Pov Paige:
Het is zondag ochtend. Ik heb zo een hockeywedstrijd, maar moet nog zien of ik mee mag doen. Omdat ik nog geblesseerd ben en niet getraind heb deze week... puh.
Vrijdag avond lijkt nu zo ver weg. Dat Caiden thuis kwam en Niels en mij in de keuken vond, taart etend. Hij heeft me niets verteld of uitgelegd, en ik heb geleerd er niet over te gaan zeuren.
Zaterdag was saai. Ik heb de hele dag in het huis op de bank gelegen, omdat er niemand was en ik niets mocht doen. Caiden negeert me het grootste deel van de dag, dus dat is wel een pluspunt.
O wacht, er is wel iets gebeurd. Caiden heeft me uitgehoord over Iwan, en mijn gesprek met hem. Ik kan je een ding zeggen: het was niet leuk.
Nu is het tijd om weer een wedstrijd te spelen, en ik heb er zin in! Eindelijk weer iets doen wat ik al deed voordat Caiden mijn leven binnenstormde.
Een stukje vrijheid waarvan ik niet had verwacht het te krijgen. Maar Caiden moest ook wel.
"Paige schiet op! Over 20 minuten moet je daar al zijn." roept Caiden geïrriteerd.
Snel sta ik op van het bed waarop ik was gaan zitten denken, en gooi de laatste spullen in mijn sporttas.
"Ik kom!" roep ik terug.
Voordat ik de kamer uitloop haal ik een borstel door mijn haar en doe het snel in een staart.
Dan loop ik samen met Caiden naar zijn super dure auto. Voor mij hoeft dit allemaal niet, gebracht worden, een dure auto, hij die mijn tas draagt... maar hij wilt me niet laten fietsen of 'zware dingen' laten dragen. Tot daar dan mijn vrijheid.
"Kan ik volgende keer gewoon fietsen? Iedereen komt op de fiets." zeg ik smekend als ik in de auto stap.
Caiden lacht kort. "Nee. Je zou die grote tas niet eens mee krijgen."
Dat is dus niet waar he, hij weet zelf heel goed dat ik dat prima kan. Dat deed ik iedere zondag voordat hij er was, 7 jaar lang. Reken maar uit, dat is heel vaak in totaal. Hoewel ik eerst nog een krat voorop mijn fiets had.
"Lukt prima. Ik heb zo'n voordrager of voorvork, geen idee hoe dat heet, en daar kan ik mijn tas op leggen." zeg ik rustig.
Hij begint nu irritatie te voelen denk ik als ik zo naar zijn gezicht kijk, dus ik moet nu gaan oppassen.
"Ik breng je en haal je op. Dat is veel veiliger. Straks krijg je nog een ongeluk." zucht hij diep.
Nou daar heeft hij wel een punt, ik ben als kind een keer aangereden. Maar toen was ik 5 en fietste ik voor de eerste keer in mijn leven! Nu ben ik 17.
"Er gebeurd echt niet zo snel iets met me, voordat jij me ontmoete is er nog nooit iets gebeurd. Echt. Ik fiets graag, dan heb ik tijd om na te denken."
Tijd zonder jou, zou ik wel willen zeggen. Maar als ik ouder dan 17 wil worden spreek ik dat niet hardop uit.
"Prima! Wat jij wilt, dan fiets je voortaan! Je fiets staat met gerepareerde banden bij die hockey vereniging van je. Veel plezier op de terug weg!" roept Caiden boos.
De auto stopt abrupt en verbaasd kijk ik naar buiten. We zijn er nu al! In 8 minuten volgens de digitale tijd. Hoe hard heeft hij gereden? 120 kilometer per uur?
"Best. Doei." ik stap uit en gooi de deur met een enorme klap dicht.
De deur is nog maar net dicht of hij rijd met gierende banden weg, vlak langs me. Over bijna aangereden worden gesproken. Eikel.
