Pov Paige:
Ik wordt wakker en ben me gelijk bewust van de pijn in mijn onderbuik. Ah oh...
Gelijk gaan mijn ogen open. Het is al helemaal licht, en dat in de winter! Of het is gewoon heel laat.
Ik kijk slaperig over Caidens schouder heen naar zijn wekker en zie dat het 11 uur is. Wow.
Eigenlijk is dat normaal uitslapen voor mij, maar ik had wat in te halen en Caiden ook blijkbaar want die slaapt nog. Normaal is hij al heel vroeg wakker.
Ik probeer voorzichtig uit zijn armen te kruipen, maar zodra zijn arm een beetje verschuift begint hij te grommen en spant zijn spieren aan.
Oké, ik snap het, en ik zou het liefst ook weer gaan liggen met zijn absurd gespierde armen om me heen maar als die buikpijn is wat ik denk dat het is moet ik nu echt opstaan.
"Caiden." fluister ik zachtjes.
Hij gromt en mompelt iets wat lijkt op "Paige ik heb godverdomme geen seconde geslapen toen je weg was laat me nou even."
Helemaal niet geslapen?! Is dat mogelijk dan?!
Ik probeer me weer los te trekken maar ik voel de grommen trillend vanuit zijn borst komen en voor ik het weet draait hij zich om in zijn slaap, hij ligt nu op zijn buik en dus bovenop me. Ik wordt gewoon geplet, hij is echt zwaar.
Tevreden mompelt hij iets en legt zijn hoofd in mijn nekholte. Hij ziet er wel schattig uit als hij slaapt.
"Caiden ik beloof je plechtig dat ik na 2 minuten terug ben maar laat me alsjeblieft even naar de badkamer." smeek ik.
Hij wordt niet wakker. Fijn. Bedankt Caiden.
"Je plet me!" zeg ik.
Nogsteeds geen reactie.
Ik wring me stukje voor stukje onder hem uit en negeer het gegrom. Ik heb net 1 been vrij als hij weer begint te mompelen in zijn slaap.
"Ze is fucking mine blijf nou eens van haar af..." mompelt hij boos.
Zacht geef ik hem een kus op zijn voorhoofd. "Ik ben helemaal en alleen van jou. Als je me nu even zou kunnen loslaten."
Hij jammert als een kind dat zijn knuffel kwijt is maar laat me wel los.
Snel schuif ik een stuk bij hem weg en gooi mijn benen over de bedrand en kom overeind.
Whoops. Te snel. Het draait allemaal een beetje... maar ik moet gewoon snel naar de badkamer.
Ik ga zo snel mogelijk de badkamer in na gecheckt te hebben of Caiden nog slaapt en draai dan de deur op slot.
Ik loop naar de wc en ja, menstruatiebloed. Nog niet veel, maar het is er. Gelukkig heb ik waarschijnlijk Caidens kingsize superluxe bed niet verpest met bloed.
In mijn kast pak ik schoon ondergoed voor ik weer terug sluip naar de badkamer. Nu nog iets van maandverband of tampons ofzoiets.
Zacht ga ik op mijn knieën zitten en begin de kastjes te doorzoeken.
En niets. Alleen maar spullen van Caiden.
Ik sta op en kijk in het kastje met mijn haar en make-up spullen maar zoals ik al dacht ligt daar niets.
Shit shit shit! Wat nu? Ik ga nooit, en dan ook echt nóóit Caiden wakker maken voor dat soort spullen. Ik zou de schaamte na 10 jaar nogsteeds voelen.
"Schatje ik ruik bloed! Ben je wel in orde?!" roept Caiden vanaf de andere kant van de deur.
Nu voel ik de schaamte al branden. Dit is echt gênant. Weerwolven kunnen het dus ruiken als iemand ongesteld is.
En... ik ben vergeten de deur weer op slot te doen nadat ik schoon ondergoed had gepakt!
"Ik ben helemaal in orde, echt! Kom gewoon niet binnen. Ik zoek alleen iets en-"
Met een klap gooit Caiden de deur open en met een verwilderde blik pakt hij mijn armen vast en draait ze zo dat hij de binnenkant kan zien.
