ကိုယ်ချစ်နေရသူဆီကကိုယ့်ကိုချစ်နေပါတယ်ဆိုတာသိရတော့ဆယ်ဟွန်းစိတ်လေး
အတော်ပျော်ရွှင်သွားရသည်။ဒါပေမဲ့လည်း
အဆုံးစွန်ထိပျော်ရွှင်ခြင်းမဟုတ်ဘဲသူ့စိတ်
ထဲအနည်းလေးတော့မခံချိမခံသာဖြစ်နေဆဲဆိုမမှားပေ။ငါ့ကိုချစ်ရဲ့သားနဲ့မပြောဘဲ
နေနိုင်တဲ့ချစ်ရသူကြီးကိုစာရင်းရှင်းရမည်။
အနမ်းတွေလက်ခံရပြီးချစ်စကားတွေထဲ
စီးမြောကာရယ်အခန်းထဲဘယ်ပုံဘယ်နည်း
ပြန်ရောက်လာမှန်းတောင်မသိလိုက်တဲ့ထိ
သူယစ်မူးသွားသည်။အခုမှပြန်တွေးရင်း
ကိုကို့အပေါ်စိတ်ကလေးနည်းနည်းဆိုးချင်
လာသည်။ဆယ်ဟွန်းကသာအခုလိုတွေထမလုပ်ရင်အဲ့ကိုကိုကတစ်သက်လုံးဖွင့်ပြောမှာ
မဟုတ်။
"ကိုကို အိပ်ပြီလား "
နည်းနည်းလေးမှသည်းမခံချင်စိတ်လေးဖြစ်နေတဲ့ဆယ်ဟွန်းဘက်ကဘဲစပြီးအရင်စာပို့
လိုက်ပါတယ်။
*တောင်*
စာပြန်ဝင်လာတဲ့အသံကြောင့်ကြည့်လိုက်တော့
"အိပ်တော့မှာ ဟွန်းလေး
ဘာလုပ်မလို့လဲ "
အာ တကယ်ပဲ
ကိုကိုကနည်းနည်းလေးမှမ Ro တတ်လိုက်တာ။ဒီဦးလေးကြီးကတော့မဟုတ်သေးပါဘူး။
"မအိပ်သေးရင်ရန်တွေ့မလို့
ကျွန်တော်ဘက်ကပြောရမည့်စကားတွေ
ရှိတယ်။ခုပြောချင်တာ "
"မနက်မှပြောပါလား
ညည့်နက်တဲ့အထိမနေသင့်ဘူး
အိပ်တော့ ...."
ကိုကိုပြောသလိုလိုက်နာမယ်ထင်လား။
ဝေးသေး။ချက်ချင်းဘဲကိုကို့အခန်းတံခါးဝရှေ့တောင်သူရောက်လာပြီ။စိတ်ရှည်သည်းခံမနေချင်တော့ဘူး။သူကသွေးအေးပေမဲ့
ဆယ်ဟွန်းဘက်ကသွေးမအေးနိုင်ဘူး။
* ဒေါက်... ဒေါက် *
အခန်းတံခါးခေါက်သံကြောင့်အိပ်ရာထက်လှဲနေပြီဖြစ်သောချန်းယောလ်တံခါးထဖွင့်ရတော့သည်။တံခါးဖွင့်လိုက်တာနဲ့သူ့ကိုတိုးတိုက်ကာအခန်းထဲဝင်လာသောကလေးငယ်။
"အိပ်တော့ဆိုတာစကားနားမထောင်တာလားဟွန်းငယ် "
"မအိပ်ချင်သေးဘူး။ပြီးတော့ကိုကို... "
ပြောပြီးမှဆယ်ဟွန်းစကားလေးတန်းလန်း
ဖြစ်သွားတယ်။ကိုယ့်သဘောနဲ့အကိုလို့မခေါ်တော့ဘဲ *ကိုကို* ခေါ်လိုက်မိတာမလား။
"ကိုယ့်ကို ကိုကို လို့ခေါ်တာလား။
ဆက်ပြောလေ ဟွန်းလေး "
ကိုကိုကအိပ်ရာပေါ်ပြန်ထိုင်လိုက်ပြီး
သူ့ကိုမော့ကြည့်နေတာ။ဒီလိုကြီးကျတော့
ဆယ်ဟွန်းမှာဆက်ပြောဖို့တမျိုးကြီး။
"ဟင့်အင်း ဘာမှမဟုတ်တော့ဘူး
သွားအိပ်တော့မယ် "
လှည့်ထွက်ဖို့ပြင်သောဆယ်ဟွန်းကိုယ်လုံး
လေးမှာလှမ်းဆွဲကာပွေ့ဖက်ထားခြင်းခံလိုက်ရသည်။
"ပြောစရာရှိတယ်ဆိုပြောလေ
အတော်ပဲကိုယ်လည်းမအိပ်ချင်သေးဘူး
ဆိုတော့... "
ကိုကို ပေါင်ပေါ်ဝယ်အပွေ့ခံထားရသော
အနေအထားဝယ်ဆယ်ဟွန်းကဘာစကား
ပြောထွက်တော့မလည်း။ရင်အခုန်မြန်ကာ
ပြောရမည့်စကားကဘယ်ဆီပျံထွက်သွား
တယ်မသိတော့။အနီးကပ်မြင်နေရသော
ကိုကို့အကြည့်တွေအောက်မနေတတ်ကာ
မျက်စိမှိတ်ထားလိုက်မိသည်။
နီးကပ်လာတဲ့အနေအထားကအစောနကလို
နမ်းမလို့များလား။
"ဟားဟား ကိုယ်ကဘာလုပ်မှာမို့
မျက်စိတွေမှိတ်ထားရတာလဲ။
ဘာလည်းကိုယ်ထပ်နမ်းပေးရမလား "
"အာ ကိုကို "
ဆယ်ဟွန်း ရှက်ရှက်နဲ့သူ့ရင်ဘတ်ကိုထုပြီး
ထပြေးထွက်လာလိုက်တော့သည်။အဲ့လိုစစရာလား။
သေချာတာကတော့အဲ့ညကဆယ်ဟွန်းမှာ
စိတ်လှုပ်ရှားကာအတော်နဲ့အိပ်လို့မပျော်ပေ။
ညသန်းခေါင်ကြီးဘတ်ဟျွန်းဆီစာပို့လိုက်မိလို့ဆဲခံလိုက်ရသေး။အဲ့လောက်တောင်
ဟန်မဆောင်နိုင်ပျော်နေရလားဆိုပြီးဆူသေး။ပြန်စဥ်းစားကြည့်တော့လည်းဟုတ်တယ်။ကိုကိုနဲ့ပတ်သက်ရင်ဆယ်ဟွန်းစိတ်
ကိုကမတင်းထားနိုင်တာခက်သား။
~~~
"သွားပါ
အခုမှမအေကိုလာချွဲနေတယ်
ဟိုတနေ့ကတော့မှေးနေတဲ့မျက်လုံးကိုပြူးပြဲ
ပြီးပြန်အော်နေတာဘယ်သူတုန်း "
ဆယ်ဟွန်း အမေ့နားကပ်ကာအတင်းစကား
လိုက်ပြောတော့ဤသို့ဆိုလေရဲ့။သူကလည်း
ဟုတ်တယ်။အဲ့နေ့ကကိုကို့အတွက်နဲ့မွေးသမိခင်ကိုတောင်ပြန်အော်ခဲ့တာမလား။
"သားတောင်းပန်ပါတယ်မေမေကခွင့်လွတ်ပေးပါနော်... သားလေးတစ်ယောက်တည်းရှိတာကိုခွင့်မလွတ်ဘူးလား... "
"အမလေးတော် ခွင့်လွတ်တာတောင်းခံပုံတဲ့လား။ခေါင်းခေါက်ချင်စရာလေး "
"နော် လို့ မေမေကခွင့်လွတ်တယ်မလား "
မချွဲစဖူးချွဲနေတဲ့သားငယ်ကြောင့်သူမရီမိပြီ။
ဒီကလေးကတကယ်ပဲချစ်စရာကောင်းအောင်လုပ်ပြနေတယ်။
"ခွင့်လွတ်ပါတယ်တော်
ဒါပေမဲ့ မင်းအကိုကြီးကလက်ခံတယ်ဆို.."
