HARRISON UNIVERSITY:The School of Monsters
By: GHIEbeloved
*Three year later*
MYRTTLE JOONG
"How's my Mom?" tanong ko kay Tita Miesha na kasalukuyang nagcha-chat nanaman sa long distance boyfriend nito sa Korea. Tsk, hindi nalang kasi magsama 'eh. Isang lipad nalang naman.
"She's fine, matalino kong pamangkin." Tuluyan nitong baba sa telepono niya. "Kinaya niya naman ng kambal ko ang last surgery para sa kanyang full recovery," ngiti nitong sagot sa akin na sinagot ko rin ng isang ngiti. Ngiting wala ng halong pagkalungkot. Ngiting kaya ko nang buuin dahil wala na akong dapat ipagalala. Gumagaling na si Mom and thats enought to be genuine again. Ang mabuhay ng wala nang sakit sa dibdib. Ang mabuhay ng malaya sa mga sakit ng nakaraan namin.
Ngiti ko nang pinalingan ng tingin si Mom.
I thought being one of the four divisions Queen are enough to be called strong being.
But seeing my Mom? Knowing all the hardship she had. Makes me see her as the strongest woman on earth.
Mothers are, they are all great for all they can do for their child.
And seeing her fighting still. Makes my heart flattered everytime. Lumaban ito dahil sa amin ng kambal ko. Lumalaban, sa loob ng mga taong wala ito sa tabi namin. Sa pag-asang balang araw ay makakaharap din niya ang kanyang mga anak.
Her skin are turning rosy again. Unlike how pale she was noong araw na makita ko siya sa ospital na ito. Ang kanyang buhok ay lumalaho narin. At nakakatuwang pagmasdan ang buhok nitong kasing tingkad ng pagkapula ng sa akin. The thing I should be proud of.
Sumailalim ang Mom sa isang prestihiyosong gamutan kung saan mababa lang ang magiging epekto ng mga gamot sa katawan nito. Kaya naman paunti-unti. Ay mas nagiging malusog ito.
Hindi ko alam kung paano ko nagawang lampasan ang masalimuot kong nakaraan. Ang masalimuot na pakiramdam kung paanong talikuran.
Pero heto ako ngayon. Nakatayong matatag, buong-buo, at punong-puno ng pagmamahal ang puso.
Ang akala ko'y wala ng katapusan ang lahat sa buhay ko. Ang pabigat nang pabigat kong mundo. Ang buhay kong punong-puno ng delubyo. Pero nagkamali pala ako.
Madalas nating isipin na ang lahat ng masamang bagay na nangayayari sa buhay natin ay mga bagay din na parusa sa ating lahat. Mga pasakit na kung madalas nating isisi sa iba.
Pero ang totoo? Hindi iyon para parusahan tayo. Hindi iyon dahil sa ito ang papel mo sa mundo. Ang kaawaan, ang maging talunan, at pagsakluban ng langit at lupa.
Ang totoo'y ang lahat ng bagay na iyon ay nagkakalakip-lakip para mapabuti tayo. Para mapatatag tayo. At para matuto sa bawat aspeto ng buhay na mayroon tayo.
These what life teaches me.
Life are sometimes tough, but bad situation doesn't exist to make us feel giving up.
It is existing to make us a fighter.
Its one of the ingredients of being strong enough.
I can't help myself for not crying. I am too overwhelm of everything. I wanted to say thank you for the Almighty God above. But I know that no words can describe how thankful I am right now.
"Why are you crying?!"
Ikinagulat ko ng may magsalita sa tabi ko. Bagay na agad kong ikinakunot ng noo, dahil kilala ko kung sino ito.
Mabilis kong pinunasan ang luha ko. "Anong ginagawa mo dito?" bungad ko ditong sermon na ikinabungisngis niya lang.
"Sinusundo ka?" pangungulit nitong sagot na inikutan ko lang ng aking mata.
At kung sino siya?
Walang iba, kung hindi ang isda sa lungsod. Si Blaise Harrison Blaire. Na soon to be Blaise Harrison Rodriguez na.