Nouja, laten we deze korte ruzie van de zonnige kant bekijken: ik kan me nu zelf weer makkelijk verplaatsen, want lopen is niet ideaal voor grote afstanden.
En Caiden komt niet kijken bij de wedstrijd! Veel beter. Thank god.
Snel loop ik richting onze vaste kleedkamer, waar ik al gelach en gepraat uit hoor komen. Dit heb ik echt gemist, met Caiden kan je niet lachen en praten.
Met een klap gooi ik de deur open.
"I'm back!" roep ik blij.
Normaal ben ik verlegen en wat meer op de achtergrond, maar nu voel ik me heel enthousiast omdat ik weer mee ga spelen.
Ik wordt omhelst door Theresa en Jip, iedereen zegt iets liefs, en dan komt de coach binnen die het moment verpest.
"O. Maar Paige, wat doe je hier? Je weet toch dat iemand die geblesseerd was weer mag mee spelen na een week succesvol getraind te hebben?" zegt ze verbaasd.
Iedereen valt stil en kijkt een beetje verontwaardigd en teleurgesteld. Die regel is al best oud, en geld alleen voor mensen die echt héél lang weg bleven. Ik was er 1 week niet! En door die pijnstillers voel ik helemaal niets van mijn kneuzingen.
"Huh maar... ik was er 1 week niet... ik heb niet eens een wedstrijd gemist." zeg ik overdonderd.
Ze kijkt me met medelijden aan en legt haar hand op mijn arm. "Sorry meid. Volgende keer. Regels zijn regels, en bovendien, je kan helpen met coachen."
Dan zet ze de tas met onze shirts met rugnummer neer en verlaat de kleedkamer weer.
Het is doodstil in de kleedkamer, en teleurgesteld ga ik op de bank zitten.
"Hé maakt niet uit, we zijn al blij dat je er weer bent." zegt Theresa troostend.
Ik glimlach naar haar en knik. Ze is een lieve vriendin, en ik ken haar al sinds de basisschool. Ik heb veel vriendinnen zoals haar, maar in het Pack heb ik helemaal niemand. Thanks Caiden.
Iedereen kleed zich snel om, en ook ik doe maar mijn tenue aan. Alleen mijn shirt niet, want die heeft de coach uit de tas gehaald. Dan doe ik wel mijn normale shirt.
Na 10 minuten lopen we allemaal naar het veld, waar de tegenstanders al warmlopen. Snel beginnen de meiden ook warm te lopen.
Met een zucht ga ik op onze bank zitten, het normaal koude ijzer ie verwarmd door de zon. Voor november is dit een heel warme dag.
"Paige, wil jij alle posities opnoemen? Ik verwacht het startsignaal ieder moment." zegt de Coach als ze langsloopt.
"Ja, doe ik." zeg ik snel, blij dat ik iets mag doen.
Ik spring overeind en pak haar boekje met aantekeningen. Dan roep ik alle meiden bij elkaar, die inmiddels al waren begonnen met inslaan.
We komen precies uit; er zijn geen wissels. Dat is niet handig, omdat een hele wedstrijd spelen heel zwaar is. Er zijn 2 ziek vandaag en ik mag niet mee doen.
Dan klinkt het beginsignaal en rennen beide teams het veld op. Na een korte begroeting gaat iedereen naar de goede positie, en kan de wedstrijd echt beginnen.
30 minuten later
De eerste helft van de wedstrijd is afgelopen, en was flink spannend. Ik heb al mijn nagels afgekloven. Nee grapje dat niet.
"Oké meiden, jullie zijn kapot en dat is te merken. Het staat 2-3 voor de tegenpartij. Dat is slecht, heel teleurstellend, en triest. Dus nu gaan jullie er maar voor zorgen dat die score omhoog gaat!" zegt onze coach.
Wauw, dat is weer een oppeppertje zeg. Slecht, teleurstellend, triest. Helpt echt goed om je beter te voelen voor de tweede helft.