Dan zakt hij op zijn knieën en schuift zijn shirt omhoog waardoor ik protesteer maar hij controleert mijn bovenbenen en buik al ergens op.
Hij vind blijkbaar niet wat hij zoekt en opent dan het kastje en pakt de vindbare scheermesjes en begint die te controleren. Dan pas snap ik het.
"Caiden! Ik snij mezelf niet! Waarom denk je dat uberhaupt?! Of weet je, laat maar, ik zoek gewoon... iets."
"Ik ruik toch echt bloed en ik mocht niet binnen komen, wat ik dus wel deed, en dat waren 2 tekens dat je het wel deed dus ik controleerde het alleen." zegt hij schouderophalend.
Ik kijk hem met open mond aan. Hij is echt ongelooflijk. Maar wel cute. Stomme mate band.
"Wat zoek je en waar komt die bloedgeur vandaan?" vraagt hij dan op scherpe toon die geen tegenspraak duld.
Ik wordt meteen vuurrood en kijk met gebogen hoofd naar mijn blote voeten.
"Nou uhmm.. je hebt zegmaar als meisje of vrouw dingen die gebeuren en ik uhm... ik uhm..." stotter ik.
Caiden legt zijn wijsvinger onder mijn kin en duwt die omhoog. Nu is mijn vuurrode gezicht nóg beter zichtbaar, fijn.
Onbegrijpend kijkt hij me aan. Ik zou mijn ogen wel willen neerslaan maar zijn blik houd me gevangen.
"Ik kan je buikpijn voelen Paige. Heb je... heb je een interne bloeding?" zegt hij geschokt.
"Nee!" roep ik snel uit. "Of een soort van. Nee. Wacht jawel. Nee! Ik weet niet hoe het precies zit."
Nu lijkt hij het te begrijpen en vormt zijn mond een O.
"Oo. Je bent ongesteld!" roept Caiden uit.
Ik geef hem een klap tegen zijn borst en sis "Niet zo hard!"
Hij lacht en drukt een kus op mijn lippen. Stevig omhelsd hij me en zucht van opluchting.
"Als dat nou alles is. Nu weet ik wat je zoekt. Het ligt op de kastjes omdat er niet genoeg plek was. Ik pak het voor je."
Caiden strekt zich al uit en gooit een pakte maandverband in mijn handen. Well, this is akward.
Ik bloos nog donkerder rood en mompel een "Bedankt." voor hij lachend de badkamer verlaat.
Lekkere timing Paige. Maar niets aan te veranderen. Ik was al laat dus ik had het kunnen verwachten.
Ik doe mijn ding en loop dan de badkamer uit. Eigenlijk wil ik nog wel even slapen, school moet toch voor een paar dagen sluiten vanwege de sneeuwstorm.
Caiden ligt er niet meer. Hm, mooi, anders ga ik me toch alleen maar meer schamen.
Voetstappen klinken voor de slaapkamerdeur dus snel kruip ik onder de dekens en ga met gesloten ogen liggen.
De deur gaat open en een paar seconden later springt Caiden naast me op het bed.
Ik slaak een kreet als ik gelanceerd wordt door zijn sprong en lachend maakt Caiden van dat moment gebruik door razendsnel op mijn plek te gaan liggen en me op te vangen voor ik neer kom.
Hij doet zijn benen uit elkaar en trekt mij daar tussenin zodat ik comfortabel tegen zijn borst kan leunen zonder een zere nek te krijgen.
"Wat doe je?" vraag ik verbaasd.
Strak slaat Caiden zijn armen om me heen en drukt zijn lippen kort in mijn nek. Als antwoord pakt hij een afstandsbediening (waar komt die ooit vandaan? en zet de enorme flatscreen tv aan.
Ik vraag wanneer we gaan ontbijten.
"We gaan samen een film kijken en daarna ontbijten. Na het ontbijt ga ik wel weg schatje maar er is hier genoeg te doen voor je. Vanavond kom ik weer terug en dan zal ik voor je zorgen."