"Sino bang may sabi sayong sunduin ako dito?! Alis!" sigaw ko dito kasabay nang pagtulak ko sa dibdib niya.
Nakakairita na rin ang lalaking ito kung minsan. Madalas siyang magsabi ng kung ano-ano kada kasama niya ako. And I won't let that happen in here. Not here, lalo na't nandito si Tita Miesha at Mom.
"Daddy oh!" sumbong nito at nagulat ako nang bigla ngang pumasok si Dad sa pinto.
'Nak ng! 'Yung back-up niya, nandito!
"Anak, sinusundo ka lang naman ni Blaise, hayaan mo na," mahinahon nitong sang-ayon sa mokong na 'to.
Ugh! Okay fine.
"'Eh- I mean, mauna ka na doon sa venue kasama si Dad. Sipain kita 'eh, iniwan mo nanaman si Tito Gill!" Akma ko ditong suntok pero nginusuan lang ako nito. Bagay na hindi ko matiis dahil sa hindi maipaliwanag na saya ko kada makikita ko ang gestures niyang iyon.
Ugh. Stop it Myrttle.
"'Eh, nagpaalam naman ako. Tyaka isasama ko rin kasi si Mom at Celine," angal nito na inirapan ko lang ulit.
Maayos na rin ang pamilya ni Blaise ngayon. At isa rin iyon sa ikinapapasalamat ko. Mahirap ang naging sitwasyon ng isdang ito sa mga kanaraan na mga taon. Kung ako walang nakagihasnang magulang ay nasaktan sa pagkakaalam na iniwan kami ng aming ina. Mas hamak na masakit naman ang mabuhay sa kasinungalingan, gaya nga nang bukang bibig nito dati.
But being in love by this creature makes me suffer most for seeing him in pain. So I do my best to make him understand things. And it tooks him tree damn years to understand the situation.
Pero masaya ako, dahil sa wakas ay buo na ang ngiti ng taong mahal ko.
"Speaking of Celine! Sa amin siya ngayon ah!" bulyaw ko dito na kinakunutan niya lang ng noo.
"Hoy! Sa akin si Celine ngayon! Remember, may tig-tatlong araw tayo kay Celine!? Kapatid ko din siya! " Angal nito na ikinausok lang ng ilong ko.
"Mas kapatid ko siya! Ang panget mo kasi!" ganti ko dito.
Rinig ko ang tawanan nila Dad at Tita pero nanatili akong nakipagtalo sa swapang na ito.
At oo, kapatid ko si Celine Harrison Blaire. It's so good to have a sister like her. But unlike Blaise. Mas matagal matanggap ni Celine ang lahat. Masyadong nasaktan si Celine kaya naman ang masayahing Celine na kilala ko ay naglaho na. But we are trying our best to bring back her smile again.
"Anong panget? Mas-" tumigil ito at ngumiti. Kaya naman kumuha agad ako ng palihim ng prutas sa likuran kong may lamesa.
"Mas maganda k-"
Boom! Binato ko ang mansanas sa kanyang bibig na sumakto naman sa bibig nito.
Mabilis naman nitong naalis ang mansanas na ikinaluha pa ng mata niya. "Badtrip naman Tel-tel eh." angal nito na ikinatawa ko lang ng tahimik.
Sayang mukha pa naman siyang litsong isda.
"Pero totoo ba? May boyfriend na si Celine? Again?" Intriga kong tanong sa lalaking ito at nagulat ako nang sumeryoso ang mukha nitong napakagwapo. Ewan ko ba, may kalakihan na ang katawan ngayon ni Blaise. Mag stress exercise siya. Kung ang babae, kumakain kapag stress. Si Blaise namamalagi sa Gym kada totopakin siya.
"Oo Myrttle. Parker ang pangalan. Nagpunta ang nilalang na iyon sa bahay nung isang araw. Ugh! Nakakairita ang ngiti niya," angal nito na nginitian ko lang.
Ngiting ikinatatakot ng lahat..
Parker huh? I'll make sure na dadaan ka muna sa butas ng karayom bago mo mahawakan ang kapatid ko. And if you fail? Magiging katulad mo ang mga lalaking dumaan sa kapatid ko. Ang maospital.
