Pov Paige:
"Nee mam, ze laten niemand nog door rijden. Ik ben verplicht hier te blijven tot dinsdag, dan is de storm gaan liggen."
"Ik neem aan dat je een logeerkamer krijgt? Jullie hebben nog ruzie en zijn geen koppel, en je bent zo veel jonger en nog maar 17, ik wil niet dat je bij hém slaapt!" zegt mijn moeder boos.
We bellen nu al een kwartier en ze blijft door zeuren. Het grappige is dat ze het goed vond als ik bij Iwan ging slapen of hij bij mij toen we nog een relatie hadden, en we hebben allebei geen logeerkamers thuis.
"Natuurlijk krijg ik een logeerkamer, Caiden wilt niet eens dat ik bij hem slaap." lieg ik. "Maar wel grappig dat Iwan en ik vorig jaar gewoon samen mochten slapen."
Ik hoor in de keuken, waar Caiden nu is, het geluid van glas dat kapot gaat.
Iwan is een dingetje dat nogal gevoelig ligt. En al helemaal aangezien hij nu nog een van mijn beste vrienden is.
"Omdat Iwan te vertrouwen is. Je vader heeft Caiden nagetrokken, en er staat een dorpje midden in het bos op zijn naam als beheer! Plus, hij gaat met heel vage types om en heeft dure auto's dus hij dealt drugs." zegt ze vastberaden.
Dat is een heel slechte conclusie en een heel gemene beschuldiging. Maar ik vind het alleen maar heel grappig.
Ik proest het uit van het lachen terwijl ik in de keuken nog meer kapot hoor gaan.
"Serieus mama? Hij dealt echt geen drugs, geloof me. Maar mijn beltegoed is op dus we Whatsappen nog wel. Nu ga ik eten. Dahaag." zeg ik lachend.
Ze zegt ook gedag en ik hang op. Caiden komt de keuken uit met een glas ijsthee voor mij, zijn hand trilt van de inspanning om die niet te breken.
Snel sta ik op en pak het glas aan. Voorzichtig glimlach ik naar hem en probeer te doen alsof zijn ogen niet rood zijn.
"Dankjewel. Hoe veel glazen heb je gebroken al voordat je de keuken uit was?" vraag ik.
Hij snuift geïrriteerd. "7. Je moeder heeft een voorkeur voor Iwan en ik had hem al lang geleden moeten vermoorden!"
Geschokt kijk ik hem aan en schud mijn hoofd.
"Nee Caiden nee! O mijn god, denk je daar echt over na?!"
"Ik heb het geprobeerd maar er kwam iets tussen." gromt hij.
Zijn ogen flitsen heen en weer tussen rood en zwart. Angstig kijk ik hem aan.
Ik zet mijn glas weg en loop langzaam achteruit, naar de deur.
Luid gromt hij en staat zo weer voor me. Hij pakt me stevig vast en trekt me tegen zich aan.
"Je bent van mij en van mij alleen! Iwan moet dood als straf omdat hij heeft aangeraakt wat van mij is!" gromt hij.
"Dat deed hij vóór jij me vond. En het was al uit toen. Gebeurd is gebeurd, en ik deed niets tegen mijn zin dus ben net zo schuldig." zeg ik rustig.
Ik sla mijn armen om hem heen en knuffel hem.
Zijn gegrom neemt af.
"Alsnog geef ik hem op een dag perfecte wraak. Ik accepteer geen mensen op mijn territorium, ze mogen je niet aanraken en niet met je praten tenzij het niet anders kan. Je bent van mij. Het idee dat je ze aardig gaat vinden maakt me zo jaloers dat het pijn doet." mompelt hij met zijn lippen in mijn haar.
Ik verstijf en mijn hartslag versnelt. Dat moet hij kunnen horen.
Hij is veel te jaloers, nog meer dan anders. Straks krijgt hij nog hetzelfde als Damon.
Misschien ben ik morgen wel dood. Verstikt in mijn slaap door Caiden.
Of Caiden verteld Damon over zijn sterke jaloezie en dan... o mijn god ik ben voor mijn gevoel zo dicht bij de dood.
Ik moet Caiden geen reden geven om jaloers te zijn. Zorgen dat hij tevreden is. Maar zijn vreselijk, hoe kan ik nou niet meer praten met jongens? Ik heb vrienden en zit daarmee in de klas.