Na een korte discussie over het spel wordt er gefloten ten teken dat we weer bijna gaan beginnen. Iedereen staat op.
"Coach, ik voel me echt niet goed... ik ben zo duizelig." jammert Kim.
Dat kan ik begrijpen, ze kreeg net een hockeystick vol tegen haar hoofd. Dat doet veel pijn, en dan moet je je ook wel duizelig voelen denk ik.
"We hebben geen wissels. Het veld op en niet zeuren Kim, dat gaat nu echt niet." zegt ze kortaf en duwt Kim het veld op, die met hangende schouders haar plek inneemt.
"Arm kind, ze kreeg net een hockeystick tegen haar hoofd aan he, misschien moet zij eruit als het niet gaat en ik erin als het wel gaat. En met mij gaat het." zeg ik.
De coach rolt met haar ogen. "Leuk geprobeerd Paige. Je mag er pas in als er iemand flauwvalt."
Ik haal mijn schouders op. Dan is het haar eigen keuze, we gaan verliezen. Kim is hard nodig en die ziet eruit alsof ze ook echt flauw gaat vallen. Tot die tijd zit ik hier.
10 minuten later
Een harde slag tegen de puck maakt het 2-6. Dit is een diepe ondergang. Heel diep.
Kim staat nog, wonder boven wonder, maar wel half huilend en hevig hyperventilerend.
Een aanvalster rent vol op Kim af, die trillend probeert te verdedigen. De puck land tussen Kims voeten en de aanvalster rent vol tegen haar aan.
Ze vallen op de grond, Kim met een bloedneus, de aanvalster met niets. Hoe oneerlijk.
"Kim! Gaat het?!" roep ik uit en ren snel naar haar toe, het veld op.
Ze kijkt met wazige ogen en een bebloed gezicht naar me op en knikt vaag.
"Ja hoor, maar je had me wel eens mogen vertellen dat je tweelingzus zou komen kijken." mompelt ze.
Het hele team staat om haar heen en we kijken elkaar allemaal verbaasd aan. Ziet ze nu serieus dubbel?
De coach roept van de kant. "Wat zegt ze?!"
Nu Kim weet dat ze ons dus niet kan verstaan,trekt ze me dichterbij en zegt snel: "Kom op, speel het allemaal mee, dan mag jij het veld op."
Oo. Nu snap ik het. We tillen met zijn allen Kim op en dragen haar naar de zijkant van het veld, waar onze coach compleet in de stress schiet.
"Hoeveel vingers steek ik op? Nou?" vraagt ze.
Ze houd 2 vingers voor Kims hoofd.
"Uhh... 4?" antwoord kim op domme toon.
"Shit! 2!" roept de coach.
Ze loopt met haar handen in haar haren heen en weer, tot de scheidsrechter aangeeft dat het spel weer verder moet gaan.
"Tja dan zit er nog maar 1 ding op.... Paige, trek je shirt aan." zucht ze.
"Yes! Dankuwel."
Snel trek ik mijn normale shirt uit en het goede shirt aan. Charmant, zo aan de rand van het veld.
2 jongens fluiten en lachen. Ik lach gemaakt terug, en rol dan met mijn ogen. Ze hebben geluk dat Caiden hier niet is, die had appelmoes van ze gemaakt.
Met een sprintje ga ik het veld op, en neem mijn positie in. Dit word knallen.
Na de wedstrijd
"Doei, tot snel!" roep ik naar de meiden in de kleedkamer.
We hebben de wedstrijd niet gewonnen, het eindigde met 4-8. Dat is bestwel pijnlijk.
Over pijnlijk gesproken... mijn ribben en rug branden verschrikkelijk, ik voel het recht door de pijnstillers heen. Straks maar even ontspannen op de bank, of een andere Caidenloze plaats.
Ik loop naar mijn fiets toe en gooi mijn tas op de voorvork. Ja de krat die daar eerst op vast zat is dus gestolen toen ik op school was... waar gaat het heen met de wereld mensen.
