MYRTTLE JOONG
Mangilang sandali pa kaming nagyakap nang may namiss akong gawin kaya agad ko na siyang binitawan kasabay ng malakas kong pagbatok muli dito.
"Yah! Lagi mo nalang akong sinasaktan!" Mangiyak-ngiyak nitong bulyaw habang hinahaplos ang ulo niyang nabatukan ko. Samantala'y nginitian ko lang siya ng nakakaloko.
"Wala lang namiss ko lang na batukan ka. Apat na taon na din noong huli kitang nabatukan ano." Tawa ko dito na madaling nakahawa sa kanya kaya nakisabay narin ako dito. Bagay na halos ikataba ng puso ko dahil namiss ko talaga ang mga sandaling ito kasama si Myrko.
Hindi nagtagal ay tumigil na kami sa kakatawa at itinuon nito ang mata saakin habang nakangiti. His eyes is a reflection of what he feels. Itim na itim ito at kitang kita mo kung anong nararamdaman niya. Ang saya, ang lungkot, at pangungulila.
Ngayon ko lang naramdaman 'to pero para bang gusto ng kumawala ng luha sa mga mata ko ngunit pinilit kong pigilan ito.
Pinagmasdan ko lang rin ang kabuuan ni Myrko. Na para bang nakatingin ako ngayon sa sarili kong repleksyon.
Ang mapula at magkakulay naming mga buhok. Ang parehas naming mga mata at labi. At ang balat nito sa pisngi na tanging pinagkaiba namin. Lahat, lahat ay namiss ko sa taong ito. Namiss ko ng sobra ang kambal ko.
Mas naunang lumabas si Myrko kaya sinasabi na mas matanda ito saakin. Pero sa kutob ko'y nakipagunahan lang talaga ang isang ito noon. Ako dapat ang nauna, dahil pagdating sa katinuan sa pagisiip ay mas angat ako sa kanya.
Myrko Joong. My twin brother. We are Identical twins kaya noong bata pa kami ay walang nakapagsasabi samin kung sino si Myrko at sino si Myrttle. Madalas kasi kaming magpanggap noong bata kami. Kaya lagi naming naloloko ang mga katulong namin noon. Masayang itong ala-ala dahil iyon ang libangan namin dati... Pero hindi ko inaasahang pati ngayon ay gagawin niya parin ito.
It's been four years since I left Korea but his childish act still remains.
Kung ano ring ipinagkatulad ng mukha namin. Ay ganoon din naman ang kinabaligtaran ng paguugali naming dalawa. Siya ay dakilang childish, malambing, protective, palangiti, masayahin at...slow.
Samantalang akong kambal niya ay ibang-iba. Mabuti nga at magkamukha kami. Dahil kung hindi? Talaga namang hindi ako maniniwalang kapatid ko siya.
O kapag sinipag pa ako ng katopakan ay miski ang pagkamagkapatid namin ay ikahihita ko pa.
"Namiss din kita ng sobra Myrttle. Pero h'wag ka namang laging nananakit. Napaka sadista mo kahit kailan." Gulo nito sa buhok ko kaya patingala ko itong sinimangutan.
One more thing is... he is taller than me. Kaya naman hanggang balikat lang ako nito.
Sinamaan ko siya ng tingin pero binawi ko lang naman ito at ngumiti sa kanya at saka dumila.
Ilang sandali pa kaming nagharutan at nagsimula na akong mag-ayus dahil may sasabihin pa akong mahalagang bagay sa mga myembro ng Crimson Palace. Ang dibisyong pinamumunuan ko..
And yeah, I am the Queen of Crimson Palace. And they called me Queen Mizuki.
"Princess." Tawag sakin ni Myrko. He threw something to me na agad ko namanng sinalo. And it was my half mask. Ang half mask na sinoot niya kanina.
"Thanks." Tipid ko namang pasasalamat dito ngunit panandalian ko muna itong pinagmasdan.
Matagal narin noong huli kong naisoot ang maskarang ito. Ngunit hindi ko parin maiwasang masindak kada makikita ko ang kakatwang desenyo. Para itong nagliliyab mismo sa mga kamay ko gawa ng mga makakatotohanan nitong kumbinasyon ng kulay.
Bagay na nakapagbibigay saakin ng kilabot dahil tila malalamon ka nito ng buo.