"Anong ngiti nanaman 'yan?" Tanong nanaman ni Blaise kaya nilamutak ko nalang ang mukha nito.
"Dami mong tanong, umalis ka na nga alas-otso na! Alas dose magkikita-kita sa venue hindi ba?" asar nitong tinanggal ang kamay ko sa pagkakalamutak sa mukha niya at hinawakan ito.
Tss.
"Nah, I'll stay here. Sabay tayong pupunta sa Venue," seryosong sabi nito kaya napabuntong hininga nalang ako.
"Blaise Harrison Rodriguez. I need to see Dayle first bago ako pumunta sa Graduation ceremony." Mahinahon at seryoso kong sabi dito na tila ba ikinalungkot agad ng mga mata nito. Bagay na nginitian ko lang kahit sa loob loob ko ay nasasaktan ako.
I need to see her first. I want to talk to her. I missed her so much. She needs to know that I got the highest degree. I know she'll be proud. I know, because she is Dayle.
"Samahan na kita," alok ni Blaise saakin na agad ko namang inilingan.
"Kaya ko na Blaise. Pangako, susunod ako," ngiti ko dito at itinaas pa ang kanang kamay ko. Pero mabilis ako nitong hinalikan sa noo.
"Fine," he sighed. "Basta sumunod ka ah? Hindi pwedeng malate ang Suma Cum Laude." Ngiti pa nito sa'kin bago tuluyang lumabas ng kwarto.
Today is our graduation day. Isang espesyal na araw dahil kabilang kami sa mga magtatapos ngayong taon. Me and Blaise, got the highest rank. Suma Cum Laude kaming dalawa. At ang mga rulers naman ay Magna Cum Laude. Kabilang ang aking protector na si Paris. She never got a degree since her life is meant to protect us, the Queen. Pero pinilit ko itong ipagpatuloy ang pagaaral niya. Paris is smarter than me. Pero dahil reyna niya daw ako ay mas pinili niya nalang na matanggap ang pagiging Magna. Ewan ko ba sa babaeng iyon.
Sa tatlong taong lumipas ay naging normal na ang lahat para sa University. At ang sekreto nito? Nanatili itong sekreto. Nakakapagtakhang wala ni isang nagsalita sa mga nakaligtas sa malagim na trahedyang iyon. Ang tanging lumabas lang na balita ay may sindekatong nakapasok sa eskwelahan at doon lang natapos ang lahat sa mata ng mga hindi nakasaksi.
Oo, maaring maitago ng tikom na mga bibig ang lahat. Pero sa puso ng bawat magaaral na magtatapos ngayon ay hinding hindi nila ito maaring makalimutan. Kung gaano ito naging malagim, at kung paano iyon naging matagumpay dahil sa pagkakaisa ng lahat.
Nagpaalam na si Blaise at hindi nagtagal ay nagpaalam narin ako sa kanila. Binabantayan muna nila pansamantala si Mom habang hindi pa ito nagigising.
Sumakay ako sa sasakyan ko at panandalian nanatili muna sa loob nito. Binuksan ko rin ang shoulder bag na dala ko at kinapa dito ang isang papel na lagi kong dala mula pa noon. Ang duguang papel na dahil sa kalumaan nito'y nagkukulay brown na.
Duguang papel na tatlong taon ko naring itinatago. Tatlong taon kong pinaulit-ulit na basahin. At papel na tatlong taon ko na ring iniyakan.
Pero gaya ng aking inaasahan ay tumulo nanaman agad ang luha ko nang makita ko ang sulat kamay ni Dayle sa papel na iyon.
Dear my Tel-tel,
Hi Tel-Tel it's me, Dayle Trinidad. Don't worry, dahil ako na talaga ito Tel tel. Ako ang Dayle Trinidad na bestfriend mo.
The first time I read this message ay nagtakha ako. Dahil hindi ko maintindihan ang pinupunto niya. Kung bakit niya nasabing siya na talaga iyon. 'Eh talaga namang nagiisa lang siya. Pero kahit na ganoon, malaki parin ang epekto nito sa'kin hanggang sa ngayon.