Hm. Ik ga er wel een beetje omheen praten.
"Dat jaloerse is onzin Caiden, er is geen reden voor aangezien ik alleen van jou hou. Ik heb me nog nooit zo aangetrokken gevoeld tot iemand. Andere jongens doen mij niets meer, echt waar. Ik heb natuurlijk ook jongens vrienden maar dat is iets heel anders. En om eerlijk te zijn... je bent bestwel schattig wanneer je zo bezitterig doet." zeg ik.
Ik maak me een beetje los uit zijn greep en ga op mijn tenen staan en druk een zachte kus op zijn lippen.
Zijn armen krullen om mijn middel en voorzichtig, alsof ik heel breekbaar ben, zoent hij me.
"Je bent veel te lief. En gelukkig vind je bezitterig schattig, want als Alfa zijnde is dat gevoel heel veel sterker. Net als jaloezie en dominantie. En agressie wanneer iemand je aanraakt of pijn doet." zucht hij tegen mijn lippen.
Ik laat mijn handen kort door zijn haren glijden en leg dan mijn armen rond zijn nek.
"Een beetje is schattig. Niet te veel, dan is het eng en opdringerig en irritant. Het is bijvoorbeeld eng als je mijn ex vermoord, maar het is schattig als je het niet leuk vind om over hem te praten." zeg ik.
Caiden gromt geïrriteerd en maakt zich van me los, wat me verbaasd. Ík ben altijd degene die zich los trekt.
Hij loopt weer richting de keuken en mompelt boos iets voor hij harder en verstaanbaar tegen mij praat.
"Dan is het maar eng, prima. Ik kan hem niet uitstaan. En je had met hem geslapen! Op een héél intieme manier ook eens, he Paige. Ja dat weet ik. Je moeder vind het niet erg als ze het al weer en vind hem wel aardig en mij niet aangezien ze het idee van dat je bij me bent vreselijk vind. En nee ik deal geen drugs." roept hij bijna snauwend.
Een van de zinnen is zo lang dat ik het bijna niet kan volgen. Maar Caiden is dus jaloers of boos op iets wat gebeurt is in de tijd dat ik met Iwan had en hem niet kende.
"Ik kan daar niets meer aan veranderen! Het is gebeurd! Wat vind je nou precies zo erg Caiden?" roep ik terwijl ik achter hem aan loop.
In de keuken leunt hij zwaar ademend en helemaal trillend tegen het aanrecht. Al zijn spieren zijn aangespannen.
Het is eng. Het ziet er echt eng uit, maar ik kom toch dichterbij.
Zodra ik mijn hand op zijn rug wil leggen gromt hij luid waardoor ik schrik en mijn hart nóg sneller gaat kloppen.
"Kom niet dichtbij. Ik kan zo ontploffen. Ik zal je pijn doen." gromt hij.
Zijn stem klinkt zelfs anders. Wat ook kan komen door de opeengeklemde kiezen.
En wat zegt hij nou eigenlijk, hij heeft me zo vaak pijn gedaan, zou hij het dan nu wel erg vinden?
Ik negeer wat Caiden zegt en leg mijn hand op zijn rug.
Woedend draait hij zich om. De iris en pupillen in zijn ogen zijn... anders. Rood ja, maar ook smaller en platter, als die van een dier. Een wolf.
"IK ZEI KOM NIET DICHTBIJ!" brult hij.
Een rek met glazen trilt en er valt wat kapot. Ik sluit mijn ogen en haal diep adem in de hoop wat meer controle te krijgen over mijn trillende knieën.
Langzaam open ik mijn ogen maar Caiden staat niet meer voor me.
Verbaasd draai ik me om en kijk de keuken rond, maar hij is weg. Huh.
Ik loop de keuken uit en kijk wat in de kamers rond de keuken, maar Caiden is niet te vinden.
Uiteindelijk hoor ik geluid uit Caidens kamer horen. Aarzelend open ik de deur en begrijp dan dat het geluid uit de badkamer komt. De douche staat aan.
Zacht klop ik op de deur. "Caiden? Gaat het wel? Kan ik iets voor je doen?"
De standaard vragen die ik stel als er iemand ziek is gebruik ik nu ook. Wauw.
Er komt enkel luid gegrom als antwoord.
Ja ik laat hem wel gewoon. Als hij alleen wil zijn en zo boos wilt doen kan hij zijn gang gaan zonder mij.
