Pov Paige:
Ik schiet mijn laatste zilveren pijl naar de groep Rogues, die steeds dichterbij komen.
Een van de Rogues wordt vol in zijn nek geraakt door mij en valt piepend neer, bloed spuit alle kanten op en gelijk wordt ik overmand door schuldgevoel.
Ik wil wel stoppen en hem helpen maar blijf rennen. Als ik nu stop sterf ik dezelfde dood als Emily. Langzaam en pijnlijk in stukjes uit elkaar getrokken worden.
Ik sprint zo hard als ik kan tussen de bomen door en heb mijn boog stevig vast in mijn handen, bang dat ik hem verlies en helemaal niets meer heb.
Het is heel vreemd maar ik weet niet waarom ik hier ben en hoe ik hier ben gekomen. Ik ben er gewoon en het gebeurt.
Opeens doemt er een brede rivier op in de verte, waar een ontzettend ruige waterstroom door dendert. Dat zal ongetwijfeld niet goed voor me zijn, maar die Rogues springen er niet óók in denk ik.
Zij maken de beslissing voor me door op een haar na tanden in mijn enkel te zetten.
In een paar grote sprongen ben ik er en spring zo de woest kolkende rivier in.
Foute keuze. Heel erg foute keuze. Dat weet ik zodra ik onder water getrokken en geduwd wordt door de stroming.
Hoe erg ik het ook probeer, ik kom niet boven. In het water liggen grote rotsen met scherpe punten waar ik tegenaan bots door de stroming.
Mijn adem wordt steeds minder en minder, de zuurstof raakt op!
Helemaal in paniek trap ik met mijn armen en benen alle kanten op in de hoop ergens aan te blijven haken en naar boven te komen.
Maar nee. De zuurstof raakt op en mijn longen lijken wel te ontploffen.
Uiteindelijk open ik mijn mond als reflex voor zuurstof. En er loopt geen water naar binnen. What the fuck..?
Mijn ogen gaan open. Ik kom overeind en kijk angstig door mijn kamer.
Snel knip ik het lampje naast mijn bed aan en scan de kamer met mijn ogen. Alles lijkt hetzelfde. De klok geeft half 6 aan.
Gerustgesteld knip ik het lampje weer uit in de hoop weer zo snel mogelijk in slaap te vallen met een betere droom.
Ik droomde zó echt, ik voelde gewoon hoe erg ik een tekort aan lucht had, de pijn in mijn longen was echt!
De stilte is zo angstaanjagend dat ik helemaal gefocused ben op ieder geluidje en dus door de ringtone van mijn mobiel die op mijn bureau ligt een halve meter de lucht in schiet.
Mijn hart bonkt luid en snel sta ik op om mijn telefoon te pakken. Er zijn niet veel mensen op dit tijdstip al wakker, en al helemaal niet in de winter. Ik kan niet veel mensen bedenken die me nu gaan bellen.
Er waait een frisse luchtstroom door mijn kamer, afkomstig van het openstaande raam, wat goed voelt op mijn plakkerige lichaam. Angstzweet.
Ik sta inmiddels voor mijn bureau en kijk op de display van mijn telefoon.
Caiden Night
Geen profielfoto. Nog steeds. Dan ben je zo knap dat het bijna niet te geloven is en neem je geen profielfoto. Zonde.
Snel neem ik op.
"Paige?! Ben je wel oké?! Ik kon je paniek voelen, het was bijna alsof je geen lucht kreeg!" roept Caiden gelijk zodra ik opneem.
Ugh, het is half 6, dan kan ik dat overbezorgde gedoe echt niet hebben hoor.
Snel probeer ik hem gerust te stellen, op fluistertoon, omdat mijn familie anders wakker wordt om half 6 op een zaterdag dus dan vermoorden ze me. Zou ik andersom ook doen dus ik neem het ze dan niet kwalijk.
"Er is niets aan de hand, echt. Ik droomde dat ik verdronk dus misschien ben ik wel tijdens het slapen met mijn gezicht in mijn kussen gerold en kreeg niet zo veel lucht. Het is niets. Echt."
Caiden snuift op een manier die me verteld dat hij er echt helemaal niets van gelooft.
Opzich klonk het niet heel geloofwaardig op het moment dat ik het vertelde maar ik droomde dat echt! En dat van mijn kussen zou best een aannemelijke theorie zijn. Dat soort dingen hoor je vaker.