Sinimulan ko ng I drive ang sasakyan ko at hindi ko parin maiwasang mapaluha.
Alam mo bang simula nang kunin ako ng mga Montague ay nawalan na ako ng pag-asang makita ka? At pinapatay ako ng mga kaisipang iyon. Dahil ang sakit para sa'king malayo sa katulad mo. Sa pinakagusto kong tao sa buong mundo. Sayo Myrttle, dahil kaibigan kita.
Every words, every phrases and every letters of her cursive handwriting. Bumaon iyon lahat sa puso't isipan ko. Bagau na sobrang sakit dahil kada masasagi ito sa isipan ko ay tila kinakausap ako nito. Bagay na gustong gusto ko pero huli na... Dahil itong huling sulat niya nalang na ito ang pinanghahawakan ko.
Pero nagkaroon ako ng buhay nang sabihin nilang magkikita na tayo. Pero nang malaman ko ang tunay nilang pakay sa muli nating pagkikita? Sana pala ay hindi ko na hiniling pang makita ka.
Sinusubukan kong ituon ang isipan ko sa pagmamaneho pero hindi ko magawa. Hinihilam ako ng bawat luhang umaagos sa mga mata ko. Kaya naman nang matanaw ko ang isang flower shop sa hindi kalayuan ay huminto na ako kaagad dito. Mabilis na pinunasan ang pisngi ko at bumaba na sa sasakyan ko.
"Yellow roses. She likes yellow roses." Bulong ko sa sarili ko bago pa man buksan ang pinto ng shop.
Sumalubong sa akin ang halimuyak ng mabangong mga bulaklak at lumakad ako dito. Hinawakan ang mga talulot nito hanggang sa matapatan ko ang dilaw na bulaklak na gustong-gusto ng kaibigan ko. Dahilan upang maglabas ang mga labi ko ng isang mapait na ngiti.
I am being controlled Myrttle. Ginamit nila ako para saktan ka. Ginamit nila ako para saktan ang lahat ng taong nasa paligid mo. At ako? Wala akong magawa, dahil hangang sa kahuli-hulihang pagkakataon ay wala akong naging laban sa kanila. Kaya kahit na dinudurog ako ng bawat pananakit na ginagawa ko sayo. Wala akong magawa, kung hindi ang makita nalang ito ng bukas ang aking mga mata. Habang ang katawan ko ay kontrolado nila.
Nagbalik muli ang galit na namumuo sa puso ko matagal na panahon na ang nagdaan. Pinilit kong hanapin at magpatulong sa lahat ng kakilala kong maaring makatulong sa akin para mahanap ang nga Montague. Pero wala, hindi ko sila mahanap. At ang inutil ko dahil hanggang ngayon ay wala akong nagawa upang ipaghiganti ang kalapastanganang ginawa nila kay Dayle.
Pero gayun pa man, masaya ako nang makita kong ayus ka sa puder ng mga bago mong kaibigan. Masaya akong nakikita ang bawat ngiti mo kapag kasama mo sila. Masaya akong nakikitang ang Tel-tel kong ayaw makihalubilo sa mga tao noon ay marami ng kaibigan ngayon. Pero sa lahat ng bagay na nasaksihan ko? Ang naging pinakamasaya para sa'kin ay ang makita ko ang mga taong iyon na gagawin ang lahat para lang maprotektahan ka. Bagay na hindi ko magawa simula palang noong una.
She's was controlled by that evil Elixir! And it is inhuman! Bakit kay Dayle pa? Bakit sa tao pang kagaya niya? Bakit hindi nalang sa'kin? Bakit kailangan pa niyang isakripisyo ang buhay niya para lang sa'kin? Bakit kailangan pa niyang mamatay?!
Hunt told me everything, everything about Dayle. Lahat ng kademonyohang ginawa nila sa kaibigan ko. Lahat ng bagay na sinakripisyo ng kaibigan ko para lang sakin. Lahat 'yun! Lahat 'yon ay ginawa niya. At hanggang sa huling tinta ng sulat na ito? Hindi niya iyon sinabi. Hanggang sa huling hininga niya ay ibinaon niya kasama sa hukay niya ang katotohanang nakapagpapadurog sa'kin ng sobra.