Nang tuluyan na akong nasiyahan sa muli kong pagtitig sa maskara ay tuluyan ko ng sinoot ito upang makumpleto na ang pormal na kasootan bilang isang reyna ng pinaka mahusay na dibisyon sa loob ng ilang taon.
I am now wearing a glamorous gown made by Paris na talaga namang ikinaangat ng porselana kong kulay at buhok kong mamula-mula. May kumbinasyon ng pula at itim ang gown na malayang nakalaladlad sa sahig dahilan upang matakpan nito ang paanan ko. This dress looks classic the way Paris made it. Hubog ang katawan ko dito na nilagyan pa ng mangilang mga kumikinang na bato na nakapalibot sa kaliwang bahagi ng bewan ko. Ngunit may pagkakonserbatibo din base sa hiling ko ditong lagyan ng sleeves ang isosoot ko ngayon dahil sa peklat na natamo noong itulak ako ni Alaine sa nasusunog na kahoy noon.
I can't help smiling because this glamorous dress compliments the mask I am wearing.
Which is good dahil ang maskarang ito may malaking gampanin para saaming mga reyna ng dibisyon. Dahil ito ang nag kukubli sa aming mga tunay na pagkatao. Malaki ang kapahamang maaring maidulot saamin ng bagay na iyon kaya naman kailangan naming protektahan ang pagkakakilanlan naming apat.
But who cares? Ang talaga lang namang inaalala ko ay ang mga taong malalapit sakin. My job are too dangerous. At alam kong isang maling kilos ko lang ay may mapapahamak. Kaya naman hanggang maari ay tinatago ko ang pagkatao ko sa lahat. Sa school, maging sa palasyong ito.
Bilang lang ang nakakaalam kung sino ako at kasama na si Paris doon. Bagay na dapat lang dahil siya lang ang pinagkakatiwalaan ko sa lugar na ito.
"Myrko, kamusta na pala kayo ni Autumn?" Ngising kong tanong sa kambal koa agad nitong ikinalingon saakin ng nakasimangot.
Pfft...I knew it. Ang lakas talaga ni Autumn, tinotoo ngang papahirapan niya ang kapatid ko sa panliligaw.
Sad life bro. Pero bahala ka sa problema mo.
"Tsk, Edi heto nanliligaw parin! Tulungan mo naman kasi ako doon sa kaibigan mo! Hindi man lang naawa sakin! Hindi man lang tumatalab ang kagwapuhan ko sa kaibigan mong iyon! " Giit nito pero inirapan ko lang siya.
Napaka hangin.
If I know mas gwapo ako sa kanya kanina. Sabi kaya ni Paris... Teka si Paris! Shemay nakalimutan ko! Baka kung ano nang ginagawa ng dawalang 'yun!
"Tye! Doon ka na nga, pumunta ka doon sa kwarto mo. May bata doong babae. Iuwi mo siya sa bahay nila. Dalian mo bago pa kita kurutin." Agad naman siyang lumayo sakin dahil alam niyang naiirita ako at tototohanin ko kyon. Bagay na taranta pa niyang ikinalabas ng pinto.
"Hay parang bata." Buntong hininga ko ngunit isang tipid na ngiti ang sumilay sa labi ko.
Sino bang niloloko ko, hindi ko maitatangging namiss ko ang isip bata kong kambal. Hindi ko rin naman masisisi si Autumn kung ba't niya pinapahirapan si Myrko. Isip bata kasi.. Ayaw pa naman nun sa childish. Naku naman.
Myrko is after my verry close friend.
Autumn Banbini. The Queen of Grimoine Palace.
May pagka-saltik din kasi iyung si Autumn kaya naman naghahabulan silang dalawa.
Autumn is one of my childhood friend ngunit malimit lang nilang makita si Dayle noon. Kaming apat ay ang tagapagmana ng apat na dibisyon ng Gangster at Mafias sa Doom society. Noon ay sobrang gulo ng lahat. Ang apat na panig ay nagbabanggaan . Until that day came. Ang araw kung kailan kami nagtagpo tagpo.
Sampong taon palang ako noon nang magsimula akong isama ni Lolo sa Arena of Game of doom. Ang lugar kung saan naglalaban ng palakasan ang mga myembro ng Doom Society. Mga madugong labanan na kinamulatan ko na sa batang edad pa lamang. Ngunit hindi nagtagal ay naging normal na sakin ito hanggang sa mawalan ako ng ganang panoorin ang mga laban na iyon.
