Pov Paige:
Ik heb echt geen zin in dat feestje... maar ik sta al klaar. Het heen gaan is altijd vervelend, eenmaal daar is het meestal wel leuk. Maar Caiden blijft door mijn hoofd spoken.
Waarom voel ik me zo schuldig, zo alleen, zo verloren? Omdat ik niet bij hem ben of omdat hij zich niet zo wilt aanpassen dat hij stopt met mijn vrienden bedreigen, vermoorden of opsluiten? Door beide dingen voel ik me teleurgesteld.
Een auto rijd het pad naast ons huis op en toetert 2 keer. Dat is Julia, zeker weten.
Zo snel als het enige paar pumps dat ik bezit en nu draag toelaten loop ik naar beneden en zwaai gedag naar mijn ouders.
Mijn zilveren ketting met het Yin en Yang teken heb ik trouwens gewoon om gehouden. Het geeft me een veilig gevoel eigenlijk.
Ik open de voordeur en stap met mijn jas en telefoon naar buiten, waar het zo koud is dat ik snak naar een warme pyjama inplaats van dit jurkje. De jas en mijn telefoon laat ik straks trouwens wel gewoon in Julias auto liggen, anders loop ik er zo mee te slepen.
Buiten toetert de auto weer en een lachende Julia zit voorin. Ik rol lachend met mijn ogen en zwaai terug.
Snel open ik de deur aan de bijrijderskant voorin en plof op de stoel neer. Julia heeft een dure auto zeg, chique binnenkant stoere buitenkant.
"Haaaaiiii, dit is mn nieuwe auto, hoe vind je?! Ik kreeg deze van Thom als sorry omdat hij 2 dagen lang op werkreis moet en ik niet mee mocht." roept ze voor ik goed en wel zit.
Ik moet weer lachen om haar enthousiasme en ben nu al blij dat ik gewoon mee ga, misschien vergeet ik Caiden zo wel even.
"Heel vet. En dat krijg jij serieus als cadeau omdat hij maar twéé dagen weg is?!" vraag ik ongelovig.
Grinnikt knikt ze en begint achteruit van het pad te rijden. Dan draait ze in 1 keer de weg op en geeft plankgas.
Door de plotselinge snelheid wordt ik als het ware in de stoel gedrukt en geschrokken slaak ik een kreetje.
"Uhm rijd je altijd zo absurd hard? Of is dat een weerwolven dingetje?" vraag ik op benauwde toon.
"Jep." zegt ze, enthousiast knikkend. "Als je eenmaal heel hard kunt rennen wil je ook hard kunnen rijden met je auto. Maar als je vind dat ik te hard rijd moet je het zeggen hoor, dan gaan we wat langzamer."
Hm en dan een mietje lijken. Liever niet.
Ik moet niet overal zo moeilijk over denken. Ik ga naar een feest, ik ben single, maar ik moet me zorgen maken over een hoop dus dát ga ik voor vanavond allemaal vergeten.
"Nee hoor. Dit is prima." zeg ik en fake een glimlach.
Julia, die eerst naar de weg keek, fronst een beetje en richt haar blik nu op mij.
Ze laat de auto wat vaart minderen en blijft zo door rijden.
"Voel je je wel goed Paige? Met dat hele gedoe rond Caiden ook enzo? Ik snap het best als dat je dwars zit, het zou mij ook dwars zitten." zegt ze lief.
Snel geeft ze me een kneepje in mijn hand die ik zonder het zelf te merken tot een vuist had gebald.
Ik ontspan mijn hand en glimlach naar haar. Zorgvuldig ontwijk ik haar vraag over Caiden. Deze avond ga ik eens een keer niet aan hem denken. Voor 1 avond doe ik alsof hij er niet is.
Om te doen alsof hij er niet is zal ik goed toneel moeten gaan spelen. Niemand mag mijn gezicht zien vertrekken als zijn naam genoemd wordt.