Ik ga wel gewoon naar huis. Lopend. En dan zeg ik tegen mijn moeder dat Caiden zich door die vreselijke sneeuw heeft geworsteld om mij thuis te brengen aangezien zij dat zo graag wilde.
Net als ik me wil omdraaien stopt de douche roept Caiden op vreemde toon "Kom binnen."
"Uh nou...-" begin ik.
"Ik heb kleding aan." onderbreekt hij me.
O oké mooi.
Ik open aarzelend de deur en stap naar binnen.
Met alleen een joggingbroek aan die laag op zijn heupen hangt leunt hij tegen de wasbak. Zijn hele lichaam is nat van de douche.
"Wat gebeurde er?" vraag ik voorzichtig.
Hij draait zich om en voor ik hem in de ogen kan kijken heeft hij me tegen zich aan getrokken.
"Ik maakte je bang. Ik kon het zien in je ogen. En toen kwam woede naar mezelf bij de woede voor Iwan en daardoor veranderde ik bijna toen je naast me stond. Dat had je dood kunnen worden. Snap je wel dat ik niet zonder jou kan? Ik moest rustig worden. Maar dat gaat uiteindelijk toch sneller als jij bij me bent." gromt hij zacht in mijn oor.
Ik ril en knik als teken dat ik het begrijp.
Caiden buigt achterover en kijkt me met zwarte ogen aan. Ik ga met mijn handen door zijn warige natte haren en laat ze dan afzakken langs zijn nek en over zijn belachelijk gespierde bovenlichaam. Ik laat ze liggen op zijn sixpack en hij gromt.
Zo snel dat ik het niet eens kan volgen tilt hij me op en zet me op de wasbak.
Lachend probeer ik los te komen als hij mijn nek aanvalt met kussen.
"Caiden! We gaan eten, toch?" giechel ik.
"Hm. Ik heb geen trek in eten, wel in jou." gromt hij speels. "Maar niet tegen je moeder zeggen." zegt hij dan snel.
Lachend sla ik mijn benen om zijn middel en mijn armen om zijn nek. Het is een fijne omhelzing.
Tot Caiden zijn handen onder mijn shirt schuift en me weer begint te zoenen.
Waarom kan een omhelzing niet gewoon even genoeg zijn voor hem?
Een beetje ongemakkelijk maak ik mijn armen van hem los en haal zijn handen onder mijn shirt vandaan.
"Niet doen." mompel ik tegen zijn lippen aan als zijn handen weer aan mijn shirt beginnen te plukken.
"Waarom niet?" zegt hij teleurgesteld.
"Ben ik een teleurstelling? Vind je mij niet goed genoeg? Is mijn lichaam niet goed genoeg? Heb je liever Iwan?" vraagt hij dan boos.
Ik meen het, hij heeft moodswings van hier tot Tokio.
Aan beide kanten van zijn gezicht leg ik een hand en kijk hem diep in zijn ogen.
"Je bent geen teleurstelling en het is onmogelijk dat jij niet goed genoeg bent want je bent mijn soulmate. En je lichaam is geweldig. En heel goed te zien zo..." mompel ik afgeleid. "O ja, ik heb niet liever Iwan. Verder nog vragen?" lach ik.
Hij knikt serieus. "Waarom mag je shirt niet uit?"
Ik haal hulpeloos mijn schouders op. Omdat ik dat gewoon niet wil oké. Laat me.
En ik wil me niet te veel laten meeslepen. Straks drukt hij zijn hand over mijn neus en mond en eindig ik net zoals Damons mate.
Ik heb heel erg honger trouwens en we zouden nu ongeveer gaan eten met zijn allen. Dus... ik moest maar eens gaan.
"Gewoon. En ik...-" ho. Stop. Bijna wilde ik serieus dat van Damon vertellen. "Ik eh denk dat we gaan eten. Laten we gaan. Als je helemaal aangekleed bent."
Pov Caiden:
"Gewoon. En ik..."
Opeens stopt Paige met praten. Ik frons en kijk haar afwachtend aan als ze heel snel verder gaat.
"Ik eh denk dat we gaan eten. Laten we gaan. Als je helemaal aangekleed bent."
Dat is niet wat ze wilde zeggen.
Ze kleurt diep rood als ze haar ogen kort over mijn spieren laat gaan en ik grijns.