Bagay na naging dahilan ko kaya lumabas ako noon sa Arena of doom para sana magpahangin ng may makita akong isang playground at dahil bata pa ako noon ay agad ko itong pinuntahan.
Nakakapagtakha mang may ganitong palaruan sa isang napakapanganib na lugar ay isinawalang bahala ko nalang ito. Hanggang sa may sumigaw saakin nang gabing iyon.
"Hey! How dare you to play here?!"
Galit noong sigaw ni Kenzy. Bata pa kami noon at nakafull bangs pa si Kenzy. May kasama din siya noon at sila ay si Autumn na may hawak na teddy bear at si Aki na naka-pink. Tandang tanda ko ang lahat ng iyon dahil hindi ko inaasahang makatatagpo ako ng batang katulad ko sa ganoong klase ng lugar.
At dahil isinilang na ata akong may pabalang na ang paguugali ay inirapan ko lang sila bilang sagot kasabay ng walang imik na paglisan ang playground.
Oo siguro nagtakha ako noon kung sino sila pero hindi lingid sa sarili ko noon na sila ang mga anak ng tatlo pang Giants sa Doom society. Si Chairman Blood, Chairman Granger, at Chairman Banbini.
"Hey wait! "
Ngunit ikinalingon kong nang tawagin ulit ako ni Kenzy Blood the only daughter of Kenneth Blood a mafia boss.
"What?" Walang gana ko namang tanong sa mga ito.
"You are Myrttle Joong right?"
Tanong naman ng babaeng singkit. At ito ay Aki Granger ang anak ng isa ding mafia boss.
Nagtakha ako noon kung bakit sila magkakasama. Dahil ang inaakala ko ay magkakalaban ang apat na panig dahil sa Ideya na nabuo saakin sa Arena of doom ngunit nagkapamali pala ako ng pagkakaintindi.
Tinanguan ko naman sila nang gabing iyon at hindi na ako nagtakha na kilala nila ako.
Dahil ako si Myrttle Joong. Ang apo ng nangunang Giants. Ang pinakamakapangyarihan sa at malakas sa lahat ng panig. Si Chairman Yamato Joong. My Lolo, my master, and the one who taught me everything.
"Great! We finally found you! Come with us."
Maikli ngunit masayang hatak sakin noon ni Autumn... Bagay na naging simula ng pagbabago ng takbo ng lahat. At pagbabago ng buhay ko.
The three mean girls which is Kenzy, Autumn and Aki decided to change the fate of doom society. Bagay na maigi kong pinakinggan at napasangayon din noong huli.
Simula noon ay naging magkaibigan na kaming apat. And by the age of 12 we force our clan to handle the four divisions. And the rest is history.
Mabilis naming nahikayat ang aming mapilya sa plano namin lalo na't sang ayon din ang mga ito sa naisip namin. Kinausap ko rin si Lolo noon na aga niya ding kinunsinte dahil mangyayari lang din naman daw ito sa hinaharap.
Nagtakha din ako sa kung anong ibig sabihin ng sinabi niya pero hindi ko na iyon inintindi. Ganun din naman kabilis pumayag ang pamilya nila Autumn, Kenzie at Aki sa hindi malamang dahilan. Ang buong akala namin ay mahihirapan kaming mapapayag ang mga ito pero masyado itong naging madali na nakakapag takha ngunit hindi na namin masyadong inintindi.
Siguro ay malaki lang ang tiwala saamin ng mga ito dahil bata palang kami ay minulat na nila kami sa ganitong pamumuhay. Sa kadahasan at sa mapanganib na mundong aming ginagalawan. Dahilan upang maging hiyang na kami sa sistema ng mundong ginagalawan namin.
Maayos naming nabuo ang apat na na dibisyon! Ang Crimson, Grimione, Harkin at Coleridge Palace.
Harkin palace is ruled by Kenzie Blood. Harkinian's call their Queen as Haruki. Ans all their members of are Mafias since their Queen is from the family of mafias.
Next is the Coleridge Palace. Ruled by there Queen Aki.
Aki Granger. And it also made of Mafia groups.
However, Grimione Palace are ruled by their creepy but a cool Queen. Autumn Banbini. Ang tawag naman sa kanya ng mga ito ay Queen Akemi. Na binubuo ng mga grupo ng gansters. L
And last is my palace.
The Crimson Palace. And I am called Queen Muzuki. The undefeated Queen among the four palace. Butlike Grimione Palace ay binubuo din ito ng mga gangster.