But before I end this message. I just want to tell you everything. Things that might be gone forever If I won't tell you right now. At ito ay ang tatlong bagay.
First is Hunt, do not blame him dahil wala siyang nagawa sa sitwasyon ko. Dahil hindi niya rin alam ang tunay na mayroon ako sa katawan ko. Please take care of him, gaya nang ibinilin ko sa kanyang protektahan ka. Trust him, because he is the greatest man I've ever met. Pakisabi narin siguro sa iba mo pang kaibigan ang bagay na ito. Na walang kahit na anong naging kasalanan si Hunt sa lahat ng nangyayari. Naipit lang kami sa magkaparehas na sitwasyon. Sitwasyong wala kaming magawa kung hindi ang panoorin lang kayong nasasaktan.
Si Hunt? Isang taong kung titignan mo ay tila ba wala sa'yong pakialam dahil sa mga mata nito at kilos. Pero ang totoo, siya ang taong pinahalagahan kami ng sobra. At nagawa niyang ibingit ang buhay niya sa panganib maligtas niya lang ang lahat...Ako.
Kasalukuyang nasa puder nila Blaise si Hunt at nangakong hindi na siya babalik pa sa pamilya niya kahit kailan. Pero sa kabila ng sayang ipinapakita niya sa'min ngayon. Hindi kami niyon maloloko, dahil ramdam namin na nasasaktan siya sa paglayo niya sa kanyang pamilya. Hindi ko man alam ang buong istorya, pero nagtitiwala akong makakayanan nang i-handle ito ng girlfriend niyang si Kiera.
And Yes, matapos ang Game of doom at nang himalang makaligtas si Hunt sa pagsabog ay hindi na nila binitawan pa ang isa't-isa. Bagay na ikinatuwa ko dahil sa wakas ay nag-aminan narin sila.
At least, Hunt have his new reason para magpatuloy pa. At handa kaming suportahan si Hunt sa lahat ng bagay. Dahil hindi niyon matutumbasan ang ginawa niya para sa'min. Lalo na sa'kin.
Pangalawa, Si Cloud Montague. I am clueless about him. But he keep on doing things for my sake. In-extend niya ang pagkakontrol ko sa katawan kong ito. At gumawa ngayon ng plano kung paano ka maililigtas. Hindi ko alam kung mabuti ba siyang tao, hindi gaya ng kanyang angkan. Pero isa lang ang masasabi ko... Mag ingat ka sa kanya.
Cloud Montague, matapos ang malagim na nangyari tatlong taon na ang nakakalipas. Ay tila ba tatlong taon narin akong minumulto ng taong ito.
Hindi ko alam kung imahinasyon ko lang ba talaga pero sa tatlong taon na iyon. Ay halos tatlong taon ko naring nakikita-kita siya kahit saan ako pumunta. Sinubukan kong huluhin ito sa akto pero wala. Wala akong naabutang Cloud Montague. Hindi ko rin maiwasang magtakha kung bakit niya ginawa iyong lahat para kay Dayle. Para ba hindi siya makonsensya? Para ba sa ikalilinis ng kalooban niya? O may dahilan lang talaga siya? Pero kung ano man iyon ay mananatili parin akong sundin si Dayle sa bilin niyang magiingat ako sa taong iyon...
Dahil hindi ko pa alam ang pwede niyang gawin.
Nang makuha ko na ang isang bouquet ng yellow roses ay sumakay na muli ako sa aking sasakyan upang magmaneho. Nang mapakunot muli ang aking noo sa mga huling kathang isunulat ni Dayle...
Katagan nananatiling misteryo para sa'kin..
At ang huli pero ang pinakaimportanteng laman ng sulat na ito... It isn't Montague, hindi ko alam kung sino ang may pakana ng lahat. Pero ang mga Montague lang ang pinakamababa sa organisasyon nila. I'm always hearing about their boss. Pero hindi ko parin ito nakikita. Mag-iingat ka Myrttle at magmasid sa mga nakapaligid sa inyo. Dahil sa tingin ko ay kilala niyo siya. Ang tunay na may pakana ng lahat. Ang totoong taong may gustong mawala ka...
