Ο Νικόλας κοίταξε την Ιφιγένεια, που κοιμόταν δίπλα του, με τρυφερότητα. Ήταν ακόμη συγκλονισμένος από τον τρόπο που εκείνη του δόθηκε. Ο έρωτάς τους ήταν γεμάτος πάθος και αισθήματα.
Όταν την είχε κοιτάξει στα μάτια, είδε μέσα τους κάτι που δεν μπορούσε να πιστέψει. Η Ιφιγένεια ήταν άπειρη. Από τότε και μετά της φέρθηκε σα να ήταν ένα πολύτιμο εύθραυστο έργο τέχνης.
Αυτή η κοπέλα τον εξέπληττε συνεχώς. Ζώντας μαζί της σιγά σιγά μάθαινε πόσο σοβαρά και υπεύθυνα σκεφτόταν και κατάλαβε οτι και τον έρωτα τον έβλεπε υπεύθυνα και όχι επιπόλαια. Εκείνος την είχε παρασύρει και τώρα αισθανόταν άσχημα για αυτό, περιμένοντας την αντίδρασή της όταν θα ξυπνούσε.
Είχε σχεδόν ξημερώσει και εκείνος έπρεπε να ετοιμάσει την παρουσίασή του για τον πελάτη αλλά δεν ήθελε να φύγει από κοντά της. Τύλιξε το χέρι του γύρω της και την κράτησε σφιγμένη στο στήθος του.
Η Ιφιγένεια άνοιξε τα μάτια της. Ο πρωινός ήλιος είχε τρυπώσει ανάμεσα από τις κλειστές κουρτίνες του δωματίου της. Κοίταξε γύρω της και αισθάνθηκε το ζεστό σώμα του Νικόλα δίπλα της. Το μάγουλό της ακουμπούσε στο στήθος του και το δικό του χέρι ήταν τυλιγμένο γύρω της.
Σήκωσε προσεκτικά το κεφάλι της για να μην τον ξυπνήσει και τον κοίταξε. Θυμήθηκε την προηγούμενη νύχτα. Ο Νικόλας ήταν ο μοναδικός άντρας που κατόρθωσε να την κάνει να ξεχάσει όλες της τις αναστολές και να αγνοήσει την λογική της. Αυτό σήμαινε ένα πράγμα, οτι είχε αισθήματα για εκείνον. Παρά τις προσπάθειές της να κρατηθεί μακριά του εκείνος είχε κατορθώσει να διαπεράσει όλες τις άμυνές της και να την κάνει να του παραδοθεί.
Άπλωσε το χέρι της και χάιδεψε απαλά το μάγουλό του. Εκείνος άνοιξε αργά τα μάτια του και την κοίταξε. Ένα πλατύ χαμόγελο φώτισε το πρόσωπό του και τα χέρια του την τράβηξαν πάνω του: " Είσαι καλά;" την ρώτησε τρυφερά.
Τα μάγουλα της Ιφιγένειας κοκκίνησαν αφού κατάλαβε οτι εκείνος διαπίστωσε την απειρία της: " Ναι. Μια χαρά."
Το χέρι του απομάκρυνε τρυφερά μια τούφα από μαλλιά που έπεσε στο πρόσωπό της και το πρόσωπό του σοβάρεψε όταν είπε : " Ελπίζω να μην μετάνιωσες για οτι έγινε εχθές."
"Μην ανησυχείς. Είχα πλήρη συνείδηση του τι συνέβαινε και άλλωστε είμαστε παντρεμένοι."
"Ιφιγένεια, πως και δεν είχες ... πως και είσαι τόσο άπειρη στον έρωτα;"
Εκείνη τον κοίταξε για λίγο : " Απλά δεν έτυχε να κάνω κάποια σχέση που να φτάσει μέχρι εκεί." Δεν ήθελε να του αποκαλύψει οτι εκείνη ήταν που διέκοπτε τις σχέσεις μόλις έφταναν σε εκείνο το σημείο γιατί δεν ήθελε να μετανιώσει. Δεν θα μπορούσε και δεν ήθελε να προχωρήσει, αν αυτός με τον οποίο θα κοιμόταν δεν είχε κερδίσει την καρδιά της πρώτα. Έτσι η φωνή της λογικής της πάντα την έσωζε εκτός από αυτήν τη φορά που έμεινε βουβή.
