Pov Paige:
Ik kreeg gisteravond een berichtje dat mijn 2 eerste lesuren uitvallen, dus het is nu al half 10 en ik ben bijna bij school.
Caiden wilde me niet laten fietsen en zei dat die gast van de enge berichtjes en telefoontjes me misschien wel ergens staat op te wachten, maar ik denk dat het een beetje overdreven is.
Dus uiteindelijk, met Tony en Niels samen, heb ik hem overtuigd dat er niet zo maar een kidnapper in de bosjes ligt.
Ik fiets de bocht om in de straat en de school torent uit boven alle andere gebouwen.
Met een hand houd ik mijn stuur vast en met de andere hand maak ik nu een foto van de school, en stuur die in de groep met Tony, Niels en Caiden met de tekst: Hm the serial killer is late.
Grijnzend kijk ik hoe er 2 vinkjes achter het bericht verschijnen ten teken dat het is afgeleverd en ik wil de chat wegklikken. Dan zie ik de groepsafbeelding.
We zitten met zijn allen op de bank een film te kijken en iedereen kijkt gefocust naar het scherm, behalve Tony die met een grijns een selfie maakt waardoor je ons op de achtergrond ziet zitten.
Ik lach kort en screenshot de foto. Dan berg ik mijn mobiel op en rijd naar de fietsenrekken.
"Paige schiet op! We hebben nog 10 minuten en moeten nog naar ons kluisje!" roept Mirthe gestresst.
Ze is naar buiten komen rennen toen ze me zag blijkbaar, en staat nu met haar mobiel in haar hand om op de tijd te kunnen letten naast me.
10 minuten betekend voor mij alle tijd van de wereld. Voor anderen betekend het dat we moeten opschieten.
"Rustig, we redden het makkelijk. Echt." zeg ik.
Ik prop mijn fiets tussen een paar anderen en zet hem op slot. Dan pak ik mijn tas en loop Mirthe achterna de school in.
Ze begint een lang verhaal te vertellen over hoe ze op Instagram haar crush stalkte en toen perongeluk een foto van 3 jaar geleden likete.
Ik kan er niet helemaal mijn aandacht bij houden want ik moet de hele tijd denken aan de vreemde man die me aldoor belde.
Na zijn laatste berichtje heb ik niets meer van hem gehoord gelukkig, maar waarom is hij opeens gestopt?
"Joehoe Paige luister je wel? We hebben over 6 minuten les in het lokaal waar hij nu zit dus we komen hem tegen, en zo veel gênant heid kan ik echt niet aan." zegt Mirthe.
Ik lach kort en probeer weer wat meer op te letten terwijl ik mijn kluisje open en de juiste boeken pak.
"Dan ga je toch ergens achter ons staan. En misschien heeft hij op jou ook een crush en vind het alleen maar geweldig dat je hem stalkt." zeg ik.
Ze zucht diep, sluit haar kluisje met een klap, en draait zich dan naar me om.
"Ja ik weet zeker dat je niet geluisterd hebt daarnet. Hij heeft een vriendin zei ik. Wat is er met je aan de hand? Je bent zo afwezig." zegt ze.
Ik sluit mijn kluisje ook en rek wat tijd door langzaam mijn sleutel in mijn zak te doen en mijn shirt recht te trekken.
"Gewoon. Beetje moe." mompel ik uiteindelijk.
Liegen tegen vrienden vind ik vreselijk. Maar van Caiden mocht ik het aan niemand vertellen, en als ik dat wel doe wordt hij weer boos en gaat slaan en... drama.
Mirthe zucht en haakt haar arm door de mijne.
"Kom. We moeten naar de tweede verdieping en hebben nog maar 3 minuten. En je hoeft het niet te zeggen als er iets is, maar weet wel dat je het altijd kan zeggen."
Ik knik dankbaar en we lopen naar boven. Met een vriendin zoals Mirthe kan je blij zijn.