O. Tijd voor mezelf, dat is goed. Kan ik eindelijk verder met het boek dat ik hier aan het lezen was.
Pov Iwan:
Smerige weerwolven... ze hebben Paige ontvoerd en gehersenspoeld!
Ik weet wie en wat ze zijn, gisteravond op het feest kon ik er zo 3 tussenuit pikken. Ik had vanwege de storm niet naar het feest gemogen, maar nu heb ik nog meer weerwolven kunnen zien.
De zelfverzekerdheid die ze uitstralen, de overdreven macho manier van lopen en de uitdagende blik. Hun perfecte looks en veel te gespierde lichamen. Ze zijn zo vol van zichzelf.
Ik herkende er zelfs 2 van de 3. De beste vrienden van Caiden Klootzak. De derde is ook in dat duistere geheim betrokken, dat weet ik zeker. Ik denk zelfs dat hij ook een Alfa is.
Ja ik weet de rangorders. Met simpel 'weerwolf' googlen kom je er niet, maar na flink spitten in oude boeken en dossiers kom je een hoop interesants tegen.
Alfa's, Béta's, Gamma's, krijgers en strijders, speciale dokters, wachters, Omega's, Rogues... er bestaan blijkbaar zo veel weerwolven dat ze posities kregen in de roedels waarin ze leven, die ze packs noemen, en allemaal bepaald door hun bloed.
Die enge gast die mij wilde vermoorden, Caiden, is duidelijk een Alfa. Hij voldoet precies aan de beschrijving van een Alfa die in een van de oude boeken stond.
Dominant, bezitterig, territoriaal jaloers rond zijn soulmate. Verder agressief, gevaarlijk en eist respect van alle packleden. Slecht te verslaan in gevechten.
Daarom hadden de 3 weerwolven die ik zag op het feest zo een zelfverzekerde uitstraling. Ze hebben een hoge rang en zijn dus moeilijk te verslaan.
Theresa weet inmiddels ook van de weerwolven. Toen Caiden tegen haar en Paige uitflipte op het plein voor school zag ze perongeluk zijn klauwen. Wat hij en Paige allebei niet doorhadden.
Ze probeert met alles wat ze kan om Paige op andere gedachten te brengen over Caiden, maar de hersenspoeling zit er te diep in.
Ik belde haar gisteravond nog om te vertellen over de weerwolven op het feest maar ze nam haar telefoon niet op. Vanochtend belde ik haar weer, maar toen nam ze ook niet op. Mijn berichten leest ze niet en op haar social media is ze al anderhalve dag niet online geweest. Normaal houd ze het heel erg up-to-date.
Caiden kan er iets mee te maken hebben. Hij is altijd jaloers als mensen bij Paige in de buurt komen, en Theresa is na Emily natuurlijk haar beste vriendin.
Over Emily gesproken... die heeft dezelfde achternaam als Caiden. Dat heeft me veel tijd gekost om uit te zoeken, en ik weet niet op welke manier, maar ze zijn dus familie.
En ik heb het allemaal nooit geweten. Nooit gezien. Weerwolven leven onder de mensheid, terwijl niemand het doorheeft. Misschien zat er zelfs een in mijn vriendengroep.
Ze hebben alles kapot gemaakt, de weerwolven, ze hebben Paige van me afgenomen, en waarom nou? Stomme bezitterige Alfa.
Dat dominante en bezitterige he... die jaloezie... iedere keer ging dat bij Caiden om Paige. Maar zij kan zijn soulmate niet zijn, daar is ze veel te puur en lief voor. Ze hoort niet bij een monster.
Misschien doet hij alsof ze zijn soulmate is, alleen om haar uiterlijk. Ze moet wel weten dat hij een weerwolf is want ze geloofd dat ze zijn soulmate is, anders was ze al heel veel eerder bij hem weg gevlucht.
Ik moet haar helpen. Ze móét inzien dat hij een smerige leugenaar is.
Ik sla het weerwolvenlegendeboek op mijn bureau dicht en verstop het dan onderin een lade.