Ik druk nog een kus in haar nek. "Goed dan schatje. Ik bewaar je wel als toetje voor vanavond." fluister ik in haar oor.
Zo mogelijk wordt ze nog roder en mompelt iets onsamenhangends.
Met een klein tevreden lachje zet ik haar op de grond en ze loopt snel de badkamer uit, op weg naar de eetkamer.
Ik kleed me snel aan en loop haar heerlijke geur achterna. Ze doet nu nog wel afstandelijk maar dat houd ze niet lang meer vol. Het proces wordt vanavond voltooid. Ik weet het zeker.
Niets staat me in de weg. Rebekah gaat die zoekspreuk doen dus het amulet wordt voor me gevonden, mijn ouders zullen niet snel hier nog in de buurt komen, Anthony is voorgoed weg en Paige zit hier vast door de sneeuwstorm.
Straks gaan Tony, Niels en Damon naar een feest en dan heb ik een avondje met Paige.
"We moeten onze best doen. Ze moet verleid worden. Het gaat niet vanzelf, je weet dat ze niet zo is." adviseert Boy.
Dat zoetsappige gedoe is eigenlijk niet mijn ding maar wat kaarsen en gedempt licht overleef ik nog wel.
Filmpje erbij, sneeuwstorm op de achtergrond... zolang we maar niet Titanic gaan kijken. Wat een jankfilm is dat zeg, jezus.
Ik loop de eetzaal binnen en knijp mijn ogen tot spleetjes naar Damon, die naast Paige zit en wel heel dichtbij. Naar mijn smaak té dichtbij. En hij bood haar ook al zijn jas aan! Ik moet binnenkort met hem gaan praten.
Snel ga ik aan het hoofd van de tafel zitten, nog een soort van naast Paige dus, en kijk dan chagerijnig naar mijn bord. Ik heb geen zin in eten. Ik wil mijn mate.
"Same. En ze verteld ons iets niet. Ik wil dat ze ons alles verteld over wat er in haar hoofd omgaat. Net zoals ik wil dat ze ons niet op afstand houd. Maar daar moeten we dus heel langzaam voor gaan." mokt Boy.
I know. En het duurt me nu al te lang.
Pov Anthony:
Verveeld loop ik Smidse in en ga op een barkruk zitten.
Helemaal alleen drinken omdat je dat ene meisje mist is triest dus vanavond ben ik eens lekker triest.
Ik bestel bier om in te komen. Later kan ik nog wel iets sterkers nemen. Ik heb het nodig, aangezien Paige dus bij Caiden is en daar door die sneeuwstorm blijft. Ze blijft dus slapen. Bij hem.
In 1 keer sla ik zo mijn bier achterover en bestel er nog een.
"Zo. Jij hebt vast een gebroken hart te onderdrukken?" vraagt een jongen lachend naast me.
Dat klopt. Is het zo duidelijk?
Ik draai me om en kijk hem aan. Wat een grote fout is. Hij heeft Paige-ogen en dezelfde kleur haar. Jezus wat mis ik haar.
De jongen is met een hele groep maar steekt in een vriendelijk, bijna medelijdend gebaar zijn hand naar me uit.
"Timo. Timo King. Volgensmij ben jij nieuw hier in het dorp. In dat geval kan je je aansluiten bij onze groep." zegt hij.
Nog net voor mijn mond open zakt besef ik me dat ik dan wat moet uitleggen. Natuurlijk! Hij is haar broer! Nu uitkijken dat ik mezelf niet verraad.
Hoewel... ik kan zeggen dat ik Paige ken. Hij hoeft niet te weten hoe ik haar echt ken.
Ik grijns en schud zijn nog altijd uitgestoken hand.
"Anthony. Zeg Timo, King zei je? Ken jij dan ook Paige King? Familie misschien aangezien jullie wel wat gemeen hebben?" vraag ik nonchalant.
Hij kijkt verrast en slikt snel zijn slok bier door voordat hij lacht.
"Wow ja, dat is mijn kleine zusje. Hoe ken je haar precies? Ik mag hopen voor je dat jij niet ook een aanbidder bent." zegt hij dan zogenaamd dreigend.
Ik lach en trek dan een overdreven schuldig gezicht.
"Eigenlijk wel, maar ze ziet me niet staan. Of nou ja dat deed ze wel maar als vrienden en aangezien die ex van haar, ik ben zijn naam vergeten, nogal wat druk op haar uitoefend. Geen contact met andere jongens. Dus ja..."