Pov onbekende creep:
Ze is zoals zo vaak net op tijd, en haar vreselijk opdringerige vriendin komt naar buiten om te zeggen dat ze moet opschieten.
Mirthe is haar naam volgensmij.
Zodra ze beginnen te praten let ik extra goed op. Ik wil weten of ze iets over mij zegt.
Of Alfa Caiden heeft haar dat verboden... de klootzak. Ik krijg hem nog wel.
Paige lacht en loopt met haar vriendin naar binnen. Geen woord over mij. Verdomme!
Ik moet iets goeds bedenken om voor haar overwacht in contact te komen...
De weg aan haar vragen? Te cliché.
Schoonmaker spelen op haar school? Te oneervol.
Haar aanrijden? Ze zal gewond raken en dat is het laatste wat ik wil.
Postbode spelen? Dat vind ik wel een goede. Ik geef haar vlak voor de lange oprit, waar de bewaking nog niet staat, zogenaamde post.
Hmm wat zal ik geven. Een brief waarin staat dat ik haar hebben wil, een tweede brief waarin staat dat ze van mij wordt, en een klein pakketje waar een dure ring in zit. Perfect.
Mijn ogen volgen Paige nog tot ze de school in is gelopen en verdwenen.
Dan start ik mijn auto en rijd naar het winkelcentrum.
Allereerst ga ik naar de juwelier.
Mijn auto doe ik op slot en ik duw de glazen deur open.
"Goedemiddag, waar kan ik u mee van dienst zijn." zegt een man van ongeveer 60 achter een glazen toonbank.
Ik kijk even rond de zaak, waar ik veel zilver, goud, en diamanten zie.
"Een vrouwenring. Maat 16.5 graag, en van zilver. Heeft u daar wat voorbeelden van?" zeg ik beleefd.
Tegen zilver kan ik niet, zoals alle weerwolven. Maar Paige houd van zilver en niet van goud, hoewel beide haar geweldig staan.
De oude man glimlacht en knikt als antwoord op mijn vraag.
Hij gaat me voor naar de linkerzijde van de winkel en maakt een vitrine kast open met een sleutel en trekt er een plankje uit.
"Kijkt u eens meneer. Maat 16.5, zilver. Met en zonder diamanten, die overigens allemaal echt zijn. Neemt u gerust de tijd. Als ik kan helpen..." zegt hij.
"Bedankt. Kunt u me adviseren wat goed bij deze dame past?" vraag ik.
Ik haal een foto van Paige uit mijn binnenzak waarop ze lachend belt met een vriendin en door de stad loopt.
De juwelier heeft het plankje met alle ringen neergezet op een tafeltje.
Hij bekijkt de foto peinzend en houd die vast met zijn linkerhand, terwijl zijn rechterhand over de ringen gaat.
Wauw. Alsof hij in Harry Potter zit, en zo ziet welke ring bij wie hoort inplaats van toverstok.
"Deze." zegt hij uiteindelijk.
Ik kijk op en hij geeft me een ring en de foto aan.
De ring heeft hij op de foto gelegd gelukkig, want die ga ik dus echt niet aanraken.
En hij heeft nog helemaal gelijk ook. Deze is perfect voor haar, helemaal in balans met haar figuur en persoonlijkheid.
De zilveren ring is smal maar niet té, en er zit een klein dun draadje van diamant door het midden gevlochten.
Ondanks dat hst zilver is en ik dat haat is deze ring echt prachtig.
"Deze is inderdaad perfect. Dankuwel. Dan zou ik deze graag in een doosje willen hebben als u die heeft? Goed ingepakt. En de rekening." zeg ik en laat de ring van de foto glijden in de juweliers handpalm.
Hij antwoord met dat hij de ring zal inpakken en zet de andere ringen terug waar ze horen.
Terwijl de man begint met inpakken berg ik de foto weer op in mijn binnenzak.
Er zal een tijd komen dat ik niet meer naar haar foto hoef te kijken, maar gewoon mijn hoofd opzij kan draaien en haar naast me zien.
