MYRTTLE JOONG
Humahangos akong nakababa sa Clock tower. At sumalubong kaagad saakin ang dagsa dagsang tauhan ng kapatid ko.... Myrko is the Chief officer of the Eagles eye corporation o kilala din sa Double E Corp. Isang tagong grupo ng taong humahawak sa mga kakaibang case na hindi na saklaw ng pamahalaan.
Hindi na importante kung anong dahilan kung bakit sila nandito ngayon, wala akong pakialam kung maging ang sikreto ng lugar na ito ay alam na nila.... Dahil gusto ko nang makita ang kambal ko. Gustong gusto ko nang mayapos ng yakap ang kapatid ko... Gustong gusto ko na.. Dahil alam kong nagaalala na ito..
Myrko should know that I'm still alive. I don't want him to feel that he lost someone today. Because loosing someone is the painful thing I have experience for the several times. Mga oras na paulit ulit akong dinudurog hanggang sa wala nang matirang saya sa sarili ko. Mga oras na ni isang segundo ay hindi ko na ninais pang maranasan muli dahil sa sakit nito.
Nagmadali pa akong lalo nang makita ko na ang bukana ng clock tower. Hindi ko na nahintay pa ang mga kasamahan ko dahil nahihiya ako at nasasaktan ako kada makikita ko ang lungkot sa mga mata nila. Lungkot na ako ang gumawa! Lungkot na ako ang dahilan dahil sa huling pagkakataon ay hindi ko pa nagawang pigilan ang aming kaibigan.
Why do I need to trust Hunt para sa bagay na iyon. Hindi ba dapat ay ako nalang?! Hindi ba dapat ay ako nalang ang nawala dahil ako naman talaga ang puntirya ng mga Montague?! Nasaakin ang bomba! Ako dapat! Ako dapat ang namamahinga na ngayon, ako nalang dapat dahil matagal na akong pagod!
Matagal na akong pagod sa mga bagay na kailangan kong ipaglaban gayong ako naman mismo palagi ang dahilan kung bakit ito nagsimula.
I am a trouble maker, I caused trouble wherever I go. I don't deserve any people na mapalapit sakin. Dahil on the first place ako ang nagdudulot sakanila ng sakit. Ako at ang isa ko pang kakambal..... Ang kadalamhatian..
Knowing about my life principles makes this situation more painful..
I should stop myself noong mga panahong napapalapit palang sila saakin. Hindi ko na sana hinayaang maging parte ako ng buhay nila.
Dahil kung hindi nangyari iyon ay buo pa sana sila ngayon...
Blaise with his bestfriend. Kiera with his Hunt... And the rulers with their cold prince...
Nanlalabo nanaman ang aking paningin dahil sa mga luhang tila ba walang katapusang pumapatak saakin. Marahas at paulit ulit ko itong pinapahid ngunit hindi ito matigil-tigil. Nakakainis!
Nasa labas na ako ngayon ng Tower at ang mga estudyante ng Harrison University na napuruhan ay inaasikaso na ng mga taga Double E Corp. Nagpalinga linga ako, dahil wala akong nakitang bakas ng kapatid ko. Ngunit nang iikot ko pang muli ang aking sarili sa gitna ng napakaraming tao ay isang pamilyar na mga mga mata ang sa mga mata ko'y tumagpo...
Her eyes are teary, her lips are trembling.... At nang ibaba ko pa ang tingin ko sa damit nito ay...... Napakadaming dugo.
"Shenny..... " Bulong ko sa hangin at agad akong napatakbo patungo sa kanya ngunit napatigil naman agad nang makita ko kung sinong tao ang hawak hawak niya sa kanyang bisig.... Nakaupo sila sa sahig at wala ni isang umaasikaso sa kanila. Duguan din ang taong nasa bisig nito at tila ba kumirot ang aking dibdib ng makita kong wala itong malay...
H-hindi to pwede.... Alex.. Hindi pwedeng pati ikaw!
"A-Alex.... Alex hoy ALEXANDER!" Halos mapaos paos kong sigaw habang papatakbo sa pwesto nito at tinapik tapik ang kanyang pisngi.
Duguan si Alex at may lapat lang ng paunang lunas ang kanyang mga tama ng baril. Pero hindi ito sapat!
Agh!
"What happened?! Anong nangyari kay Alex! " Halos mapaos paos kong sigaw sa pagkataranta kay Shenny ngunit tanging hikbi lang nito ang isinagot saakin.
D*mn! H'wag namang pati si Alex.
Galit akong tumayo at inilinga ang sarili ko sa buong paligid.
Kailangan niyang magamot!
Maraming ng tao at ang lahat ng ito ay tinutulungan ang iba pang sugatan. Mabilis akong naghanap ng taong walang ginagawa ng makita ko ang dalawang taong naguusap sa hindi kalayuan. Agad akong naglakad ng mabilis, at nakumpirma kong kilala ko ang isa sa mga ito and it was Davian with a guy na nakabihis kagaya ng mga tauhan ng kambal ko.
"Don't just f*cking stand here at makipagkwentuhan lang!" Sigaw ko habang galit na papalit sa kanila. Naagaw ko naman agad ang atensyon nila kaya napatingin ang maging ang lahat saakin.
Nanlaki ang mga mata ni Davian at ang singkit na mga mata ng lalaking kasama niya
"Excuse me? " Sagot pa nito na mas ikinairita ko.
Bagay na dahilan upang makuwelyuhan ko ito. Napasinghap ito sa gulat pero hindi ko siya pinansin.
Rinig ko ang pagawat saakin ni Davian pero hindi nito ako magawang hawakan.. Ni hindi ako nito matinag o maialis ang mahigpit kong pagkakahawak sa kwelyo ng walang kwentang nilalang na ito.
"I repeat, you f*cking creature , don't just f*cking stand here kung alam mong may nangangailangan pa sa inyo! " Sigaw ko sa pagmumukha nito at kumunot lang ang kanyang noo. Pinilit nitong hawiin ang mga kamay ko ngunit hindi niya rin ito magawa.
"Psh! Im not a medics I'm...." But I cut him off.
"I don't care who you are! My friend needs to be cure right now! At hindi mo magugustuhan ang gagawin ko sayo kapag hindi mo ginawa ang gusto ko! " Sigaw ko pa dito at hindi ko na hinayaan pa siyang makasagot. Kinaladkad ko siya sa pwesto ni Alex na wala paring malay hanggang ngayon.
And it makes my heart weaker even more.
"Sinabi na ngang hindi ako ang Medics! " Pilit pa nitong hawi sa kamay ko at nang makarating na kami sa pwesto ni Alex at Shenny at tuluyan ko na itong binitawan. Walang pasabe ko naman ding itinapat ang baril ko sa ulo niyang walang laman dahil sa inis ko.
I gave him my blank expression dahil wala na akong ganang makinig pa sa mga walang kwentang salitang lumalabas sa walang kwenta niyang bibig.
"Your life or his life?!" Seryoso kong banta dito. Napataas nalang ang kamay nito at sinimulan nang asikasuhin si Alex.
Agad na yumakap saakin si Shenny matapos nitong sagutin ang ilang katanungan ng lalaking ito. Nakatutok parin ang baril ko sa lalake at ang kabilang kamay ko ay niyakap nalang din si Shenny. My tears are starting to fall again pero pinigilan ko ito.
"Sorry Myrttle, hindi namin nagawang maging ligtas ni Xander. Im sorry, hindi ko magawang patigilan ang pag-agos ng dugo niya. Im sorry. " Paulit-ulit nitong hagulgol saakin at wala nalang akong nagawa kung hindi ang yakapin ang ulo nito at mapatingala nalang dahil sa pagpipigil kong maiyak.