"ကိုကိုလက်ခံတယ်လို့ပြောလို့လား "
"အမယ် ဘယ်ကကိုကိုလဲ "
"မေမေကလည်းသိရဲ့သားနဲ့အကို့ကိုပြောတာလက်ခံမှာမဟုတ်ဘူး။သားတို့ချစ်သူတွေ
ဖြစ်သွားပြီ "
ပြောပြီးမှပါးစပ်လေးကိုအမြန်ပိတ်မိတော့
အမေကသူ့နဖူးကိုထိတယ်ဆိုရုံလေးတောက်ကာရီပါလေရော။
"ကောင်စုတ်လေးအရမ်းပျော်နေတယ်ပေါ့
မျက်နှာလေးအမူအရာကဖုံးလို့မရဘူး "
"မေမေကလည်းအဲ့လိုမဟုတ်ပါဘူး "
ပြောပြီးမေမေရင်ခွင်ထဲတိုးဝင်တော့အချွဲလေးသွားစမ်းဆိုပြီးတွန်းထုတ်ရော။
လုပ်ချင်ရာလုပ်ပြီးအရမ်းပျော်နေတဲ့ကလေးဆိုးလေးလို့မေမေကပြောသေး။
ဒီလိုဆိုကျွန်တော်တို့ကိုသဘောတူတယ်ဆိုတဲ့အနေအထားပေါ့။
"ကျေးဇူးတင်ပါတယ် မေမေ "
"မေမေ့သားငယ်လေးပျော်ဖို့အရေးကြီးဆုံး
ပါကွယ် "
ဒီလိုနဲ့ပဲကျောင်းပိတ်ရက်ကကုန်ဆုံးလို့
ကျောင်းပြန်တက်ရပြီ။ကျောင်းဖွင့်ရက်မတိုင်ခင်ကိုကိုကိုယ်တိုင်လိုက်ပို့ပေးသည်။
ချစ်သူတွေသာဖြစ်သွားတယ်အလုပ်သာလျှင်အဓိကကျသောကိုကိုကြောင့်ဘယ်
မှကိုမလည်ဖြစ်လိုက်။ဆယ်ဟွန်းတွေးမိတယ်ငါကြိုက်မိတဲ့သူကတော့အတော့်နေနိုင်
သူကြီးပဲလို့။
"စာမေးပွဲနားနီးတော့မှာမလား။
အိပ်ရေးဝအောင်အိပ်၊အရမ်းညည့်နက်ခံ
စာမကြိုးစားနဲ့တော်ကြာကိုယ့်ကလေးလေး
စာမေးပွဲနားနီးမှအိပ်ရေးတွေပျက်ပြီး
ဖျားမှာစိုးတယ် "
ကိုကို့ရဲ့အမှာစကားကြောင့်ဆယ်ဟွန်းပြုံးမိရော။ဒီမှာကအချိန်နဲ့အိပ်၊အချိန်နဲ့ထရတာ
ညည့်နက်ခံနေလို့လည်းရတာမှမဟုတ်တာ။
ဒီလိုဆိုတော့လည်းကိုကိုကငါ့ကိုအရမ်းချစ်ပါလားလို့ကြည်နူးရရော။
ကိုကို့ကိုနှုတ်ဆက်ပြီးဝန်းထဲကနေကားပြန်ထွက်သွားပြီးမြင်ကွင်းကပျောက်သွားမှ
အဆောင်ထဲဝင်လာလိုက်သည်။
"သြော် ပေါ်လာသေးတယ်။
မသိပါဘူး။တခါတည်းလင်ရပြီးကျောင်းပြန်
မတက်တော့ဘူးထင်တာ "
ပစ္စည်းတွေနေရာချနေသောဆယ်ဟွန်းကို
ဤသို့နှုတ်ဆက်လေသောဘတ်ဟျွန်း။
"မနာလိုနေတာမလား "
"ဖြစ်မှဖြစ်ရလေ... မနာလိုတယ်ဖြစ်ရသေး။မင်းငယ်ပါသေးတယ်ကလေးရယ်
ဒီနားတိုးခဲ့... "
ဆယ်ဟွန်းကသူ့အိပ်စင်နားကပ်လိုက်တော့
နားနားတိုးကပ်ကာပြောလိုက်သောစကားကြောင့််ဆယ်ဟွန်းအံသြကာသူ့ကိုကြည့်မိပြီ။
"မင်း မင်းပြောတော့ဦးငယ်ကမင်းကိုငြင်းတယ်ဆို... "
"ဒါကအရင်က
အခုတော့အိုကေသွားပြီ "
ပြုံးဖြီးဖြီးရုပ်နဲ့ဘတ်ဟျွန်းကိုကြည့်ပြီး
ဆယ်ဟွန်း ခေါင်းခါမိတယ်။
သူနဲ့ကိုကိုကြားအဲ့ထိမစဥ်းစားမိဘူး။
နမ်းတာလောက်ပဲရှိတာ။ဘတ်ဟျွန်းက
လက်သွက်လိုက်တာလို့တွေးပြီးမဆီမဆိုင်
အတွေးတခုရကာမျက်နှာပူလာသလိုပဲ။
"မင်းလိုအဖြူထည်လေးကဒီတိုင်းသာသွားပါကွာ။ချစ်သူဖြစ်သွားပြီမလား။ကျန်တာက
သူ့ဘာသာအဆင်ချောသွားမှာ။အခုတော့
စာလေးလုပ်ပြီးအထက်တန်းအောင်ဖို့တို့တွေကြိုးစားကြတာပေါ့ "
ဆယ်ဟွန်းမပြောချင်တော့ဘူး။
စာမှန်မှန်လုပ်တဲ့ဆယ်ဟွန်းကိုသူကပြောရတယ်ရှိသေး။
ချစ်သူဖြစ်သွားတော့အလုပ်ရလာတာက
ဖုန်းပြောတာ။ညဘက်အိပ်ခါနီးကိုကိုနဲ့စကားပြောပြီးမှအိပ်တာ။ဘတ်ဟျွန်းကတော့
သူ့ဦးငယ်ကအလုပ်များလို့ဖုန်းမကိုင်လောက်ဘူးဆိုကာဆက်တာမတွေ့ရ။ဖုန်းလေးတောင်
မခေါ်နိုင်ရအောင်အလုပ်အရမ်းများနေတာလားလို့ကြားကနေဆယ်ဟွန်းတွေးမိသေး။
စာမေးပွဲပြီးရင်မင်းဘာလုပ်မလည်းမေးတော့ဆယ်ဟွန်းမှာအစီအစဥ်မရှိ။အိမ်ပြန်ရောက်မှကိုကို့ကိုအကြံတောင်းရမယ်။ဘတ်ဟျွန်းက
အခုမှသူ့ကိုရင်ဖွင့်သည်။သူ့ဦးငယ်နဲ့အဆင့်ကျော်ခဲ့ပေမဲ့သူ့ဘက်ကသာတစ်ဖက်သတ်ဖြစ်ဆဲတဲ့လေ။ရှေ့နေအလုပ်လုပ်တဲ့သူ့ဦးငယ်ကအဘွားတို့တွက်အရမ်းဂုဏ်ယူစရာ
ပုဂ္ဂိုလ် ဖြစ်နေလို့သူ့အတွက်ရှေ့ဆက်ဖို့
လမ်းမရှိဘူးလို့ပြောထုတ်လာသည်။အဲ့လိုကျ
တော့လည်းဘတ်ဟျွန်းအတွက်စိတ်မကောင်းမိ။ရှားရှားပါးပါးသူငယ်ချင်းလေးရဲ့အချစ်ရေးကိုအဆင်ပြေစေချင်မိသည်။
ဒီလိုနဲ့စာမေးပွဲဖြေပြီးလို့အိမ်ပြန်ချိန်ရောက်လာခဲ့ပြီ။ဆယ်ဟွန်းကတော့ကျိန်းသေတွက်ပြီးသားသေချာပေါက်ကိုအမှတ်ကောင်းရပြီးတက္ကသိုလ်ကိုကြိုက်ရာရွေးတက်လို့ရလောက်သည်။ဘတ်ဟျွန်းကတော့
အောင်ရင်ကျေနပ်ပြီသူကငွေရှာတော့မှာလို့
ပြောလေသည်။ဆယ်ဟွန်းဆီကိုလာလည်ချင်ရင်လည်းလာဖို့ပြောကာနှုတ်ဆက်ခဲ့လိုက်တယ်။လာကြိုသောကိုကို့တွေ့တာနဲ့
သူ့မျက်နှာကပျော်ရွှင်မှုကထိန်းမရနိုင်။
"သည်းလေးတက္ကသိုလ်တော့တက်ဖြစ်
အောင်တက်ဦး။တော်ကြာ... "
မသွားခင်ဆယ်ဟွန်းကိုနောင်ပြောင်သွားသေး။
"ဘာရမလည်းမင်းကအရမ်းပိုနေတာ
တော်ကြာဘတ်ဟျွန်းရေငါယောက်ကျား
ယူတော့မယ်ဆိုပြီးဖုန်းဆက်မှာစိုးလို့ဟေး "
ဆယ်ဟွန်းပါးကိုဆွဲကာနမ်းပြီးနှုတ်ဆက်
သွားတာကအကြောင်းမဟုတ်ပေမဲ့
မျက်လုံးပြူးပြီးကြည့်နေတဲ့ကိုကို့ကိုကားပေါ်
ရောက်တော့ရှင်းပြရရော။အဲ့ဘတ်ဟျွန်းကလေအထင်လွဲအောင်လုပ်ရတယ်လို့။
ဘတ်ဟျွန်း စကားကသွေးထွက်အောင်
မှန်လာတော့သည်။ကိုကိုနဲ့တစ်အိမ်တည်း
တူတူနေနေရင်းစိတ်မချနိုင်ဖြစ်ခါလက်ထပ်
ဖြစ်သွားတယ်။ဒီတိုင်းဆိုလက်ထပ်ဖို့က
ဝေးဦးမှာကျွန်တော်တက္ကသိုလ်ပြီးမှလက်ထပ်ဖြစ်မှာ။
ကိုကို့မွေးနေ့ဝယ်ကျွန်တော့်ဘက်ကစလို့
လမ်းဖွင့်ပေးခဲ့မိရာကစာအုပ်ကြီးကိုကိုက
လက်ထပ်ဖို့စီစဥ်ရတော့တာ။
ဒီပြင့်ဆိုလက်ထပ်ဖို့ဝေးဦးမှာအသေအချာ။
မစောင့်နိုင်တော့ဘူး။သူ့ဘက်ကမလှုပ်မှ
တော့ကျွန်တော့်ဘက်ကစလှုပ်ရတော့တာ
မမှားဘူးမလား။
~~~
ချန်းယောလ်ရဲ့မွေးနေ့ဆိုပြီးကလေးငယ်က
ကိတ်မုန့်ကအစကိုယ်တိုင်ဖုတ်ကာသေချာလုပ်နေတာ။ချစ်ရသူလေးလုပ်ပေးတဲ့လက်ဆောင်မို့အရသာရှိမှာယုံကြည်ပြီးသား။
ကိတ်မုန့်ရယ်ဝိုင်ရယ်မီးအမှောင်ချကာ
ဖယောင်းတိုင်လေးထွန်းကာကျင်းပတဲ့
သူရဲ့မွေးနေ့ပါတီပွဲ။
"ကိုကို စားလို့ကောင်းလား "
"မေးနေရသေးလား။ကိုယ့်ကလေးလေး
လုပ်ထားတာမကောင်းပဲနေမလား "
"ကိုကို့အတွက်မွေးနေ့လက်ဆောင်
ရှိသေးတယ် "
"ကလေးကကိုကို့ကိုဘာလက်ဆောင်
ထပ်ပေးမလို့လဲ "
"ရှိသေးတယ်
ဒီလက်ဆောင်ကအထူးစပယ်ရှယ်နော်
ဘယ်မှာမှဝယ်လို့မရဘူး
ကိုကို့အတွက်သီးသန့်ရှယ် "
"ဝိုး ဝယ်လို့မရတာဆိုတော့
ကလေးကိုယ်တိုင်လုပ်ထားတာလား
ကိုယ်တော့အရမ်းကံကောင်းတာပဲ "
"အင်း ကလေးကိုယ်တိုင်လုပ်ထားတယ်ပဲ