Zij wordt niet goed behandelt door haar mate, ik heb geen mate meer. Als ze bij mij hoort is iedereen blij.
Behalve Alfa Caiden. Die nooit blij is.
"Meneer? Uw ring. En hier de rekening."
Ik pak het stevig ingepakte pakketje aan en betaal het grote bedrag.
Voor zo'n klein dingetje is het veel geld, maar als je kijkt naar hoeveel er op mijn bankrekening staat... dan is het niets.
"Tot ziens meneer. Dat uw dame er maar blij mee mag zijn. Tegenwoordig zie ik het niet veel meer, dat een man iets voor zijn vriendin koopt." zegt de juwelier glimlachend.
Ik lach kort. Hij moest eens weten.
"Tot ziens. De volgende keer is het een trouwring." zeg ik grijnzend en loop dan de winkel uit.
En dat meende ik.
Pov Caiden:
Paige zou nu al thuis moeten zijn. Ze was half 4 uit, en het is nu kwart over 4. Ze zou er nu moeten zijn.
Rusteloos loop ik heen en weer over het balkon.
Het is ijskoud, ik had haar niet moeten laten fietsen. Misschien is ze onderkoelt geraakt.
Voor de 3de keer in 5 minuten bel ik haar, maar weer krijg ik de voicemail.
"Godverdomme!"
Ik wil net mijn telefoon tegen de muur gooien als er met een pling geluidje een bericht binnen komt.
Paige❤: Sorry kan nu niet bellen, moet nablijven, kwart over 5/half 6 terug. Xxx.
Ja daar heb ik veel aan.
Paige is een braaf kind, die moet niet zo maar nablijven.
Misschien heeft die onbekende creep haar te pakken en stuurt hij dit nu.
Paige❤: En ja ik ben het echt, niemand heeft me gekidnapt en mijn telefoon gepakt om dit te sturen
Paige❤: Moet nu gaan Snorremans wordt mad... byee
Dan veranderd haar status naar laatst gezien 16:17.
Nou dat was Paige wel echt. Ze heeft zich bewezen met dat tweede berichtje.
Kort antwoord ik met dat ik hier op haar wacht en vergrendel dan mijn mobiel.
Geïrriteerd loop ik naar de keuken.
Ik ben helemaal uit mijn ritme, ik verveel me.
Paige zou er nu zijn maar ze is er niet en... misschien mis ik haar. Heel misschien. Omdat ik heel heel heel misschien een ietsiepietsie gevoelens voor haar heb.
Gevoel is slecht. Maar het is onmogelijk om niets te voelen voor Paige want ze is goddelijk. zucht Boy.
Jep. Klopt.
Met wie blijft ze na? Je had Iwan al lang moeten vermoorden, wedden dat ze nu samen in een leeg donker lokaal zitten?
Boy gromt woedend bij het idee en ik zelf wordt er ook absoluut niet blij van.
"Caiden er is een Rogue aanval bij Alfa Thom en hij vraagt om versterking." mindlinkt Tony me dwars door het gesprek met Boy heen.
Yes! Eindelijk weer wat te doen... ik ga er zelf wel heen met Tony en Niels.
Meer zijn er niet nodig.
"We gaan er zelf heen." mindlink ik terug en loop snel naar de overloop.
Kort blik ik op de klok; het is half 5 geweest. Waarschijnlijk ben ik niet optijd om Paige op te vangen. Nou ja, daar heb ik nog een jaar of 60 de tijd voor.
In hoog tempo loop ik de trappen af.
Ik spring van de laatste trap af, en land soepel op de bal van mijn voeten.
Dan ren ik naar de deur en trek ondertussen mijn meeste kleding uit.
Zodra ik buiten kom verander ik en sta dan als enorme zwarte wolf op de grond.
Tony's donkerbuine en Niels bruine wolf komen ook aanrennen en samen sprinten we door de bossen.
Alfa Thom is niet een pack zo groot en sterk als het mijne, dus heeft vaak last van aanvallen.