"Ik voel me super! Ik heb er echt zin in. Komen er veel mensen?" vraag ik opgewekt.
Ze lijkt wat te ontspannen, ze gelooft me. De auto versnelt weer.
Julia zegt dat er niet heel veel mensen zijn uitgenodigd maar wel een heel vet groepje en dat het een super feest wordt. Ik hoop het.
Ik vertel Julia nog wat over mijn schooldag en dan praten we over haar middelbareschooltijd. Ze is 19 maar deed een lager niveau dus was met 16 jaar al klaar.
Thom is 23 zegt ze. 4 jaar verschil dus. Caiden en ik 6. Ik gok dat meerdere jaren leeftijdsverschil ook een weerwolvendingetje is, maar vraag er niets over. Geen idee of dat onbeleefd is.
Damn, ik weet eigenlijk maar heel weinig over weerwolven. Caiden heeft niet veel verteld en ik durfde niet zo veel te vragen, bang voor een boze reactie.
Nee! Shit shit shit, ik dacht weer aan Caiden. Ughhh ga uit mijn hoofd!
Julia gooit het stuur opeens om, de auto maakt een onverwachte draai en we rijden een donker en volledig verlaten onverharde weg op, die amper te zien is. Alleen de auto verlicht het pad, er zijn geen lantaarnpalen.
Hm nou ja, weerwolf huizen moeten afgelegen zijn. Waarschijnlijk is het nog wel een heel stuk rijden door het bos.
"We zijn er." zegt Julia en de auto stopt.
Verbaasd kijk ik haar aan. De auto staat aan de bosrand, ergens op een verlaten landweggetje dat alleen verlicht wordt door de koplampen van de auto. Hier is geen feestje te bekennen. En ook geen teken van menselijk leven.
"Uhm. We zouden naar dat feestje. Toch?" vraag ik aarzelend.
Ze knikt, maar lacht niet meer.
"Daar gaan we ook zo heen. Maar eerst moet je het goed maken met Caiden." zegt ze.
O nee. Nee nee nee en nog eens nee. Weer zo'n veel te goed bedoeld en veel te bemoeierig iemand. Ik bepaald zelf wel of ik het goed maak met Caiden of niet, daarvoor hoef ik niet naar een of andere enge geheime afspreekplaats gebracht te worden.
Goed. Julia valt dus ook niet meer te vertrouwen. Ik zal moeten breken met alle weerwolf contacten om 1 avond zonder mate door te kunnen brengen denk ik.
"Je zou het hem niet vertellen. Je bemoeit je met iets waar je je niet mee moet bemoeien Julia! Het gaat prima, echt. We hebben net nog gepraat en er gaat niets veranderen als hij zich niet een beetje wilt aanpassen, dan zijn we over een maand weer uit elkaar." zeg ik geïrriteerd.
Ze zucht en keert zich naar me toe. De motor van de auto draait nog maar we staan stil en Julia is al klaar om uit te stappen.
Met een begripvol gezicht legt ze haar hand op mijn arm, die ik met een ruk weg trek. Ik wil geen begrip of lieve blikken, ik wil gewoon zelf nadenken zonder dat iedereen me aldoor verteld wat ik moet doen. Zo moeilijk is dat niet volgensmij.
"Paige. Je ziet het zelf niet eens, maar je sluit je af van alles en iedereen om jezelf vervolgens op te vreten vanbinnen door al die emoties die je niet begrijpt. Heb je gemerkt dat je het gevoel hebt dat niemand je begrijpt? Dat is omdat je je mate nodig hebt. Afstand van hem is iets wat je moet leren en dat gaat niet goed op deze manier."
Mooie speech Juul. En ze heeft gelijk, het voelt inderdaad alsof niemand me begrijpt. Maar ik heb Caiden nu niet nodig. Ik heb rust nodig op een plaats waar ik niet in contact sta met ook maar íéts wat bovennatuurlijk is.