Baby's moeten ook een speciaal kussen, anders gaan ze zich perongeluk omrollen en stikken in hun kussen omdat ze nog niet genoeg kracht hebben om terug te draaien. Ik had wel genoeg kracht maar ben toch nog deels baby denk ik. Autsj.
"Er is nog iets wat je me niet wilt vertellen. Ik kom naar je toe." zegt Caiden na een korte stilte.
Nee! Nee nee nee nee! Iedereen is thuis en slaapt, ik heb een pyjama aan en geen make-up op, en ik wil niet alleen met hem zijn in mijn slaapkamer als hij aldoor van die vreemde dingen doet. Dat is eng.
Zoals gisteren toen hij opeens zo hard reed en me niet naar huis leek te gaan brengen. Of toen we zoenden en ik terug trok... wat heel moeilijk was om eerlijk te zijn... en hij zo kwaad werd. Zijn ogen werden helemaal rood.
Mijn god, dat gevoel van onze lippen op elkaar, ik moet er aldoor aan denken. Het voelde zo goed. Zo ontzettend goed.
"Niet doen. Iedereen is thuis en slaapt nog, en ik ga ook weer slapen. Het is half 6. En zaterdag. Over een uur of 6 ben ik wel weer wakker denk ik. Dan kunnen we praten." mompel ik.
Een beetje slaap zou goed zijn. Ik ben gesloopt. Dat amulet zoek ik wel een andere keer, de wc wacht wel.
Hm. Mijn gedachtegang wordt steeds vreemder. Ik wordt ook nu pas echt heel moe, alsof met Caidens stem ook de slaap kwam. Zal wel weer een mate dingetje zijn.
"Ik ben heel stil. Geloof me. En slapen kan je pas het best als ik bij je ben." dringt Caiden aan.
Het spijt me Caiden, maar dit soort opdringerig gedrag kan je maar op 1 manier echt afkappen.
"Welterusten." zeg ik en hang op.
Zo. Voila. Ik schakel mijn mobiel uit en leg hem weer op mijn bureau.
Voorzichtig schuifel ik terug naar mijn bed, extra langzaam, omdat ik mijn teen niet wil stoten aan een van de vele dingen die op de grond liggen.
Schoolboeken, kleding, pennen, volle en lege tassen, een koffer, mijn krultang. Ik moet echt opruimen.
Een ijskoude windvlaag komt weer door het openstaande raam. Hmm die doe ik toch maar dicht denk ik.
Snel spring ik over de rommelige vloer, met al veel beter zicht dan eerst, en schuif het raam met een klap dicht.
De gordijnen stoppen met wapperen en even open ik ze om naar de bijna volle maan te kijken, die zo een lange baan met zilverachtig wit licht mijn kamer in schijnt.
Lang kijk ik niet naar de maan. Ik ben afgeleid door het meisje dat door onze tuin loopt. Ik zie alleen een silhouette. Ze fouilleert een boom lijkt wel. Alsof ze iets zoekt.
Gelijk begint mijn hart heel snel te kloppen en een gevoel van angst nesteld zich in mijn buik. Ik herken haar wel.
Ik dacht dat de weerwolven van Caidens roedel Rebekah hadden gevangen en opgesloten..?
Ze voelt dat er naar haar gekeken wordt denk ik, want ze draait zich opeens met een ruk om naar mijn raam. Ik laat me gelijk vallen maar de kans is groot dat ze me al gezien heeft.
De kans is groot dat ze me hier verwacht bedenk ik me nu. Ik woon hier opzich gewoon. Dan kan je verwachten dat ik je zie.
Ik wacht een heel lange 15 seconden en kom dan langzaam overeind en kijk uit het raam. Fieuw, ik zie Rebekah niet meer.
Aan de ene kant is dat een grote opluchting en aan de andere kant is het nog enger. Misschien zit ze wel op het dak en ramt zo mijn raam eruit.
Snel loop ik naar mijn bureau en zet mijn telefoon weer aan.
Niets duurt zo lang als een mobiel die opstart wanneer je hem nodig hebt.
Echt urghh, neem vooral de tijd ofzo, geen probleem. Sarcasme.
Terwijl mijn mobiel een hele spam van berichten en gemiste oproepen binnen haalt blijf ik naar het punt keken waar Rebekah stond.
Zo gek dat ze weg is. Ik had haar niet ingeschat als iemand die gewoon weg gaat, ik had op zijn minst een paar flinke klappen verwacht.
Caidens berichtjes worden steeds bozer naarmate recenter en hij begint ook nu weer te typen zie ik.