En aangezien we buurpacks zijn help ik hem bijna altijd, liever een goede buur dan een verre vriend hé.
Nee grapje. Ik help mensen nooit, tenzij ik er zelf iets aan heb.
Nu heb ik er iets aan want ik verveel me. En een beetje op Rogues inhakken is geweldig.
Na 10 minuten zijn we er aangekomen, zo'n 20 kilometer verderop dus.
Het gevecht is nu al uitgelopen tot een bloedbad aangezien de Rogues duidelijk in de minderheid waren.
Enthousiast beginnen Tony, Niels en ik mee te vechten en de hoop met dode Rogues wordt steeds groter.
Na een half uur is iedere Rogue dood of gevlucht. Triestelingen.
"Thanks man. Alweer. Ze blijven maar komen met hun aanvallen." zegt Thom zodra we allemaal terugveranderd zijn.
Ik trek een joggingsbroek aan en haal mijn schouders op.
"Wees blij. Beter dan helemaal geen aanvallen, ik verveel me aldoor dood." zeg ik.
Hij lacht ongemakkelijk en haalt zijn hand door zijn haren.
Ik weet dat hij niet zo veel van moord en oorlog en bloed en gebroken nekken houd zoals ik dat doe. Toch zonde. Hij weet niet wat hij mist.
Na nog een tijd praten met andere Alfa's over mishandel methodes hoor ik iemand zeggen dat het half 6 is.
Shit, Paige is alleen.
En er wordt nogsteeds gezocht naar The She Wolf.
En die smerige afpakker loopt nog rond.
En de Alfa, Beta en Gamma zijn allemaal weg.
De strijders mogen niets doen zonder bevel. Als de bewakers het niet merken kan ze zo meegenomen worden.
"Tony, Niels, meekomen. Er is helemaal niemand behalve Paige en er wordt nogsteeds op haar gejaagd." sis ik in hun oor.
Nu realiseren zei zich ook dat het dom was om alle 3 weg te gaan.
Ik ben het gewoon nog niet gewend oké, dat hele gebeuren van een mate hebben die super kwetsbaar is en altijd beschermt moet worden en niets zelf kan.
Het is niet zo maar iets hoor. Aldoor weer haar leven redden en haar beschermen... kost veel tijd, moeite en energie.
Pov Paige:
"Ah, mevrouw, u hoort zeker bij meneer Night. Zou u zijn post willen geven?"
Ik kom net aan fietsen en een belachelijk knappe postbode rijkt me een klein pakketje en 2 brieven aan.
Hij staat vlak voor de oprit, alsof hij de brievenbus zoekt.
Hm. Vreemd. Ik weet eigenlijk niet hoe het hier geregeld is met de post.
En er zit iets bekends aan zijn stem... ik kan er alleen even de vinger niet op leggen.
Maar waarom ook niet, iets aardigs doen kan nooit kwaad.
"Tuurlijk. Is dit alle post? Geen opdringerige reclame folders?" zeg ik met een halve glimlach.
De postbode lacht terug en ontbloot zo zijn witte tanden, die scherp afsteken bij zijn ietwat getinte huid.
Zijn haar is zwart, en zijn ogen zijn donkerbruin. Hij is mooi gespierd, maar niet zo als Caiden. Daarvoor zal hij nog langer moeten trainen hahaha.
Hij is italiaans of deels italiaans gok ik trouwens. En knap.
Als Caiden zou zien dat ik met hem sta te praten... hij vermoord hem. En ik kom er ook niet goed mee weg.
"De rest komt later nog, ook de opdringerige reclame folders. Dit is een heel speciale levering." zegt de postbode onverwacht intens.
Wow...
Oké Caiden is nog knapper, maar voor een postbode is dit heel extreem.
Jammer dat hij niet bij mij thuis post bracht. Toen Caiden er nog niet was.
"Nou ehh bedankt. Tot ziens." mompel ik en fiets snel door.