Mijn fiets haal ik van het slot en ik stap op, rij het terein af, en bedenk me dan dat ik geen idee heb hoe ik naar Caidens huis moet fietsen.
De route naar zijn huis weet ik wel voor auto's, maar langs die wegen liggen niet allemaal fietspaden. Ik kan natuurlijk Caiden bellen om het te vragen, maar dan krijgt hij dus gelijk en dat wil ik niet. Ik kan wél gewoon fietsen.
Google Maps is geen optie, aangezien ik geen flauw idee heb over hoe de straat of het dorp waar zijn huis staat heet.
Nu zou ik ook gewoon naar mijn echte huis kunnen gaan, maar daar heb ik niet veel zin in. Ik zou helemaal uitgehoord worden over Caiden en die kots ik op dit moment uit.
Langzaam draai ik de trappers rond, en rijd in de richting waar we met de auto vandaan komen.
Ja hier ligt geen fietspad. Nou weet je, daar heb ik even geen boodschap aan. Ik rijd gewoon aan de zijkant van de weg en de auto's kunnen makkelijk langs me. Iedereen blij.
Ik begin harder te trappen, tot ik op een goed tempo rijd. Als ik zo blijf fietsen ben ik in 30 minuten ongeveer daar.
Het is een rustige weg die naast een stukje bos loopt, ik fiets aan de zijkant terwijl er zo nu en dan een auto passeert.
Zie je wel Caiden, je overdreef weer eens zoals zo vaak. Ik kan prima in mijn eentje fietsen.
De rust op de weg langs het bos wordt abrupt doorbroken omdat mijn mobiel luid over gaat. Misschien zijn het mijn ouders!
Snel vis ik de mobiel uit mijn zak en probeer recht te blijven rijden. Caidens naam staat op de display, wat me een luide zucht laat slaken.
Nu denk je misschien wel: hou het simpel en neem gewoon niet op.
Dat zou ik graag doen, maar het is geen optie. Caiden gaat door het lint van woede als hij merkt dat ik hem negeer.
"Met Paige." neem ik snel op.
"Zorg dat je binnen nu en 15 minuten terug ben, je moet je klaar maken. Vanavond is er een kampvuur voor het huis met mijn vrienden."
Caiden komt gelijk ter zake, niet iets van hoi, hoe ging het, ben je aan het fietsen. Gewoon gelijk bam! Zorg dat je binnen 15 minuten thuis ben! Vanavond is er een kampvuur met mijn vrienden! Je moet je klaar maken!
"Wacht huh vanavond? Waarom moet ik me dan nu al klaar maken, het is half 2. En ik heb morgen school he, ik wil het niet laat maken." zeg ik.
Een goede smoes om onder het kampvuur uit te komen, een smoes met een kern van de waarheid. Ik wil echt naar school morgen. En ik hoef zijn vrienden niet te leren kennen.
"Je moet je klaar maken en instructies krijgen die je uit je hoofd moet weten. En je gaat morgen niet naar school dus dat is geen probleem." antwoord hij nonchalant.
Onder de nonchalante klank in zijn stem hoor ik de woede al weer naar boven komen. Nu moet ik eigenlijk voorzichtig zijn maar dat ben ik zat, hij wordt altijd boos hoeveel ik mijn best ook doe.
"Nee ik ga gewoon naar school morgen, ik loop achter en wil wel mijn examen halen. Ik ben in 20 minuten terug. Doei." zeg ik boos en hang gelijk op.
Ai dat ophangen had ik misschien beter niet kunnen doen, nu is hij écht heel boos. En ik ben er in amper 10 minuten, ik zei 20 omdat ik hem gewoon wilde stangen.
Ik wurm net mijn mobiel weer in mijn zak als Caiden opnieuw belt. Nu zal ik alweer wel moeten opnemen, en nu al helemaal omdat hij anders mijn hoofd er nog vanaf trekt.
"Ben ik weer." zeg ik als ik opneem.