ပြောရမှာပေါ့။အခုမျက်စိခဏမှိတ်ပေး "
ကလေးငယ်ပေးမည့်လက်ဆောင်ကိုချန်းယောလ်ရင်ခုန်စွာမျက်စိမှိတ်စောင့်နေလိုက်သည်။ဘာလက်ဆောင်ပါလိမ့်။
ဟင် သူ့ပေါင်ပေါ်ကအထိအတွေ့က
"ကိုကိုဖွင့်ကြည့်လို့ရပြီ "
မိမိနဲ့အနီးကပ်အနေအထားကချစ်ရသူလေး
ပေါင်ပေါ်ခွထိုင်လာသည်ဆိုမမှားပေ။
သူကြည့်နေဆဲတိုးကပ်လာသောကလေးငယ်၏မျက်နှာလေး။ထိကပ်လုနီးပါးအနေအထားကနှာခေါင်းထိပ်ချင်းတောင်
ကပ်နေပြီလေ။
"ကိုကို့အတွက်မွေးနေ့လက်ဆောင်အဖြစ်
ကျွန်တော်ကိုယူပါ "
ကျွန်တော့်နှုတ်ခမ်းကိုစတင်နမ်းရှုံ့လာသော
ကလေးငယ်ရဲ့အနမ်း။စနမ်းတုန်းကတော့ကလေးငယ်ကဦးဆောင်ပေမဲ့ကျွန်တော်လည်းအငမ်းမရတုံ့ပြန်မိတယ်။စောင့်စည်းထိန်းသိမ်းနေပေမဲ့ဒီကလေးငယ်ကဆိုးလွန်းတယ်။ကျွန်တော့်ကိုယိမ်းယိုင်အောင်ပြုစား
နေတာ။
သူ့ခါးသွယ်သွယ်ကိုသိုင်းဖက်ထားရင်း
ကျောပြင်ကိုပွတ်သပ်နေမိသည်။ထိုမှတဆင့်ကလေးငယ်ရဲ့တင်သားလုံးလုံးဆီရောက်
သွားသောသူ့လက်များ။ပွတ်ရုံတင်အားမရဘဲဖျစ်ညှစ်နေမိသည်။သူ့လက်တွေပူလာသလိုနှစ်ယောက်သားထိစပ်နေသောနေရာ
တွေကချွေးပျံလာသလိုပူလောင်လာသည်။
*ပြွတ်စ် *
နမ်းနေရာကအသက်ရှုကြပ်မတတ်ဖြစ်လာလို့ခွဲလိုက်တာအသံတောင်မြည်သည်။နှစ်ယောက်သားနှုတ်ခမ်းတွေကပူထူကာထုံသလိုတောင်ဖြစ်တဲ့အထိနမ်းနေကြတာ။
" အခန်းထဲသွားကြရအောင် "
" ကိုကို့သဘောကြပါဆို "
နှုတ်ခမ်းလေးကိုဖိကိုက်ကာဆိုလေသော
ကလေးငယ်။ဒီအချိန်မှာတော့ချန်းယောလ်
မစောင့်ထိန်းနိုင်တော့။သူ့အလယ်ပိုင်းက
ညီငယ်ကထကြွနေပြီလေ။ကလေးဆိုးလေးကသူ့အပေါ်ထိုင်ကာလှုပ်ရှားနေတယ်ကညီငယ်ကခေါင်းထောင်ချင်နေပြီ။
ပွေ့ချီရက်သားအခန်းထဲရောက်လာပြီး
အိပ်ရာပေါ်ချပေးလိုက်တော့အဆိုးလေးက
မျက်နှာလေးငုံ့ထားလေရဲ့။စတုန်းကစထားပြီးအခုမှရှက်နေတဲ့အဆိုးလေးကိုမွေးနေ့
လက်ဆောင်လေးကိုစားပစ်ဖို့သူမစောင့်
နိုင်တော့။
ထပ်မံနမ်းရှုံကြရင်းလုံးလားထွေးလား
အနေအထားဝယ်ဝတ်ထားတဲ့အဝတ်တွေကို
အလောတကြီးချွတ်ရတာလည်းရှုပ်တာ။
ကျွန်တော့်မျက်စိရှေ့ကလက်ဆောင်ထုတ်လေးကိုဘယ်ကနေစပြီးစားရမလည်းလို့
ဆုံးဖြတ်ရခက်ပြီ။လက်ဆောင်ထုတ်လေးက
တကိုယ်လုံးအပြစ်အနာအဆာမရှိစင်လုံးချောလှပလွန်းသည်လေ။တကယ့်လှရက်နိုင်သောကလေးငယ်ပါပဲ။
ဝတ်လစ်စလစ်အနေအထားဝယ်သက်ရှိအရုပ်လေးကရှက်နေဟန်ကြောင့်အသားလေးကပန်းနုရောင်ပြေးလို့နေသည်။
"အင့် ယားတယ် ကိုကို "
ခြေချောင်းလေးတွေကိုအနမ်းစပေးတော့
မနေတတ်စွာရုန်းရော။ခြေချောင်းလေးတွေကစလို့တဖြည်းဖြည်းအပေါ်တက်လာကာ
ပေါင်သားတွေအထိနမ်းရှုံ့ရုံနဲ့အသားပေါ်ဝယ်
အရာကြီးထင်ကျန်သောနုနယ်သောကျွန်တော့်အချစ်လေး။
"ကိုယ့်ကလေးလေးကတကယ်လှတယ်
ဒီနေရာလေးကအစ "
"အာ့ ကိုကိုကလည်းမဟုတ်တာ "
ပြောပြီးနှုတ်ခမ်းကိုကိုက်ထားတာ။
ကျွန်တော့်လက်ချောင်းတွေကသူလေးရဲ့
ညီငယ်လေးကိုပွတ်သပ်ကာရှေ့တိုးနောက်ငင်ပြုပေးလိုက်တော့မနေတတ်စွာပေါင်ကိုစိထားဖို့လုပ်တော့သည်။
"အင့် ကိုကို မလုပ်နဲ့... "
ဆယ်ဟွန်း ရုန်းလည်းမရပေ။ကိုကို့အာခံတွင်းထဲမိမိညီငယ်ကပျော်မြူးနေပြီမလား။အချိန်ခဏအကြာထိန်းချုပ်ထားရတာ
တွေကလွတ်ထွက်ကုန်ပြီ။ခြေချောင်းတွေပါ
ကုပ်ကာပြီးမြောက်သွားသောအခြေအနေဝယ်ဆယ်ဟွန်းမှာရင်တုန်လှိုက်မောနေလေရဲ့။
ကိုကို့နှုတ်ခမ်းထက်ဝယ်မိမိစွန့်ပစ်ရည်တွေပေနေတော့မနေတတ်စွာသုတ်ပေးဖို့ပြင်တော့နှုတ်ခမ်းကိုသပ်ချသောကိုကို့ကြောင့်အားနာမိရသည်။ဒီလောက်ကြီးလုပ်ပေးဖို့မမျှော်
လင့်ထားဘူးလေ။
"ဘာလို့မြိုချရတာလည်းကိုကို
ရွံစရာကြီးဟာ "
"ချစ်လို့လေ
ကိုကို့ကလေးလေးနဲ့ပတ်သက်ရင်
ဒါကရွံစရာမဟုတ်ဘူးလေ "
စကားပြောနေရင်းချန်းယောလ်လက်ချောင်း
တွေကကလေးငယ်ရဲ့ညီငယ်ကနေနောက်ဖက်ဆီသို့လျောဆင်းသွားလေပြီ။
"ဟင့် ကိုကို "
ကိုကို့လက်တစ်ချောင်းစအသွင်းတင်မနေတတ်စွာကျုံ့မိသောဆယ်ဟွန်းအဖြစ်။
"စိတ်လှုပ်ရှားနေတာလား
ကလေးလေး "
"အခုကပထမဆုံးမလား
အဲဲ့ဒါကြောင့်... ကိုကို "
နှုတ်ခမ်းငယ်ကိုကိုက်ကာခေါင်းညိတ်ပြသော
ကလေးငယ်ကိုသူထပ်မံနမ်းလိုက်သည်။
"ကိုကို့ကိုယုံကွာ
ဖြည်းဖြည်းချင်း သွားကြရအောင်
ပြီးတော့ကိုကိုဝန်ခံစရာရှိတယ် "
နမ်းနေတာဆီစိတ်ကရောက်တော့တစ်ချောင်းကနေနှစ်ချောင်းတိုးလာသောအရေအတွက်
ဝယ်ဆယ်ဟွန်းစိတ်မရှိတော့။ကိုကို့လက်ချောင်းတွေဆီကအထိအတွေ့က
သူ့အထဲဝယ်ကလိကလိဖြစ်စေတာက
ဆိုးတယ်။
"နာရင်ပြောနော်
ကိုကိုထည့်တော့မယ် "
ဆယ်ဟွန်း မှာတကယ်တမ်းကြတော့
စိတ်လှုပ်ရှားကာအိပ်ရာခင်းစကိုဆွဲဆုတ်
ထားမိသည်။မိမိပေါင်နှစ်ဖက်ကိုဆွဲကားကာ
ဒူးခေါင်းအောက်ကနေလက်လျိုသွင်းပြီး
ပူးကပ်လာသောကိုကို။မိမိရဲ့အနောက်ဝ
ဆီကနေတိုးဝင်လာသောကိုကို့ညီငယ်။
အရွယ်အစားကကြီးမားတော့ဘယ်လိုပဲ
ဖြည့်လျော့ထားတယ်ဆိုစေတော့နာကျင်
မှုကိုခံစားနေရပြီ။ဆယ်ဟွန်းမှာနာကျင်မှုကြောင့်မျက်ရည်ပါဝဲလာသည်။
"အဟင့် ကိုကို ဖြည်းဖြည်းချင်းလုပ်မနေနဲ့
သွင်းမှာဖြင့်တခါတည်းသွင်း။နှဲ့သွင်းနေတာ
သေတော့မယ် "
ငိုသံစွတ်ကာတုန်ရီပြီးပြောလာသောကလေးငယ်ကြောင့်သွင်းလက်စအနေအထားမှာ
ချန်းယောလ်မှာတို့လို့တန်းလန်း။ကိုယ်ကသူနာမှာစိုးလို့ဖြည်းဖြည်းချင်းသွင်းနေတာ။
အရှိန်နဲ့သွင်းရင်နာမှာအသေအချာကိုသူတောင်းဆိုမှာတော့တခါတည်းသွင်းရတော့မှာပေါ့။မိမိညီငယ်ကိုကိုင်ကာအသက်ဝဝရှုကာဆောင့်သွင်းချလိုက်တော့စူးဝါးစွာ
ထအော်လေသောကလေးငယ်။
"အား သေပါပြီ
မရတော့ဘူး ပြန်ထုတ်တော့လို့ "
ပြောရုံတင်မကအဆိုးလေးကသူ့ရင်ဘတ်ကိုပါထုရိုက်လာတော့သည်။ငိုလည်းငိုသေး။
မိမိဖြစ်အင်ကိုသာမြင်ယောင်ကြည့်ကြပါကုန်။ဒီအခြေအနေရောက်မှရှေ့ဆက်တိုးဖို့
သာရှိတော့တာ။မျက်ရည်တွေကိုသုတ်ပေးပြီးသူကနမ်းတော့ရှောင်သည်။
"နာတယ် ထုတ်ပါတော့ဆို "
"မဟုတ်သေးဘူးလေ ကလေးရာ
အခုဟာကြီးကတန်းလန်းကြီးလေကွာ... "
ငိုတာကိုချော့ရင်းနဲ့အသွင်းအထုတ်လုပ်နေလိုက်တာအတော်ကြီးအဆင်ပြေသွားလေသည်။ဒါပေမဲ့လည်းကလေးငယ်ကိုသနားလို့
ချန်းယောလ်ခင်ဗျာအလျော့ပေးပြီးပြန်ထုတ်
လိုက်ပါတယ်။သနားစရာသူ့ညီငယ်ကတော့