Het feestje was leuk geweest om mijn gedachten af te leiden. Als we daar nog heen gaan ga ik mee, maar rijd op de terugweg met iemand anders mee of bel een taxi.
"Ik wil gewoon even niet in de bovennatuurlijke wereld zijn. Ik heb er nooit in thuisgehoord maar niemand lijkt te luisteren als ik dat zeg. Een dag in mijn oude leven is wat ik nodig heb. Bovendien, ik zie Caiden nergens. Weet je zeker dat je me hier heen moest ontvoeren?" zeg ik.
Ze rolt met haar ogen door mijn laatste opmerking maar knikt dan.
"Hier is het. Kom, laten we even naar buiten gaan, misschien pik ik zijn geur wel op."
Na die woorden opent Julia haar autodeur en loopt naar buiten. Een windvlaag zo ijzig alsof hij persoonlijk vanaf Siberie hier voor ons is gekomen waait de auto in.
Nu kan ik hier blijven zitten in de kou of naar buiten gaan en doodvriezen tijdens het zoeken naar Julia, die opeens weg lijkt te zijn. Ik ga Julia zoeken, en als ze zich heeft verstopt om me te laten schrikken rijd ik weg zonder haar in die dure auto. Niet dat ik auto kan rijden, maar het idee is bestwel grappig.
Snel stap ik uit en sla de autodeur achter me dicht. Hetzelfde doe ik met de andere deur, anders is alle warmte van binnen straks weg.
Nu pas valt me op hoe donker het wel niet is. De wind lijkt recht door me heen te waaien. Ik krimp ineen door de kou en loop naar het punt waar Julia ook heen liep.
"Juul?! Kunnen we gaan? Ik heb het echt heel koud, mijn lichaamstemperatuur is niet zo hoog als die van een wolf. Eerder bovennatuurlijk laag." roep ik door het donker.
Nergens meer te bekennen. Nou, hier sta ik dan. Mijn hakken zakken weg in de zachte grond, ik tril als een rietje door de kou en om eerlijk te zijn ben ik ook bestwel bang.
Ik kan niets zien en hoor niets anders dan de wind. Als hier wolven zijn zullen zij mij wel zien, horen en ruiken. Dat idee brengt een golf van een paniekerig gevoel met zich mee.
Ik sta als bevroren stil en luister ingespannen of ik ook maar iets hoor.
Ja! Links brak een takje. Met een ruk draai ik mijn hoofd naar links, vervolgens naar rechts waar ik ook wat dacht te horen, maar dan toch weer terug naar links.
Overal lijkt opeens het geluid van brekende takken te klinken en ik draai rondjes, niet wetende welke kant ik in de gaten moet houden of hoe ik me zou kunnen verdedigen.
"Paige?" roept Julia van niet zo veel verderop.
Opgelucht loop ik naar haar toe. Ik zie haar nogsteeds niet maar hoor haar nu wel tenminste en dat is al heel wat.
"Jezus doe dat alsjeblieft nooit meer! Ik zie helemaal niets in het donker en mijn gehoor is ook niet zo goed als dat van jullie. Ik werd helemaal paranoide." roep ik uit terwijl ik in haar richting loop.
Julia staat met wijd opengesperde ogen en haar armen strak om haarzelf heen geslagen ergens naar een punt verderop te kijken.
Er is iets mis. Ik weet het nu zeker. Dit verwacht ze niet daarom kijkt ze zo gestresst, maar ik weet niet precies wat er zo onverwacht is.
"Julia? Wat is er aan de hand? Praat alsjeblieft, dit hele gedoe maakt me echt bang." zeg ik smekend in de stille nacht.
Alleen het zachte snorren van de motor in de auto die nog aan staat maakt geluid in de stilte van deze vage plek.
"Er zijn problemen in jullie pack." zegt ze uiteindelijk.
"Caidens pack." verbeter ik haar met een zuur gezicht.