Caiden: Godverdomme Paige geef nu antwoord of ik kom echt en dan ben je slecht klaar
U: Was even afgeleid door Rebekah die door mijn achtertuin sluipt dus ben al slecht klaar voordat jij hier bent
Zo, die zit.
Caiden stopt met typen en wist nu ongetwijfeld de bedreiging uit waar hij aan bezig was.
Zijn volgende bericht komt al snel binnen.
Caiden: Blijf binnen ik kom
Nee wat jammer nou, ik was van plan een wandelingetje te gaan maken. Om half 6 sochtends is het ook wel vreemd om binnen te gaan zitten he.
U: Ik dacht dat jullie haar al hadden gepakt
Caiden: Na het vermoorden van 6 strijders hebben we haar uit het oog verloren
Maak je geen zorgen schatje we hebben haar zo, je zal er niet eens iets van merken
In dat geval kan ik dus nog wel een paar uurtjes slaap pakken. Die heb ik nodig na een ramzalige avond en dan die nachtmerrie.
Toch heb ik een beetje het gevoel dat het egoistisch is om nu te gaan slapen, maar Rebekah is niet door mij ontsnapt en nog steeds los. Ik kan ook niet helpen met het vangen want ik ben een stom zwak mens.
U: Kan ik ergens mee helpen?
Ik vraag het puur uit beleefdheid want zijn antwoord is niet echt een verrassing.
Caiden: Ga slapen Paige, ik denk er niet eens over om jou gevaar te laten lopen
Jep, viel te verwachten. Goodnight people.
Ik stuur een oké en leg dan mijn mobiel weer weg. Ik loop voorzichtig terug naar mijn bed en ga tevreden liggen.
De lakens zijn nu afgekoeld maar nog wel warm en voelen perfect aan tegen mijn inmiddels koude huid.
Ik had niet gedacht in slaap te kunnen vallen, maar nu ik mijn ogen weer open geeft de klok aan dat het 7 uur is inplaats van kwart voor 6. Hm, toch nog geslapen.
Waar ben ik dan wakker van geworden?
Mijn klapperende gordijnen geven antwoord. Het raam is open geschoven, en dat heb ik dus niet gedaan.
Gelijk schiet mijn hartslag weer omhoog en langzaam stap ik uit bed.
Op mijn tenen loop ik naar het raam, maar de laatste meters kan ik de stress niet meer aan en ren naar het raam dat ik met een klap dicht schuif en nu dubbel vergrendel.
Goed, als Rebekah nog niet gepakt is zit ze me nu dus bang te maken. Ik kan zeggen dat het haar goed lukt.
Vermoeid wrijf ik in mijn ogen en loop terug naar mijn bed, waar ik zonder kijken in rol. Het probleem is alleen dat er al iemand ligt.
Ik gil harder dan ik ooit heb gedaan, maar maak geen enkel geluid door de hand die over mijn mond geklemd wordt.
Als een gek probeer ik me uit de greep te worstelen, maar de armen die van achteren om me heen geslagen worden zijn ontzettend sterk en nemen me zo in de houtgreep.
"Ik haal mijn hand weg maar alleen als je niet gaat gillen. Je ouders haten me al dus kunnen me hier nu beter niet vinden." fluisterd Caiden in mijn oor.
Wat een klootzak om me zo te laten schrikken! Ik was me niet eens bewust van de tintelingen door de blinde paniek.
Met dat hele gebeuren van Rebekah die rond mijn huis loopt is het echt niet leuk om zo een grap uit te halen.
Ik bijt hard in zijn hand, waar hij alleen maar door grinnikt.
"Schatje, ik vind het alleen maar fijn als jij me bijt."
Ja dat ga ik dus nooit meer doen.
Caiden haalt zijn hand weg, en het eerste wat ik doe is gapen. Goed hoor Paige, echt indrukwekkende woede naar hem omdat hij je zo liet schrikken.
Hij heeft me nog steeds in de houtgreep, en ook zo dat ik hem niet kan aankijken. Grr.
"Laat me los. Ik schrok me dood." fluister ik boos.
Er zit een jankerige klank in mijn stem en omdat ik moet fluisteren klink ik meer als een kind dat huilt van woede dan een meisje van 17 die boos is op haar ex.
Caiden laat me los, pakt gelijk mijn middel en draait me om. Ik heb een eenpersoonsbed dus de enige manier om niet te vallen is helemaal tegen Caiden aangedrukt te worden.