ကလေးငယ်ရဲ့တွင်းလေးထဲပျော်မြူးထူးနေတာဘယ်လိုမှဝပ်မကျသွားဘဲခေါင်းထောင်
ကာခါရမ်းနေဆဲအနေအထားပေါ့။
လက်ရှိအခြေအနေမှာဖြင့်သူ့ရင်ခွင်ထဲ
ကလေးငယ်ကိုပွေ့ဖက်ထားရင်းချော့နေရတယ်။ဆန္ဒတွေကိုချိုးနှိမ်နိုင်ဖို့သူ့မှာရေအေးအေးနဲ့လောင်းချထားတာတောင်ဒင်းက
အကြောတင်းဆဲ။ကလေးငယ်ကိုဖက်ထားရတာတောင်ချန်းယောလ်အဖြစ်ကကြက်သီးထနေဆဲ။
"ကိုကို... ရရဲ့လားဟင် "
(မရဘူးဆိုရင်ရောကလေးကခွင့်ပြုမှာကြ)
"ရတယ် ကိုယ်ဘာမှမဖြစ်ဘူး
ခဏနေအဆင်ပြေသွားမှာ
ကိုယ့်ကလေးလေးသက်သာဖို့အရေးကြီးတယ် "
"ဒါနဲ့ကိုကိုဝန်ခံစရာရှိတယ်ဆိုတာဘာကိုပြောတာလဲ "
"အဲ့ဒါက ကလေးအဆောင်မပို့ခံရခင်
အပြင်မှာအိပ်ခဲ့တဲ့ညကိုမှတ်မိလား "
ဆယ်ဟွန်းမှတ်ညဏ်ထဲပြန်ဝင်လာတာက
တည်းခိုခန်းမှာနိုးထလာသောကိစ္စ။သူပါတီမှာမူးနေခဲ့တာလေ။ဘယ်လိုလုပ်ပြီးတည်းခိုခန်းရောက်သွားတယ်မမှတ်မိ။
ဘာလည်းကိုကိုကဒီကိစ္စကိုသိနေတာလား။
သူထိတ်လန့်သွားရသည်။ကိုကို့ရင်ခွင်ထဲကနေရုန်းထွက်မိပြီ။
"ကိုကို ဒါကို ဘယ်လိုသိလဲ "
ကိုကိုမျက်နှာကိုမော့မကြည့်ရဲတော့။
ဆယ်ဟွန်း ကိုယ်တိုင်ဇဝေဇဝါဖြစ်ခဲ့ရသောကိစ္စရပ်မလား။ကိုယ်နဲ့အတူအချိန်ကုန်ခဲ့
သောသူကိုသူမသိခဲ့။သူ့အနေအထားကို
ပြန်စစ်ဆေးတော့လည်းသွေးထွက်တာမရှိတော့ဘာမှမဖြစ်ခဲ့ဘူးလို့ယူဆခဲ့တာ။
"ကိုယ်ဘယ်လိုသိလည်းဆိုအဲ့ညက
ကလေးနဲ့အတူရှိခဲ့တာကိုယ်ဖြစ်နေလို့လေ "
ဆယ်ဟွန်း နားကြားမမှားဘူးမလား။
အံသြစွာခေါင်းမော့ကြည့်မိတော့ကိုကိုက
သူ့ပါးကိုဖျစ်ညှစ်လာသည်။
"ကလေးကမူးနေတော့ဘယ်မှတ်မိမလည်း"
ချန်းယောလ်ပြောဆိုလို့အပြီးမတော့
သူ့ရင်ဘတ်ကိုထုကာငိုပါလေသော
ကလေးငယ်။
"ဟီး ကိုကိုအခုမှပြောရလား
ကျွန်တော်အဲ့ကိစ္စအတွက်အပြစ်ရှိသလို
ခံစားနေရတာ။ကျွန်တော်နဲ့အတူရှိခဲ့တဲ့သူ
ကိုမှတ်လည်းမမှတ်မိ။ဘာတွေဖြစ်ခဲ့မှန်း
ရေရာလည်းမသိတော့စိတ်ထဲခိုးလုခုလုနဲ့
ကိုကိုမကောင်းဘူး "
"အင်းပါ ကိုကိုတောင်းပန်ပါတယ်
ကလေးလေးကိုပစ်မှားမိမှာစိုးလို့စောင့်ထိန်းခဲ့ရလို့ပါကွာ၊ဖွင့်ပြောလို့မရတဲ့အခြေအနေမို့ကွာ... "
"ဟင့် ကိုကိုလူဆိုးကြီး
ကျွန်တော်အဲ့ချိန်ကအသက်မပြည့်သေးဘူး
ဆိုတာရောသတိရရဲ့လား "
"သတိရလို့ပဲလက်နဲ့လုပ်တာပေါ့
ကိုယ့်ညီငယ်သာထည့်ခဲ့ရင်ခုချိန်ဆိုကိုယ်
ပဲထမင်းစားနေရဆဲပဲ... ဟဲဟဲ "
"ဟွန့် မပြောချင်ဘူး
ကိုကိုကြောင့်ကျွန်တော်ခံစားရတာတွေ
အများကြီး... မကျေနပ်ဘူး "
"မကျေနပ်ရတာတွေအတွက်ကိုယ်က
တစ်သက်လုံးပေးဆပ်သွားမယ်လေ
ဒါဆိုဖြစ်မလား "
"တကယ်ပြောတာလား "
"နောက်စရာလား ကလေးငယ်
ကိုယ်ကတာဝန်ယူစိတ်အပြည့်ရှိသူပါကွာ
အခြေအနေတွေကဒီလိုဖြစ်သွားပြီဆိုတော့
ကလေးရဲ့မေမေကိုဖွင့်ပြောပြီးလက်ထပ်ကြရအောင် "
"အရင်ကကျွန်တော်ကျောင်းပြီးမှဆို "
"အခုမတူတော့ဘူး။
ကိုယ်မစောင့်နိုင်တော့ဘူး။
ကလေးငယ်ကိုပိုင်ဆိုင်ချင်လှပြီ "
ထိုသို့အပြောစကားလေးနဲ့အတူဆယ်ဟွန်း
ကိုယ်လုံးလေးကအိပ်ရာပေါ်တစ်ဖန်ပြန်လှဲ
ခံလိုက်ရပြီးခေါင်းအစခြေအဆုံးထပ်တလဲလဲစားသုံးခံလိုက်ရပါတယ်။
ဒီလိုအစားခံရတာစားသူအပြစ်လည်းမဟုတ်ပါဘူး။ငြိမ်သက်မလို့အရှိန်ယူနေဆဲသူ့ကိုကို
ရဲ့ညီငယ်လေးကိုမနေနိုင်မထိုင်နိုင်သူသွားဆွမှတော့အခန်းဆက်စားခံလိုက်ရတာပေါ့။
ပထမကတော့နာတယ်ပေါ့
နောက်တော့လည်း * ကိုကို မြန်ပေး *
ဆိုတဲ့အသံလေးကသူ့ကိုကိုကိုမနားတမ်း
မောင်းဖို့အမိန့်ပေးလိုက်သလိုပါပဲ။
မိုးလင်းခါနီးမှပြီးဆုံးသွားတဲ့သူတို့ရဲ့
မွေးနေ့လက်ဆောင်အစီအစဥ်။
မွေးနေ့ရှင်ရင်ခွင်ထဲလက်ဆောင်ထုတ်
လေးကတော့ပင်ပန်းပြီးအိပ်ပျော်သွားလေရဲ့။မအိပ်ပျော်ခင်မွေးနေ့ရှင်ကိုကို့ကိုအနမ်း
လေးပေးသွားသေး။
ချန်းယောလ်ကတော့ယောက်က္ခမကြီးကို
ပေးထားတဲ့ကတိမတည်မိလို့အပြောခံရမှာ
နည်းနည်းစိုးရိမ်မိပေမဲ့သူအရမ်းပျော်နေပြီ။
သားငယ်ဘွဲ့ရမှလက်ထပ်ရမယ်လို့အမိန့်
ထုတ်ထားတဲ့ယောက်က္ခမကြီးကိုတော့
အားနာမိတယ်။ဒါပေမဲ့လည်းသူ့ကလေးနဲ့
အတူနေချင်ပြီမို့အဲ့ကတိမတည်နိုင်တော့။
နောက်နေ့ကျရင်တော့လက်ထပ်ဖို့ကိစ္စ
အတွက်နဲ့ဖုန်းခေါ်ဖို့တွေးလိုက်ရင်းသူ့ကလေး
ကိုပွေ့ဖက်ပြီးမျက်လုံးမှိတ်ထားလိုက်တော့သည်။
အခုချိန်မှာကလေးငယ်နဲ့တူတူနေရဖို့က
အရေးကြီးဆုံးလို့ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီ။
ဘယ်အတွက်နဲ့မှနောက်ဆုတ်ဖို့မဖြစ်နိုင်။
ကလေးငယ်ကိုသူမခွဲနိုင်တော့ဘူး။
~~~~~~~~~~~ ပြီးပါပြီ ~~~~~~~~~~
ဒါမှမပြီးရင်လည်း Mini မဟုတ်တော့ဘူး။
ကဲ ကိုကို fic လေးကနေနှုတ်ဆက်
လိုက်ပါတယ်။ စိတ်ရှည်ရှည်နဲ့ ဖတ်ပေး
ခဲ့သူတွေကိုကျေးဇူးတင်ပါတယ်။
နောက် Plot ရရင်လည်း Mini ထပ်ရေးပါ့မယ်။အားလုံးပဲ Bye 💖
10:36 PM
18/4/21
Total words 10245
ကိုယ္ခ်စ္ေနရသူဆီကကိုယ့္ကိုခ်စ္ေနပါတယ္ဆိုတာ
သိရေတာ့ဆယ္ဟြန္းစိတ္ေလး
အေတာ္ေပ်ာ္႐ႊင္သြားရသည္။ဒါေပမဲ့လည္း
အဆုံးစြန္ထိေပ်ာ္႐ႊင္ျခင္းမဟုတ္ဘဲသူ႕စိတ္
ထဲအနည္းေလးေတာ့မခံခ်ိမခံသာျဖစ္ေနဆဲဆိုမမွားေပ။
ငါ့ကိုခ်စ္ရဲ႕သားနဲ႕မေျပာဘဲ
ေနနိုင္တဲ့ခ်စ္ရသူႀကီးကိုစာရင္းရွင္းရမည္။
အနမ္းေတြလက္ခံရၿပီးခ်စ္စကားေတြထဲ
စီးေျမာကာရယ္အခန္းထဲဘယ္ပုံဘယ္နည္း
ျပန္ေရာက္လာမွန္းေတာင္မသိလိုက္တဲ့ထိ
သူယစ္မူးသြားသည္။အခုမွျပန္ေတြးရင္း
ကိုကို႔အေပၚစိတ္ကေလးနည္းနည္းဆိုးခ်င္
လာသည္။ဆယ္ဟြန္းကသာအခုလိုေတြထမလုပ္ရင္
အဲ့ကိုကိုကတစ္သက္လုံးဖြင့္ေျပာမွာ
မဟုတ္။
"ကိုကို အိပ္ၿပီလား "
နည္းနည္းေလးမွသည္းမခံခ်င္စိတ္ေလးျဖစ္ေနတဲ့
ဆယ္ဟြန္းဘက္ကဘဲစၿပီးအရင္စာပို႔
လိုက္ပါတယ္။
*ေတာင္*
စာျပန္ဝင္လာတဲ့အသံေၾကာင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့
"အိပ္ေတာ့မွာ ဟြန္းေလး
ဘာလုပ္မလို႔လဲ "
အာ တကယ္ပဲ
ကိုကိုကနည္းနည္းေလးမွမ Ro တတ္လိုက္တာ။
ဒီဦးေလးႀကီးကေတာ့မဟုတ္ေသးပါဘူး။
"မအိပ္ေသးရင္ရန္ေတြ႕မလို႔
ကြၽန္ေတာ္ဘက္ကေျပာရမည့္စကားေတြ
ရွိတယ္။ခုေျပာခ်င္တာ "
"မနက္မွေျပာပါလား
ညည့္နက္တဲ့အထိမေနသင့္ဘူး
အိပ္ေတာ့ ...."