Damn this tears!
"Shh, don't be sorry Shenny. It's not your fault. So please don't cry. Alex will survive. Believe me...so please be brave for Alex okay.. Please. " Utal kong pagpapagaan ng loob ni Shenny kahit na manginignginig na ang mga labi ko sa pagpipigil kong umiyak..
My life really sucks! Ngayon maging ang buhay ng inosenteng mga kaibigan kong ito ay nadamay..
Pero... Hindi ko na kaya pang mawalan ng isa. This man should cure Alex! Dahil ayoko na... Hindi ko na kakayanin kung maging si Alex ay kuhain sakin..
Hinayaan ko lang na humagulgol sa bisig ko ang aking kaibigan at napatingin nalang kay Alex na kasalukuyan pang ginagamot. May tama ng baril si Alex at nalagyan na ito ng paunang lunas ngunit hindi ito naging sapat kaya wala parin itong malay hanggang ngayon..
Samantala ay napatingin narin ako sa lalaking gumagamot sa kaibigan ko. At hindi ko sinasadyang makita ang pangalan nito sa uniporme niya.
His name is a d*mn like him...
"So you are Private Gunther Momither huh? " Walang emosyon kong tanong dito na ikinatingin niya saakin.
Seryoso nitong ginagamot ang kaibigan ko na hindi ko naman maitatangging gusto niya ang ginagawa niya. Dahil ng makita niya si Alex ay tila ba naunawaan na nito ang kanyang dapat gawin sa lala ng natamo ng kaibigan ko.
Nevertheless, he still f*ck.
At napaguhit nalang ang isang mapait na ngiti sa labi ko ng makaisip na ako ng paraan upang maparusahan siya sa pagtanggi sa akin.
"Thank you for curing my friend Private Gunther... I'll make sure na makakarating ang lahat ng ito sa kambal ko. " Deretyo kong sabi dito na ikinangiwi niya.
"K-kambal? S-sh*t sinasabi ko na nga ba. " Napapailing nitong bulong sa kanyang sarili na nadidinig ko pa.
* * * * *
Nang magamot na ang binatang si Alexander ni Private Gunther ay isinama na ito sa helicopter na maglululan ng mga malulubhang estudyante na dadalhin nila sa pinakamalapit na ospital. Naiwan narin si Myrttle sa lugar at minabuti naring samahan ni Shenny ang binata dahil alam niyang mas safe ang makalabas na sa impyernong lugar na iyon.
Samantala ay nagsimula namang ulit si Myrttle hanapin ang kambal niya ng makarinig siya ng isang pamilyar na boses sa kanyang paligid.
"Hindi na namin alam kung saan siya nagpunta. Kumaripas na siya ng takbo ng makita kayong paparating at ngayon ay hinahanap ko parin siya. " Wika ng binatang si Blaise sa kausap niya at si Myrttle ay napaluha nalang nang mapagtanto nito kung sino ang kausap ng binatang si Blaise.
"Ugh! Bakit kasi hindi mo sinundan! I told you before I left na alagaan mo ang kambal ko! Pero ngayon nasaan siya?! Pinabayaan mo siya!! " Punong puno ng prustasyong sabunot ni Myrko sa buhok niya habang sinasabi ito kay Blaise ngunit napalingon ang lahat ng biglang tawagin ni Ethan si Myrttle galing sa isang dereksyon.
"Ate Myrttle! " Hiyaw ni Ethan kaya mapalingon ang lahat sa dereksyong iyon.
Hindi na nagawa ng dalaga ang mga luhang kanyang pinipigilan kanina pa. Mga luha ng paghihinagpis, pangungulila at pagdurusa.
Patakbong tinungo ng dalaga ang kanyang kambal at halos mapatumba silang dalawa dahil sa higpit at nanginginig na yakap ni Myrttle dito..
Para namang nabasag ang puso ng lahat sa senaryong kanilang nakikita dahil sa kauna unahang pagkakataon ay nakita nilang ganito ang kanilang kaibigan.
Ni hindi nila matignan si Myrttle, bakas man sa kanila ang pagiisip na may magagawa sana ang dalaga upang mapigilan ang aksidente kanina ay natauhan na ang mga ito kung gaano kasakit sa kanilang kaibigan ang nangyari.
"M-myrko ayoko na dito, gusto ko ng umuwi. Ayoko na. " Paulit ulit na hagulgol ng nagtilang musmos na dalaga. Halos sumikip naman ang dibdib ni Myrko sa inaasta ng kapatid.
"Bakit ba, ano bang nangyari. B-bakit ka ganyan Prinsesa ko. B-bakit?" Garalgal na tanong ng binata habang yakap yakap din ng mahigpit si Myrttle. Ngunit hindi na ito nagsalita pa. Tanging hikbi at hagulgol nito ang nangibabaw sa buong lugar. Hindi din maiwasang mapatingin ng mga estudyanteng malalapit sa kanila at wala nalang ding magawa kung hindi ang mahabag sa dalaga.
"D*mn this Myrttle ano ba kasing nangyari?! " Taranta nang tanong ni Myrko ngunit wala paring sagot ang dalaga. Kinabahan na ang binata sa senaryong kanyang nadatnan. Ang buong akala niya lang ay maabutan niyang sugatan ang kanyang kambal ngunit tila ba mas mahapdi pa sa sugat ang tinamo nito sa naganap na laban.
Nagsimula naring mamuo ang mga butil ng luha sa mata ng binatang si Myrko dahil ngayon niya lang nakita ang kanyang prinsesang ganito. Sakit, puot at pagtatakha ang pumapangibabaw sa binata na tila ba unti unti binabasag ang kanyang katauhan.
Sa gitna nang pagiyak ng dalaga ay naisipang ilibot ni Myrko ang kanyang mga mata. At kita niya sa mga Rulers ang paghihinagpis gaya ng kay Myrttle kaya naman napagtagni tagni na nito kung ano bang ikinaiiyak ng kanyang kambal. Dahil noong bata pa man sila ay hindi na ito nagsasalita kung umiyak ito at siya lang din ang nanghuhula kung paano niya ito mapapatahan.
"Shh, Princess I get it now." Mapait niyang ngiti sa dalaga habang yakap yakap ito. " If you are crying because of Hunt EmmanueL Spark? Don't worry he's alive. " Pagaalo nito sa kanyang kapatid na dahilan upang mapatigil ito sa pagiyak at bumitaw sa pagkakayakap nito.
Nginitian niya ng mapait ang dalaga at tinunguan ito para makumpirmang totoo ang kanyang sinasabi. Nang isang kamay ang humablot sa kanyang kanang balikat upang paharapin ito sa dereksyong iyon.
"A-anong sabi mo? " Isang maluha luhang dalaga ang humarap kay Myrko at ito ay si Kiera.
"I said he's now safe. Before helicopters exploded nakakita kami ng tumalsik na bagay kaya pinuntahan namin agad ito. At bigla itong bumukas as parachute at nakumpirma naming isa siya sa inyo. " Paliwanag ni Myrko at labis na nagtakha nang humagulgol na ang iba pang myembro ng Rulers. Ngunit si Kiera ay nanatili lang na tulala sa binata na binawi naman agad ng isang maluhaluhang panlilisik ng mata.
"Where the heck is he?! " Yugyog nito kay Myrko at tinuro naman agad nito ang dereksyon kung saan may isang malaking tent para sa mga pasyente na itinayo ng mga tauhan nito. At sa isang iglap ay nagsitakbuhan na ang mga rulers sa dereksyong iyon.
