεις να πάρεις κάτι άλλο;"
"Όχι, όχι, είναι απλά που δεν έχω πολύ όρεξη." Όμως οι μυρωδιές την έκαναν όλο και περισσότερο να θέλει να αδειάσει το στομάχι της: " Μάρκο, θα πάω λίγο στην τουαλέτα." Εκείνος την κοίταξε σκεφτικός καθώς απομακρυνόταν. Σίγουρα η Ιφιγένεια δεν ήταν καλά. Δεν έφαγε καθόλου και το χρώμα της ήταν χάλια.
Η Ιφιγένεια περνώντας μπροστά από το τραπέζι του Νικόλα απέφυγε να κοιτάξει προς το μέρος του.
Μέσα στην τουαλέτα η Ιφιγένεια πήρε βαθιές ανάσες προσπαθώντας να ηρεμήσει αλλά το ανακάτεμα της όλο και μεγάλωνε ώσπου στο τέλος δεν άντεξε και πήγε να αδειάσει το στομάχι της.
Η πόρτα άνοιξε και η Χαρά μπήκε στην τουαλέτα. Κατάλαβε αμέσως τους ήχους που άκουσε από την Ιφιγένεια και όταν εκείνη βγήκε από μια από τις κλειστές πόρτες το χρώμα της της τα είπε όλα.
"Δεν είσαι καλά;" την ρώτησε με μισόκλειστα μάτια.
"Από πότε ενδιαφέρεσαι για την υγεία μου;" Την ρώτησε εκείνη κοιτάζοντάς την μέσα από τον καθρέφτη.
Η άλλη γυναίκα σήκωσε αδιάφορά τους ώμους της : " Δεν μπορώ να πω οτι καίγομαι κιόλας. Από ανθρώπινο ενδιαφέρον ρωτάω."
" Χαίρομαι που τελικά είσαι άνθρωπος αλλά κράτα το ενδιαφέρον σου για τον εαυτό σου."
"Δεν πιστεύω να προσπαθήσεις να τραβήξεις τον Νικόλα πίσω σε εσένα δείχνοντάς οτι είσαι άρρωστη για να σε λυπηθεί; Η σχέση μας πλέον έχει πάρει τον δρόμο της αν καταλαβαίνεις τι εννοώ. Είμαστε πολύ καλά μαζί." Είπε με έμφαση η Χαρά.
"Δεν μου λες, ακούς αυτά που λες; Απόκτησε επιτέλους δική σου ζωή και σταμάτα σαν παράσιτο να τρέφεσαι από τις ζωές των άλλων. Κανείς δεν θέλει να ασχοληθεί με την δική σου ζωή ούτως ή άλλως. " Χωρίς να περιμένει την απάντησή της η Ιφιγένεια γύρισε και έφυγε από το μπάνιο.
Η Χαρά έμεινε μόνη της να κοιτάζει τον εαυτό της στον καθρέφτη. Μια υποψία είχε καρθωθεί στο μυαλό της από την ώρα που είχε μπει στο μπάνιο. Υπήρχε πιθανότητα η Ιφιγένεια να ήταν έγκυος; Αν πραγματικά συνέβαινε κάτι τέτοιο, όλα τα σχεδιά της θα πήγαιναν στράφι. Ο Νικόλας που την αγαπούσε θα έβαζε στην άκρη και τον εγωισμό του για το μωρό του. Όλα τα εμπόδιά τους θα έβγαιναν από την μέση. Έπρεπε να κάνει άμεσα κάτι ώστε να εξασφαλίσει τα αποτελέσματα των προσπαθειών της.
Τα μάτια του Νικόλα έμειναν κολλημένα επάνω στην Ιφιγένεια καθώς εκείνη διέσχιζε την αίθουσα με το στητό της περπάτημα. Το βλέμμα της δεν στράφηκε ούτε για μια στιγμή προς το μέρος του προκαλώντας του πόνο. Τον αγνοούσε. Όταν εκείνη κάθισε στο τραπέζι της ο Νικόλας γέμισε το ποτήρι του με κρασί και το ήπιε μονορούφι αλλά ο πόνος στην καρδιά του δεν περνούσε, έτσι γέμισε το ποτήρι του ξανά και ξανά.