"Whatever." zegt ze kortaf. "Tijdens het eten geven aan een van die blonde heksen, dat felle meisje, heeft ze een bewaker aangevallen. Toen heeft hij haar uit de kerkers gehaald om naar Alfa Caiden te brengen maar ze kwamen de mate van de bewaker tegen, en dat blondje heeft toen... doet er niet toe. Hij liet haar los en ging gelijk naar zijn mate toe en nu loopt die blonde los over het terein, ze komt deze kant op." legt ze dan uit.
Huh maar is dit ook nog Caidens pack gebied? Dan is zijn pack echt enorm...
En met 'dat felle meisje' bedoelt ze Rebekah gok ik. Wat een valse, lage streek om de mate van die bewaker iets te doen. Ik hoop dat het niet al te erg was, maar Julia liet een korte stilte en dat zegt genoeg.
Trouwens. Rebekah mag mij niet, mogelijk omdat Caiden haar neef laat martelen om mij te beschermen. En zd komt deze kant op. De enige rede dat ze me niet zou vermoorden is omdat haar neef me nog nodig heeft.
"En nu? Komt ze het bos uit gestormt met een hele groep wolven achter haar aan? Ze kan onmogelijk sneller zijn, ze is nog verdoofd. De wolven hadden haar na 10 meter al kunnen pakken." zeg ik.
Julia knikt en kijkt heel ontevreden, haar felgroene ogen staan zelfs schuldig.
"Dat is het m ook nou juist. Ze jagen haar expres hier heen, om te kijken of ze gevaarlijk is voor jou vanwege dat hele Chris gedoe of dat ze er los van staat, maar ze laten jou niets overkomen. Toch is dit echt een barbaars experiment. Het spijt me Paige, ik had ons hier niet heen moeten brengen."
Het verbaasd me eerlijk gezegd dat Caiden dit allemaal maar goed vind. Hij zou me nooit gevaar laten lopen dacht ik.
Tenzij hij een of ander plannetje heeft. Wat ongetwijfelt wel weer zo zal zijn.
"Het is niet jou schuld. Wel dat je me hier heen bracht wat ik niet wilde maar je had niet kunnen bedenken dat er een psychopaat-heks hier ergens rondrent om-"
Krijsend van woede stormt Rebekah tussen de bomen door. Aii die heeft geluisterd naar wat ik over haar zei. Oepsie.
Rebekahs haren lijken 1 grote knoop te zijn geworden, haar huid is ingevallen en bedekt met vreemde korstjes.
De blik in haar ogen zegt genoeg om te vertellen dat ze krankzinnig is geworden door enkele dagen in die kerkers te zitten. Dat moet echt een heel nare plek zijn. Ik hoop dat het met Anthony beter gaat.
Ondertussen rent ze woedend op mij af en Julia wilt al gaan veranderen om er tussen te gaan staan.
"Nee nee, wacht." zeg ik snel. "Rebekah je herinnert je nog dat je me niets kan doen omdat jou neef mij nodig heeft voor zijn zoektocht?" roep ik dan naar Rebekah.
Gelijk gaat ze stilstaan en kijkt me vol haat gevoelens aan. Jeetje, ik ken dat meisje amper besef ik me nu. En ze haat me! Wat zielig eigenlijk. Ook dat je zo bent dat je iemand haat die je niet eens echt kent.
"Ugh ik zou je zo graag pijn doen, gewoon om die Alfa te raken en zo te bewijzen dat ik niet zoals alle andere gevangen ben. Als ik wraak wil nemen doe ik dat ook inplaats van te zitten en wachten op de dood." sist ze.
Ik knik langzaam. Ik snap dat ze Caiden wilt raken, dat willen zo veel. Ik wil tot hem doordringen en dat lukt ook niet, net als dat zo veel mensen hem willen raken; het lukt niet en gaat ook niet lukken.
Caiden beweert zo veel van mij te houden en zelfs al is dat echt waar, hij laat zich niet door 1 persoon helemaal kwetsbaar maken. Daar is hij te slim voor.