Dan loop ik naar mijn kast en haal de losse bodem eruit. Ik pak de dikke envelop met mijn naam en adres en maak hem weer open.
Tevreden bekijk ik nog eens de inhoud. Ik heb genoeg gelezen over wolfsbane en zilver om te weten wat ik moest bestellen op een illegale website.
Zodra de storm is afgezakt zoek ik die Alfa zijn pack op en blijf packleden van hem vergiftigen tot hij aan Paige toegeeft dat het een leugen was en zegt dat ze beter met mij terug kan gaan.
Pov Anthony:
Zodra de storm is afgezakt dringen we Caidens territorium binnen en gaan we opweg naar de kerkers. Als we dan nog leven.
Ik vraag me wel af wat er gebeurd zodra Chris vrij is. Hij wil wel hetzelfde als dat Rogue pack, maar hun redenen zijn zo verschillend dat dat nog wel eens een probleem zou kunnen zijn.
Chris wil Emily terug omdat hij van haar hield, de Rogues willen Emily terug om als gevangene mee te nemen voor haar gave.
En ik? Ik wil dat ze helemaal niet terug komt, eenmaal terug op aarde zullen we pas merken hoe erg haar ziel is aangetast. Ze zal gevaarlijk zijn.
Niet dat ze ooit terug zal komen. Daarvoor is het amulet nodig, en tot nu toe ben ik de enige die zo slim was om te bedenken dat als een amulet iets is wat je altijd bij je draagt Emily het ook bij haar droeg toen ze verscheurd werd. Zelfs Paige heeft dat nog niet bedacht.
Arme Paige. Eerst verloor ze Emily, en nu wordt ze als het ware gestraft voor de vriendschap die ze hadden. Zo veel mensen willen haar ontvoeren en gebruiken voor het amulet. Dat heeft Emily ook nooit gewild.
Rebekah zoekt het amulet met die zus van haar, die nog in de kerkers zit. Chris zoekt het amulet, ook vanuit de kerkers. Zijn nichten zoeken het amulet wel voor hem maar alsnog. Dat maakt al 2 teams. Plus het Rogue pack, Caidens ouders en Caiden maakt dat 5 teams.
Jezus. En waar gaat het nou om? Een ketting toch? Of die armband of die ring. Paige zal het wel weten. Maar dat zo een klein dingetje zo veel levens beïnvloed is gewoon zielig.
Dus terwijl iedereen dinsdagnacht vecht om dat amulet zoek ik Paige op. Caiden hebben we dan al om zeep gebracht volgens mijn planning.
Hm... nog maar zo kort voordat Paige beseft dat ze beter bij mij kan zijn... het is nu maandag middag, over precies een dag ben ik me aan het klaar maken voor het gevecht.
Pov Caiden:
Afkeurend zucht ik en kniel neer naast het lichaam van Theresa.
Damon is met me mee terwijl Tony en Niels de wacht houden. Gewoon voor het geval dat Paige weer iets in haar hoofd haalt en naar buiten wilt gaan.
Theresa, die irritante vriendin van Paige, is voor welke rede dan ook het bos in gegaan vlak voor een sneeuwstorm.
Ze kwam op mijn territorium terecht, doelbewust leek het bijna, maar mijn wachters hebben niets gedaan. De kou had haar al gegrepen.
Theresa is dood, morsdood.
Ik vraag me af wat er zo dringend was dat ze bereid was daar haar leven voor te wagen. Vluchtte ze ergens voor?
Misschien wist ze te veel en zijn mijn mannen haar op het spoor gekomen, ze kunnen haar opgejaagd hebben. Ik heb al dagen niet meer dat soort zaken behandeld dus het zou kunnen.
Ik sta op en por met de neus van mijn schoen tegen haar hoofd, zodat die omdraait.
In haar nek en op haar wang zitten wat vage krassen, alsof klauwen haar bijna te pakken kregen. Zo te ruiken wolven uit mijn pack. Tja, regels zijn regels, die gelden ook voor vriendinnen van de Luna. Als mensen meer weten dan ze moeten weten worden ze geëxecuteerd.