Als ik een heel stuk de oprit op ben kijk ik nog eens om.
De postbode kijkt me met smachtende blik na wat kippenvel op mijn armen doet verschijnen.
Dat is toch niet normaal. Hij wist zelf al dat ik bij Caiden hoor!
Zuchtend schud ik mijn hoofd.
Misschien verbeeld ik het me wel. Nablijven kost ook veel energie, vooral bij Snorremans. Ik ben zeker niet goed wakker.
Ik fiets de hele oprit af en zet mijn fiets in de garage, die op slot was.
Normaal gaat die pas in de avond op slot. Caiden zal wel weer vergeten zijn rekening met me te houden.
Ik sluit de garage weer af zoals ik die vond door van binnen uit op het knopje van de elektrische deur te drukken en er dan snel onderdoor te duiken.
De deur rolt naar de grond, en zodra hij die raakt gaat de garage op slot.
Bestwel handig. Ik snapte die sleutel niet helemaal dus dan zo.
Als ik naar het huis loop valt me op dat het begint te schemeren.
Natuurlijk. November. Het wordt vroeg donker... nog maar een half uur licht schat ik zo in.
Ik loop snel het trappetje op naar de voordeur. Helaas gaat die niet open. Op slot dus.
Het zou ook kunnen dat er niemand thuis is. Caiden zei wel dat hij er zou zijn, maar hé, het is Caiden. Niet te vertrouwen.
Gelukkig ben ik erop voorbereid en heb een sleutel mee.
Met een zucht steek ik mijn koude hand in mijn jaszak om mijn sleutels te pakken.
O. My. God. Dit ga je niet menen.
Mijn huissleutel zit natuurlijk aan mijn fietssleutel en ik heb mijn fiets niet op slot gezet.
De garage heb ik afgesloten dus daar kom ik niet meer in.
Jezus wat ben ik dom. Nablijven dood hersencellen denk ik.
Boos op mezelf wil ik mijn mobiel uit mijn andere zak pakken.
Hé hij zit er niet in!
Verwoed klop ik op al mijn zakken maar die zijn leeg.
Misschien heb ik mijn mobiel laten vallen onderweg. Dan zou ik helemaal terug moeten lopen. En ik weet niet eens waar laat staan of ik hem echt heb laten vallen.
De stilte in het schemerdonker wordt doorbroken door het schelle geluid van mijn ringtone.
Snel ren ik op het geluid af en speur de grond af, terwijl ik steeds dichter bij de bron van het geluid kom.
Bonk
Ja en dan loop je tegen een garage deur aan.
*** dag!
Pijnlijk wrijf ik over mijn hoofd.
Stomme mobiel. Stomme tas waar mijn mobiel in zit. Stomme fiets waar mijn tas op staat. Stomme Caiden.
Als Caiden er niet was geweest was dit moment er ook nooit geweest. Dus het is zijn schuld.
En hij zorgt maar dat er snel iemand de deur open komt doen.
Boos trap ik tegen een steen, die naar het huis stuiterd en tegen de zijkant komt.
Het is niet koud genoeg om dood te vriezen, maar zo voelt het wel.
Ijzige oosterwind snijd door mijn verschillende kledinglagen. Tot mijn grote vreugd begint het ook nog eens te regenen.
Binnen 2 minuten ben ik volledig doorweekt, zo hard regent het.
De regendruppels voelen aan alsof ze recht van een ijsberg komen en ik raak tot op het bot verkleumd.
Misschien helpt het als ik wat heen en weer ga lopen, dan blijven mijn spieren tenminste warm.
Ik loop naar het huis toe en blijf bij de voordeur staan. Mijn plan om warm te blijven is gelijkt vergeten aangezien ik me bij iedere beweging steeds keer bewust wordt van de koude natte kleding.
Geen idee hoeveel tijd er nu is vertreken eigenlijk. Het zouden 10 minuten kunnen zijn, maar ook een uur. Het besef van de tijd stopt als je mobiel in de garage ligt.