Stevig houd hij me vast. Hij grijnst en is zelfs zo brutaal om zijn hand op mijn kont te leggen.
"Handen thuis Caiden." sis ik boos en probeer zijn hand weg te slaan.
Hij haalt zijn handen weg en legt ze op mijn middel. "Je bent van mij dus ik doe met je wat ik wil Paige. Onthoud dat."
"Ik ben helemaal niet van jou maar je doet wel altijd wat je wilt ja. En dit is mijn bed, waar geen plaats is voor twee mensen, dus daar is het raam."
Ik irriteer me echt vreselijk. Ik heb zin om hem heel hard te slaan.
Een paar weken geleden was het nooit in mijn hoofd opgekomen dat er weerwolven bestaan, en dat die zomaar je kamer in sneaken om 7 uur in de ochtend en dan in je bed gaan liggen en niet weg willen.
Ik ben een langslaper, dus kom niet aan mijn bed of mijn kostbare uurtjes slaap. En wat doet Caiden? Hij komt aan allebei.
"Echt niet dat ik weg ga, slapen met jou is een van mijn favoriete dingen. En Rebekah is weg. Op de vlucht, maar weg bij jou. Dus ik verdien wel een bedankje." zegt Caiden.
Hij rolt op zijn rug en trekt me bovenop zich. Geïrriteerd probeer ik me los te trekken en verzetten tegen het fijne gevoel.
Caiden trekt mijn gezicht naar het zijne toe en ik stop gewoon opeens met tegenstribbelen.
"Snap nou dat ik alles voor jou wil doen Paige. Ik hou van je. Je vind me aantrekkelijk, ik heb geld, ik ben de sterkste Alfa in het land en kan jou tegen alles beschermen. Besef je wel dat ik alles heb en alleen jou wil?"
Zijn adem strijkt over mijn lippen en neemt een sterke frisse geur van pepermunt en citroen met zich mee. Hmm...
"Snap je dat?" fluisterd hij.
Zijn ogen kijken diep in de mijne en ik kan niets meer. Ik heb nergens meer controle over, het verlangen in me leid alles.
"Ja." fluister ik. Al mijn boosheid is verdwenen als sneeuw voor de zon.
Hij glimlacht tevreden en trekt me naar zich toe. Ik verlies mijn evenwicht en hij maakt daar schaamteloos gebruik van.
Snel schuift hij mijn benen zo dat ik met een been aan beide kanten van hem lig en met mijn gezicht op dezelfde hoogte lig als hem.
"En jij, Paige? Wil jij mij? Vind je me aantrekkelijk?" fluisterd hij.
Er zit nu zo weinig ruimte tussen onze gezichten dat ik hem niet normaal kan aankijken.
Mijn hersenen zijn in een soort pap verandert, ik heb geen idee meer van wat ik zeg en doe.
"Ja. Ja op beide vragen. Ik vind je uitzonderlijk knap, en je spieren..." mompel ik blozend.
Met mijn handen ga ik door zijn haren waardoor hij zachtjes en tevreden gromt.
"Je vind me lekker. Dat woord zocht je. Dus dan vind je het goed dat ik je zoen?" vraagt Caiden.
Hij weet wat hij met me doet. Hij weet wel dat ik nergens meer controle over heb en dat die mateband me helemaal naar hem toe trekt.
"Natuurlijk, altijd." pruttel ik overweldigd.
Caiden verspeelt verder geen adem en drukt zijn lippen verlangend op de mijne.
Ik zoen even enthousiast terug, tot ik in de kamer van mijn ouders hier naast geluid hoor.
Ik kom uit mijn trans en Caiden bevriest als het ware onder me. Hij heeft het natuurlijk ook gehoord.
In minder dan een seconde heeft hij ons omgedraaid en drukt zijn lippen tegen mijn nek als afscheid.
"Ik bel je morgen zodra je wakker bent." zegt hij.
"Niet vergeten he."
"Jou vergeet ik nooit." fluisterd hij en streelt kort over mijn haren.
Met bovennatuurlijke snelheid schiet hij weg, het raam gaat open en schuift ook weer dicht nu. Caiden is weg.
De deur van mijn ouders slaapkamer hoor ik opengaan. Voetstappen komen de kant van mijn kamer op en doodstil lig ik te luisteren.
De voetstappen lopen zo mijn kamer voorbij en gaan de badkamer in. Even later wordt de wc doorgespoeld, loopt de kraan even, komen de voetstappen weer terug en sluit de deur van mijn ouders kamer.
