Myrttle's Point of View
"'NAK, LAHAT BA ng kailangan mo, nailagay mo na sa bag?" Muling tanong sa'kin ni 'Nay Julie nang matapos na nitong hugasan ang mga pinggan.
Tahimik ko itong inilingan, kasabay ng pagsarado ko sa librong binabasa ko. Tamad na tamad ko ring kinuha ang bag at nakabusangot itong inayos.
Ugh. I can't believe this. Kahit ano talagang takas kong mag-aral, hindi pa rin ako nakakalusot!
Bakit pa kasi kailangan pang mag-college? Lalo na kung ayaw naman ng estudyante?
Ginawa ko na ang lahat huwag lang ako ma-involve sa kahit na sino. Pinipilit ilihim kay Lolo na hindi ako pumapasok sa mga eskwelahang inirerekomenda nito. Pero lagi na lang akong nabubukinh!
Kaya heto, papasok na naman ako sa isang paaralan. Mabuti kung mga ordinaryo at matino 'e, kaso hindi! Iyong mga supistikado at mga wirdo pa.
Pero sabagay, pang-ilang school ko na ba 'to? Tss. Who cares? Lagi ko rin namang hindi pinapasukan.
At bakit ko ito ginagawa?
Wala... ayoko lang talaga.
Ayokong mapalapit sa kahit na sino.
Ayoko, dahil ayoko lang...
Tama, ayoko lang.
Aalog-alog ang isang fountain pen at isang binder sa bag ko. Wala nang kung ano-anong kagamitan. Alam ko rin namang hindi ako magtatagal doon.
Nang matapos ako'y napansin ko ang nahulog na pulang papel na agad kong ikinadismaya. Galing ito sa mga papeles na ipinadala ng University kaninang umaga.
Kunot-noo ko itong pinulot.
Sino ba naman kasi ang gaganahang pumasok? Kung padadalhan ka agad ng isang atrimidong nilalang nang notification letter dahil sa isang linggo mong pagliban sa mga klase?
Pakialam ba kasi nila?!
Eh, sa ayoko nga!
From: B.H.
You're not attending your classes. See you around in the University tomorrow or I'll be the one who'll drag you here!
P.S
I am dead serious, Ms. Joong.
This note really burst my bubbles. Agad ko itong pinunit at pinulbos.
Ang daming alam! So unprofessional! Just be ready letter sender, because I'm sure you'll regret messing around with me!
Kasalanan ng atrimidong ito kung bakit nalaman ni Lolo ang lahat ng kalokohan ko! Kaya kahit pilit, ay napilitan akong pumasok. Hindi dahil sa takot ako sa dito. Inaalala ko lang talaga ang Lolo. Pasalamat siya't ayokong bigyan ng sakit sa ulo ang Lolo ngayon. Kung hindi, ewan ko na lang talaga.
* * *
NAGISING AKO sa napaka-agang pag-set ng alarm ni Nay Julie. Sapilitan pa ako nitong pinabangon, pero pagulong-gulong lang ako sa kama ko.
Takte lang, tila iilang minuto lang ang naging tulog ko dahil sa pagiisip ng kung ano-ano.
I am sure that Lolo will be angry at me if I ditch my classes again. I won't let that happen. Knowing who he was.
But how can I live peacefully with those people? Ayoko! Ayoko! Ayoko! Ayoko nang mapalapit pa sa kung sino.
"Dali na, anak. Nasa baba na ang mga kaibigan mo. Si Shenny inuubos na 'yong mga pagkain mo sa kusina." Pilit pa ni 'Nay Julie sa'kin kasabay ang marahan nitong pagtayo at ilan pang sandali'y narinig ko na ang pagbukas ng walk-in-closet ko.
Tumunganga pa ako sa paghahanda nito sa'king damit. Hanggang sa magising ang diwa ko nang magsink-in sa'kin ang sinabi nito.
Ang masibang babae! Nasa kusina ko!
My adrenalin stood me up as I carelessly run downstairs to reach our kitchen. "Shenny! Don't ever dare to touch my gummy worms!" I shouted.