ကိုကိုေျပာသလိုလိုက္နာမယ္ထင္လား။
ေဝးေသး။ခ်က္ခ်င္းဘဲကိုကို႔အခန္းတံခါးဝေရွ႕ေတာင္
သူေရာက္လာၿပီ။စိတ္ရွည္သည္းခံမေနခ်င္ေတာ့ဘူး။
သူကေသြးေအးေပမဲ့
ဆယ္ဟြန္းဘက္ကေသြးမေအးနိုင္ဘူး။
* ေဒါက္... ေဒါက္ *
အခန္းတံခါးေခါက္သံေၾကာင့္အိပ္ရာထက္လွဲေနၿပီျဖစ္ေသာ
ခ်န္းေယာလ္တံခါးထဖြင့္ရေတာ့သည္။တံခါးဖြင့္လိုက္တာနဲ႕သူ႕ကိုတိုးတိုက္ကာအခန္းထဲဝင္လာေသာကေလးငယ္။
"အိပ္ေတာ့ဆိုတာစကားနားမေထာင္တာလားဟြန္းငယ္ "
"မအိပ္ခ်င္ေသးဘူး။ၿပီးေတာ့ကိုကို... "
ေျပာၿပီးမွဆယ္ဟြန္းစကားေလးတန္းလန္း
ျဖစ္သြားတယ္။ကိုယ့္သေဘာနဲ႕အကိုလို႔မေခၚေတာ့ဘဲ *ကိုကို* ေခၚလိုက္မိတာမလား။
"ကိုယ့္ကို ကိုကို လို႔ေခၚတာလား။
ဆက္ေျပာေလ ဟြန္းေလး "
ကိုကိုကအိပ္ရာေပၚျပန္ထိုင္လိုက္ၿပီး
သူ႕ကိုေမာ့ၾကည့္ေနတာ။ဒီလိုႀကီးက်ေတာ့
ဆယ္ဟြန္းမွာဆက္ေျပာဖို႔တမ်ိဳးႀကီး။
"ဟင့္အင္း ဘာမွမဟုတ္ေတာ့ဘူး
သြားအိပ္ေတာ့မယ္ "
လွည့္ထြက္ဖို႔ျပင္ေသာဆယ္ဟြန္းကိုယ္လုံး
ေလးမွာလွမ္းဆြဲကာေပြ႕ဖက္ထားျခင္းခံလိုက္ရသည္။
"ေျပာစရာရွိတယ္ဆိုေျပာေလ
အေတာ္ပဲကိုယ္လည္းမအိပ္ခ်င္ေသးဘူး
ဆိုေတာ့... "
ကိုကို ေပါင္ေပၚဝယ္အေပြ႕ခံထားရေသာ
အေနအထားဝယ္ဆယ္ဟြန္းကဘာစကား
ေျပာထြက္ေတာ့မလည္း။ရင္အခုန္ျမန္ကာ
ေျပာရမည့္စကားကဘယ္ဆီပ်ံထြက္သြား
တယ္မသိေတာ့။အနီးကပ္ျမင္ေနရေသာ
ကိုကို႔အၾကည့္ေတြေအာက္မေနတတ္ကာ
မ်က္စိမွိတ္ထားလိုက္မိသည္။
နီးကပ္လာတဲ့အေနအထားကအေစာနကလို
နမ္းမလို႔မ်ားလား။
"ဟားဟား ကိုယ္ကဘာလုပ္မွာမို႔
မ်က္စိေတြမွိတ္ထားရတာလဲ။
ဘာလည္းကိုယ္ထပ္နမ္းေပးရမလား "
"အာ ကိုကို "
ဆယ္ဟြန္း ရွက္ရွက္နဲ႕သူ႕ရင္ဘတ္ကိုထုၿပီး
ထေျပးထြက္လာလိုက္ေတာ့သည္။အဲ့လိုစစရာလား။
ေသခ်ာတာကေတာ့အဲ့ညကဆယ္ဟြန္းမွာ
စိတ္လႈပ္ရွားကာအေတာ္နဲ႕အိပ္လို႔မေပ်ာ္ေပ။
ညသန္းေခါင္ႀကီးဘတ္ဟြၽန္းဆီစာပို႔လိုက္မိလို႔ဆဲခံလိုက္
ရေသး။အဲ့ေလာက္ေတာင္ဟန္မေဆာင္နိုင္ေပ်ာ္ေနရလား
ဆိုၿပီးဆူေသး။ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့လည္းဟုတ္တယ္။
ကိုကိုနဲ႕ပတ္သက္ရင္ဆယ္ဟြန္းစိတ္
ကိုကမတင္းထားနိုင္တာခက္သား။
~~~
"သြားပါ
အခုမွမေအကိုလာခြၽဲေနတယ္
ဟိုတေန႕ကေတာ့ေမွးေနတဲ့မ်က္လုံးကိုျပဴးၿပဲ
ၿပီးျပန္ေအာ္ေနတာဘယ္သူတုန္း "
ဆယ္ဟြန္း အေမ့နားကပ္ကာအတင္းစကား
လိုက္ေျပာေတာ့ဤသို႔ဆိုေလရဲ႕။သူကလည္း
ဟုတ္တယ္။အဲ့ေန႕ကကိုကို႔အတြက္နဲ႕ေမြးသမိခင္
ကိုေတာင္ျပန္ေအာ္ခဲ့တာမလား။
"သားေတာင္းပန္ပါတယ္ေမေမကခြင့္လြတ္ေပးပါေနာ္... သားေလးတစ္ေယာက္တည္းရွိတာကိုခြင့္မလြတ္ဘူးလား... "
"အမေလးေတာ္ ခြင့္လြတ္တာေတာင္းခံပုံတဲ့လား
။ေခါင္းေခါက္ခ်င္စရာေလး "
"ေနာ္ လို႔ ေမေမကခြင့္လြတ္တယ္မလား "
မခြၽဲစဖူးခြၽဲေနတဲ့သားငယ္ေၾကာင့္သူမရီမိၿပီ။
ဒီကေလးကတကယ္ပဲခ်စ္စရာေကာင္းေအာင္လုပ္ျပေနတယ္။
"ခြင့္လြတ္ပါတယ္ေတာ္
ဒါေပမဲ့ မင္းအကိုႀကီးကလက္ခံတယ္ဆို.."
"ကိုကိုလက္ခံတယ္လို႔ေျပာလို႔လား "
"အမယ္ ဘယ္ကကိုကိုလဲ "
"ေမေမကလည္းသိရဲ႕သားနဲ႕အကို႔ကိုေျပာတာလက္ခံမွာ
မဟုတ္ဘူး။သားတို႔ခ်စ္သူေတြ
ျဖစ္သြားၿပီ "
ေျပာၿပီးမွပါးစပ္ေလးကိုအျမန္ပိတ္မိေတာ့
အေမကသူ႕နဖူးကိုထိတယ္ဆို႐ုံေလးေတာက္ကာ
ရီပါေလေရာ။
"ေကာင္စုတ္ေလးအရမ္းေပ်ာ္ေနတယ္ေပါ့
မ်က္ႏွာေလးအမူအရာကဖုံးလို႔မရဘူး "
"ေမေမကလည္းအဲ့လိုမဟုတ္ပါဘူး "
ေျပာၿပီးေမေမရင္ခြင္ထဲတိုးဝင္ေတာ့အခြၽဲေလးသြားစမ္းဆိုၿပီးတြန္းထုတ္ေရာ။လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ၿပီးအရမ္းေပ်ာ္ေနတဲ့ကေလးဆိုးေလးလို႔ေမေမကေျပာေသး။ဒီလိုဆိုကြၽန္ေတာ္တို႔ကို
သေဘာတူတယ္ဆိုတဲ့အေနအထားေပါ့။
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ေမေမ "
"ေမေမ့သားငယ္ေလးေပ်ာ္ဖို႔အေရးႀကီးဆုံး
ပါကြယ္ "
ဒီလိုနဲ႕ပဲေက်ာင္းပိတ္ရက္ကကုန္ဆုံးလို႔
ေက်ာင္းျပန္တက္ရၿပီ။ေက်ာင္းဖြင့္ရက္မတိုင္ခင္ကိုကို
ကိုယ္တိုင္လိုက္ပို႔ေပးသည္။ခ်စ္သူေတြသာျဖစ္သြားတယ္
အလုပ္သာလွ်င္အဓိကက်ေသာကိုကိုေၾကာင့္ဘယ္
မွကိုမလည္ျဖစ္လိုက္။ဆယ္ဟြန္းေတြးမိတယ္ငါႀကိဳက္မိတဲ့
သူကေတာ့အေတာ့္ေနနိုင္သူႀကီးပဲလို႔။
"စာေမးပြဲနားနီးေတာ့မွာမလား။
အိပ္ေရးဝေအာင္အိပ္၊အရမ္းညည့္နက္ခံ
စာမႀကိဳးစားနဲ႕ေတာ္ၾကာကိုယ့္ကေလးေလး
စာေမးပြဲနားနီးမွအိပ္ေရးေတြပ်က္ၿပီး
ဖ်ားမွာစိုးတယ္ "
ကိုကို႔ရဲ႕အမွာစကားေၾကာင့္ဆယ္ဟြန္းၿပဳံးမိေရာ။ဒီမွာက
အခ်ိန္နဲ႕အိပ္၊အခ်ိန္နဲ႕ထရတာ
ညည့္နက္ခံေနလို႔လည္းရတာမွမဟုတ္တာ။
ဒီလိုဆိုေတာ့လည္းကိုကိုကငါ့ကိုအရမ္းခ်စ္ပါလားလို႔ၾကည္ႏူးရေရာ။
ကိုကို႔ကိုႏႈတ္ဆက္ၿပီးဝန္းထဲကေနကားျပန္ထြက္သြားၿပီး
ျမင္ကြင္းကေပ်ာက္သြားမွ
အေဆာင္ထဲဝင္လာလိုက္သည္။
"ေၾသာ္ ေပၚလာေသးတယ္။
မသိပါဘူး။တခါတည္းလင္ရၿပီးေက်ာင္းျပန္
မတက္ေတာ့ဘူးထင္တာ "
ပစၥည္းေတြေနရာခ်ေနေသာဆယ္ဟြန္းကို
ဤသို႔ႏႈတ္ဆက္ေလေသာဘတ္ဟြၽန္း။
"မနာလိုေနတာမလား "
"ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ... မနာလိုတယ္ျဖစ္ရေသး။မင္းငယ္ပါေသးတယ္ကေလးရယ္