O wauw. Dat was alles. Caiden dacht vast dat mijn vader zijn geweer aan het halen was.
Ik draai me op mijn rechterzij en sluit mijn ogen. Caidens geur zit hier op het kussen. Citroen, appel, kaneel. Heerlijk.
Amper een paar minuten later val ik in een diepe slaap.
De volgende ochtend:
Met een redelijk uitgerust gevoel wordt ik wakker. Ik zou nog wel wat langer willen slapen, maar het is 11 uur en Caiden gaat me zo bellen.
Vrolijk loop ik naar de badkamer en neem een snelle douche. Op topsnelheid was ik mijn haren en droog me dan af.
Sneller dan ooit maak ik me op en kleed ik me aan. Ik borstel mijn haren en laat die op een handoek hangen die ik rond mijn schouders heb geslagen zodat het kan drogen.
Met een groeiend gevoel van zenuwen loop ik naar mijn kamer om te kijken of Caiden al heeft gebeld of een berichtje gestuurd.
Ik check mijn mobiel en ververs zelfs nog al mijn social media, maar ik heb helemaal niets van Caiden.
Een beetje teleurgesteld leg ik mijn mobiel weg. Nou ja, het is nog maar... half 12, dan ben ik ook wel erg snel.
Ik zou hem ook als eerste wat kunnen sturen, maar wacht tot hij als eerste iets stuurt. Hij wilt alles voor me doen dus dan verwacht ik wel een beetje moeite, mwoehahaha. Sorry. Zo zijn meisjes vaak nou eenmaal, het voelt goed als iemand moeite voor je doet want dan weet je dat diegene je echt leuk vind.
Maar goed. Ik ga wel ontbijten ofzo.
Ik loop de trap af, begroet Mason en Timo die zitten te gamen en dus al hebben ontbeten.
In de keuken vind ik mijn moeder die de afwas doet en mijn vader is weg. Vast met de weinige vrienden die hij heeft gaan vissen, een super spannende hobby. Kuch kuch, sarcasme.
"Hoi mam." zeg ik voorzichtig.
Wie weet heeft ze wel wat gemerkt vanacht. Ik kan me vandaag het best gedeisd houden.
O ja! Vandaag vieren we sinterklaas met de familie, bij tante Joyce. Daar heb ik wel zin in. Eten.
"Dag schat. Wat was je onrustig vanacht, ik hoorde je een paar keer rommelen aan je raam en je lag een tijdje aldoor te draaien en praten in je slaap." zegt mijn moeder.
Ja oké vergeet dat hele gedeisd houden maar, ze had het dus door. Maar niet dat Caiden er was, godzijdank.
Ik pak een banaan van de fruitschaal op het aanrecht en trek de schil er vanaf.
"O ja? Hm, vreemd." antwoord ik en probeer een opkomende blos te onderdrukken.
Ik neem een hapje van de banaan en begin langzaam te kauwen, terwijl ik mijn moeders frons en onderzoekende blik probeer te negeren.
Ze droogt haar handen af aan de theedoek, maar is nog niet klaar met afwassen.
"En, hoe was je gesprek gisteren met die ex van je, Caiden?" vraagt ze zogenaamd nonchalant.
Mijn moeder kan zo slecht nonchalant spelen dat het bijna pijn doet van schaamte als je er naar kijkt.
Ze zegt eerst 'die ex van je' voor ze vragend zijn naam zegt, en probeert zo dus te doen alsof ze totaal geen tijd en aandacht aan hem besteed en zo zijn naam vergeten is.
Maar ik weet heus wel hoe lang de gesprekken zijn die ze met mijn vader over hem heeft. Roddelen kunnen ze als de beste, en Caiden is hun favoriete onderwerp geworden.
Nu ze haar handen heeft afgedroogd pakt ze een stapel glazen en begint die ook in het sop te leggen dus haar handen worden weer nat, nog een teken dat ze zich een houding probeert te geven.
Ze wast haar mooiste glazen af met de hand, en de rest gaat wel gewoon de vaatwasser in. Ze deed net de gewone glazen in het sop, waar ze normaal heel scherp op is, dus nu is ze niet bij de afwas met haar hoofd.
Omdat ik nog steeds geen antwoord heb gegeven kijkt ze me aan en wilt net de 'je kan het altijd zeggen als er iets is' preek geven dus ik ben haar voor door snel te gaan praten, en ik heb besloten eerlijk te zijn voor zover als dat kan.