But it was too late.
My helpless gummy worms ay nasa malulupit na nitong kamay. Sa kamay ng isang petite, maputla at babaeng may napakaitim at maalong buhok. Shenny Park.
Sinasabi ko na nga ba!
Her gluttony makes me kicked her ass na ikinasurpresa ko rin. Takte, napalakas. But that's her fault!
"Aray naman, Myrttle!" She shouted in pain but can still manage to chew! Nakahawak ito sa balakang na hindi mawari ang itsura.
Wala akong nagawa kung hindi ang samaan na lang siya ng tingin. Hanggang sa bigla na lang sumulpot si Xander kung saan.
"Myrttle! What have you done!" Dali-dali nitong pinuntahan si Shenny.
Alexander Mitsuo. Isang kirat, may matikas na katawan at lalaking pinaglihi sa labanus dahil sa kaputian. May pagkapandak din ito na lubos naming pinagkakatuwaan.
Hindi ko na sila pinansin pa at tuluyang nanlumo ng buksan ang refrigerator ko.
My Gummy worms! They're gone!
"Shenny!"
Bagay na mas mabilis pa sa kidlat nilang ikinawala sa paningin ko.
Mga traydor!
* * *
NANG MATAPOS ang aking pag-aayos ay dire-diretso na akong lumabas at padabog nang pumasok sa sasakyan. Hindi na ako nag-abalang pansinin ang dalawang iyon dahil baka kung ano pa ang magawa ko sa kanila.
Paano niyang naubos ang pang isang buwan kong gummy worms?! May bituka pa ba ang babaneg 'yon?
I am a freaking victim of injustice!
Kunot-noo kong isinaksak sa usb-port ng kotse ko ang flash drive na ibinigay ng University kahapon.
At ikinagulat ko nang isang hologram-like na imahe ang lumabas sa dulong bahagi ng flash drive.
Paunti-unting luminaw ang mga larawan. And It's a map which directing me to the University.
"Cool." I muttered.
Well, worth it naman pala ang tuition fee ng gahamang school na iyon.
I start driving as I follow the red arrow at the hologram. Patungo ito sa hindi ko pa kilalang lugar, malayo sa syudad, na animo'y bilang lang ang nakakaalam. Ni hindi ko alam na sa loob pala ng kagubatang iyon nagkukubli ang University na ito.
I rolled my eyes as I remember the Shenny and Alexander. They are heading the same way I am taking pero wala na akong balak na hintayin pa sila.
Alexander Mitsuo and Shenny Park are my childhood friends. Katulad ko, ang mga magulang din nila ang nag-enroll sa kanila sa Harrison University. Ang pinagkaiba lang namin ay ginusto nila ang lahat ng ito. Samangtalang ako? Never mind.
Civil Engineer ang kinuha ni Xander, Si Shenny ay Architectre. At ako? I choose to study management. For I am going to manage things that ordinary people can't handle. Thou Business management are way to far for the reality I have.
* * *
NAPAHINTO AKO ng wala sa oras nang makarating na ako sa lugar kung saan may nakalagay na gintong letrang 'H.U' sa hologram.
Wala ritong kahit na ano! It's the end of the road. Nagtataasang puno na ang nasa harapan ko. Bagay na ikinangalit ng panga ko.
Kunot-noo kong sinaksak ng maigi ang flash drive. At sa pagtitig kong iyon ay isang kisap-mata ring nagbago ang lahat ng nakalagay sa hologram. Nagbago ang mapa, at tingin ko'y karugtong ito nang nauna.
Kailangan ko pang dumeretso. Hanggang sa matanaw ko nga ang isang tagong tunnel sa ilalim ng pinakamalaking puno harapan ko. Hindi ko iyon nakitang agad, sino ba naman kasi ang makagagawa ng ganoong tunnel. Is that even possible?
Ilang segundo lang naman ang tinahak ko bago makalabas ng tunnel. Madilim at nakatatakot, pero tuluyang nagningning ang aking mata dahil sa nagtitila paraisong sumalubong sa'kin sa kabilang bahagi nito.