ဒီနားတိုးခဲ့... "
ဆယ္ဟြန္းကသူ႕အိပ္စင္နားကပ္လိုက္ေတာ့
နားနားတိုးကပ္ကာေျပာလိုက္ေသာစကားေၾကာင့္္
ဆယ္ဟြန္းအံၾသကာသူ႕ကိုၾကည့္မိၿပီ။
"မင္း မင္းေျပာေတာ့ဦးငယ္ကမင္းကိုျငင္းတယ္ဆို... "
"ဒါကအရင္က
အခုေတာ့အိုေကသြားၿပီ "
ၿပဳံးၿဖီးၿဖီး႐ုပ္နဲ႕ဘတ္ဟြၽန္းကိုၾကည့္ၿပီး
ဆယ္ဟြန္း ေခါင္းခါမိတယ္။
သူနဲ႕ကိုကိုၾကားအဲ့ထိမစဥ္းစားမိဘူး။
နမ္းတာေလာက္ပဲရွိတာ။ဘတ္ဟြၽန္းက
လက္သြက္လိုက္တာလို႔ေတြးၿပီးမဆီမဆိုင္
အေတြးတခုရကာမ်က္ႏွာပူလာသလိုပဲ။
"မင္းလိုအျဖဴထည္ေလးကဒီတိုင္းသာသြားပါကြာ။
ခ်စ္သူျဖစ္သြားၿပီမလား။က်န္တာကသူ႕ဘာသာအဆင္ေခ်ာသြားမွာ။အခုေတာ့စာေလးလုပ္ၿပီးအထက္တန္းေအာင္ဖို႔
တို႔ေတြႀကိဳးစားၾကတာေပါ့ "
ဆယ္ဟြန္းမေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး။
စာမွန္မွန္လုပ္တဲ့ဆယ္ဟြန္းကိုသူကေျပာရတယ္ရွိေသး။
ခ်စ္သူျဖစ္သြားေတာ့အလုပ္ရလာတာက
ဖုန္းေျပာတာ။ညဘက္အိပ္ခါနီးကိုကိုနဲ႕စကားေျပာၿပီးမွ
အိပ္တာ။ဘတ္ဟြၽန္းကေတာ့သူ႕ဦးငယ္ကအလုပ္မ်ားလို႔ဖုန္းမကိုင္ေလာက္ဘူးဆိုကာဆက္တာမေတြ႕ရ။ဖုန္းေလးေတာင္
မေခၚနိုင္ရေအာင္အလုပ္အရမ္းမ်ားေနတာလားလို႔ၾကားကေနဆယ္ဟြန္းေတြးမိေသး။
စာေမးပြဲၿပီးရင္မင္းဘာလုပ္မလည္းေမးေတာ့ဆယ္ဟြန္းမွာ
အစီအစဥ္မရွိ။အိမ္ျပန္ေရာက္မွကိုကို႔ကိုအႀကံေတာင္းရမယ္။ဘတ္ဟြၽန္းကအခုမွသူ႕ကိုရင္ဖြင့္သည္။သူ႕ဦးငယ္နဲ႕
အဆင့္ေက်ာ္ခဲ့ေပမဲ့သူ႕ဘက္ကသာတစ္ဖက္သတ္ျဖစ္ဆဲ
တဲ့ေလ။ေရွ႕ေနအလုပ္လုပ္တဲ့သူ႕ဦးငယ္ကအဘြားတို႔တြက္
အရမ္းဂုဏ္ယူစရာပုဂၢိုလ္ ျဖစ္ေနလို႔သူ႕အတြက္ေရွ႕ဆက္ဖို႔
လမ္းမရွိဘူးလို႔ေျပာထုတ္လာသည္။အဲ့လိုက်
ေတာ့လည္းဘတ္ဟြၽန္းအတြက္စိတ္မေကာင္းမိ။ရွားရွားပါးပါးသူငယ္ခ်င္းေလးရဲ႕အခ်စ္ေရးကိုအဆင္ေျပေစခ်င္မိသည္။
ဒီလိုနဲ႕စာေမးပြဲေျဖၿပီးလို႔အိမ္ျပန္ခ်ိန္ေရာက္လာခဲ့ၿပီ။
ဆယ္ဟြန္းကေတာ့က်ိန္းေသတြက္ၿပီးသားေသခ်ာေပါက္ကို
အမွတ္ေကာင္းရၿပီးတကၠသိုလ္ကိုႀကိဳက္ရာေ႐ြးတက္လို႔
ရေလာက္သည္။ဘတ္ဟြၽန္းကေတာ့
ေအာင္ရင္ေက်နပ္ၿပီသူကေငြရွာေတာ့မွာလို႔
ေျပာေလသည္။ဆယ္ဟြန္းဆီကိုလာလည္ခ်င္ရင္လည္း
လာဖို႔ေျပာကာႏႈတ္ဆက္ခဲ့လိုက္တယ္။လာႀကိဳေသာကိုကို႔ေတြ႕တာနဲ႕သူ႕မ်က္ႏွာကေပ်ာ္႐ႊင္မႈကထိန္းမရနိုင္။
"သည္းေလးတကၠသိုလ္ေတာ့တက္ျဖစ္
ေအာင္တက္ဦး။ေတာ္ၾကာ... "
မသြားခင္ဆယ္ဟြန္းကိုေနာင္ေျပာင္သြားေသး။
"ဘာရမလည္းမင္းကအရမ္းပိုေနတာ
ေတာ္ၾကာဘတ္ဟြၽန္းေရငါေယာက္က်ား
ယူေတာ့မယ္ဆိုၿပီးဖုန္းဆက္မွာစိုးလို႔ေဟး "
ဆယ္ဟြန္းပါးကိုဆြဲကာနမ္းၿပီးႏႈတ္ဆက္
သြားတာကအေၾကာင္းမဟုတ္ေပမဲ့
မ်က္လုံးျပဴးၿပီးၾကည့္ေနတဲ့ကိုကို႔ကိုကားေပၚ
ေရာက္ေတာ့ရွင္းျပရေရာ။အဲ့ဘတ္ဟြၽန္းကေလအထင္
လြဲေအာင္လုပ္ရတယ္လို႔။
ဘတ္ဟြၽန္း စကားကေသြးထြက္ေအာင္
မွန္လာေတာ့သည္။ကိုကိုနဲ႕တစ္အိမ္တည္း
တူတူေနေနရင္းစိတ္မခ်နိဳင္ျဖစ္ခါလက္ထပ္
ျဖစ္သြားတယ္။ဒီတိုင္းဆိုလက္ထပ္ဖို႔က
ေဝးဦးမွာကြၽန္ေတာ္တကၠသိုလ္ၿပီးမွလက္ထပ္ျဖစ္မွာ။
ကိုကို႔ေမြးေန႕ဝယ္ကြၽန္ေတာ့္ဘက္ကစလို႔
လမ္းဖြင့္ေပးခဲ့မိရာကစာအုပ္ႀကီးကိုကိုက
လက္ထပ္ဖို႔စီစဥ္ရေတာ့တာ။
ဒီျပင့္ဆိုလက္ထပ္ဖို႔ေဝးဦးမွာအေသအခ်ာ။
မေစာင့္နိုင္ေတာ့ဘူး။သူ႕ဘက္ကမလႈပ္မွ
ေတာ့ကြၽန္ေတာ့္ဘက္ကစလႈပ္ရေတာ့တာ
မမွားဘူးမလား။
~~~
ခ်န္းေယာလ္ရဲ႕ေမြးေန႕ဆိုၿပီးကေလးငယ္က
ကိတ္မုန့္ကအစကိုယ္တိုင္ဖုတ္ကာေသခ်ာလုပ္ေနတာ။
ခ်စ္ရသူေလးလုပ္ေပးတဲ့လက္ေဆာင္မို႔အရသာရွိမွာ
ယုံၾကည္ၿပီးသား။
ကိတ္မုန့္ရယ္ဝိုင္ရယ္မီးအေမွာင္ခ်ကာ
ဖေယာင္းတိုင္ေလးထြန္းကာက်င္းပတဲ့
သူရဲ႕ေမြးေန႕ပါတီပြဲ။
"ကိုကို စားလို႔ေကာင္းလား "
"ေမးေနရေသးလား။ကိုယ့္ကေလးေလး
လုပ္ထားတာမေကာင္းပဲေနမလား "
"ကိုကို႔အတြက္ေမြးေန႕လက္ေဆာင္
ရွိေသးတယ္ "
"ကေလးကကိုကို႔ကိုဘာလက္ေဆာင္
ထပ္ေပးမလို႔လဲ "
"ရွိေသးတယ္
ဒီလက္ေဆာင္ကအထူးစပယ္ရွယ္ေနာ္
ဘယ္မွာမွဝယ္လို႔မရဘူး
ကိုကို႔အတြက္သီးသန့္ရွယ္ "
"ဝိုး ဝယ္လို႔မရတာဆိုေတာ့
ကေလးကိုယ္တိုင္လုပ္ထားတာလား
ကိုယ္ေတာ့အရမ္းကံေကာင္းတာပဲ "
"အင္း ကေလးကိုယ္တိုင္လုပ္ထားတယ္ပဲ
ေျပာရမွာေပါ့။အခုမ်က္စိခဏမွိတ္ေပး "
ကေလးငယ္ေပးမည့္လက္ေဆာင္ကိုခ်န္းေယာလ္ရင္ခုန္စြာ
မ်က္စိမွိတ္ေစာင့္ေနလိုက္သည္။ဘာလက္ေဆာင္ပါလိမ့္။
ဟင္ သူ႕ေပါင္ေပၚကအထိအေတြ႕က
"ကိုကိုဖြင့္ၾကည့္လို႔ရၿပီ "
မိမိနဲ႕အနီးကပ္အေနအထားကခ်စ္ရသူေလး
ေပါင္ေပၚခြထိုင္လာသည္ဆိုမမွားေပ။
သူၾကည့္ေနဆဲတိုးကပ္လာေသာကေလးငယ္၏မ်က္ႏွာေလး။ထိကပ္လုနီးပါးအေနအထားကႏွာေခါင္းထိပ္ခ်င္းေတာင္
ကပ္ေနၿပီေလ။
"ကိုကို႔အတြက္ေမြးေန႕လက္ေဆာင္အျဖစ္
ကြၽန္ေတာ္ကိုယူပါ "
ကြၽန္ေတာ့္ႏႈတ္ခမ္းကိုစတင္နမ္းရႈံ႕လာေသာ
ကေလးငယ္ရဲ႕အနမ္း။စနမ္းတုန္းကေတာ့ကေလးငယ္က
ဦးေဆာင္ေပမဲ့ကြၽန္ေတာ္လည္းအငမ္းမရတုံ႕ျပန္မိတယ္
။ေစာင့္စည္းထိန္းသိမ္းေနေပမဲ့ဒီကေလးငယ္ကဆိုးလြန္း
တယ္။ကြၽန္ေတာ့္ကိုယိမ္းယိုင္ေအာင္ျပဳစားေနတာ။
သူ႕ခါးသြယ္သြယ္ကိုသိုင္းဖက္ထားရင္း