"JIJ HANGT NIET ZOMAAR OP. DENK NIET DAT JE DIE MACHT HEB, JE STAAT VER ONDER ME." schreeuwt hij.
Ik slik even, en probeer dan de brutale opmerking die in mijn hoofd opkomt te onderdrukken maar het is al te laat. Ik ga het nu zeggen ook.
"Als jij op dit moment in je kamer staat, sta ik inderdaad onder je aangezien dat de vierde verdieping is en ik op de grond sta. Nou eigenlijk rijd." zeg ik.
Het is even stil aan de andere kant van de lijn, ik hoor hem alleen scherp inademen.
"Ik ben de brutale kut smoel van jou helemaal zat. Ik kom je nu halen en de gevolgen voor die grote mond van je tonen." sist hij woedend.
O Paige stom kind wat heb je ook gedaan! Maak een weerwolf of shapeshifter of wolf of hoe zijn soort ook mag heten nóóit boos!
"N nee wacht, ik-"
De kiestoon onderbreekt mijn smeekbede al gauw en nu schiet ik in de stress. Komt hij hier heen? Hoe zou hij weten waar ik ben? Waarschijnlijk ruikt hij me wel, ik heb net gesport en zijn neus is zo gevoelig...
Ik begin heel hard richting het huis te fietsen, in de hoop dat ik daar ben voor hij me komt halen. Dan pak ik mijn boog als dat lukt en moet ik maken dat ik weg kom.
Net op het moment dat ik de lange omverharde weg insla die naar het huis leid, wordt ik vol getroffen in mijn rechter zij door iets of iemand en val op de grond.
Ik draai op mijn rug en probeer me los te worstelen onder de enorme grijze wolf vandaan die grommend boven me uit torent.
Wacht. Caiden is een zwarte wolf toch? Die heb ik zelf nog gezien, dus dit moet iemand anders zijn. Maar wie...
Ik verstijf vol schrik als ik mezelf weerspiegeld in de zwarte ogen van de wolf zie. De angst die ik uit straal heb ik nog nooit eerder bij mezelf gezien. Pure doodsangst.
De wolf brult oorverdovend naar me en geschrokken wend ik mijn gezicht af. Ik kruip moeizaam bij de wolf weg, met bloedende knie door de val.
Mijn jas is opengescheurd omdat ik vast zat aan het stuur van mijn fiets en op een moment als dit niet de moeite neem om rustig mezelf los te maken.
"Wat wil je?" roep ik huilend naar de enorme wolf die steeds dichterbij loopt.
Ik probeer sneller weg te kruipen maar alles zit in de weg. Mijn knie laat een lange streep bloed achter op de onverharde weg.
Zou Caiden hem gestuurd hebben? Misschien ging mijn brutale opmerking zo veel te ver dat hij heeft besloten me te laten vermoorden.
De grijze wolf gromt nog een keer en begint dan aan me te ruiken. Huh, waarom ruiken? Ik bedoel ja ik heb gesport dus stink naar zweet, maar waarom ga je dan ook aan me ruiken?
Hij snuffelt dan aan de plek waar Caiden ooit heeft geprobeerd me te markeren. De wolf begint weer te grommen, maar draait zich nu om naar het bos en gaat klaar staan in gevechtspositie.
Caiden, in zijn vorm van enorme zwarte wolf, stormt het bos uit en stort zich op de grijze wolf.
Hij heeft die dus niet gestuurd om me te vermoorden!
Caiden is veel groter dan de grijze wolf, die al heel groot is. Hij richt veel schade aan en de grijze wolf krijgt door dat hij het niet gaat winnen, dus begint weg te rennen. Of probeert dat eigenlijk.
Ondertussen probeer ik mezelf overeind te hijsen.
Mijn jas is aan flarden, ook door de klauwen van de wolf, en mijn shirt eronder is ook kapot. Er loopt een dun straaltje bloed ergens onder mijn shirt maar ik weet niet waar die vandaan komt.
