Steph.
All of us hurriedly went to the hospital after hearing the news. My mom almost fainted and Jayson couldn't stop cursing. Muntik na akong naiwan sa bahay dahil walang pumansin sa akin. Kung hindi pa dumating si Kuya Ezekiel ay hindi na ako makakapunta ng hospital.
He was clueless on what is happening but the moment we arrived in the hospital and found out that Zeph was severely injured ay hindi na napigilan ni Jayson ang magwala. Kung hindi pa ako naprotektahan ni Kuya Ezekiel ay malamang nasaktan na ako ni Jayson.
"You selfish bitch! See what happened?! I swear, Steph, kapag si Z-zeph... Kapag may masamang nangyari sa kanya, I-I'll let you live in hell!" Sigaw sa akin ni Jayson habang pinipigilan siya ni Kuya Ezekiel.
Walang lumalapit sa akin. I cried and cried and uttered my prayers. Kung sa normal na sitwasyon, niyayakap na ako ngayon ni Mommy at inaalo. My mom could have defended me and tell them that I didn't do anything wrong.
Pero ngayon, kahit na anong pagtatakip at pagtatanggol sa akin ni Mommy ay wala ng saysay. Everybody knows that I am at fault. I, myself, believe that I am at fault.
Naramdaman ko ang paninigas ng tiyan ko. Halos kapusin din ako ng hangin kaya pinilit kong umupo ng maayos at huminga ng maayos. God, is this your way of telling me how evil am I to my sister?
Pati ba ikaw anak galit sa akin? Do you also hate me?
Hindi ko akalain—-hindi ko kailanman naisip na aabot ang lahat sa ganito. I was just taking back what is mine kaya akala ko okay lang. Pero mali ako. Mali ako. Bakit ko nagawa ito sa kapatid ko? Paano ko nagawang sikmurain na manloko at mamblack mail para lang makuha ang gusto ko?
I heard my mom uttered her prayers. Si Kuya Ezekiel nakaupo sa tapat ng emergency room na kahit alam kong lasing ay parang gising na gising parin. He must be shocked from all these things.
Makalipas ng halos isang oras ay may lumabas na doctor at hinanap agad ang pamilya ni Zeph.
"I am the father of the patient. Kamusta po ang anak ko, doc?" Lumapit ako sa kanila pero hindi ko na nagawang makalapit gaano dahil hinawakan ako sa braso ni Kuya.
I shook his hands on my arm ngunit tinignan niya lang ako ng masama. Hindi ako nakakilos at nagbaba na lang ako ng tingin. Siguro nga'y pati siya ay malaki ang galit sa akin kahit na hindi niya pa naririnig ang buong kwento.
"Tatapatin ko po kayo. The patient got a lot of injuries. Her ribs are broken, good thing okay naman po ang result ng ct scan but the most serious one is the splenic rupture. Because of this nagkaroon ng severe internal bleeding at kailangan na kailangan ng tanggalin ang spleen niya bago ito tuluyang maging fatal." The doctor said.
"Then do whatever is needed. Don't mind about the finances." Jayson butt in.
"Iyon naman po ang gagawin naming kaya lamang po—-"
"Kaya lang ano? Are your facilities not enough for her condition? Madali lang ang surgery na iyon!" Jayson cut him off.
Umiling ang doctor. "Hindi po kasi ganoon kasimple iyon. We found something about her condition at hindi pwedeng ipagsawalang bahala natin iyon."
"What condition?" Dad asked.
"Kailangan niyo pong malaman na hindi magiging madali ang operation because of her condition because she's four weeks pregnant." The doctor said and all of us suddenly ran out of words to say except for Jayson.
"S-she's pregnant?" He said that it almost came out as whisper.
"Yes. It was just a miracle that she didn't have a miscarriage not to add the alcohol content in her body. Sa tingin ko ay hindi niya alam na buntis siya."
I almost fell off to the floor kung hindi lang ako nahawakan ni Kuya. Nanginginig ang aking tuhod at awtomatikong naramdaman ko ang nakakapaso at matatalim na tingin sa akin ni Jayson. His lips are pressed into a thin line at nagtatagis ang kanyang bagang.
Maya-maya ay nakita kong napapikit ito ng mariin bago kinausap ang doctor.
Gusto ko pa sanang marinig ang kanilang pag-uusap ngunit naramdaman ko na lang ang marahang paghila sa akin ni Kuya habang sinusundan namin si Mommy.
Tuloy-tuloy ang pagdaloy ng aking luha. Pagsisi at galit para sa aking sarili ang lumukob sa buong pagkatao ko. Pakiramdam ko ay sinusunog na ang aking kaluluwa sa kasalanang nagawa ko sa aking kapatid. I was so cruel. I was so inconsiderate. Ni hindi ko naisip na baka buntis na rin si Zeph.
Sarili ko lang ang inisip ko and I know that all of them won't forgive me anymore.
Nagtungo kami sa parking lot ng hospital at nakarating kami sa parte ng parking lot na walang tao at hindi gaanong nilalakaran ng tao. And when we reached the place, my mom started the conversation with a big slap on my face.