Ipinabasa ko sa lahat ng rulers kung ano ang sinabi ni Dayle. At sinangayunan ito ni Hunt na may mas malaki ngang tao ang nasa likod ng mga bagay na ito pero wala kaming lead. Tinanong din namin si Mr. Harrison kung may kilala ba siyang mga personalidad sa University na ito na pwedeng maging suspect pero wala itong maisagot. At mas lalo lang kami nitong pinaimbistiga dahil ayaw na niyang maulit pa ang trahedya.
Pero sino ka nga bang talaga?
Bakit hindi ka parin lumalabas hanggang ngayon?
Gustohin ko mang tanungin si Lolo tungkol dito ay hindi ko parin siya maatim na dalawin sa selda niya. Ayoko, dahil galit ako sa kanya. Nakulong ang mga Giants at kaming apat sa ngayon ang humahawak ng lahat. Ako, si Aki, si Kenzy, at si Autumn kasama ang kanyang bagong Protector na si Tyler.
Galit kami sa nagawang ito ng mga Giants pero hindi rin maiwasang mapatanong ng mean girls kung sino ang tinutukoy ni Dayle sa sulat. At sinugurado nilang wala iyon sa mga Giants dahil ng mga panahong iyon ay walang kausap ang mga ito.
Bagay na nakakapagtakha, bagay na nananatiling misteryo para sa'kin at para sa lahat.
Pero kung ano man iyon, sisiguraduhin ko. Pagbabayaran niya ang bawat buhay na sinayang niya para sa larong iyon. Pagsisisihan niyang lahat.
Bumaba na ako sa sasakyan ko at malamig na hangin ang agad na dumampi sa balat ko.
Heto nanaman ako, naglalakad patungo sa kaibigan ko. Na sana nga ay sumasapat na para mahawakan kitang muli Dayle. Makayakap. Mangitian.
Pero wala... Sinira na iyon lahat ng sitwasyong pumatay sayo...
Dinala ako ng mga paa ko sa isang batong kinauukitan ng pangalan nito.
"D-dayle..." maluha'luha kong haplos sa batong ito.
Batong natatanging patunay nalang na nabuhay ang isang Dayle Trinidad sa mundong ito. Batong kinauukitan nalang ng pangalan niya. At batong patunay din na kahit ano pang mangyari... Ay hindi ka na mabubuhay pa...
Inilapag ko sa batong ito ang dilaw na rosas at pinulot ang mga dahon na nakatakip sa puntod ni Dayle.
"Dayle, dinalhan kita ng dilaw na rosas. Hindi ba gusto mo yan? I-isipin mo nalang na ako ang k-kasintahan mo." Ngiti ko dito at tuloy-tuloy nang tumulo ang mga luha ko.
Ang sakit, ang hirap tanggaping hindi ko na talaga makikita ang taong unang pinahalagahan ko. Ang unang nagpatunay na walang masamang makipagkaiban sa iba. At ang unang taong nakapagpa-realise sa'kin sa mundo. Na may mga taong kaya ka ring mahalin bukod sa pamilya mo. At ito ay katulad niya... Isang kaibigan..
Mabuting kaibigan na iniwan na ako ng tuluyan.
"Ang duga duga mo kasi Dayle. Sabi mo sa'kin noon, ako ang unang kikilatis sa mangliligaw mo. Pero ano? Iniwan mo na ako. Paano ko na magagawa 'yun?" Pinunasan ko ang mga luha ko nang umihip pa ang malakas na hangin na ikinahagulgol ko.
"Tsk, oo na hindi na ako magdradrama," tuyo ko muli sa luha ko at ngitian na muli ang batong kinauukitan ng pangalan ni Dayle. Nakaupo na ako sa damuhan at hinahaplos-haplos nalang ito.
"Nakuha ko ang pinakamataas na degree Dayle! Suma Cum Laude ako. At sayo ko inaalay 'yun Dayle. Kasi iniligtas mo ako. S-salamat." Pagmamayabang ko dito.