ေက်ာျပင္ကိုပြတ္သပ္ေနမိသည္။ထိုမွတဆင့္ကေလး
ငယ္ရဲ႕တင္သားလုံးလုံးဆီေရာက္သြားေသာသူ႕လက္မ်ား။
ပြတ္႐ုံတင္အားမရဘဲဖ်စ္ညွစ္ေနမိသည္။သူ႕လက္ေတြပူလာသလိုႏွစ္ေယာက္သားထိစပ္ေနေသာေနရာ
ေတြကေခြၽးပ်ံလာသလိုပူေလာင္လာသည္။
*ႁပြတ္စ္ *
နမ္းေနရာကအသက္ရႈၾကပ္မတတ္ျဖစ္လာလို႔ခြဲလိုက္တာ
အသံေတာင္ျမည္သည္။ႏွစ္ေယာက္သားႏႈတ္ခမ္းေတြကပူထူကာထုံသလိုေတာင္ျဖစ္တဲ့အထိနမ္းေနၾကတာ။
" အခန္းထဲသြားၾကရေအာင္ "
" ကိုကို႔သေဘာၾကပါဆို "
ႏႈတ္ခမ္းေလးကိုဖိကိုက္ကာဆိုေလေသာ
ကေလးငယ္။ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ခ်န္းေယာလ္
မေစာင့္ထိန္းနိုင္ေတာ့။သူ႕အလယ္ပိုင္းက
ညီငယ္ကထႂကြေနၿပီေလ။ကေလးဆိုးေလးကသူ႕အေပၚ
ထိုင္ကာလႈပ္ရွားေနတယ္ကညီငယ္ကေခါင္းေထာင္ခ်င္ေနၿပီ။
ေပြ႕ခ်ီရက္သားအခန္းထဲေရာက္လာၿပီး
အိပ္ရာေပၚခ်ေပးလိုက္ေတာ့အဆိုးေလးက
မ်က္ႏွာေလးငုံ႕ထားေလရဲ႕။စတုန္းကစထားၿပီးအခုမွရွက္ေနတဲ့အဆိုးေလးကိုေမြးေန႕
လက္ေဆာင္ေလးကိုစားပစ္ဖို႔သူမေစာင့္
နိုင္ေတာ့။
ထပ္မံနမ္းရႈံၾကရင္းလုံးလားေထြးလား
အေနအထားဝယ္ဝတ္ထားတဲ့အဝတ္ေတြကို
အေလာတႀကီးခြၽတ္ရတာလည္းရႈပ္တာ။
ကြၽန္ေတာ့္မ်က္စိေရွ႕ကလက္ေဆာင္ထုတ္ေလးကို
ဘယ္ကေနစၿပီးစားရမလည္းလို႔
ဆုံးျဖတ္ရခက္ၿပီ။လက္ေဆာင္ထုတ္ေလးက
တကိုယ္လုံးအျပစ္အနာအဆာမရွိစင္လုံးေခ်ာလွပလြန္း
သည္ေလ။တကယ့္လွရက္နိုင္ေသာကေလးငယ္ပါပဲ။
ဝတ္လစ္စလစ္အေနအထားဝယ္သက္ရွိအ႐ုပ္ေလးကရွက္ေနဟန္ေၾကာင့္အသားေလးကပန္းႏုေရာင္ေျပးလို႔ေနသည္။
"အင့္ ယားတယ္ ကိုကို "
ေျခေခ်ာင္းေလးေတြကိုအနမ္းစေပးေတာ့
မေနတတ္စြာ႐ုန္းေရာ။ေျခေခ်ာင္းေလးေတြကစလို႔
တျဖည္းျဖည္းအေပၚတက္လာကာ
ေပါင္သားေတြအထိနမ္းရႈံ႕႐ုံနဲ႕အသားေပၚဝယ္
အရာႀကီးထင္က်န္ေသာႏုနယ္ေသာကြၽန္ေတာ့္အခ်စ္ေလး။
"ကိုယ့္ကေလးေလးကတကယ္လွတယ္
ဒီေနရာေလးကအစ "
"အာ့ ကိုကိုကလည္းမဟုတ္တာ "
ေျပာၿပီးႏႈတ္ခမ္းကိုကိုက္ထားတာ။
ကြၽန္ေတာ့္လက္ေခ်ာင္းေတြကသူေလးရဲ႕
ညီငယ္ေလးကိုပြတ္သပ္ကာေရွ႕တိုးေနာက္ငင္ျပဳေပး
လိုက္ေတာ့မေနတတ္စြာေပါင္ကိုစိထားဖို႔လုပ္ေတာ့သည္။
"အင့္ ကိုကို မလုပ္နဲ႕... "
ဆယ္ဟြန္း ႐ုန္းလည္းမရေပ။ကိုကို႔အာခံတြင္းထဲမိမိ
ညီငယ္ကေပ်ာ္ျမဴးေနၿပီမလား။အခ်ိန္ခဏအၾကာထိန္းခ်ဳပ္ထားရတာေတြကလြတ္ထြက္ကုန္ၿပီ။ေျခေခ်ာင္းေတြပါ
ကုပ္ကာၿပီးေျမာက္သြားေသာအေျခအေနဝယ္ဆယ္ဟြန္းမွာ
ရင္တုန္လွိုက္ေမာေနေလရဲ႕။
ကိုကို႔ႏႈတ္ခမ္းထက္ဝယ္မိမိစြန့္ပစ္ရည္ေတြေပေနေတာ့
မေနတတ္စြာသုတ္ေပးဖို႔ျပင္ေတာ့ႏႈတ္ခမ္းကိုသပ္ခ်ေသာကိုကို႔ေၾကာင့္အားနာမိရသည္။ဒီေလာက္ႀကီးလုပ္ေပးဖို႔မေမွ်ာ္
လင့္ထားဘူးေလ။
"ဘာလို႔ၿမိဳခ်ရတာလည္းကိုကို
႐ြံစရာႀကီးဟာ "
"ခ်စ္လို႔ေလ
ကိုကို႔ကေလးေလးနဲ႕ပတ္သက္ရင္
ဒါက႐ြံစရာမဟုတ္ဘူးေလ "
စကားေျပာေနရင္းခ်န္းေယာလ္လက္ေခ်ာင္း
ေတြကကေလးငယ္ရဲ႕ညီငယ္ကေနေနာက္ဖက္ဆီ
သို႔ေလ်ာဆင္းသြားေလၿပီ။
"ဟင့္ ကိုကို "
ကိုကို႔လက္တစ္ေခ်ာင္းစအသြင္းတင္မေနတတ္စြာက်ဳံ႕မိေသာဆယ္ဟြန္းအျဖစ္။
"စိတ္လႈပ္ရွားေနတာလား
ကေလးေလး "
"အခုကပထမဆုံးမလား
အဲဲ့ဒါေၾကာင့္... ကိုကို "
ႏႈတ္ခမ္းငယ္ကိုကိုက္ကာေခါင္းညိတ္ျပေသာ
ကေလးငယ္ကိုသူထပ္မံနမ္းလိုက္သည္။
"ကိုကို႔ကိုယုံကြာ
ျဖည္းျဖည္းခ်င္း သြားၾကရေအာင္
ၿပီးေတာ့ကိုကိုဝန္ခံစရာရွိတယ္ "
နမ္းေနတာဆီစိတ္ကေရာက္ေတာ့တစ္ေခ်ာင္းကေန
ႏွစ္ေခ်ာင္းတိုးလာေသာအေရအတြက္
ဝယ္ဆယ္ဟြန္းစိတ္မရွိေတာ့။ကိုကို႔လက္ေခ်ာင္းေတြဆီကအထိအေတြ႕က
သူ႕အထဲဝယ္ကလိကလိျဖစ္ေစတာက
ဆိုးတယ္။
"နာရင္ေျပာေနာ္
ကိုကိုထည့္ေတာ့မယ္ "
ဆယ္ဟြန္း မွာတကယ္တမ္းၾကေတာ့
စိတ္လႈပ္ရွားကာအိပ္ရာခင္းစကိုဆြဲဆုတ္
ထားမိသည္။မိမိေပါင္ႏွစ္ဖက္ကိုဆြဲကားကာ
ဒူးေခါင္းေအာက္ကေနလက္လ်ိဳသြင္းၿပီး
ပူးကပ္လာေသာကိုကို။မိမိရဲ႕အေနာက္ဝ
ဆီကေနတိုးဝင္လာေသာကိုကို႔ညီငယ္။
အ႐ြယ္အစားကႀကီးမားေတာ့ဘယ္လိုပဲ
ျဖည့္ေလ်ာ့ထားတယ္ဆိုေစေတာ့နာက်င္
မႈကိုခံစားေနရၿပီ။ဆယ္ဟြန္းမွာနာက်င္မႈေၾကာင့္
မ်က္ရည္ပါဝဲလာသည္။
"အဟင့္ ကိုကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းလုပ္မေနနဲ႕
သြင္းမွာျဖင့္တခါတည္းသြင္း။ႏွဲ႕သြင္းေနတာ
ေသေတာ့မယ္ "
ငိုသံစြတ္ကာတုန္ရီၿပီးေျပာလာေသာကေလးငယ္ေၾကာင့္
သြင္းလက္စအေနအထားမွာခ်န္းေယာလ္မွာတို႔လို႔တန္းလန္း။ကိုယ္ကသူနာမွာစိုးလို႔ျဖည္းျဖည္းခ်င္းသြင္းေနတာ။
အရွိန္နဲ႕သြင္းရင္နာမွာအေသအခ်ာကိုသူေတာင္းဆိုမွာေတာ့တခါတည္းသြင္းရေတာ့မွာေပါ့။မိမိညီငယ္ကိုကိုင္ကာအသက္ဝဝရႈကာေဆာင့္သြင္းခ်လိဳက္ေတာ့စူးဝါးစြာ
ထေအာ္ေလေသာကေလးငယ္။
"အား ေသပါၿပီ
မရေတာ့ဘူး ျပန္ထုတ္ေတာ့လို႔ "
ေျပာ႐ုံတင္မကအဆိုးေလးကသူ႕ရင္ဘတ္ကိုပါထုရိုက္
လာေတာ့သည္။ငိုလည္းငိုေသး။
မိမိျဖစ္အင္ကိုသာျမင္ေယာင္ၾကည့္ၾကပါကုန္။
ဒီအေျခအေနေရာက္မွေရွ႕ဆက္တိုးဖို႔
သာရွိေတာ့တာ။မ်က္ရည္ေတြကိုသုတ္ေပးၿပီးသူက
နမ္းေတာ့ေရွာင္သည္။
"နာတယ္ ထုတ္ပါေတာ့ဆို "
"မဟုတ္ေသးဘူးေလ ကေလးရာ
အခုဟာႀကီးကတန္းလန္းႀကီးေလကြာ... "