Napakalawak na daan ang mayroon sa kabilang bahagi ng tunnel. Hile-hilerang puno ang nagdidipina kung saan ang daan at kagubatan. Bagay na naging dahilan rin kung bakit natatakpan ng mga sanga nito ang sikat ng araw. Napakaganda.
But I need to find that god damn school bago pa man ako malagyan ng 'late' sa attendance ko!
Tinahak ko lang ang daang sinasabi sa mapa hanggang sa marating ko ang punto kung saan may pulang tuldok na kumikislap-kislap dito. Narating ko ang isang may kalakihang arkong nababalutan na ng lumot. Bagay na ikinadismaya ko.
"Ito na 'yon?" I rolled my eyes. Ni wala man lang bantay sa entrance ng school nila? Pero agaran akong napahinto nang sa pagdaan ko sa arkong iyo'y may asul ring ilaw na tila dumaan sa'kin. Is that a scanner?!
Dang! Muntik na akong bumangga!
It's somehow cool but not a good Idea sa mga hindi aware!
Langya, hindi man lang ako nasabihan nila Shenny!
At my full speed I finally reached the place where the silver crest are circling. Silver crest na may mala-ugat na pula dito. May ginto itong mga letra—HU. Na nagsasabing nasa University na rin ako sa wakas.
Pero ipinagtakha ko ang napakatahimik na lugar na nadatnan ko. Ni walang mga sasakyan, at wala akong ibang makita kung hindi ang pader sa hindi kalayuan.
Alas-syete na nang umaga pero wala pa ring ni isang estudyante.
Dahil sa prustasyon ay padabog na akong bumaba sa sasakyan para makalanghap ng sariwang hangin. Nakakainit ng ulo! Sa nilayo-layo ba naman ng binyahe ko ay wala man lang din pala akong maabutang tao?!
Wait...Ni tama naman kaya 'tong napuntahan ko?
Hindi naman nagtagal ay nakarating na rin sina Xander at Shenny sa parking lot ng University. Naunang bumaba si Shenny kaya tumalikod na ako at nagsimulang maglakad palayo.
"Myrttle," tawag ni Shenny sa'kin pero hindi ko ito pinansin.
I'm not in the mood right now!
"Myrttle, sorry na," she pleaded but I still ignore her.
"Having a nerves to ate those gummy worms are crazy! You know that she won't forgive you, Shenny. Tss. Ano ba kayong dalawa? Eighteen years old na kayo! Umakto nga kayo nang tama sa edad ninyo!" sermon ni Xander sa amin ni Shenny. Shenny pouted her lips while I just gave this man a glare. Pero hindi ito natinag.
Tss. Mukha na ba akong eighteen?! Ilang buwan pa! Masyadong excited!
"Bahala kayo." I said as I left them without looking back.
"Pero teka, Myrttle hindi mo pa—"
Pinigil ko naman ang sasabihin ni Shenny by stopping her lips with the use of my forefinger.
"I'm not a child anymore. Kaya ko na alamin kung saan ako pupunta." I said to her lamely as I continued walking.
Kahit gusto kong magtanong, mas pinili ko na lang na hindi. First and foremost, inubos lang naman niya ang mga gummy worms ko. Second, parang gusto ko ring alaming mag-isa kung ano bang ibubuga ng University na ito dahil sadyang naiintriga ako sa mga pakulo nila. Bukod pa sa huli kong dahilan, ang wirdong pakiramdam at hinalang ayokong paniwalaan.
The walls I saw. The warnings and precautions at the forest. Alam kong may mga mababangis ngang hayop sa kagubatang iyon. Pero ewan... may kakaiba talaga sa lugar na iyon.
Sa aking paglalakad ay tiluyan ko ng natanaw ang kulay pilak na tarangkahan ng paaralan. May gintong dalawang letra ang nakadikit sa magkabila nitong bahagi, isang H at isang U. Bagay na pinagkakabitan ng may kataasang mga pader.