"Myrttle, puntahan natin si Hunt. " Yaya ni Blaise sa dalaga ngunit nanatili lang itong nakatitig sa kambal.
Nagtakha ang dalawang binata sa inaasta ni Myrttle. Kaya naman sinenyasan nalang ito ni Myrko na tumuloy nang magisa na tinanguan naman agad ni Blaise pero bago iyon ay nanatili muna ito sa harap ni Myrttle.
Hinawakan ni Blaise ang kamay ng dalaga at inayos ang buhok nitong nawala na sa ayos.
Pero walang ni isang reaksyon na natanggap si Blaise na ikinasasakit ng puso niya. Wala parin ito sa wisyo at tila ba walang naririnig na kahit na ano. Nasasaktan man ang binata sa nakikita niya sa kanyang mahal ay naisip nitong mas mabuti sigurong ipagsaubaya niya nalang ito sa kambal nitong si Myrko.
Napakadilim ng mga mata ni Myrttle ngayon kaya naman binigyan nalang ni Blaise ng isang napait na ngiti ang dalaga bago niya ito halikan sa noo. Ilang segundo ang tinagal ng labi ng binata sa noo ni Myrttle. Pero ni isang pagkilos ay wala siyang natanggap. Kaya naman hindi na mapigilan ng binata ang yakapin pansamantala si Myrttle na hindi naman kinontra ni Myrko. Yakap na gusto niyang gawin kanina pa. Yakap na nagsasabihing nasa tabi niya lang si Blaise na sana ay makita niya.
"I love you, please be okay. Nasasaktan ako dahil wala akong magawa para maging umayus ka." mahigpit pa nitong yakap sa dalagang wala paring imik. Sa ilan pang sandali ay binitawan narin ni Blaise ang dalaga at sinenyasan nalang ulit si Myrko bago ito tumakbo na papaalis.
Gusto mang ayusin ni Blaise ang dalaga ay wala siyang magagawa dahil tanggap nitong sa panahong ito ay ang kambal lang nito ang pakikinggan niya.
Ilan pang sandali matapos tumakbo ni Blaise at sa wakas ay nagsalita narin si Myrttle.
"M-myrko. Ligtas din ba si Dayle?" Garalgal at halos hindi na maintindihang tanong ni Myrttle sa kambal dahil sa hikbi nito.
Nagulat ang binata sa tanong ni Myrttle sa kanya kaya naman otomatikong napahawak ang binata sa balikat ni Myrttle.
"N-Nakita mo na si D-dayle? " Tanong ng binata sa kambal niya ngunit mapait na ngiti lang ang sinagot ng dalaga.
"I am asking you.... Nakaligtas din ba si Dayle?! " Pagtaas ng boses ni Myrttle dito na ikinaluha nalang ni Myrko dahil napagtanto narin nito ang lahat.
Natatakot man siyang harapin ang katotohanan ay naglakas loob parin itong nagtanong sa kambal.
"S-sino ang sakay ng helicopter na iyon? " Tanong ni Myrko sa dalaga at halos mapahagulgol nalang muli si Myrttle sa pagkumpirma.
"Hindi eh, dapat ligtas din si Dayle, Myrko. Bakit hindi mo sinasagot ang tanong ko. Bakit wala kang alam na nakita ko na si Dayle? Dapat ay magkasama sila ni Hunt.. Bakit si Hunt lang ang sinasabi mong nakaligtas." Iyak ng dalaga at halos hindi nanaman maintindihan ang kanyang sinasabi sa patuloy na pagiyak nito at wala nanamang ibang nagawa si Myrko kung hindi ang yakapin ito pabalik.
"Hindi kasi pwede eh, kakahanap ko lang kasi kay Dayle. Bakit ang bilis siyang kunin sakin. Bakit kasi ang unfair unfair. " Hagulgol ng dalaga at sinagot nalang ni Myrko ang kapatid ng nahigpit na yakap.
By this time ay naintindihan nang lahat ni Myrko. At imbis na paghihinagpis ang bumalot sa binata ay ang poot at galit ang pumangibabaw dito..
Kasalanan mo itong lahat Lo, kasalanan mong lahat kung bakit nasasaktan ang kapatid ko. Pagbabayaran niyo ito ng malaki. Hindi ko kayo mapapatawad.
Paulit ulit na katagang umiikot sa utak ng binata habang yakap yakap ang kapatid niya.
Walang masabi si Myrko dito dahil miski siya ay nasasaktan sa nangyayari. Awa at pagsisisi ang namuno sa binata dahil wala siyang nagawa upang maprotektahan ang kanyang kambal kaya tanging yakap at kalinga lang ang kanyang kayang gawin pansamantala.
Ilang minuto pa silang nanatili sa ganoong estado nang makita ni Myrko ang kanilang amang si Edward sa hindi kalayuan na nakamasid sa kanila. Kaya naman binitawan na ni Myrko ang pagkakayakap niya sa kanyang kambal at gaya ni Blaise ay inayos nito ang mga nawala sa ayos na hibla ng buhok ni Myrttle. Pinunasan niya rin ang mga luha ng dalawa kasabay ng pagayos ng pustura nito.
"You need to meet someone. "
Bulong ni Myrko sa kapatid at tinapik muna ito sa kanyang balikat bago maglakad sa isang dereksyon. Napalingon ang dalaga sa nilakaran ng binata at nakita nito si Edward sa hindi kalayuan.
Nakita nito ang ngiting binigay ni Edward sa kanyang kambal na lubos na ipinagtakha ni Myrttle.
At mas lalong ipinagtakha ng dalaga ng patakbo siyang lapitan ni Edward at kayapin ito ng mahigpit. Napasubsob ang dalaga sa matigas na dibdib ng kanyang ama at nakayakap lang si Edward sa ulo nito habang ang isang kamay ay nakasakop sa balikat ni Myrttle.
Walang kaalam alam si Myrttle sa nangyayari pero hinayaan niya lang ito.
"Hindi mo alam kung gaano mo ako pinakaba nang malaman kong nandito ka. Ang buong akala ko ay hindi na kita muling makikita pa. Ang buong akala ko ay hindi na kita mayayakap pa. " Maluha luhang sabi ni Edward sa dalaga na halos hindi na makahinga. Saya, pagaalala at pangungulila ay bakas sa kanyang mukha. Pangungulilang inakala niya ay magiging habangbuhay na.
Samantala ang pagtatakhang reaksyon ni Myrttle sa lahat ay mabilis na nagbago ng marinig niya ang sinabi ng lalaking ito. Her face turns to blank again. Because this time, alam na nito ang lahat.
Tinanggal agad ni Edward ang pagkakayakap sa dalaga. At ikinagulat nito ng makitang wala ng reaksyon ang dalaga.
"Nasaktan ka ba? May galos ka ba? Tara magpunta tayo sa mga medics kailangan mong maicheck. " Hihigitin na sana ni Edward ang dalaga ng pigilan siya nito.
"Sino ka ba talaga? " Walang emosyong wika ng dalaga na halos ikinalaglag ng puso ni Edward.
"A-ako? Ako si Edward Blaire. Hindi ba-----" But he stopped by Myrttles' bitter laugh.
"Ano bang kasalanan ko sa mundo at bakit ganito kakumplikado ang bawat sulok ng buhay ko?" Matawa tawa niyang tanong sa kanyang ama. Napagtagni tagni na nito ang lahat ng pangyayari, magmula sa kung anong narinig niyang sinabi ni Naomi sa anak nitong si Blaise. Hanggang sa kung sinong hinihintay ni Naomi na magligtas sa kanya sa mansyong iyon. Tanging taong binigyan niya ng mensahe para iligtas siya.....si Myldred..