"Uhm niet heel goed, we kregen weer ruzie. We vinden elkaar nog leuk enzo maar we hadden allebei een hele sterke mening over wat... dingen en dat staat tussen ons in. Maar op dat feestje kwam ik hem tegen en toen hebben we even gepraat en kwamen er wel uit. Toen bracht hij me ook naar huis omdat Julia... ze voelde zich niet zo lekker." vertel ik.
Harder dan nodig boent mijn moeder over de glazen, en snel neem ik een grote hap van mijn banaan om even niets te hoeven zeggen.
Ik zie gewoon voor me hoe er allemaal verschillende gedachten door mijn moeders hoofd gaan, waarvan 99% negatief is.
"Hij bracht je thuis? Na een feest? Laat me raden, hij reed met drank op?" zegt mijn moeder afkeurend.
Ik weet wel bijna zeker dat hij had gedronken, veel sterkere drank dan bier, maar hij reed gewoon goed ondanks de hoge snelheid. Dat heeft hij te danken aan zijn bovennatuurlijke reflexen denk ik.
"Welnee mam, doe nou eens normaal. Hij is echt niet zo onverantwoordelijk, hij is eerder overbezorgd en beschermend als het gaat om mijn veiligheid." zeg ik geïrriteerd.
Nu gaan haar wenkbrauwen omhoog. Ik verdedigde hem en dan denkt ze gelijk dat ik ingepalmd ben of dat hij een Loverboy is en me bedreigt om dit te zeggen. Dat valt wel mee, voor zo ver als ik weet.
Ik neem snel de laatste happen banaan en gooi de schil weg. Ik wil de keuken verlaten maar mijn moeder is nog niet uitgepraat.
"Is hij soms zo'n stalker type? Daar was laatst een stuk over op het journaal, en dat kunnen echt gevaarlijke mensen zijn hoor. Ik vind het wel héél toevallig dat je hem tegen kwam op dat feest."
"Mam! Geloof je me niet ofzo? Ik kwam hem daar gewoon tegen!"
Gelijk al weer boos draait mijn moeder zich om.
"Paige King, denk om je toon! Als je niets beters te doen hebt dan me aldoor tegen spreken pak je maar de laatste sinterklaas cadeautjes voor vanavond in, ze liggen in mijn kamer. Vooruit." zegt ze en wuift met haar zeepsop handen ten teken dat ik moet gaan.
Ugh prima! Vertel ik eens de waarheid voor zover als dat kan zonder iets of iemand in de problemen te brengen, is het weer niet goed.
Mijn ouders zijn nu degene met een probleem en niet Caiden. Ze mogen hem gewoon niet en willen hem ook niet mogen, dus verdraaien ze alles maar gewoon tot hij er slecht vanaf komt.
Ik draai me om zonder nog iets te zeggen en loop de keuken uit, woonkamer door, en verdwijn dan naar boven.
Normaal vind ik cadeaus inpakken een leuk werkje, maar nu heb ik er echt geen zin in.
Geïrriteerd mompelend in mezelf loop ik naar de kamer van mijn ouders en zie daar niet een paar cadeautjes liggen, maar een enorme stapel. Er ligt al inpakpapier, naamstickers en een schaar en plakband, dus ik kan zo beginnen. Wat fijn.
Ik heb net alle cadeaus op naam van de familieleden gesorteerd aan de kant gelegd zodat ik kan inpakken als ik het al helemaal zat ben.
Wij kopen voor een bepaald bedrag aan cadeaus voor alle anderen behalve onszelf, en de anderen kopen voor ons allemaal behalve voor henzelf. Zo doen we dat met 5 gezinnen.
Traag rol ik wat inpakpapier uit, en bedenk me dan dat Caiden me vast al gebeld heeft.
Snel sta ik op en ren op mijn tenen naar mijn kamer, waar ik mijn mobiel van mijn bureau gris.
Ik heb bestwel veel berichten in verschillende chats, over een uur dat uitvalt en wat er opgeschoven kan worden, maar Caiden heeft niets gestuurd. Hij is wel online geweest.
Wow. Dan denkt hij blijkbaar niet zo vaak aan mij als ik aan hem, want hij zei wel dat hij iets zou sturen maar is dat nu totaal vergeten.
Maakt niet uit. Vast druk met Alfa zaken.
Ik negeer het licht gekwetste gevoel en laat mijn mobiel maar op mijn bureau liggen. In stilte werken zonder muziek is ook wel lekker, dan kan ik mijn gedachtes de vrije loop laten.