Napalingon muli ako sa parking lot nang makarinig ako ng mga ugong ng sasakyan. Kitang-kita ko kung gaano kagarbo ang sunod-sunod na sasakyang dumarating. Bagay na tuluyan kong ikinapasok sa Silver gate para unahan na ang mga taong iyon. I am sure na hindi magandang idea kung makasabay ko ang isa sa mga maarteng mayaman kaya mas mabuti pang mauna na lang.
Kagaya ng kanina sa arko ay wala rin ditong bantay. Bagay na katakha-takha para sa isang paaralan ng mga mayayaman. Their security system is way too strange. Which made me think something worst.
Tuluyan akong namangha sa lawak at kabuuan ng University nang matanaw ko ang lahat.
Mga malalaking gusali na ang istema ko ay may mga nasa sampung palapag. Isang clock tower na pinakamataas sa lahat. Ang lawak ng mga espasyo sa pagitan nito. Ang malahardin na tema ng University ground. Samahan mo pa ng Gothic structures ng mga gusali na para bang nasa iba akong panahon. Napakaganda, lalo na't bricks din ang bumubuo sa University ground.
Sinubukan ko pang ilayo ang paningin ko ngunit wala na akong ibang matanaw kung hindi ang mga nagtataasang pader. Katamtaman lang ang taas ng pader sa luwasan ng University ngunit nang malayo-layo na ay papataas na ito nang papataas.
I can't help myself to be curious about the reason why this University has this kind of walls.
Sa paglibot ko pa ng paningin ko ay naituon ko ang mata ko sa pinakasentro ng buong lugar.
May malaki at napakagandang fountain sa gitna ng University. I never been attracted to anything since then. But this one? I don't know, maybe it was too magnificent for me.
Nagliliwanag ang nilalabas nitong tubig dahil sa repleksyon ng araw na tumatama rito. At kung hindi ako nagkakamali ay may mga pigura sa loob nito na nakaharap sa lahat ng direksyon ng University.
I can't wait to see it face to face. But hell, I'm running late! Thirty minutes na lang! Maghahanap pa ako ng room!
Okay!
This is it.
Third Person's Point of View
NANG MAKALABAS ang dalagang si Myrttle sa elevator ay ikinagulat ng isang binatang may malaabong kulay ng buhok ang presensya nito. Bagay na agad nitong ikinaalarma kaya daglian itong nagtago sa isang bakanteng silid habang tinatawagan sa kanyang telepono ang isang tao.
"Hello, Sir?" bungad ng binatang si Davian Yatsumi habang sinisilip pa ang labas ng silid mula sa siwang ng nakasaradong bintana.
"Oh, Davian?"
Hanggang sa makita muli nito si Myrttle na hinahanap pa ang daan patungo sa kanyang silid.
"She's here," tuluyan nitong sabi.
"Myrttle Joong?" gulat pang sagot ng taong nasa kabilang linya.
"Yes, Sir."
"Okay. Good Job," malalim at seryosong tugon nito.
"What do you want me to do to her, Sir?"
"None. Just keep an eye on her," pagpapaalala nito na agad din namang ikinatungo ng binata.
"Copy, Sir," huli nitong tugon kasunod nang pagpatay nito sa linya. Akma na itong lalabas ng silid nang isang hindi inaasahang tao ang hindi nito namamalayang nasa harapan na niya pala.
"Anong mayro'n sa babaeng iyon?"
Isang lalaking nakapamulsa sa gilid ng madilim na vacant room ang nagsalita.
Nakaitim ang binatang ito ngunit ang kanyang pagkakakilanlan ay nalaman agad nang nasinagan na ng mga siwang ng bintana ang mukha nito.
"Wala," kabado sagot ni Davian ngunit pinilit nitong hindi ipahalata.
Hunt Spark. Ang lalaking napakasama na siyang tinititigan.
Pero sa kabila niyon ay mabilis lang siyang nilapitan nito na may itim na itim at nakakatakot na mga mata.
"Isa pang maling galaw, Davian. Isa pa..." banta ng binatang si Hunt na ikinaalarma nito. Kasabay rin niyon ang paglabas ni Hunt sa silid na tila walang nangyari.
~TO BE CONTINUED