We change our name to hide our Identity. For the sake of our everyone's safety. Kaya naman hindi namin totoong pangalan ang alam ng lahat. Maliban nalang kay Aki na ayaw palitan ang maganda niya daw na pangalan. Ewan ko sa hapon na 'yon.
We also made a rule to seal the peacefulness of the four division. At ito ay ang hindi pangingialam ng bawat panig sa isat-isa kasama ang kani-kanilang transaksyon.
Nang matapos na ako mag-ayos ng aking sarili ay bumunot ako ng isang buntong hininga bago isagawa ang lahat ayon sa plano. Bubuksan ko na sana ang pinto upang lumabas nang may maunang magbukas nito dahilan upang masubsob ako dito.
Bagay na agad kong ikinaatras nang mabuo sa isipan ko na hindi bagay ang nabunggo ko. At literal akong napanganga sa taong nasa harapan ko ngayon..
What actuall the hell is he doing here?
MYRKO JOONG
Nang makalabas ako ng kwarto ay ikinagulat ko tumambad saakin ang tila nagulat ding tao na naghihintay sa labas ng kwarto.
Isa itong desenteng lalake na halos patayin na ako sa tingin ngayon.
Ngunit napakunot ang noo ko ng mamukhaan ko siya.
Siya! Siya 'yung lalake kanina na may gusto sa kambal ko!
Pero ako ba ang hinihintay niya?! Gah! I knew it! Mas maganda talaga ako sa kambal ko! Habulin na na ng babae pati ba naman ng lalake? Pambihira ang kagwapuhan mo Myrko!
Pero pambihira talaga 'e! Ang pinakamamahal kong kambal may napana ng puso. Mabuti't hindi namatay ang isang ito? Sa bagay asintado naman talaga si Myrttle kaya hindi na ako magtatakha kung patay na patay sa kanya ang isang ito.
Tss, tss. Satistang bata.
"Hey what are you doing here? You know that no one allowed to enter this place, aren't you?" Seryoso kong sita dito. Bagay na ipinilit ko lang dahil hindi talaga ako marunong magseryoso at kakaunti nalang ay tatawa na ako! Takte! Hindi bagay sakin ang seryoso!
"I don't care and get lost. I'm waiting for my Queen." Walang buhay naman nitong sagot na halos ikatawa ko!
LAUGHTRIP! My queen daw! Naku kung maririnig ito ni Myrttle talaga namang magaalboroto ang isang iyon!
Teka! Paano kaya kung—
At ang pagpipigil kong tawa dito ay napalitam agad ng isang nakakalokong ngisi na ikinairita nito.
"What?!" Asar nitong angil sakin.
Pambihira para siyang may buwanang dalaw . Katulad na katulad ni Myrttle 'e, laging galit!
"Okay, but before I forgot..." Ngisi ko psang muli. " She ask me that she wanted to see you. So you may go inside. She's waiting you. " Kindat ko na halos matawa-tawa pa ako dito. Ngunit pinilit kong pigilan dahil baka hindi maniwala ang isang ito! Pero talaga namang napatalikod nalang ako ng makita ko ang biglang pamumula nito at mangilang paglunok.
Narinig ko naman din agad ang marahang pag yabag nito papasok ng pinto sa kwarto ng kambal ko. Ngunit agad na akong kumaripas ng takbo nang ang inaasahan kong pagsigaw ni Myrttle ay narinig ko mula dito.
Dama ko ang galit at inis sa sigaw na iyon kaya ayoko ng magpaabot ng buhay sa kanya!
Habang timatakbo naman ang kwarto ko ay halos mamatay ako kakatawa hanggang sa makarating na ako sa lugar na pinapapuntahan sakin ni Myrttle.
Mabilis ko itong binuksan habang tumatawa pa ngunit agad din namang napatigil nang hindi inaasahang nilalang ang nasa harapan ko na ngayon..
"Kuya anong Nakakatawa?"
Sabi ng isang dalagitang may puting puting balat at naliliwanagan ng ilaw ang mukha nito. Natatanging taong nakita ko sa madilim kong kwarto..
Bagay na ikinaputla ko ng husto at halos manihas ako sa kinatatayuan ko.
G-Ghost...
Pinilit
Kong magpakatapang.. Ngunit nauwi parin sa aking takot na pag hiyaw ang lahat!
"Multo!!!"
Wahh!! Sabi ko na 'e! May multo talaga dito!! Ayoko na!!!