Pero hindi lang dahil doon kung bakit na nakumpirma ng dalaga ang lahat. Dahil bukod sa mga ito, ay ang pakiramdam o ang lukso ng dugo ang punangingibabaw pag kasama niya si Edward ang nagkumpirma sa lahat.
The Father and child feeling.. Her longing to have a father..
But this scene is way to different for what she is dreaming...
Hindi sa kanya, dahil alam niyang siya ang itinuturing na ama ni Blaise... Ang lalaking nagpatibok sa puso ng dalaga.
Ang pagtawa ni Myrttle ay nasabayan na ng mga butil ng luhang sa mga mata niya ay pumatak. Na lubos na ikinadudurog ng puso ng kanyang ama sa ngayon.
Inaalala ni Myrttle kung anong mararamdaman ni Blaise pag nalaman ang lahat ng ito. Alam ni Myrttle kung gaano kamahal ng binata ang amang itinuring niya simula palang. At mas nasaktan ito nang mapagtanto niya kung bakit simula palang ay galit na sa kanya ang lalaking minahal na niya ngayon.
At dahil ito sa existence nilang magkambal.
Bagay na tila ba isang malaking biro para sa kanilang buhay...
"W-wala kang kasalanan anak. Wala. " Pagkukumbinsi nito sa dalaga pero napasabunot lang ito sa sarili niya na pinigilan naman ni Edward.
Niyakap niyang muli ang dalaga at wala nalang nagawa si Myrttle kung hindi ang humagulhol sa balikat ng kanyang ama.
Pagtangis ng kasiyahang sa wakas ay natagpuan na niya ang kanyang ama. At pagtangis dahil alam niya, na ang mga bagay bagay sa susunod na kabanata ng kanilang buhay ay magiging komplikado na.
Lubos ang pangungulila ng dalaga sa kaniyang mga magulang. Pero ang sakit at hapdi na gawa ng laro ng kanilang kapalaran ay hindi nito maalis sa kanyang isipan.
Sakit na maari nanaman niyang maidulot kay Blaise, at sakit na maari nanaman niyang maidulot sa lahat.
Ngunit sa gitna ng kanyang hindi matapos na katanungan. Ay halos mawalan ng balanse ang dalaga ng sa hindi kalayuan ay makita niya ang isang pamilyar na pigura.
At sa tindig palang nito ay alam na alam na niyang ito ay si Blaise Harrison Blaire.
Ang taong sa isa pang pagkakataon ay masasaktan niya....
Nakatitig ito sa gawi nila at halos hindi maaninag ng dalaga ang reaksyon nito. Dahilan ng marahas niyang pagbitaw sa bisig ng kanyang ama na lubos na ikinagulat ni Edward.
"Myrko. " Tawag ni Myrttle sa kambal niya. Agad namang lumapit si Myrko sa dalaga at lubos na ipinagtakha ang nangyayari.
Nagkatitigan lang ang mag-ama at gaya ng kanina ay wala paring buhay ang mga mata ni Myrttle.
"Gusto ko nang umuwi. " Wika nito at dere-deretyo nang lumakad papalayo nang hindi man lang nilingon si Edward.
Hindi maiwasang masaktan ni Edward sa pangyayari.
BLAISE HARRISON BLAIRE
Habang tinatahak ko ang daan kung saan nandoon si Hunt at napahinto nalang ako bigla.
Hindi, hindi tama ito. Ayokong iwanan si Myrttle. Kailangan niya ako.
Malapit na ako sa lugar kung saan nandoon si Hunt at tinitigan ko lang ito. Sa ilan pang sandali ay tumalikod agad para balikan muli ang babaeng mahal ko.
Hindi ko kayang iwanan si Myrttle sa sitwasyong ito. Oo, alam kong masakit ang mawalan ng minamahal sa buhay. Pero hindi ko maimagine ang sakit pag sarili mo na ang sinisisi mo sa pagkamatay nila.
Myrttle needs me, at kahit hindi ako nito kausapin ni pansinin. Wala akong pakialam, ayokong layuan siya dahil lang wala akong magagawa para damayan siya. Dahil kahit gaano niya pa ako ipagtabuyan dahil wala akong kwenta. Hinding hindi ako aalis sa tabi niya dahil mahal ko siya..
Hingal na hingal na ako at ilang estudyante at mga naka unipormeng mga di ko kilalang nilalang na ang nabangga ko dahil sa pagmamadali ko.
Nang matanaw ko na si Myrttle ay napangiti ako.
Sa wakas, mahal ko....
Pero napawi agad ang mga ngiting iyon ng ikinagulat ko ang nadatnan kong tao sa harapan ko.
Ang kanyang malapat na likod. Ang kanyang malaking katawan, ang kanyang tindig..
N-Nandito siya....
Nandito si Dad....
Ngunit ng tatawagin ko na ito ay nagulat ako ng magsimula itong tumakbo papalayo saakin. At tila ba kusa nalang akong napahinto at napatulala nang makita ko na kung saan ito nagpunta...
Kung sino ang totoong pakay niya...
It wasn't me.... It's Myrttle..
Mahigpit nitong niyakap si Myrttle na tila ba wala ng bukas pa.
Bagay na hindi ko maitatanging ikinasasakit ng puso ko ngayon.
I know how much I love Myrttle. But I am fooling myself kung sasabihin kong hindi ako nasasaktan sa nakikita ko ngayon.
Hindi dahil sa inuna nitong hanapin si Myrttle. Kung hindi sa katotohanang hindi naman talaga ako dapat nito inaruga noong una palang.
Ngunit ikinagulat ko ang pagpatak ng maiinit na likido sa aking pisngi... "Blaise, hindi kabit ng Daddy mo si Myldred. At lalong hindi ko rin kabit ang lalaking to ngayon. S-Si Myldred, Si Myldred at Gill ang totoong mahal namin ng Daddy mo noon pa man." Mga katagang nag echo sa aking isipan.
Mga katagang patuloy na gumugulo saakin. At mga katagang parang patalim na unti unting sumira saakin.
Ngunit sa mga nalaman ko ay tila ba walang katapusan ang tanong na gusto kong mahanapan ng sagot.
Tanong na bakit hindi nila sinabi saakin noon palang ang lahat. Ang katanungang bakit nila ako ginawang tanga. At ang katanungang, bakit sa kabila ng kaalamang hindi niya ako kadugo ay hindi na nito pa binago ang pagtrato sakin?
Bakit? Dahil ba sa awa? Dahil ba musmos at gunggong ako ng mga panahon na iyon kaya hindi nila saakin sinabi ang lahat?
Masakit, masakit maloko ng tadhana. Masakit mapagtanto na isa lang palang pagpapanggap ang lahat.
Ang itinuring kong Idol, pinakamabait, at pinakasupportive kong Daddy ay hindi naman pala talaga ako kadugo.
I know, I f*cking know na ako ang pinaguusapan nila ng oras na makita ko si Mom at D-dad na nagaway.
Ako ang sinasabi ni Dad na 'malaking kasinungalingan'.
Ako ang dahilan kung bakit niya nilayo ang sarili niya sa tunay niyang kaligayahan..
At sa nakikita ko ngayon.....
Ako rin pala mismo ang naging dahilan kung bakit ulila ang babae kong mahal.
Hindi ako tanga para hindi napagtagni tagni ang lahat. At sa tagal ng mga oras na natitigan ko ang mukha ng aking mahal ay hindi ko maitatanging si Myrttle ay anak ni Dad.
Oo, tama ako diba Dad. Kaya ganyan ka ngayon makayakap sa mahal ko. Kaya ganyan ang mga sinasabi mo kay Myrttle ngayon dahil alam mo na.... Na siya ang anak mo... Hindi ako.