Namanhid ang kaliwang pisngi ko at wala akong nagawa kundi ang sapuin ito. Nakita kong sasampalin na naman ako ni Mommy at inihanda ko ang aking sarili sa isang malutong na sampal ulit ngunit nagawa na siyang pigilan ni Kuya.
"S-sorry, mom... I'm s-sorry. Hindi ko alam na aabot sa ganito."
"Steph, I love you. Ibinigay ko ang pagmamahal na higit pa sa kailngan mo. Pinagtakpan kita, sinunod lahat ng gusto mo hanggang sa makakaya ko dahil natatakot akong isipin mo na hindi ka mahal ng pamilyang ito!" My mom shouted at me.
"I know, mom. I know." Sagot ko kahit na nanginginig ang aking boses dahil sa pag-iyak.
Umiling siya. "Hindi ko pa alam ang buong nangyari pero alam kong ikaw ang dahilan ng paghihiwalay ni Zeph at Jayson. Steph, they love each other so much. Hindi mo man lang ba nakita iyon?!"
Tumalikod siya sa akin at inalo siya ni Kuya Ezekiel. At doon ko naramdaman ang isang kulang sa pagkatao ko.
Oo nga't buong buhay ko ay ipinaramdam sa akin ni Mommy na mahal niya ako, ipinagtanggol niya ako, at pilit na ibinigay ang mga gusto ko. My siblings treated me well at kahit noong ikinasal ako kay Miguel ay mas pinili ni Zeph na lumayo dahil umiiwas siya na lalo kaming magkasakitan. My dad, kahit pa obvious na paborito niya si Zeph ay hindi nagkulang sa pagbibigay ng mga pangangailangan ko. He was even always present on my special days kahit na sobrang busy siya.
But that won't change the fact that I am just an adopted child.
Yes, ampon ako. Hindi iyon itinago ng mga nakagisnan kong magulang. Zeph and I were born on the same day. My real mother abandoned me in the hospital after I was born and Torres family was just so kind to take the responsibility of raising me.
They love me and took care of me but I felt like I was never belonged to their family. I felt like I am still an outcast. And that feeling drove me to feel scared when I realized that I am not capable of giving my child a complete and happy family with full of love and without feeling incomplete.
But, with what's happening now, I feel so awful. Wala silang ginawang mali. Wala silang pagkukulang sa akin. Ako ang may pagkukulang. Ako ang hindi nagpapasok sa kanila. Ako ang hind tumanggap sa kanila. Sa una pa lang ako na ang umagaw ng lahat ng dapat kay Zeph.
Siya ang patuloy na nagbibigay at ako ang patuloy na umaagaw.
At ngayon, isang mali pa ay buhay na ni Zeph ang makukuha ko at maging ang anak niya ay mawawala ng dahil sa akin.
Pinunasan ko ang aking luha at sinubukang tumigil sa pag-iyak dahil sunod-sunod na rin ang paghilab ng tiyan ko. Napapangiwi na rin ako sa sakit ng mapansin ni Kuya ang nangyayari sa akin.
"I'll call Miguel. Kailangan mo ng magpahinga." Lumapit siya sa akin at humarap na rin sa akin si Mommy.
Lalo akong naiyak ng makita ko ang pag-aalala sa mukha ni Mommy. Sa kabila ng kasalanang nagawa ko sa anak niya ay hindi pa rin nawala ang pagmamahal niya sa akin.
"M-mom..." Umiling siya at lumapit sa akin para bigyan ako ng mainit na yakap.
"I'm disappointed to you but that won't change the fact that you're my child. Magpahinga ka na. Zeph and her baby will be fine." Tumango ako at hindi na nagsalita.
Walang salitang sasapat sa nararamdaman ko ngayon at alam kong walang salita ang makakapagpabago ng sitwasyon ngayon ni Zeph at ng anak niya.
Naghintay kami ng mahigit tatlumpong minuto sa pagdating ni Miguel, nang dumating ito ay umalis na rin kami agad. Parehas kaming walang imik at patuloy parin ang aking pag-iyak hanggang makarating kami sa condo unit niya. Inalalayan niya ako hanggang sa makahiga ako sa kama.
Tumagilid ako sa pagkakahiga at naramdaman ko ang paglundo ng kama sa likod ko. Narinig ko ang kanyang pagbuntong-hininga. Naramdaman ko ang kanyang braso na yumakap sa akin habang ang kanyang kamay ay humahaplos sa nakaumbok kong tiyan.
Tinakpan ko ang aking bibig dahil alam kong hahagulgol na naman ako. Hindi ko deserve ang ganitong treatment. I was expecting him to throw curses at me for hurting the woman he loves. Pero heto siya niyayakap ako at pinapatahan.
"M-miguel... I'm s-sorry... I'm s-sorry..."
"Shhhh... Hush now, let's keep our faith. Everything will be fine." He pulled me closer and kissed my shoulder.
He kept on saying comforting words to me and for the first time, I felt safe, comfortable, and at home in his arms.
We both prayed to God and as I closed my eyes all I have in my mind is my sister, my Zephanie... My Fany...