Ik zucht overdreven en Timo trekt een heel vies gezicht.
Hahaha dit gaat helemaal volgens plan. 'Ik ben zijn naam vergeten' wahahahahaha o jezus dit is veel te grappig. Caiden wordt steeds meer gehaat in haar familie en hij heeft geen idee hoe dat nou kan. Want ja, ik ben voorgoed weg. Toch Caiden?
"Caiden heet hij. Er is iets vreemds aan hem. En hij is super opdringerig bij mijn zusje. Toen ze het uit maakte met hem stond hij de volgende dag voor haar school en bedreigde haar beste vriendin. En hij bleef maar bellen... en ze mag geen contact hebben met andere jongens ja. Niet dat mijn zusje me dat verteld maar met afluisteren kom je ver." lacht Timo.
Ik lach snel mee en hoop maar dat hij nooit iets over weerwolven heeft opgevangen.
Caiden is echt een stalker. Hij volgde haar toen dus letterlijk naar haar school.
Timo praat al weer verder. Hij heeft ondertussen in heel hoog tempo 4 bier gedronken en wie weet wat hij daar voor al op had. Komt goed uit. Hij verteld meer dan wanneer hij nuchter was geweest vermoed ik zo maar.
"Maar jij vind mijn zusje dus óók al leuk. Misschien kom jij wel door de test. Ze is wel mijn zusje he, ik moet haar man wel mogen anders wordt de toekomst heel saai. Heel. Al die verjaardagen enzo... ik hoop dat jij een beter vriendje bent dan die stalker. Tenminste. Je verslaat hem zo."
Ik mag hem echt. Hij heeft er vertrouwen in. En ik ook zodra Caiden weg of dood is.
Lachend klop ik op zijn schouder en bestel nog meer bier.
"Laat mij die test maar eens doen." zeg ik en sla een glas bier achterover.
Hm. Sterker spul werkt beter. Mijn hart doet nogsteeds pijn als ik denk aan hoe Paige vanacht bij hém is.
"Je vind haar écht leuk toch? Hoe ken je haar dan?" vraagt Timo opeens.
"Ik uhm... ben nieuw hier en vroeg de weg. Ik vond haar aantrekkelijk en het klikte dus we bleven praten tot haar vriend opeens opdook en jaloers begon te doen." verzin ik snel.
Zijn blik is een beetje argwanend, zoals wanneer iemand maar de helft van zijn verhaal verteld.
Dan verzin ik er nog wel iets bij.
"Voor hij kwam hadden we al nummers uitgewisseld als vrienden. Ik heb vaak met haar gebeld en berichten gestuurd wat haar vriend woedend maakte dus toen hebben we op een feest gevochten. Om een meisje, cliché ja. Paige was zo boos dat we gevochten hadden dat ze een taxi nam en zonder Caiden al weg ging. Daarna was het moeilijk contact te hebben maar zonder die vriend van haar kan het."
Zo. Dat is ongeveer waar, niet helemaal maar een soort van.
Ik sla nog een glas bier weg en Timo ook. Hij zucht diep en slaat me weer op de schouder.
"Krijg je ervan als je aan een bezet meisje komt en haar vriendje toevallig super agressief is. Maar zodra het weer uit is moet je zeker langskomen. En als je mijn zusje pijn doet doe ik jou pijn. Eigenlijk niet, maar als broer voel ik me een beetje verplicht om er nog een bedreiging achteraan te gooien." lacht hij hard.
Ja die is nu al dronken. Mensen ook he, die worden zo snel dronken.
Weerwolven worden wel dronken maar het duurt heel lang en je moet daar dus heel veel sterke drank voor hebben.
"Thanks man. Ik blijf op haar wachten. En ik zie je snel, maar stel me dan voor als haar vriendje." zeg ik lachend en sta op.
Ik loop al weg als hij roept "That's the spirit!"
Hm. Dit is dus toch nog een zinvolle avond geweest. Paige haar familie is nu ook officieel #teamAnthony.
Druk. Druk druk druk. Ik heb het veel te druk. Dus de volgende update komt maandag pas, im sorry. Maar ik kan zeggen... het einde is nabij. Er is nog veel wat ik uitgebreid wil schrijven maar wat betreft verhaallijn duurt het niet meer lang tot we bij het einde zijn. En als dit boek af is komt mijn nieuwe online.
Xxx