"Εσύ δεν είχες να προετοιμάσεις κάποια συνάντηση; Δεν έκανες τίποτα." προσπάθησε να αλλάξει την κουβέντα.
"Ναι μου πήρε το μυαλό μια μάγισσα και ξέχασα τα πάντα." Το χαμογελαστό του πρόσωπο ήταν τόσο γοητευτικό, που έμεινε να το κοιτάζει απολαμβάνοντας το θέαμα.
Η φωνή της λογικής της ξύπνησε από τον βαθύ ύπνο που είχε πέσει το περασμένο βράδυ και της φώναξε: 'Σύνελθε. Ο Νικόλας δεν σε παντρεύτηκε από έρωτα. Δεν είσαστε ένα κανονικό ζευγάρι. Τον ανάγκασες να σε παντρευτεί. Μην μπλέξεις χειρότερα μαζί του. Το ξέρεις οτι του αρέσει να παίζει με τις γυναίκες και μόλις έγινες μια από αυτές.'
Η Ιφιγένεια σηκώθηκε αργά και τύλιξε γύρω της την κουβέρτα: " Και οι δύο έχουμε δουλειά και πρέπει να ετοιμαστούμε. Πάω να κάνω ένα μπάνιο."
Όση ώρα μιλούσε απέφευγε να κοιτάξει το ολόγυμνο κορμί του Νικόλα που την παρακολουθούσε μισοξαπλωμένος με ένα προβληματισμένο βλέμμα: " Γιατί βιάζεσαι; Είναι πολύ νωρίς ακόμη." Η γύμνια του δεν τον προβλημάτιζε καθόλου. Πρέπει να ήταν πολύ εξοικειωμένος με αυτές τις καταστάσεις.
"Θέλω αρκετό χρόνο για να ετοιμαστώ." Η Ιφιγένεια σήκωσε την κουβέρτα και έτρεξε στο μπάνιο, αφήνοντας πίσω της τον Νικόλα να την κοιτάζει με απορία.
Όταν εκείνη βγήκε από το μπάνιο ο Νικόλας είχε φύγει στο δωμάτιό του. Η Ιφιγένεια ντύθηκε και κατέβηκε στην κουζίνα. Εκείνος ήδη την περίμενε εκεί έχοντας ετοιμάσει πρωινό. Τα μαλλιά του ήταν υγρά από το μπάνιο που είχε κάνει και ήδη φορούσε το κοστούμι του αλλά είχε βγάλει το σακάκι του και το είχε αφήσει σε μια από τις καρέκλες.
"Δεν θα φάω. Πρέπει να πάω στο γραφείο."
Ο Νικόλας την κοίταξε δύσπιστα : " Μήπως για κάποιο λόγο με αποφεύγεις ;"
"Φυσικά και όχι. Απλά πρέπει να φύγω."
"Ιφιγένεια πρέπει να μιλήσουμε για ότι συνέβη χθες. Δεν μπορείς να με αποφεύγεις έτσι."
" Δεν σε αποφεύγω αλλά δεν νομίζω οτι υπάρχει λόγος για να μιλήσουμε για ότι συνέβη. Ήταν κάτι που θέλαμε και οι δύο. Μην το σκέφτεσαι."
"Δηλαδή δεν θεωρείς οτι ήταν κάτι σημαντικό αυτό που συνέβη ανάμεσά μας;"
Εκείνη τον κοίταξε προσπαθώντας να κρύψει τα αισθήματά της : " Ξέρουμε και οι δύο για ποιον λόγο παντρευτήκαμε. Δεν υπάρχουν αισθήματα ανάμεσά μας. Οπότε ξέχασέ το. Με συγχωρείς τώρα βιάζομαι."
Η Ιφιγένεια μόλις βγήκε από το σπίτι έκλεισε τα μάτια της. Δεν ήξερε πως να διαχειριστεί την κατάσταση αλλά δεν θα άφηνε τον Νικόλα να καταλάβει τα αισθήματά της για εκείνον γιατί τότε θα γινόταν άλλο ένα από τα παινιδάκια του.