Nakakatawa lang, na ang taong lubos kong kinamumuhian. Si Aimi ng the legendary Rulers. Ang babaeng matagal ko nang gustong paslangin ay isa din palang biktima ng kasinungalingang gawa ng aking magaling na ina.
Si Mommy na lubos kong prinoprotektahan ngunit siya din pala mismo ang may kasalanan ng lahat.
I am stupid. For not knowing all this things noong simula palang.
Dahil nabulag ako ng mga kasinungalingang gawa ng aking ina. Kasinungalingang pinaglalaban ko noong una palang. Naging ganito ako dahil sa bagay na iyon. Ngunit ngayon, baliwala lang pala ang lahat ng luha, pagod at pagtitiis ko.
Dahil ang mga bagay na matagal ko nang ipinaglalaban ay imahinasyon lang.
Nanatili akong nakatulala sa kanilang dalawa ng ilan pang minuto ngunit nabigla ako at napabalik sa realidad ng magtama ang mga mata namin ng lalaking tumayo bilang aking ama.
Wala na si Myrttle sa tabi niya at hindi ko na namalayan ang lahat ng nangyari. Ngunit ano tong nararamdaman ko. Tila ba mas lalo lang akong nasasaktan sa tingin ng lalaking ito.
Ang mga mata niyang inakala ko'y pagmamahal ang ibig sabihin. Ngunit ngayon alam ko na ang katotohanan... Alam kong awa nalang ito.
Gusto kong umalis sa kinatatayuan ko. Gusto kong yumuko at maglakad nalang palayo, pero maging ang sarili kong katawan ay ayaw sumunod sa utak ko.
D*mn Blaise! Ano bang ginagawa mo! Wag mo nang hayaang kaawaan ka ng taong hindi ka naman talaga kadugo! Move!
But I can't....
Until my heart almost stop ng tumakbo ang lalaking ito papalapit sakin ng hindi pinuputol ang tingin nito. At ang mga mata niya...
Bakit siya umiiyak? Bakit, bakit kailangan niyang umiyak dahil lang sa awa saakin?....
Bakit......
"Blaise anak. " Una nitong sambit na tila ba nag echo sa utak ko.
Anak? Hanggang ngayon ba naman? Tama na, alam ko na ang lahat, huwag na kayong magsinungaling pa.
But I can't mutter a word.
Pero mas ikinagulat ko ng yakapin ako nito ng mahigpit. Yakap na madalas kong matanggap noong bata pa ako..
Yakap na madalas niyang ibigay saakin kada makakakuha ako ng mataas na marka. Kada magagawa kong matutunan ang isang bagay nang magisa. At yakap na pumupukaw sa aking lungkot na kinasanayan ko na.
Pero bakit? Bakit sa kabila ng pagkakaalam mong wala akong karapatang matanggap ang yakap mo.. Bakit ibinibigay mo parin ito?
Hindi ko kasi maintindihan D-Dad.... Hindi....
"Pinagalala mo akong bata ka. Hindi mo ba alam kung anong kaba ang naramdaman ko ng malaman ko nasa panganib ang buong University?! Hindi ba sinabi ko na sa inyo na delikado ang school na ito? Bakit niyo pa kasi tinanggap ang offer ng lolo mo na maging rulers. " Pigil nitong luha na ikinasakit ng puso ko. " Paano kung may nasaktan sa inyo?! Paano kung may nawala sa inyo?! Mapapalitan ba iyon ng serbisyo niyo sa eskwelahan na 'to? Hindi! At mas lalong hindi kayo napapalitan ng kahit na sino para lang sa pagaayus ng walang kwentang school na 'to! Hindi, Blaise hinding hindi! " Mahigpit saking kayap nito at tila ba napabigay nito ang pagpipigil ko upang mailabas ang lahat ng sakit na kimikimkim ko.
Bakit ba kasi... Bakit ganito mo parin akong ituring?! Bakit sa halos magsasampung taon mo nang alam na hindi mo ako anak ay bakit ni ang iwan ako ay hindi mo ginawa? Bakit ka ba kasi ganyan Dad... Bakit!
Napahagulgol nalang ako sa sakit ng nararamdaman ko. Wala akong pakialam kung umatungaw man ang hikbi ko sa buong lugar. Wala, dahil hindi ko na alam ang gagawin ko sa sakit ng nararamdaman ko. Hindi ko na alam dahil sobra sobra na ang kinikimkim ko....
"Shhh, Tama na anak. Nandito na ako, wala nang makakagalaw sa inyo. Pro-protektahan ko ka---" But I stopped him sa pamamagitan ng nanghihina kong tulak sa kanya. Dahilan ng pagkawala ko sa yakap nito.
Galit ko siyang hinarap habang patuloy ang pagpatak ng mga luha ko.
"Tama na! Tama na utang na loob naman. Alam ko na ang lahat! Wag mo na akong gawing tanga. Please. Wag mo na akong kaawaan pa. " Hinagpis ko dito.
Ayoko na kasi, ayoko nang maging isang kaawa awang musmos para sa kanya. Ayoko na...
Bakas sa mukha nito ang pagkagulat sa sinabi ko na ikinatawa ko ng mapait.
"Nagulat kayo D-dad? Agh.... No! E-edward. I should call you by name." I stop ng tila ba bumara ang lahat ng sakit sa lalamunan ko. "Alam ko na ang lahat Edward. Hindi ikaw ang ama ko. Hindi ikaw ang kadugo ko! At mas lalong wala kang karapatang sabihing ako ang anak mo dahil hindi ako! Naiintindihan mo?! Hindi ako... Dahil hindi mo ako kaano ano! " Halos mawalan na ako ng boses sa sigaw kong iyon. Dahil ito nalang ang paraan para mailabas ko ang lahat ng sakit dito sa puso ko!
Ang sakit sakit kasi.. Nakaka gag*.
"Ayoko nang maging tanga! Ayoko nang manghula kung sino ako o maging sino ka! At mas lalong ayoko nang tanggapin ang awa mo dahil lang sa gulong meron ang tunay na mga magulang ko! Kaya tama na! Nakikiusap ako. " Mapait kong pinunasan ang ang mga luhang tila ba di na mauubos kahit kelan. At si Edward? Nakatingin lang siya sakin. Gaya ng mga oras na nakikinig siya pag may sasabihin ako. Gaya ng dati... Just like our f*cking old memories!
"Hindi ko naman kailangan ng awa niyo eh. Kaya kong mabuhay magisa! Kaya ko! Kayo nga nagsabi sakin noon diba? Pero nakakag*go lang kasi eh. Bakit sa tagal tagal ng panahon niyong alam. Bakit ni hindi niyo man lang sinabi saking HINDI MO AKO ANAK!?" Ramdam ko ang mga matang nakatingin na saamin ngayon pero hindi ko iyon pinansin.
"Bakit sa tinagal tagal ng panahon, bakit hindi mo man lang nasabi saking kailangan mo na akong iwan para mahanap yung tunay mong pamilya?! Bakit kasi hindi mo nalang ako iniwan noon palang D-dad. Bakit hindi mo pa dati sinabi ang lahat ng 'to para hindi ko nalang kayo nasaktan ng mahabang panahon! Bakit hindi niyo sinabi ng maaga ng hindi na ako nasasaktan ng ganito ngayon?! BAKIT?! "
Hagulgol ko at mas lalong lumakas ito ng ang malalaking bisig nito ay sinakop nanaman ako...
Pinilit kong itulak siya, suntukin ang dibdib niya. Pero hindi nito ako binibitawan mula sa pagkakayakap niya. Na mas lalo kong ikinairita.