Wel weet ik dat het aardedonker is. Ik zie helemaal niets, en dat is best beangstigend.
"Paige!" roept Caidens stem opeens vanuit het bos.
Boos wend ik me naar de plaats waar het ongeveer vandaan kwam, en iets laten komt Caiden tevoorschijn.
"Jij zou hier zijn." zeg ik verwijtend.
"Er kwam iets tussen. Jij hebt een sleutel en neemt niet op als ik je bel." zegt Caiden verwijtend terug.
Ik zucht diep. Ik heb hier nu echt geen zin in, ik heb het koud en ben moe en al mijn kleding is doorweekt.
"Mijn telefoon ligt in mijn tas in de garage, en mij sleutel zit aan mijn sleutelbos in mijn fietsslot." mompel ik.
Tony en Niels komen ook aanlopen, en nu pas valt me op dat ze allemaal alleen een joggingbroek aan hebben.
Wow, waren Mirthe, Lisa en Theresa maar hier. Ze geloven het nooit als ik zeg dat ik met 3 jongens die een sixpack hebben in 1 huis woon.
"Lekker slim. Nou, dan gebruik ik mijn sleutel en kan je iets droogs aantrekken. Verder nog iets gebeurt?" zegt Caiden geïrriteerd.
Eigenlijk wilde ik een opmerking terug maken over wie er nou niet slim is, maar ik bijt op mijn tong en laat het.
"Een postbode gaf me jou post vlak voor de oprit maar het ligt in mijn tas, en dus-"
"In de garage. Ja ik snap het. Tony, Niels, zeg alsjeblieft dat jullie een sleutel mee hebben." zegt Caiden met een zucht.
Ha! Wie is er nou dom! JE HEBT ZELF GEEN SLEUTEL! HAHAHA!
Ahum. Excuses. Ik liet me even gaan.
"Nope. Maar kan een hulpje niet de deur open doen?" zegt Niels.
Caiden kijkt alsof hij in een citroen heeft gebeten.
"Ze mogen de deur niet openen. Voor niemand. Dat was een bevel." kreunt hij en slaat zijn hand tegen zijn hoofd.
Even is het stil, en we kijken elkaar allemaal aan terwijl het giet van de regen.
Een minuut gaat voorbij en iedereen kijkt naar het water dat met bakken uit de lucht komt.
Best deprimerend dit.
"En de achterdeur? Is die los? Of makkelijk open te breken?" opper ik na een tijdje.
Tony twijfelt en kijkt Caiden aan.
"Wel op slot, maar misschien kunnen we die open breken." zegt hij.
Niels aarzelt. En Caiden schud zijn hoofd.
"De deuren kunnen alleen open met een sleutel omdat er wolfsbane in de verf zit." snauwt hij.
Ik laat mijn schouders hangen. Nu weet ik het ook niet meer. En het is zo koud... mijn hele lichaam trilt.
"Kom. We gaan." zegt Caiden opeens en tilt me op.
Verbaasd kijk ik op. Niels en Tony lopen al over het zandpad in tegenovergestelde richting van waar ik fiets.
Na 2 keer knipperen zijn ze uit het zicht verdwenen, zo dicht is de regen.
"Waar gaan we heen?" vraag ik.
Caiden begint te rennen in hoog tempo, en de ijskoude regen waait in pijnlijke vlagen tegen onze gezichten aan.
"Het packhuis. Daar heb ik samen met Tony en Niels een verdieping, dus het is een beetje krapjes." antwoord Caiden.
Het is maar net wat je krapjes vind he.
Gewone mensen hebben een eigen kamer of delen die met iemand, en voor mensen zoals Caiden is 1 hele verdieping gewoon.
"Dat is niet zo krapjes. Maar wie wonen er nog meer in dat huis?" zeg ik.
"De strijders die getraind worden. Verder hebben mensen hun eigen huis, om het packhuis heen verspreid." legt hij uit.