Buhat ng aking pagkataranta ay hindi ko na muling mabuksan ang pinto papalabas hanggang sa magbukas na ang mga ilaw. Pero nananatili akong kabado.
Ayoko, paharapin mo na ang pinaka nakakatakot na sangano sa akin huwag lang ang multo!!
"Oh, Sir Myrko nandyan ka na pala. Bakit ka sumisigaw?!" Sita sakin ni Paris habang nakapamewang pa.
Buhat ng takot ay agad akong napatakbo dito at nanginginig na nagtago sa likod nito.
Hindi ko alam kung hindi niya lang nakikita pero nakatayo parin doon ang dalagitang may ilaw sa baba nito! Nandoon parin ang multo!
"Paris may Mu-multo."
Nangangatog kong bulong kay Paris sabay turo ko sa kinatatayuan ng dalagita.
"Wahhh may multo? Nasaan!!" Takot na takot din namang tili ng multo na ikinasingkit ng mga mata ko.
T-tumitili ang multo?
Teka naguluhan ako doon ah.
"Multo? Nasaan?" Takhang tanong ni Paris sakin at sa Multo.
Ngunit dahil sa malalim kong pagiisip ay hinarang ko nalang ang kamay ko sa bibig ni Paris para hindi na ito magsalita pa.
"H'wag kang maggulo nagiisip ako. " Utos ko sa kanya na ikinahimik niya naman.
Ang ingay ingay kasi!
Marahan kong hinaplos ang daliri ko sa aking baba. Kadalasan ko itong ginagawa kada magiisip ako ng malalim at ang bagay na ito ay kailangan talagang pagisipan.
Sige Myrko simulan natin mula una. Kanina pumasok ka sa madilim na kwarto at nakita mo ang multo. Tapos napasigaw ka sa takot. Pero nakita mo na natakot din siya. Matapos nun binuksan na ni Paris ang ilaw. Pero nanatili parin 'yung multo sa kinatatayuan niya. Sinabi mo Myrko kay Paris na may multo. Pero imbis na matakot siya ay yung Multo pa ang tila natakot at naghanap pa ng kauri niya.
Teka tama ba iyon?
Natatakot ba talaga ang multo sa kapwa nila Multo? Tanungin ko kaya siya? Normal kaya iyon?
Pero ang malupit kasi nun ay hindi niya alam na multo na siya.
Takte! Anong dahilan kung bakit hindi niya alam na patay na siya?
Nakakaawa naman pala kung ganun.
Pinasadahan ko muli ng tingin ang dalagitang mulyo at nakita ko iyong may tinatanggal na kung anong bagay sa mukha niya. Tila ito pulbo. At tuluyan nang pinatay ang flashlight na nasa baba pala nito. Mukha itong 15 years old sa itsura nito at pink na pink kanyang damit na hindi ko napansin kanina.
Pero hindi talaga maintindihan 'e.
Pink na ba ang usong damit para sa multo ngayon?
"Naku Celine, sayang dumating si Sir Myrko! Hindi na natin maitutuloy ang paglalaro natin ng MULTO-MOLTUHAN."
Panghihinayang na sigaw ni Paris sa multo. Pero sa lakas nito ay tila ipinagdidiinan pa niya ang salitang multo-multuhan.
Pero teka..
Bago ako palayasin ng kambal ko ay sinabi nito na may bata daw sa kwarto ko. Pero sino ba? Wala namang bata dito kundi 'yung multo!
"Ah Sir Myrko si Celine po pala. Siya po 'yung bata na pinasok dito ni Queen Mizu— " Pero pinatigil ko ulit si Paris gamit ang kamay ko dahil sa kadaldalan niya.
Sinabi nang nagiisip ako 'e.
Pero tinanggal na nung dalagita iyung pulbo niya..
Edi ibig sabihin—
"Aha, alam ko na!" Sigaw ko at hinampas ko pa ang kamao sa palad ko.
"Ano?" Gulat nilang tanong sakin.
"Ikaw iyung sinasabi ng kambal ko na bata! Whooo Myrko! ang talino mo talaga! I'm so proud of you!" Masaya kong puri sa sarili ko.
Nagtaka naman ako ng mapahilamos nalang sa mukha si Paris na hindi ko gaanong pinansin dahil sa pagkamangha ko sa katalinuhan ko.
Naks talaga Myrko ikaw na! Gwapo na , matalino pa!
Ako na talaga!