Uiteindelijk is ze gestorven door de kou, hoe ironisch. Haar hart stopte er gewoon mee toen er weerwolven achter haar aan zaten.
Ze hebben haar lichaam laten liggen omdat ik de lichamen altijd nog wil zien. Maar nu weet ik dus niet wat ik moet doen, Paige vertellen dat haar na Emily beste vriendin dood is of niet?
Als ze alsnog te weten krijgt dat Theresa dood is en dat ik het heb verzwegen voor haar zal haar woede onvoorstelbaar zijn. Misschien loopt ze wel weg. Of tenminste, doet een poging tot.
Geïrriteerd kijk ik naar haar bevroren ogen die me aan blijven staren.
"Zelfs nu ze dood is weet ze me nog te irriteren." zeg ik tegen Damon.
Hij is op een omgevallen boom gaan zitten. Lui zoals altijd.
"Kende je haar dan? Ze lijkt me niet echt het type chick voor jou." zegt hij nonchalant.
Ik haal mijn schouders op. "Was ze ook niet, ik had Paige al he. Ze is, of was, haar soort van beste vriendin."
Damon trekt een gezicht en denkt gelijk waar ik al aan dacht. Moet ik het nou vertellen of niet.
Ik heb geen zin in nóg meer gejank, ze was gisteren aldoor al zo huilerig en dit duurt niet 5 minuten maar 5 dagen of weken, Paige kennende.
"Ugh nee dan moeten we die hele tijd medelevend en begripvol spelen terwijl we het juist een opluchting vinden dat die Theresa dood is, ik hou dat echt niet vol. En dan wil ze niet meer zo vaak zoenen en gaat ze aldoor weer praten over hoe erg het is, super irritant. Dus als jij het probeert te vertellen neem ik het over en stop het. Vertel het niet Caiden." gromt Boy boos.
Goed punt. We krijgen alleen maar irritant gedoe als we het vertellen. Dus we verbergen haar lichaam tot het verbrandingsdag is, woensdag dus.
Dan worden alle dode Rogues en indringers of veraders verbrand en de as wordt begraven.
Tot woensdag houd ik Paige heel ver bij de doden-opslagplaats vandaan en daarna zal Theresa gewoon voor de rest van altijd als vermist opgegeven zijn.
Damon schraapt zijn keel.
"Ga je het haar vertellen?"
"Nee."
"Goedzo, scheelt je een hele hoop drama."
"Weet ik toch."
Ik lach kort en kijk dan nog eens naar de bevroren Theresa. Dat je zo dom bent om vlak voor een sneeuwstorm naar buiten te gaan. Gelukkig heeft Paige een beter verstand.
Dan buig ik me voorover en til haar op. Met een vreemd scheurend geluid komt haar lichaam los van de bevroren ondergrond.
Ze had een normale jeans aan die haar enkels bloot liet en een dun shirt onder haar openhangende jas.
Het toppunt van dom zijn was al bereikt toen ze uberhaupt naar buiten ging vlak voor de sneeuwstorm, maar in deze kleding ook... waar zaten haar hersens.
Nog een voordeel van Alfa weerwolf zijn: doodvriezen is onmogelijk, hoe je ook gekleed bent. Voor een gewone weerwolf is de kans ook extreem klein, maar aangezien Alfa's een nog hetere lichaamstemperatuur hebben is het gewoon onmogelijk om dood te vriezen.
"Paige kan wel doodvriezen maar het is geen probleem om onze lichaamswarmte te delen met haar."
Ik geef je helemaal gelijk.
Damon staat op en kijkt even naar de kortste weg, die langs mijn huis komt.
"Je loopt liever om denk ik. Als Paige naar buiten kijkt..."
"Ja we lopen om." besluit ik.
En zo lopen we in de vrieskou door het bos, opweg naar de doden-opslagplaats, ik met een dood en bevroren lichaam over mijn schouder.
Yess vanaf nu heb ik meer tijd om te schrijven! Maandag volgende update.
X, J. ❤