Pov Caiden:
"HOE BEDOELEN JULLIE ZE WAS HEEL SNEL?! HET IS EEN VROUW EN MAAR EEN HALF WOLF, DIE ZIJN NIET SNELLER DAN JULLIE!" brul ik woedend tegen de strijders.
Ze zitten allemaal al op hun knieën maar krimpen nog meer in elkaar door mijn toon.
Rebekah loopt nog steeds ergens rond als voortvluchtige en niemand die haar geur nog kan oppikken. Kut heks.
"Alfa, ze heeft haar magie gebruikt om haar sprint te versnellen. Er waren geen mensen te bekennen dus ze heeft de gok gewaagd om magie te gebruiken ook toen ze het bos verliet en over het wandelpad rende." mompelt de leider van deze groep strijders.
Die magie mag ze in haar *** steken, als we haar te pakken krijgen sterft ze een echte heksen dood. Op de brandstapel of met een gewicht aan haar voeten en gekneveld het water in.
Rebekah is een bedreiging voor mijn mate. Mijn mooie, lieve, knappe, lekkere, schattige, Paige. Iedereen die haar pijn wilt doen gaat dood. Zo simpel is het.
"Ze is een bedreiging voor jullie Lúna!" sis ik woedend.
Gelijk gaan de angstige blikken naar kwaad. Ze klemmen hun kiezen op elkaar en er is duidelijk woede af te lezen op alle gezichten.
De Luna heeft in tegenstelling tot de Alfa juist een lieve, rustige rol in een pack. Ze is een soort extra moeder voor de kinderen en een goede vriendin voor alle volwassenen.
Wanneer de Alfa hard is, geen genade toont en veel geweld gebruikt is de Luna daar om met zachte hand het probleem op te lossen en zonder geweld iedereen rustig te krijgen. Zij alleen kan de Alfa kalmeren.
Alle packleden houden van hun Luna. Letterlijk álle packleden.
Dus het idee dat Rebekah helemaal alleen de Luna van het grootste pack in dit land bedreigt is lachwekkend. Ze is een simpele mug die zo dood geslagen wordt.
En toch is ze ontsnapt, met het gebruik van magie op een plek waar normaal nog wel eens mensen lopen, wat voor heksen echt niet kan.
Ze lopen nooit te koop met hun krachten vanwege de vele moorden op hun soort, maar Rebekah heeft lak aan de regels denk ik. Dat zal ze nog wel voelen.
"Dus wat gaan jullie nu doen?" grom ik.
Alle hoofden gaan omhoog en kijken me aan. "We gaan de heks opsporen en vermoorden."
Langzaam en goedkeurend knik ik.
"Nog 1 ding. Jullie nemen haar nog levend mee hier naartoe, want hier vind haar dood plaats. Op de brandstapel. Nu kunnen jullie gaan."
Enthousiast omdat de heks zo openbaar de brandstapel op zal gaan joelen de strijders en rennen allemaal naar buiten, waar ze in hun wolf veranderen en in de vaste opstelling vertrekken.
Ik rek me uit en pak gelijk mijn Iphone 9 en open Whatsapp. Paige is online geweest.
Ja ik had haar moeten bellen, maar het is gewoon steeds moeilijker om contact met haar te hebben en niet bij haar te kunnen zijn. Boy wordt helemaal gek van verlangen.
Vandaag is ze de hele dag met familie, tot in de avond. Ik kan snachts weer naar haar huis gaan en haar kamer in glippen maar vorige keer werden we al bijna betrapt.
"Daarom moet ze hier weer komen wonen zodat we gelijk het mate-proces kunnen voltooien zonder dat er uberhaubt de kans is dat er iemand komt." gromt Boy boos.
Hij heeft vooral nu we haar aldoor moeten missen vrij sterke... verlangens. Naar Paige en haar lichaam.
Ik moet toegeven dat ik dat natuurlijk ook heb, maar op dit moment wil ik niets liever dan dat ze eindelijk terug komt en weer accepteert dat ik haar vriendje ben.
Nu denken een heleboel mensen dat ze 'single' is, wat dus niet zo is want ze is van mij en ik heb haar al gemarkeerd.
Ze dacht dat ze me kon dumpen. Pff dat kan dus echt niet, ik ben degene die meisjes dumpt en een mate valf niet te dumpen ook al is het maar voor even: je mate is een deel van je en je kan niet zonder.
De enige reden dat Paige dit vol houd is omdat ze een mens is en de band veel minder sterk voelt.