Na een paar minuten stopt Caiden met rennen, en kijk ik moeizaam omhoog door de dichte regen naar een enorm gebouw.
Tony en Niels openen de deur, en een golf van prettige warmte komt me tegemoet.
"Er zijn werksters ingeseind uw, er wordt dus eten voor u gekookt en de voorraden worden aangevuld." zegt een onbekende man die ons tegemoet komt lopen.
"Goed. En nu ingerukt." snauwt Caiden.
De man knikt enkel en vertrekt. Caiden doet wel heel ondankbaar, maar wat zal ik zeggen, het is Caiden.
Ik had verwacht dat hij me nu wel zelf zou laten lopen, maar hij klemt me alleen maar steviger vast als ik probeer los te komen.
"Mag ik zelf-"
De waarschuwende blik die Caiden me geeft laat me midden in mijn vraag stoppen.
Laat maar. Ik hou mijn mond wel, dat lijkt me beter nu.
Tony overlegd met Caiden terwijl ze de trappen op lopen en Niels propt zijn mond vol met donuts, geen idee waar die vandaan komen.
De trappen gaan maar door, tot we opeens niet meer hoger kunnen.
"Zo. De kamer aan het einde van deze gang is van ons, ga maar douchen ofzo. Je trilt helemaal." zegt Caiden afwezig tegen me en zet me op de grond.
"Oké..." mompel ik en loop de lange gang in.
De jongens beginnen te discussieren over of Caiden de hulpjes nu alsnog kan bevelen de deur open te doen als hij ze eerst het bevel had gegeven dat niet te doen.
Ik hoop dat het kan, want ik wil mijn telefoon terug.
En die post moet Caiden ook krijgen, stel nou dat er door mij belangrijke informatie niet door komt.
Het gepraat wordt steeds zachter omdat ik steeds verder de gang in loop.
Uiteindelijk kom ik bij de juiste deur en open die.
Ik zoek in het donker op de tast een lichtknopje en het licht floept aan, waardoor de grote kamer nu goed te zien is.
De kamer in Caidens huis is dan nog wel groter en luxer, maar dit is al een kamer zoals je die vindt in een 5 sterren hotel.
Lang blijf ik niet staan om de kamer te bewonderen want er drupt water uit mijn kleding op de grond.
Ik loop naar een deur in de kamer en vindt de badkamer.
Snel stap ik naar binnen en draai de deur achter me op slot.
Een hete douche later:
Enkel stevig in een grote handdoek gewikkeld stap ik behoedzaam de badkamer uit.
Letterlijk al mijn kleding is doorweekt, dus ik moet hier iets vinden.
Ik heb mijn haar al geborstelt en een nieuw laagje mascara aangebracht, en dat was hier wel allemaal, dus kleding ook wel toch?
Op mijn tenen loop ik door de kamer naar de enige andere deur, en kom uit in een inloopkast vol kleding. Caidens kleding.
Zorgvuldig bekijk ik ieder rek en iedere stapel kleding, maar er is niets voor mij bij.
Uiteindelijk pak ik een trainingsbroek en een boxer (walg walg), en een hoodie. Allemaal veel te groot.
Een bh is er niet, dus ik heb de doorweekte op de kachel gelegd en na een half uur met ook de föhn erop is die eindelijk droog.
Creatieve ideeën krijg je alleen in situaties zoals deze.
Ik trek de kleding aan en bekijk mezelf in de spiegel.
De trainingsbroek gaat. Hij is te wijd en te lang, maar het is niet heel storend.
De hoodie komt tot over mijn kont, en valt zo wijd om mijn lichaam dat ik er ongemerkt een zak zand onder zou kunnen verwerken.
Nou, het had erger gekund. Denk ik.
Ik loop de badkamer uit en zoek nog een stel dunne sokken in Caidens kast.
Net als ik zijn kast uit loop komt hij de kamer binnen, met mijn tas en sleutelbos in zijn handen.
"Alsjeblieft. Morgen breng ik je naar school." zegt hij.