"BITAWAN MO AKO! ANO BA! BINATAWAN MO!! " Sigaw ko dito pero parang wala itong marinig at mas niyakap lang ako ng mas mahigpit. Ilang segundo pa kong nagpumilit makaalis sa bisig nito nang tuluyan na akong sumuko dahil tulad ng dati ay wala itong balak bitawan ako....
Tulad ng dati...
"Bakit kasi Dad, bakit sa kabila ng pagkakaalam mong hindi mo ako kadugo. Bakit hindi ka parin nagbago? Bakit pinipilit mo paring ipagsiksikan ang sarili mo saakin ng mga panahong galit ako sayo. Gayong hindi mo naman talaga ako kaano ano. " hagulgol ko. " Bakit? ....sige na sagutin mo. Dahil nasasaktan akong isipin na dahil lang sa awa 'yun Dad. Tama ba? Dahil ba naawa ka sakin kaya 'di mo ako magawang iwanan? " Mahina at halos pabulong ko nang paghihinagpis bagay na alam kong maririnig niya.
"Naririnig mo ba dyaan? " Wika nito na lubos kong ipinagtakha.
"Naririnig mo ba dyan ang tibok ng puso ko anak? " Ani nito na nakapagpaluha nanaman saakin. Hindi dahil sa hindi ko siya maintindihan. Kung hindi dahil sa katagang 'anak' na inulit niya nanaman.
"Ang lakas ng tibok no? Hindi tumitigil? " Wika nito at ramdam ko sa kanya ang pagkakalma. Nanahimik ako at sinunod ang sinasabi niya. Pinakinggan ko ang tibok ng puso nito at gaya ng sinabi niya ay hindi ito tumitigil sa mabagal nitong pagtibok.
"Alam mo ba kung gaano bulimis na parang hinahabol na kabayo ang pintig nyan noong iluluwal ka na ng Mommy mo? Kabadong kabado ako. Lalo na't nauna ang mga maliliit na paa mo. Dahil delikado iyon lalo na kung hindi maingat ang mga doktor. " Seryoso nitong sabi saakin at napatahimik lang ako at napapikit sa sinasabi niya..
"Pero nang mahusay kang nailabas ng Mommy mo? Nang mauna kong masilayan yang gwapo mong mukha. Sobrang saya ko. Halos humagulgol na at magwala dahil sa sobrang tuwa ko. " Matawa tawa niya ito ngayong sinasabi saakin. At ako? Hindi ko maiwasan ang maluha sa lahat ng bagay na sinasabi niya.
Bakit mo kailangang sabihin ang lahat ng yan ngayon D-dad....
"Sobrang saya ko. Nang iluwal ka ng Mommy mo. Ako ang halos nagaalaga sayo dahil iwas sayo ang Mom mo nung mga panahon na iyon. Pero mahal ka ng Mommy mo maniwala ka. "
Iwas sakin? Bakit dahil isa lang akong aksidente? Dahil nakokonsyensya sya sa kasinungalingan niya? O hindi niya lang matanggap na naging anak niya ako?
" Me and your Mom loves you so much. Pero nang malaman kong hindi kita anak? Nagalit ako." Salitang bumasag sa puso ko. "Nagalit ako hindi dahil sa inaruga ko ang isang bata na hindi ko kadugo. Kung hindi galit ang naramdaman ko dahil niloko ako ng Mommy mo. " Mapait nitong pagaamin sakin at ramdam ko ang sakit sa boses ni Dad.
And its all because of me.
"Pinagsisihan ko ang lahat ang mga bagay bagay simula ng malaman ko ang katotohanan. Oras, panahon at maging ang mga desisyon ay pinagsisihan ko." Hinagpis nito at mas lalong humigpit ang yakap nito saakin. " Pero pinagsisihan ko man ang lahat ng ito. Kamuhian ko man ng husto ang Mommy mo. Pag nakikita kita anak. Nawawala 'yun. " nagulat ako at tila ba mas bumigat ang lahat saakin ng magsimula nang mangarag ang boses niya. Pagtangis, tumatangis ang aking itinuturing na ama.
Hindi ko alam kung ano ang dapat kong maramdaman. Ang matuwa dahil ramdam ko ang sinseridad nito sa bawat salitang namumutawi sa bibig niya. O ang masaktan dahil kalakip niyon ang hapdi at sakit na itinatago niya noon pa.
"Nawawala lahat iyon Blaise, dahil napamahal na ako sayo. Hindi man kita kadugo pero nasasaktan ako sa katotohanang may totoong ama kang kukunin ka sakin balang araw. Natatakot akong mawala ka, gusto kitang itago at alagaan habang buhay dahil anak kita. Ngunit kada susubukan kong ilayo ka sa lahat. Darating siya. Darating si Gill. Ang tunay mong ama... At alam kong wala akong laban dito... Dahil saaming dalawa. Alam kong dapat siya ang kilalanin mong ama.... Hindi ako. " Pagtangis nito habang pasikip ng pasikip ang yakap nito sa akin.
Hindi ako makahinga, hindi ako makahinga hindi dahil sa higpit ng yakap niya.... Hindi ako makahinga dahil sa pagkakataong ito ay alam ko na.
"At h'wag mong sabihing awa lang ang lahat ng ipinapakita ko sayo anak. Dahil gaya ng pagtibok ng puso kong yan. Na walang tigil hanggang mawalan ako ng hininga.... Hindi rin titigil ang pagiging ama ko sayo... Hindi dahil sa ako lang ang kinalakihan mong ama, hindi din dahil sa alam kong masasaktan ka pag dumating ang panahong iiwan kita... Kung hindi dahil para sakin..... Anak kita, anak kita Blaise. Anak kita." Tinanggal na nito ang pagkakayakap niya saakin at hinarap ako sa kanya. Mas nasaktan ako ng makita ko ang mga luha sa pisngi niya ngunit mas nasaktan ako ng bigyan ako nito ng ngiti habang ang kamay nitoy ipinunas luha ko.
"Naiintindihan mo ba 'yun? Mahal kita Blaise. Anak kita... At habang buhay kang nandito sa puso ng Daddy mo. Habang buhay anak. " Ngiti nito at sa pagkakataong ito ay hindi ko na namalayan ang sariling pagkilos ng mga kamay ko upang punasan rin ang luha ng Ama ko....
You will always be Dad...
S-salamat...
At sa muling pagkakataon ay niyakap ko ito. Yakap na sinabayan nanaman ng mga luha ko..
Nakakabaklang umiyak, pero sa sitwasyong ito. Hindi na ito dahil sa sakit ng nararamdaman ko..
Kung hindi dahil na ito sa sayang naidulot saakin ng lalaking ito...
Lalaking minsan ko nang tinawag na ama.. Lalaking minsan ko tinawag na walang kwenta. Ngunit lalaking ngayon ay nakapagpagaan ng lahat ng sakit na aking nadarama..
And it was him... My Dad... My one and only Dad...
Im so happy, especially for my Queen. Because I can finally let her feel what this man can do to his child.
I envy Myrttle for having him as her true father. But on the other hand, I'm still thankful dahil nagkaroon ako ng pagkakataong mahalin at makasama ang lalaking ito. A great man with his great heart.
Not perfect but trying his best to be perfect for us... That's Dad.. That's how Edward Blaire works.
KIERA TAYLOR
Hingal na hingal akong tumakbo sa tent na kinaroroonan ni Hunt. Gusto kong magmadali, gusto kong maabutan siya doon. Gusto kong makita siya agad na may maayus na kalagayan. Dahil pakiramdam ko ay pag nahuli pa ako ay hindi ko na siya aabutan..
At hindi ko na siya hahayaan pang mawala sa paningin ko!
Hindi! Dahil hindi ko na kaya!
Agad kong hinawi ang mga nakaharang na tao sa harapan ko. Rinig ko ang makailang ulit nilang pagangal dahil sa pag sagi ko sa kanila but I dont care! Wala akong panahong makinig sa kaartihan nila!
Si Hunt! Buhay si Hunt!! Buhay ang taong mahal ko! And its a d*mn freaking miracle!
Nahanap ko na sa wakas ang kinaroroonan ni Hunt at kusang napatigil ng makita ko na itong may malay at nakatulala sa kung saan. Bukas ang lahat ng sulok ng tent kaya naman nakatalikod ang lalaking ito saakin.
Dahan dahan akong naglakad.
Buhay ka ba talaga?
Nananaginip lang ba ako?
Pero likuran mo yan! Alam ko! Dahil kabisadong kabisado ko ang bawat sulok ng katawan mo!
You d*mn creature! How dare you to make me cry!
Ang mabagal kong paglalakad ay naging patakbo na.
At agad ko itong niyakap habang nakatalikod siya. Wala akong pakialam kung topless man siya ngayon o may sugat siya sa katawan! Wala akong pakialam! Ang alam ko lang gusto kong maramdamang buhay siya! Buhay ang lalaking tukmol na to! Buhay ang doraemon ko! Buhay ang taong bato na to.. Buhay! Buhay ka at mahal na mahal parin kita.....
"Buhay ka. " halos pabulong kong wika nang mayakap ko na siya. Napapikit ako at di maiwasang mapaluha ng maramdaman ko at marinig ang pagdaing niya..
And it was him, it's really my Hunt Spark..
"Kiera? " Hawak nito sa mga kamay kong nakalibot sa katawan niya.
"Yeah it's me you freaking heart crusher... I hate you! Hayp ka! Walangya ka! Nakakainis kang hinaypak ka! Napaka mo! Dapat sayo pinapaslang! Dapat sayo pinapadaanan sa pison siraulo ka. Nakakainiiis kaaa!! " Umiiyak kong sabi dito. At hindi ako makatingin dito ng humarap na ito saakin ng pabitawan na niya sakin ang pagkakayakap ko sa kanya.
"Stop saying bad words lady. " seryoso nitong banta saakin pero mas ikinainis ko lang ito.
"Eh napaka walang hiya mo kasi! Hindi mo ba alam kung gaano ako nasaktan nung piliin mo sila kesa saamin?! Sakin?! Nakaka g*go ka kasi! Alam mo ba yun?! Tapos ano?! Bigla bigla ka nalang sasakay sa helicopter na yun na sasabog pala?! D*mn it Hunt! Thats really f*--------"
But my eyes widened when his warm lips met mine.
Ilang sigundo ang tinagal noon at feeling ko ay sasabog na ang pisngi at puso ko kaya napapikit nalang ako dahil hindi ko na naipaliwanag ang nararamdaman ko. Parang sasabog ang puso ko sa kaba. Parang isusuka ko lahat ng kinain ko dahil sa kung anong nararamdaman ko sa tyan ko.
Aghhh...
But his lips.... I feel his warm at napaluha nalang sa saya.... Buhay ka nga.... Buhay na buhay ka mahal ko....
He started to move his lips at ginaya ko nalang din ang ginawa niya.
Its funny but this is the first time kissing a person...at ang taong mahal ko pa. At kung anong feeling?.... Hindi ko maintindihan..... Dahil para akong lumulutang ..
When he pulled his lips binigyan ako nito ng matamis niyang ngiti.
"I'msorry. " unang salitang lumabas sa labi niya. Pero mas ikinagulat ko ng isang lumilipad na sapatos ang tumama sa noo nito.
"HUNT SPARK!!! HOW DARE YOU TO KISS MY PRINCESS THAT LONG?!" At nanlaki ang mata ko ng marinig ang galit na sigaw ng kambal ko.
Sh*t.
Nahihiya akong tumingin sa likuran namin at nakita ang lahat na nandoon na.
Nanlamig ako sa kinatatayuan ko dahil sa kahihiyan.
Nakita nila yun?!
Agh! Nakakahiyaaaaaaaa!
"Nice one bro! " Sigaw ni Landon pero binatukan lang ito ni Ash. At galit na ibinalik ang tingin kay Hunt.
"PAPATAYIN TALAGA KITA! " Sigaw pa nito pero this time ay ako naman ang naghubad sa sapatos ko at ako na mismo ang bumato sa kapatid ko.
Bagay na ikinagulat ko rin dahil nawalan ito ng malay!
Shocks!
Nakalimutan ko! Nakatakong pala ako!
"ASH! " Takbo ko sa kapatid ko pero wala parin itong malay.
Wengya! Napuruhan ko nga!
"Baliw ka talaga Kiera! Ang lakas ng bato mo! " Natatawang suway sakin ni Agata samantalang si Linzy at Paris naman ay inaasikaso na si Ash.
"Malay ko bang naka takong pala ako. H'wag kayu magalala matigas ang ulo niyan. Gigising na yan maya maya. " Walang emosyon kong pagpapakalma sa mga ito pero mas namutla lang sila.
Samantala ay nawala na sa paningin ko ang mga lalake.
Hinanap sila ng paningin ko at natawa nalang ng makitang umiiyak ang mga ito habang magkakayakap silang tatlo.
Mga itlog talagang ito. Walang pinagbago kahit kelan.
Pero hindi ko maiwasang mapaisip... Ang ngiti ba ni Hunt na nakita ko kanina..... Totoo ba yun?... Kasi alam kong may nagiba sa mga ngiti niya.
MYRKO JOONG
Walang imik ang kapatid ko buong byahe. Hindi ko ngayon alam ang gagawin ko. Ni hindi siya nagpaalam sa kahit na sino sa kanyang kaibigan. At sinabi na nitong gusto na niyang pumunta sa ospital. Noong una ay nagulat ako ng sabihin nitong alam na niya kung nasaan ang aming ina pero hindi na ito muling nagsalita pa gaano kaya tinungo ko nalang agad ang ospital kung nasaan si Mom.
Ibinilin ko na kay Davian at Gunther ang lahat.
Hanggang ngayon ay wala parin sigurong malay ang kaibigan nila Myrttle na si Hunt dahil sa lala ng mga tama sa kanya ng debris.. Pero pwede rin namang may malay na ito.
Muli kong sinulyapan ang kapatid ko. At gaya kanina ay nakatulala lang ito sa labas ng bintana ng kotse ko.
I don't know how to handle this side of Myrttle. But I know who can change my princess mood...It is our Mother...
Pero sa kabila ng pagasang iyon ay nasasaktan parin ako sa nakikita ko. Hindi ako sanay.
Kung pwede lang marinig ang lahat ng nasa isip ng kambal ko ginawa ko na.... Pero hindi...
Sana ako nalang ang nakakaramdam ng lahat ng sakit na nararamdaman mo Myrttle. Dahil mas nasasaktan akong nakikita kang ganyan...
Huminto na ako sa tapat ng isang ospital. Ilang oras din ang byahe at papatirik na ang araw ng makarating kami dito.
Duguan parin ang damit ng kambal ko kaya naman pinagtitinginan siya ng mga Doctor at pasyente dito. Ilang beses kaming natanong kung may magagawa ba sila kay Myrttle pero umiling lang ako at nagpaumanhin narin dahil wala silang balak pansinin ng kambal ko.
"Nasaan siya? " Tanong nito na narinig ko agad dahil ito ang unang binitawan niyang salita mula palang kanina.