Ik kom uit mijn gedachtes door een zacht klopje op mijn kantoor deur.
"Kom binnen." beveel ik.
De deur gaat open en een van de schoonmaaksters buigt diep.
Ze is bestwel knap... maar haalt het lang niet bij Paige. Paige is zo mooi dat de maan verbleekt in haar schaduw.
"Alfa, de Alfa en Béta van het WhiteWorld pack zijn aangekomen en klaar om u te ontmoeten." zegt ze nerveus.
Langzaam knik ik, en kijk haar met een ijskoude blik aan. Ze krijgt een rood hoofd van de zenuwen en staat trillend op haar benen.
Het blijft leuk om te zien hoe intimiderend enkel een blik van mij al is.
"Stuur ze door. En snel. Ik heb het druk." snauw ik.
Snel knikt ze en buigt voor ze maakt dat ze weg komt.
Niet veel later hoor ik stemmen naderen die driftig fluisteren.
"Toon zo veel mogelijk respect, hij is al dagen in een vreselijk humeur omdat zijn mate hem niet wilt zien. Één klein foutje kan het einde van ons leven en het hele pack betekenen." sist de Alfa tegen zijn Béta.
De béta zucht maar stemt toe. "Ik weet het. Ons pack is een 45ste deel van hun packgrote, en dus een vingertopje als je het vergelijkt. We moeten oppassen. Maar als bondgenoot zouden we al onze problemen kunnen vergeten."
"Sstt, ik weet het, maar nu moeten we zwijgen. We komen dichtbij; straks hoort hij ons nog." fluisterd de Alfa.
Aha, dus zo zit het. Ze willen 'bondgenoten' worden. Sukkels. Ze weten vast wel dat ik geen bondgenoten nodig heb en er ook geen wíl hebben. Ik help enkel de packs van vrienden als ik daar zin in heb.
Bovendien is hun pack zo zwak dat alleen zij profiteren van een bondgenootschap. Ze willen mijn kracht en die van mijn pack gebruiken, en denken ook nog dat ik het niet door heb.
Dan ga ik nu eens kijken of ik alleen hun vermoord en het pack laat dood bloeden bij wijze van spreken, aangezien ze dan dus geen Alfa en Béta meer hebben, of dat ik zo het hele pack ga uitmoorden.
Hmm keuzes, keuzes... al die even leuke opties... het leven is zwaar al ben je de sterkste machtigste Alfa van het land en je een heel pack vermoord in slechts een vingerknip.
Pov Paige:
We zitten in de auto opweg naar tante Joyce, met een achterbak vol cadeautjes die in jute zakken zitten.
Straks gaan we naar binnen en laten de zakken achter voor de deur, waar ze later compleet bij toeval door Mia worden gevonden. Wat een toeval he, ieder jaar vinden precies de kinderen die nog geloven de cadeautjes! Je zou haast denken dat we daar op aansturen.
Ik heb trouwens alle cadeautjes ingepakt en alle stickers geplakt, waar ik bestwel lol in kreeg.
Toen heb ik nog eens gekeken of ik al iets van Caiden heb gehoord maar nee.
Nu twijfel ik of ik iets moet sturen, maar wat dan? Hey ik vroeg me af waarom je me wel vergeten ben terwijl je altijd zegt van niet? Dat is raar.
Opeens slaakt mijn moeder een gil en zwenkt mijn auto uit over de autoweg, om iets te ontwijken. Hij vloekt luid.
Timo, Mason en ik draaien ons tegelijk met een ruk om zodat we kunnen zien waar mijn ouders zo van schrokken. Er is alleen niets meer te zien.
"Een wolf! Die leven hier toch al niet meer?! Het was een wolf! En wat een enorm grote, zo heb ik ze nog nooit gezien!" roept mijn moeder uit.
Haar stem is hoog van de schrik en mijn vader kijkt nog steeds geschrokken.
"Dat was een wolf zo groot als een beer! En zo zwart als de nacht!" zegt hij geschokt.
Ik ken wel een enorm wolf die zo zwart als de nacht is. Maar soms is hij een mens.
Dus pap, mam, hoe vonden jullie het om Caiden weer te zien?
Ik verwacht vrijdag weer een update!
O ja, zijn er schrijvers die ook mijn boek lezen? Ik vind het heel gaaf om jullie boek te lezen dus comment dan hieronder alsjeblieft! En denk je erover om een boek te schrijven, je kan altijd een bericht sturen want dat vind ik ook leuk om te lezen!
Goodnight people.
Schrijvers: