Zeph.
Ilang beses akong napabuntong-hininga habang naghihintay sa pagdating ni Miguel, Yen, at Jim. Nakaupo ako malapit sa bintana at palinga-linga ako umaasang makita ko na sila.
Anyway, it's not yet time. They aren't late yet. Nauna lang talaga akong dumating kasi na-excite akong lumabas after I locked myself up in my unit. I didn't accept any calls or visits for a week simply because I don't want them to see how miserable am I after what happened. My pride pa rin naman ako at hindi ako isang batang kailangang magsumbong at magpaawa.
Tama ng naging vulnerable ako sa harap nila. That won't happen again.
Well, if you'd ask me if I'd already moved on, ang sagot ay napakalaking HINDI pero may kasunod na "PA". I know I haven't moved on yet but I know I'll be soon.
"Finally, nagpakita ka rin!" Nabaling ang tingin ko paharap at ngumiti ng pilit ng makita ko si Yen.
Agad siyang tumakbo palapit sa akin at niyakap ako. "I missed you. Ang tagal natin hindi nagkita."
Yumakap ako pabalik. "I missed you, too." Sagot ko at saka ngumiti na rink ay Miguel at Jim na nasa likod ni yen.
Malungkot na ngiti ang ibinigay nila sa akin. I know, they've already found out what happened and I think they won't be eager to meet me kung hindi nila alam.
Nang makaupo kami ay agad-agad na nagkwento si Yen sa kung anong nangyari sa kanya. Paminsan-minsan ay tumatawa ako pero pakiramdam ko niloloko ang sarili ko kapag tumawa ako dahil alam kong hindi ako masaya. Pero ang sabi nga nila, Fake it until you make it. I'll fake it hanggang sa masanay na ako at kaya ko na talagang tumawa ng totoo.
"Eh ikaw, Zeph? What happened to you?" Yen asked after telling us her activities.
I breathed out heavily. Nagkatinginan pa kaming tatlo nila Jim at tila pati sila ay hindi alam kung ano ang dapat kong sabihin. "Nothing happened to me, Yen. I just—-I just had my heart broken again."
"What the hell?!" Yen exclaimed.
"Kailangang sumigaw?" Sita ni Jim sa kanya.
"T-teka... wala nga kasi akong alam! Hindi ko maintindihan! And yes! One more thing—-hindi ba hate natin si Miguel, bakit kasama na natin siya ulit?!" Nagpalipat-lipat ang tingin niya sa aming tatlo.
"Maraming nangyari." Jim started answering her question. "And with Miguel, nagkabati na ang dalawa. Matagal na."
"Ehhh???!!! What do you mean sa "nagkabati na"?" She said while quoting it with her fingers. "Don't tell me nagkabalikan kayo?" She asked, her eyes narrowing.
"No and I think that won't ever happen again. She doesn't love me anymore." Miguel answered.
"Ang gago mo kasi eh. Kung hindi ka nagpakasal sa kapatid nito edi sana kayo na ang kasal ngayon." Jim said with a hint of irritation in his voice.
Hindi naman sumagot si Miguel at nagpatuloy na lang sa pagkain. Ako nama'y hindi ko makuhang sumagot dahil hindi ko rin naman alam ang sasabihin. Pero tama naman si Jim. Kung sana lang hindi nangyari ang mga nangyari noon edi sana hindi kumplikado ang buhay ko ngayon.
Nagpatuloy sa pagdadaldal at panenermon si Yen. Napakarami niyang tanong and I honestly answered all of her questions. Sunod-sunod na mura ang natanggap ko galing sa kanya ng sabihin kong nakipagkasundo ako sa isang lalake para magpabuntis at hindi siya nakuntento sa pagmumura lang kundi binatukan niya pa ako.
"Shit ka, Yen. Bwisit ka." I said habang hinihimas ang parte ng ulo ko na nasaktan.
"Mas bwisit ka! Kailangan mo lang pala ng sperm donor edi sana 'yang si Jim na lang—-"
"Yen! That's absurd!" Sabay naming sigaw ni Jim at nadagdagan lang ang mga taong napapatingin sa table naming.
"Absurd, absurd! Mas absurd ang ginawa mo, letse ka! Hindi mo nga kilala 'yon! Tapos hindi ka man lang niya nabuntis, hindi kaya baog 'yon? O baka naman maliit—-Oh my gosh—- maliit, Zeph?!"
Nag-init ang mukha ko sa sinabi niya at hindi ko namalayang agad-agad ko na palang naipasak sa bunganga niya 'yong medium size na apple na kasama sa dessert.
Inalis niya naman ito kaagad at masamang tingin ang ipinukol sa akin. "Bad trip ka, sasabihin mo lang naman kung maliit o malaki eh. Malay ko ba kung talagang maliit 'yan at hindi ka man lang napaliga—-"
"Shut the fuck up, Yen! He's huge!" Nanlaki agad ang mga mata ko ng maisip ko kung ano ang sinabi ko at kung gaano kalakas ang pagkakasabi ko na halos lahat ng taong nasa paligid namin ay napatingin sa table namin. Samantalang silang tatlo ay laglag ang pangang nakatitig sa akin.
Tinakpan ko agad ang aking mukha ng aking mga kamay. Pakiramdam ko ang pulang-pula na ng mukha ko.
"D-did you just say something about his size? R-really, Zeph?" Sabi ni Jim at kahit na hindi ako nakatingin sa kanya ay alam kong nakangiwi siya.
"No... Did you hear what she said?" Yen said with amusement in her voice.
"Of course. Ano tingin mo sa amin, bingi? Tang ina, she just said that the bastard is huge. Mine is——"
"Shut up! Hindi 'yan ang ibig kong sabihin!" Yen cut Miguel.
Tinanggal ko ang aking kamay at napakunot ang noo ko ng makita kong abot tenga ang ngiti ni Yen.
"Problema mo?" I asked and she grinned at me.
"Zephanie Torres! Tao ka na! Sa wakas narinig na kita magmura!" Nalaglag ang aking panga at umiling-iling na lang si Jim at Miguel kay Yen na walang humpay sa pagtawa.
Hanggang sa napatawa na rin ako sa kababawan niya. Oo, hindi ako yung palamura na tao o kaya ay hindi niya pa ako naririnig na magmura pero hindi naman basehan ang pagmumura para masabing tao na ako.
Nagpatuloy siya sa pagtawa habang kami ay kumain na lang hanggang sa bigla siyang tumigil sa pagtawa. I heard her gasped kaya sinundan ko na rin ang tinitignan ng kanyang mga matang halos lumuwa na.
(Play the song)
Ngunit laking pagsisisi ko ng mapagtanto kong sana ay hindi ko na lang siya pinansin. Nanlamig ang buo kong katawan at nagsimulang manginig ang aking mga kamay.
"Oy, a-hole. Di ba yung asawa mong si biatch iyon?" Ani Yen kaya naman napatingin na rin si Jim at Miguel sa table nila Jayson at Steph.
Sunod-sunod na nagmura si Jim at Miguel at naramdaman ko na lang na hinawakan na ni Jim ang kamay ko nabasag na pala ang wine glass na para sa akin. "Zeph! Oh my God, your hand is bleeding!"
I heard Jim cried out. Hindi ko na alam ang mga sumunod na nangyari. Ang alam ko lang ay nagkagulo na at nakarinig na lang ako ng mga sigaw sa loob ng restaurant.
Mabilis ang mga nangyari. Natauhan na lang ako ng marinig ko ang pagsisigaw ni Steph. Nakalimutan ko ang sugat sa aking mga kamay basta tumakbo ako palapit sa kanila at natanaw ko agad na binubugbog ni Miguel si Jayson.
Buinubugbog dahil hindi man lang lumalaban si Jayson. Nakahandusay lang siya roon at patuloy ang pagsuntok ni Miguel sa kanya.
"Miguel, stop it! Oh my God! Help us!" Nagsisisigaw si Steph at natigil siya ng makita niya akong nakatayo ilang dipa mula sa kanila. Hindi ko na nagawang lumapit pa. Para akong natulos sa aking kinatatayuan tulad ng nakita ko sila sa loob ng kuwarto ni Jayson.
Maya-maya pa ay dumating na rin ang security ng restaurant na iyon kaya napalayo nila si Miguel pero hindi tumigil si Miguel sa pagmumura kay Jayson.
"Putang ina mo! Gago ka! Mamatay ka na!" Sigaw ni Miguel at nagpupumiglas mula sa pagkakahawak sa kanya ng dalawang security guards.
"Bakit ka ba nagagalit pa sa akin, ha?" Tanong ni Jayson habang pinupunasan ang dugo sa kanyang bibig saka nagsalita muli. "Can't you just be thankful that you can have Zeph now? From the start dapat kayo ang para sa isa't-isa!"
"Gago ka! After what I've done?! I entrusted her to you tapos ganito ang gagawin mo?" Galit na galit na sagot ni Miguel. "And you!" Tinuro niya si Steph na ngayon ay punung-puno ng emosyon ang mukha. Para siyang galit at nasasaktan at hindi ko alam ang dahilan. Perhaps she's hurt for Jayson.
"Ito ang tandaan mo, I won't agree with the annulment. Patayin mo muna ako, Steph bago mangyari 'yon. Kaya itigil mo na 'yang kalokohan mo kung ayaw mong mademonyo ako. Baka mamaya maisipan kong ipakulong na lang kayong dalawa!" Sigaw ni Miguel na halatang wala na siyang pakialam sa mga taong nakapaligid sa amin.
Steph started laughing humorously. "So, ginagawa mo ito for Zeph? You think babalik si Jayson sa kanya kung hindi ka papaya sa annulment? Dream on! Hinding-hindi ako iiwan ni Jayson dahil mahal niya ako!"
My heart constricted in pain. Parang lahat ay natahimik. Nagpaulit-ulit sa utak ko ang sinabi niya. Mahal siya ni Jayson. Hindi na babalik si Jayson sa akin at sobrang sakit non! Sobrang sakit na parang hindi na naman ako makahinga ng maayos.
I felt yen beside me. She caressed my back and Jim started wiping my tears. Shit! Umiiyak na naman ako. Umiiyak na naman pala ako.
Then Jayson suddenly saw me at nakita kong nanlaki ang kanyang mga mata. Ngunit saglit lang iyon dahil maya-maya ay mariin siyang napapikit at ng tignan niya ulit ako ay blangko na ang kanyang mukha.
Hindi na ako nakatiis kaya lumapit na ako kay Miguel para mahila ko na siya. Gusto ko ng makalabas. Pero bago pa man kami makalayo ay narinig ko ang bahagyang pagtawa ni Jayson na nagtatagis ang bagang.
"Three more wishes, Zeph." Jayson started talking. "Stop dreaming that I'll go back to you, Zeph." Tumigil ako sa paglalakad. Alam kong masasaktan ako sa mga sasabihin pa niya pero kailangan kong marinig iyon. Kung kailangan kong masaktan pa para makapagmove on, pwes gagawin ko.
"Stop waiting. Stop hoping. There's no us, Zeph. Walang tayo." I gathered all my guts to face him. Pinigilan ko ang muling pagdaloy ng luha. He doesn't deserve my tears like how unworthy my parents to see it.
"Don't worry, Jayson. You've been nobody to me. Bakit naman ako mahihirapan na kalimutan ka?" He was obviously shocked with my statement and so with Steph.
I smirked with what I see. Ganyan nga. I won't give you the chance to hurt me again. Never.
"Don't lie, Zeph. Umiyak ka nga nung nakita mo kami—-"
"Oh, that was just my ego hurting. Ego ko lang ang nasaktan. Akala ko kasi naagawan din kita eh." I said cutting off Steph's sentence.
"Shut up, Zeph! You're in love witn Jayson!"
"Love?" I laughed sarcastically. Pinilit kong magpakatatag kahit na sa totoo lang ay parang may malaking bagay na nakabara sa lalamunan ko. I swallowed hard and looked at them with an evil smirk. "Sa pagkakaalam ko wala akong sinabing mahal kita, Jayson. I never said that."
Pinatigas ko ang aking emosyon pero muntik na akong ma-fail ng makita kong unti-unting nagbago ang ekspresyon sa mukha ni Jayson. Unti-unting lumamlam ang kanyang mga mata na parang kahit na anong oras ay iiyak na.
But I know better. I won't be fooled again. I am much wiser now and I will fight back no matter what happens.
"You d-don't l-love me?" Jayson asked. I can sense his voice breaking but I can't just bring down my guard. I can't. Hindi ko alam kung bakit siya nagkakaganito pero wala na akong pakialam.
I gulped. "Yes. I don't." Nagbaba siya ng tingin and for few moments everyone was silent again. Napansin kong nakalabas na lahat ng customer ng restaurant. Siguro ay may ginawa na naman si Miguel para masolo namin ang lugar.
Maya-maya pa ay nag-angat muli ang kanyang tingin. Tumitig siya sa akin at saka bumaling kay Steph na halatang nanginginig. "I hope you're happy now." He said at saka lumingon ulit sa akin.
Hindi ko alam kung para kanino 'yon but I am too hurt to mind it. Tumitig ako pabalik sa kanya at nakita kong ngumiti siya. "Then, we're good. At least everything is clear now." Aniya at saka nagmadaling lumabas ng restaurant.
Nanatili akong nakatitig sa kinatatayuan niya at hindi ko alam kung ano ang dapat kong maramdaman. Hanggang sa nanghina na lang ako at napaupo sa sahig. I started crying my heart out again. But I promised, this will be the last time that I'll cry because of him.
This will be my one last cry. One last cry.