Haar ogen schieten naar mijn nek en worden groot, of eigenlijk kijkt ze naar mijn ketting met Yin en Yang teken.
"Ze heeft hem gewoon om!" krijst ze. Ze kijkt naar Julia en de bossen, waar de weerwolven zitten denk ik. "ZE HEEFT HET AMULET AL LANG GEVONDEN! HET HANGT ZO OM HAAR NEK!" gilt ze weer.
Julia trekt haar wenkbrauwen op en kijkt kort naar mijn ketting. Dan wordt haar blik vragend.
Ik schud kort mijn hoofd terwijl Rebekah naar de enorme wolven kijkt die dichterbij komen.
Opeens maakt ze een uitval naar mij en grijpt de ketting vast.
Ik schrik me rot van haar uitval en door haar beweging drukt de ketting pijnlijk in mijn huid. Dat duurt alleen niet zo lang.
Rebekah slaakt een kreet van pijn en laat gelijk de ketting los. Over de hand waarmee ze hem vasthield loopt een lange, dunne brandwond. Precies mijn ketting.
Woedend kijkt ze me aan. "Jij bitch! Je wíst dat het amulet van zilver is en neemt niet de moeite om-"
"GENOEG!" buldert Caidens stem door het donker.
Ik schrik me rot, Rebekah krimpt angstig trillend in elkaar en Julia zet een stap in mijn richting.
Caiden is voor mij pas te zien als hij heel dichtbij is, hij loopt ik enkel een joggingbroek, op blote voeten. Zijn verwarde haar bevestigd dat hij net nog als wolf hier stond.
"Jij, Rebekah, bent gezakt. Ik wilde je gebruiken voor een experiment maar je hebt bewezen dat je woede problemen niet te beheersen zijn. Breng haar terug naar de kerkers." roept Caiden.
Hij keurt me geen blik waardig en trekt een gillende Rebekah aan haar haren mee over de grond. Ze grijpt mijn been stevig vast en gelijk stopt Caiden met lopen.
"Laat haar los." snauwt hij.
Ze schud haar hoofd. "Nee. En je kan gerust doorlopen, dan valt ze alleen maar heel hard. Misschien komt haar achterhoofd wel op een steen terecht en moet je mijn neef vrij laten om haar te redden."
Drama queen. Maar echt.
"Rebekah laat los, je maakt het er niet beter op voor jezelf." zeg ik zacht.
Ondanks dat ik zo zacht sprak gaan alle blikken gelijk naar mij en ik probeer mijn 'tomaten hoofd' te onderdrukken. Dat gebeurd vaker mensen naar me kijken, ik ben vast niet de enige die daar last van had.
"Dat maakt me niet uit. Ik heb toch al geen toekomst meer. Vraag die Alfa van je maar eens wat er met de weinigen die een paar jaar in de kerkers overleven gebeurt. Alsjeblieft Paige, jij kan me ook vrij laten, als Luna zijnde." smeekt Rebekah.
Caiden proest het uit. Julia bijt op haar lip om niet te lachen. Vanuit de groep wolven klinkt wat rumoer.
Tja. Alleen Caiden heeft de leiding en ik ben geen Luna. Plus, als ze vrij is gaat ze me waarschijnlijk net zo veel pijn doen als zij heeft geleden in de kerkers. Geen goed idee dus.
Caiden lacht gemeen. "Ik ben de enige met de leiding. Niemand anders. En weet je wat? Jij komt nooit vrij."
Lang heeft Rebekah niet nodig om haar zielige facade te laten vallen.
Ze trekt me niet gewoon omver, ze duwt me als het ware over haar heen richting Caiden.
Hij strekt zijn armen uit om me op te vangen en schuift me achter zich. In die 2 secondes liet hij Rebekah los en kwam ze overeind.
Ze zet het op een rennen, en als half wolf heeft ze er toch nog wel een tempo in.
Julia is de eerste die erachteraan gaat, maar Rebekah is niet zo maar een bitch, ze is een heel erge bitch.