ငိုတာကိုေခ်ာ့ရင္းနဲ႕အသြင္းအထုတ္လုပ္ေနလိုက္တာ
အေတာ္ႀကီးအဆင္ေျပသြားေလသည္။ဒါေပမဲ့လည္း
ကေလးငယ္ကိုသနားလို႔
ခ်န္းေယာလ္ခင္ဗ်ာအေလ်ာ့ေပးၿပီးျပန္ထုတ္
လိုက္ပါတယ္။သနားစရာသူ႕ညီငယ္ကေတာ့
ကေလးငယ္ရဲ႕တြင္းေလးထဲေပ်ာ္ျမဴးထူးေနတာ
ဘယ္လိုမွဝပ္မက်သြားဘဲေခါင္းေထာင္
ကာခါရမ္းေနဆဲအေနအထားေပါ့။
လက္ရွိအေျခအေနမွာျဖင့္သူ႕ရင္ခြင္ထဲ
ကေလးငယ္ကိုေပြ႕ဖက္ထားရင္းေခ်ာ့ေနရတယ္။
ဆႏၵေတြကိုခ်ိဳးႏွိမ္နိုင္ဖို႔သူ႕မွာေရေအးေအးနဲ႕ေလာင္းခ်ထားတာေတာင္ဒင္းကအေၾကာတင္းဆဲ။ကေလးငယ္ကိုဖက္ထား
ရတာေတာင္ခ်န္းေယာလ္အျဖစ္ကၾကက္သီးထေနဆဲ။
"ကိုကို... ရရဲ႕လားဟင္ "
(မရဘူးဆိုရင္ေရာကေလးကခြင့္ျပဳမွာၾက)
"ရတယ္ ကိုယ္ဘာမွမျဖစ္ဘူး
ခဏေနအဆင္ေျပသြားမွာ
ကိုယ့္ကေလးေလးသက္သာဖို႔အေရးႀကီးတယ္ "
"ဒါနဲ႕ကိုကိုဝန္ခံစရာရွိတယ္ဆိုတာဘာကိုေျပာတာလဲ "
"အဲ့ဒါက ကေလးအေဆာင္မပို႔ခံရခင္
အျပင္မွာအိပ္ခဲ့တဲ့ညကိုမွတ္မိလား "
ဆယ္ဟြန္းမွတ္ညဏ္ထဲျပန္ဝင္လာတာက
တည္းခိုခန္းမွာနိုးထလာေသာကိစၥ။သူပါတီမွာမူးေနခဲ့တာေလ။ဘယ္လိုလုပ္ၿပီးတည္းခိုခန္းေရာက္သြားတယ္မမွတ္မိ။
ဘာလည္းကိုကိုကဒီကိစၥကိုသိေနတာလား။
သူထိတ္လန့္သြားရသည္။ကိုကို႔ရင္ခြင္ထဲကေန႐ုန္းထြက္မိၿပီ။
"ကိုကို ဒါကို ဘယ္လိုသိလဲ "
ကိုကိုမ်က္ႏွာကိုေမာ့မၾကည့္ရဲေတာ့။
ဆယ္ဟြန္း ကိုယ္တိုင္ဇေဝဇဝါျဖစ္ခဲ့ရေသာကိစၥရပ္မလား။
ကိုယ္နဲ႕အတူအခ်ိန္ကုန္ခဲ့ေသာသူကိုသူမသိခဲ့။
သူ႕အေနအထားကိုျပန္စစ္ေဆးေတာ့လည္းေသြးထြက္တာ
မရွိေတာ့ဘာမွမျဖစ္ခဲ့ဘူးလို႔ယူဆခဲ့တာ။
"ကိုယ္ဘယ္လိုသိလည္းဆိုအဲ့ညက
ကေလးနဲ႕အတူရွိခဲ့တာကိုယ္ျဖစ္ေနလို႔ေလ "
ဆယ္ဟြန္း နားၾကားမမွားဘူးမလား။
အံၾသစြာေခါင္းေမာ့ၾကည့္မိေတာ့ကိုကိုက
သူ႕ပါးကိုဖ်စ္ညွစ္လာသည္။
"ကေလးကမူးေနေတာ့ဘယ္မွတ္မိမလည္း"
ခ်န္းေယာလ္ေျပာဆိုလို႔အၿပီးမေတာ့
သူ႕ရင္ဘတ္ကိုထုကာငိုပါေလေသာ
ကေလးငယ္။
"ဟီး ကိုကိုအခုမွေျပာရလား
ကြၽန္ေတာ္အဲ့ကိစၥအတြက္အျပစ္ရွိသလို
ခံစားေနရတာ။ကြၽန္ေတာ္နဲ႕အတူရွိခဲ့တဲ့သူ
ကိုမွတ္လည္းမမွတ္မိ။ဘာေတြျဖစ္ခဲ့မွန္း
ေရရာလည္းမသိေတာ့စိတ္ထဲခိုးလုခုလုနဲ႕
ကိုကိုမေကာင္းဘူး "
"အင္းပါ ကိုကိုေတာင္းပန္ပါတယ္
ကေလးေလးကိုပစ္မွားမိမွာစိုးလို႔ေစာင့္ထိန္းခဲ့ရလို႔ပါကြာ
၊ဖြင့္ေျပာလို႔မရတဲ့အေျခအေနမို႔ကြာ... "
"ဟင့္ ကိုကိုလူဆိုးႀကီး
ကြၽန္ေတာ္အဲ့ခ်ိန္ကအသက္မျပည့္ေသးဘူး
ဆိုတာေရာသတိရရဲ႕လား "
"သတိရလို႔ပဲလက္နဲ႕လုပ္တာေပါ့
ကိုယ့္ညီငယ္သာထည့္ခဲ့ရင္ခုခ်ိန္ဆိုကိုယ္
ပဲထမင္းစားေနရဆဲပဲ... ဟဲဟဲ "
"ဟြန့္ မေျပာခ်င္ဘူး
ကိုကိုေၾကာင့္ကြၽန္ေတာ္ခံစားရတာေတြ
အမ်ားႀကီး... မေက်နပ္ဘူး "
"မေက်နပ္ရတာေတြအတြက္ကိုယ္က
တစ္သက္လုံးေပးဆပ္သြားမယ္ေလ
ဒါဆိုျဖစ္မလား "
"တကယ္ေျပာတာလား "
"ေနာက္စရာလား ကေလးငယ္
ကိုယ္ကတာဝန္ယူစိတ္အျပည့္ရွိသူပါကြာ
အေျခအေနေတြကဒီလိုျဖစ္သြားၿပီဆိုေတာ့
ကေလးရဲ႕ေမေမကိုဖြင့္ေျပာၿပီးလက္ထပ္ၾကရေအာင္ "
"အရင္ကကြၽန္ေတာ္ေက်ာင္းၿပီးမွဆို "
"အခုမတူေတာ့ဘူး။
ကိုယ္မေစာင့္နိုင္ေတာ့ဘူး။
ကေလးငယ္ကိုပိုင္ဆိုင္ခ်င္လွၿပီ "
ထိုသို႔အေျပာစကားေလးနဲ႕အတူဆယ္ဟြန္း
ကိုယ္လုံးေလးကအိပ္ရာေပၚတစ္ဖန္ျပန္လွဲ
ခံလိုက္ရၿပီးေခါင္းအစေျခအဆုံးထပ္တလဲလဲ
စားသုံးခံလိုက္ရပါတယ္။
ဒီလိုအစားခံရတာစားသူအျပစ္လည္းမဟုတ္ပါဘူး။
ၿငိမ္သက္မလို႔အရွိန္ယူေနဆဲသူ႕ကိုကိုရဲ႕ညီငယ္ေလးကို
မေနနိုင္မထိုင္နိုင္သူသြားဆြမွေတာ့အခန္းဆက္
စားခံလိုက္ရတာေပါ့။
ပထမကေတာ့နာတယ္ေပါ့
ေနာက္ေတာ့လည္း * ကိုကို ျမန္ေပး *
ဆိုတဲ့အသံေလးကသူ႕ကိုကိုကိုမနားတမ္း
ေမာင္းဖို႔အမိန့္ေပးလိုက္သလိုပါပဲ။
မိုးလင္းခါနီးမွၿပီးဆုံးသြားတဲ့သူတို႔ရဲ႕
ေမြးေန႕လက္ေဆာင္အစီအစဥ္။
ေမြးေန႕ရွင္ရင္ခြင္ထဲလက္ေဆာင္ထုတ္
ေလးကေတာ့ပင္ပန္းၿပီးအိပ္ေပ်ာ္သြားေလရဲ႕။
မအိပ္ေပ်ာ္ခင္ေမြးေန႕ရွင္ကိုကို႔ကိုအနမ္း
ေလးေပးသြားေသး။
ခ်န္းေယာလ္ကေတာ့ေယာက္ကၡမႀကီးကို
ေပးထားတဲ့ကတိမတည္မိလို႔အေျပာခံရမွာ
နည္းနည္းစိုးရိမ္မိေပမဲ့သူအရမ္းေပ်ာ္ေနၿပီ။
သားငယ္ဘြဲ႕ရမွလက္ထပ္ရမယ္လို႔အမိန့္
ထုတ္ထားတဲ့ေယာက္ကၡမႀကီးကိုေတာ့
အားနာမိတယ္။ဒါေပမဲ့လည္းသူ႕ကေလးနဲ႕
အတူေနခ်င္ၿပီမို႔အဲ့ကတိမတည္နိုင္ေတာ့။
ေနာက္ေန႕က်ရင္ေတာ့လက္ထပ္ဖို႔ကိစၥ
အတြက္နဲ႕ဖုန္းေခၚဖို႔ေတြးလိုက္ရင္းသူ႕ကေလး
ကိုေပြ႕ဖက္ၿပီးမ်က္လုံးမွိတ္ထားလိုက္ေတာ့သည္။
အခုခ်ိန္မွာကေလးငယ္နဲ႕တူတူေနရဖို႔က
အေရးႀကီးဆုံးလို႔ဆုံးျဖတ္လိုက္ၿပီ။
ဘယ္အတြက္နဲ႕မွေနာက္ဆုတ္ဖို႔မျဖစ္နိုင္။
ကေလးငယ္ကိုသူမခြဲနိုင္ေတာ့ဘူး။
~~~~~~~~~~~ ၿပီးပါၿပီ ~~~~~~~~~~
ဒါမွမၿပီးရင္လည္း Mini မဟုတ္ေတာ့ဘူး။
ကဲ ကိုကို fic ေလးကေနႏႈတ္ဆက္
လိုက္ပါတယ္။ စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႕ ဖတ္ေပး
ခဲ့သူေတြကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ေနာက္ Plot ရရင္လည္း Mini ထပ္ေရးပါ့မယ္။
အားလုံးပဲ Bye 💖
10:36 PM
18/4/21
Total words 10245