Verder is de broek die ik aan heb ook gescheurd bij de rechter knie en mijn linker bovenbeen. Mijn knie bloed ontzettend hard, en de grond zit onder de druppels en vegen.
Ik kijk even op van mijn verwondingen. Caiden laat de grijze wolf niet zomaar ontsnappen zo te zien, en verwond hem steeds erger.
"Caiden." stoot ik moeizaam uit.
De tranen lopen nog steeds over mijn wangen, en de pijn is vreselijk. Mijn ribben hebben een klap gehad en voelden daarvoor al niet goed.
Zodra Caiden mij zijn naam hoort zeggen laat hij de grijze wolf los die moeizaam wegrent. Of dat eigenlijk probeert, het is meer strompelen.
De enorme zwarte wolf loopt naar me toe waardoor ik automatisch achteruit deins, en dan verstijf van de pijn.
Caiden draait zich dan opeens om rent het bos in. Laat hij me nu alleen met al die verwondingen? Dan was al zijn moeite om mij te redden voor niets, maar eigen keus.
Pov Caiden:
Ik ren snel het bos is en verander terug, ze is bang voor mijn wolf vorm.
De zwarte joggingbroek die ik mee had trek ik nu weer aan en snel loop ik terug naar Paige.
"Paige, ben je oké?" roep ik.
Ze knikt kort, en mijn hart breekt bij het zien van haar op zo een kwetsbare manier.
Moeizaam komt ze overeind, en dan valt mijn oog op haar knie. Dat ziet er niet goed uit. Voor nu zal ik haar helpen, het straffen voor haar grote mond komt later nog.
"Je bloed! Kom, laat me je helpen, ik breng je naar huis." zeg ik.
"Dankjewel." zegt ze zachtjes snikkend.
Opeens boos op mezelf schud ik mijn hoofd.
"Nee er is niets om me voor te bedanken, ik had je nooit alleen mogen laten. Ik ben je mate. Ik moet je beschermen tegen al het mogelijke gevaar!" grom ik.
Nu schud zij haar hoofd.
"Hoe zou je dat willen doen? Soms gebeuren er dingen die je nooit had kunnen voorzien Caiden. Laat het." zegt ze.
Ik kniel naast haar neer en til haar voorzichtig op, op een manier dat haar knie niet belast wordt.
Dan mind-link ik wat bewakers en beveel ze om Paige haar spullen mee te nemen, en de tekens van het gevecht en het bloed uit te wissen.
Ook moeten ze de grijze wolf meenemen die nog niet ver is gekomen. Ik wil de informatie over wat hij hier deed uit hem slaan.
Sukkels van een bewakers trouwens, die hadden hier moeten zijn. Ze hadden Paige moeten beschermen. Als ze de troep straks hebben opgeruimd vermoord ik ze wel. Ruimt lekker op.
Ik loop al een tijdje met Paige en het huis begint in beeld te komen als haar vingers opeens over de tatoeage op mijn schouderblad gaan.
"Wat is dat?" vraagt ze nieuwschierig.
"Niets." mompel ik en ik verplaats haar in mijn armen zodat ze het niet meer kan zien.
Ze zegt niets meer en mijn ogen gaan even naar haar gezicht. Diep aan het nadenken over wat ze heeft gezien staart ze het bos is.
Als ze nou geduld heeft ziet ze vanzelf wel wat het betekend. Maar nu hoeft ze het nog niet te weten.
Ja dat ik het packlogo op mijn schouderblad heb staan mag iedereen weten, maar Paige heeft grieks op school en ze hoeft de betekenis van de woorden die ik aan het logo heb toegevoegd niet te weten.
Natuurlijk gaat ze dan vragen stellen over waarom, wat betekend het voor je, sinds wanneer heb je die tatoeage...
Allemaal dingen die ze niet hoeft te weten. Het is allemaal privé. En mijn privé leven hoeft zelfs mijn mate niet te kennen... dat is iets waar niemand van weet. Behalve 1 persoon, en die is dood.