Ze laat Julia haar inhalen en doet alsof ze valt. Net als die haar armen wilt pakken snijd ze met haar klauwen zo door haar enkels en wanneer Julia neerzakt verdwijnt ze al in de bossen.
Wat voor verdoving dat ook was, het is nu uitgewerkt.
Caiden grijpt mijn middel stevig vast om te zorgen dat ik niet naar Julia toe ren.
De hitte die hij altijd uitstraalt is nu heel welkom, ik had het echt heel koud gekregen.
"Wacht nou eens af schatje." fluisterd hij in mijn oor.
Gelijk stop ik met tegenstribbelen en probeer de rillingen die niet van de kou zijn te onderdrukken.
Ik wacht zoals hij zegt en zie dat Julia met een heel geïrriteerde uitdrukking al overeind komt.
De sneeën op haar enkels zijn zo goed als weg. Ze klopt haar jurkje af, mompeld iets van "Vieze bitch!" en loopt dan naar ons toe.
Ik kijk haar bezorgd aan maar ze glimlacht en begint te wiebelen met haar wenkbrauwen. Daarop antwoord ik met een 'huh wat' blik.
"Is het toch nog ergens goed voor dat we hier heen zijn gegaan. Jullie hebben elkaar duidelijk gemist." knikt ze naar Caiden en mij.
Nu pas besef ik me dat ik tegen hem aan ben gaan hangen in zijn greep op mijn middel en met mijn hoofd leun ik tegen zijn borst.
Caidens greep is verstrakt en zijn kin rust op mijn hoofd.
Na Julia's opmerking maken we ons snel los uit de omhelzing. Caiden krabt ongemakkelijk aan zijn achterhoofd en ik veeg met mijn hakken wat door het grind dat hier ligt.
"Tsja." mompel ik.
"Beetje." mompelt Caiden.
Julia giechelt en pakt mijn arm.
"Kom. We zouden naar een feestje. Ik kan wel wat sterks gebruiken. Gaat u ook nog Alfa Caiden?"
Ik maak mijn ogen groot naar haar en probeer de 'i kill you' blik goed over te brengen.
Ze negeert met een glimlachje mijn blik en kijkt naar Caiden, die dreigend "Nadat we Rebekah hebben, ja. Pas goed op Paige." antwoord.
O mijn god. Ik ben 17! Geen oppas nodig remember!
Julia knikt en we stappen in haar auto. Jezus wat is het allemaal snel gegaan. De digitale klok van de autoradio geeft aan dat we amper een half uur hier zijn geweest.
Alles in deze wereld lijkt snel te gaan. Alleen ik moet aldoor mee gesleept worden om het bij te houden.
Pov Isabel:
Julia parkeert haar auto scheef en midden in een bloembed, haast alsof ze dronken is.
Dat is niet het geval. Zo zijn haar parkeerkunsten gewoon.
Eerst stapt Paige uit, dan Julia. Gearmd lopen ze naar de deuropening, waar ik al sta te wachten.
"Daar zijn jullie! Super! Wel een beetje laat maar dat maakt niet uit." begroet ik ze.
"Feestje?" roept Paige uit. "Dit is een enorm feest! En Julia zei dat er niet zo veel mensen zouden komen!"
Dit is ook niet zo veel. 150 mensen, of eigenlijk wolven. Maar als je het niet verwacht snap ik dat het als veel gezien wordt ja.
"Leuke ketting." merk ik op tegen Paige. Een Yin en Yang teken. Schattig.
"Hij is wel van zilver. Je kunt haar vanavond dus nog niet wurgen." grinnikt Julia.
We lachen en ik rol met mijn ogen.
"Oké, jullie hebben wel een drankje nodig gok ik."
Ze knikken. Samen lopen we de dansende menigte in, die het gelukkig naar zijn zin heeft. Yesss.
Hii, ik hoop zaterdag te kunnen updaten. Misschien wordt het zondag. Zo snel als lukt tenminste.
Xxx