"Room 148 third floor. " sagot ko dito at naglakad na muli ito. Sinundan ko lang ang kapatid ko. Dahil wala talaga itong balak kausapin ako.
Agh, hindi ako sanay.
"Myrttle, ayus ka lang ba talaga?" Mahina kong tanong dito ng napatigil ako ng mapatitig siya sa sarili niyang repleksyon sa elevator. Nasa elevator na kami at kami lang ang lulan nito.
"Bat hindi mo sinabing napakadungis ko?! " Galit nitong sigaw saakin na ikinatawa ko. Pero lolokohin ko ang sarili ko kung hindi ko sasabihing iniwasan niya lang talagang sagutin ang tanong ko.
"Kanina ka pa ganyan tas ngayon mo lang natanong? Baliw ka din. " natatawa kong sabi dito at ginulo ang buhok niya. I know that shes just pretending to be okay. Pero mas okay na ito dahil kahit na papaano ay magagawa ko para pasayahin siya.
"Edi baliw, bilhan mo ako ng damit! Ayokong humarap ng ganto kadungis sa kanya! Ano nalang sasabihin niya na hindi niya ako kasing ganda?! Agh Myrko! " prustasyon nitong bwelta at ibinungad ko nalang sa kanya ang paper bag na kanina ko pa hawak.
She's not really fine..
"Nakalimutan mo na ba. Tumigil tayo sa souvenir store kanina dahil binilhan kita ng pamalit. Yung totoo? Tulog ka ba talaga? " Irap ko dito pero inangilan niya lang ako.
No she is not asleep that time. Nakatulala siya noon.
Thank you My Princess.. Thank you for being brave but it still pains me..
"O siya magbibihis lang ako ah. Hintayin mo nalang ako doon sa kwarto ni Mom. Shu!! Alis! " taboy nito saakin na sinagot ko nalang ng ngiti at tinalikuran na ito.
Ngiting naging mapait habang naglalakad ako papalayo sa kanya ngunit nang di magtagal ay sinilip ko muli ang kambal ko...
Nakatalikod ito saakin. Nakatayo lang sa kinalalagyan niya na tila ba naistatwa..
Bakit ba pati ako ay pinaglilihiman mo na ng tunay mong nararamdaman prinsesa ko.
Hindi mo ba alam kung gaano ako nasasaktang ganyan ka?
But as she started to walk again matapos mag bigay ng buntong hininga ay naluha nalang ako.
You seems so strong but you're not. I knew that, we are twins...
Naglakad nalang muli ako sa kwarto ng aming ina. At nakasalubong ko ang batang si Max. Nginitian ko lang ito at ginulo ang kanyang buhok.
Lubos akong nagpapasalamat sa pagaaruga nila ng matagal na panahon sa aming Ina. At hindi matutumbasan ng kahit ano ang pasasalamat ko sa kanila.
"Kuya, may ipapakita po ako sayo. "
Wika nito saakin at hinigit na ako sa kung saan. At sa tingin ko ay sa rooftop ito.
"Ano ba ang ipapakita mo? " Tanong ko pero binigyan niya lang ako ng magandang ngiti.
Nang tumunog na ang elevator ay bumungad saamin ang hampas ng malamig na hangin sa taas ng ospital.
Na excite naman akong lumabas dahil sa kagandahang meron ang tanawin dito.
Asul na asul ang langit, at tila ba napakapayapa ng lahat. Tahimik, at huni lang ng mga ibon ang naririnig.
Inilibot ko ang mata ko at nagulat ako sa aking mga natanaw. Halos patakbo kong nilapitan ang mga pinintang larawan na ngayon ay nakatayo sa kanikanilang mga stand.
"Teka pamilyar ka? " Tanong ko sa sarili ko ng haplusin ko ang isang larawang may pamilyar na bear. Pininta ito gamit ang makukulay na bagay sa isang canvas.
Napakaganda... Pero....
"Birthday niyo daw ngayon kuya. Kaya pinakita ko na sayo yang lahat. Pinipinta yang lahat ni Miss M pag natatapos ang surgery niya. I think that was yours? " Turo nito sa bear na nasa harapan ko.
Tama! Natataandaan ko na! Saakin nga ito.
Halos maluha luha naman ako sa aking mga nakikita.
Mali ako, mali akong pinabayaan mo kami at kinalimutan.... Dahil hindi totoo... Hindi totoong kayang makalimutan ng isang ina ang kaniyang mga anak..
Nakita ko ang mga nakasulat na petsa sa ibaba nito ay naluluha nalang ako ng makitang matagal na niyang ginagawa ang mga ito.
Pero isang bagay pa ang mas nakapagbigay ng dahilan saaking lumuha.
Dali dali ko itong nilapitan at halos tumigil ang aking hininga..
Isa itong abstract painting.. Makulay, magulo... Pero may larawan ito ng dalawang bata..... Batang lalaking nakikita ang mukha... At isa pang bata na kasing tangkad lang nito ngunit nakatalikod sa kawalan...
Tinignan ko pa ang ibang paintings na katabi nito. At gaya ng una ay pareparehas lang ito ng tema...
Tema na nakapagpukaw sa dibdib ko...
Alam niya!
Alam niyang hindi lang ako ang anak niya!
Alam niya!
Dali dali akong bumaba at hindi na ako nakapagpaalam pa kay Max.
Marahas kong pinahiran ang aking mga luha habang may mapait na ngiting gumuguhit sa aking labi..
Ang tanga tanga ko para husgahan ang isang kakayahan ng isang ina. Alam niya! At kung siya nga ang nagpinta noong lahat. Alam ng aming ina na hindi lang ako magisa!
But my jaw literally dropped ng mabuksan ko ang pintuang kinaroroonan ng lahat..
Bumungad sa harapan ko ang likod ni Myrttle.
At natanaw ko ang aming nanghihinang ina ngayon ay nakasandal sa kanyang head board.
Si Tita Miesha ay napatulala din sa kapatid ko. At maluha luhang hinawakan ang kamay ng kanyang kambal.
Samantala ay ginawa ko rin ang kanyang ginawa.
Marahan akong tumabi sa aking kambal at gaya ni tita? Hinawakan ko rin ng mahigpit ang kamay ni Myrttle.
Nanginginig ito kaya mas hinigpitan ko pa ang hawak.
Nakita ko ang reaksyon ni Myrttle. Tulala ito ngunit may butil ng luha sa kanyang mga mata na nagbabadyang malaglag..
Samantala ay napatingin naman ako sa aming ina at gaya ni Myrttle. Ganito din ito. Para bang hindi makapaniwala sa kanilang nakikita...
"Ikaw? " Nanghihinang tanong ng aking ina at nagulat kami ng kambal ko nang kumilos ito at pilitin nitong tumayo.
"Mom, don't. " Awat ko dito pero hindi ito nakikinig. Hanggang na bitawan na ni Myrttle ang kamay ko at siya na mismo ang lumapit sa nanghihina naming ina.
Hindi ko maiwasang mapangiti ngayon dahil sa nakikita ko. Ito na ang oras na matagal ko ng hinihintay. Wala man dito si Dad. Ay masaya parin ako dahil sa wakas ay nakita na ng kapatid ko ang tunay naming ina.
At ang pagkakaalam kong hindi lingid sa kaalaman ng ina namin ang tungkol kay Myrttle ay sapat na para sumaya ako.
Siguro nga ay nailayo kaagad kami ni Lolo sa magulang namin. Pero ang puso ng ina sa kanyang nga anak ay ang mga katotohanang hinding hindi maitatago ninoman.
THE NEXT CHAPTER WILL BE THE EPILOGUE