"Hindi ko na alam kung paano ka pa mapapasalamatan pero pangako. Sa muling pagkikita natin, hinding-hindi na kita hahayaang masaktan pa. Dahil ako naman ang proprotekta sayo. Ako, kapalit ng lahat ng sinakripisyo mo."
Tahimik ang buong paligid dahil ako lang mag-isa sa simenteryong ito nang isang tunog nang naapakang sanga ang narinig ko galing sa likod ko..
Agad ko itong nilingon at nanlaki ang mata ko sa nakita ko kasabay nang malakas na pagkabog ng dibdib ko.
"Cloud," habol ko sa aking hininga nang maagaw ko ang atensyon niya.
May hawak-hawak din itong dilaw na rosas. Bagay na ipinagtakha ko.
Agad akong napatayo at napaatras dahil dito.
Those cold stares makes my heart pounded in fear.
Ugh! Wala akong dalang kahit na ano!
Pero mas ikinagulat ko ng bigyan ako nito ng isang ngiti.
"Huwag kang lalapit." lakas loob kong banta dito at uniyukom ang kamao ko para pigilan ang kaba sa dibdib ko. Pero nagpatuloy lang ito sa paglalakad patungo sa dereksyon ko. Bagay na ikinaatras ko.
Damn!
Pero ikinairita kong lalo ng matawa ito sa akin ng mahina.
"Don't worry, I'm not here to hurt you. I'm here for Dayle," turo nito sa puntod ni Dayle at nilapag sa tabi ng dilaw kong rosas ang dala-dala nito.
"So tama ako, dilaw na rosas nga ang gusto mo," nakangiti nitong usap sa lapida ng kaibigan ko.
Hindi ko alam pero naibaba ko nalang ang nakatikom kong kamay at inirelax ito.
So siya iyon.
"Yeah, gusto niya ang dilaw na rosas," sangayon ko dito. "Ikaw pala ang misteryosong tao na naglalagay sa kanya ng mga rosas na ito?" Intriga kong tanong dito at pinulot nalang ang iba pang sanga at dahon na nagsilaglag sa puntod ni Dayle.
"Yes," kaswal nitong sagot na tila ba hindi nababahalang maari ko siyang gantihan sa kahit na anong oras. But the thing is wala akong balak sa ngayon.
Seeing how dedicated he is sa pagdalaw sa kaibigan ko? Hindi ko maiwasang hayaan nalang siya sa ngayon.
Hindi na ako nagsalita matapos niyon ngunit nang tumayo na ito sa kanyang pagkakaupo ay naging alisto muli ako. Nagtama ang mga mata namin at kinunutan ko lang ito ng noo.
"But since you're here. Pwede naring ikaw ang maging rason ko sa pagpunta ko dito," wika nito na ikinabahala ko.
"Graduation niyo ngayon hindi ba?" tanong pa nito na hindi ko inimikan. Ngunit nanlaki ang mata ko nang mabilis nitong itutok ang baril niya sa ulo ko. Sanhi upang hindi ako makagalaw.
Darn!
"Don't move." Utos nito sa'kin at unti-unti nang humakbang papalapit sa'kin.
A-anong gagawin niya.
B-Bakit ako nakakaramdam ng ganitong takot?
A-anong nangyayari sakin?
His eyes, its like a demon eyes. Hindi ko alam pero hindi ako makagalaw.
"Don't move, because you are about to hear the twisted part of your life," ngisi nito sa'kin na lubos kong ipinagtakha. Ngisi na ikinanginginig ngayon ng aking tuhod.
W-who is he?!
Bakit ganito nalang ako katakot sa kanya?
Pero hindi ko na namalayan ang tuluyan niyang paglapit sa'kin at nagsimula nang bulungan ako.....
Bulungan ako ng mga salitang... kahit kailan ay hindi ko inaasahang mangyayari sa buhay ko.
Mga bagay na tuluyan nang ikinaguho ng mundo ko...
H-hindi.....
Hindi iyan totoo.....
~FIN~