"Wait. There'll be more, nagpe-plating pa ako."
Hindi ko pinapatulang mag-tanong kung bakit maya't-maya ang sulyap nya sa akin. Marahil ay nag-tataka sya sa rami ng inihanda kong pananghalian namin ngayon.
Kung iyon lamang ay wala naman dapat syang ipag-taka. Pero siguradong iyon ay dahil...ngayon lamang ako nag-luto. Sa madaling paliwanag, sa loob ng halos isang buwang magkasama kami ay ngayon lamang kami kakain ng lutong...Solar.
"Teka, ano bang nangyayari at parang may okasyon?"
"May bisita ka ba?"
Hindi muna ako mag-aabalang sagutin sya sa mga tanong na iyon. Inuna ko munang inilapag sa mesa ang huling side dish na maayos kong isinalin sa magandang plato.
"Tikman mong lahat iyan. Hindi ako ipapahiya ng sarili kong taste buds."
Hindi man gaanong masarap ay ayos na. Unang subok ko palang naman kaya't wala pa syang aasahan sa akin.
"Hm."
"Pwede na."
Iyon lamang ang sinabi nya matapos ilapag ang kutsara sa tinikmang soup. Tsaka kumuha ng para sa kanya. Mabuti nama'y hindi na sya maselan sa pagkain.
Hindi katulad noon.
"Sya nga pala, Leedo."
Kusa nya namang inihinto ang pag-kain para bigyan ako ng saglit na pakikinig. At bago magsalitang muli ay chineck ko muna ang kinakain ni Rumi'ng nasa high chair na katabi ko.
"May gusto sana akong ipakita sa iyo."
Ang mga tingin nya sa aking hindi mahulaan at ni walang ideya kung ano ang tinutukoy ko. I don't know if this is to be celebrated...but I know for sure this is a success. Our success.
"Here."
Mula sa aking kamay ay inabot nya ang isang bagay na ibinalot ko pa sa isang panyo. Ni wala akong na-plano kung paanong pagbibigay nito sa kanya. Kung saan ko dapat na isilid at kung paano ko sisimulang lahat.
Sabagay, anumang klaseng pagpepresenta nito'y wala syang ibang gagawin kundi matuwa.
Pag-kakuha mula sa aki'y hindi manlang sya nag-isip at maingat ring binuklat kaagad. Ganoon ka-bilis at alam kong saglit syang matitigilan para i-absord sa sarili kung totoo ba ang nasa harapan nya.
At totoong-totoo iyon.
"P-positive."
Nawala ang pagsasalubong ng mga kilay nya. Nawala ang lagong sa boses nyang natural kong madinig noon. Nawala ang tapang ng kanyang mukhang dulot ng pagmamatigas sa araw-araw na magkasama kami.
"Positive." -Pag-uulit ko sa sinabi nya.
"..."
"..."
"Congratulations, Leedo."
Should I say we made it? Dahil hinintay naming mangyari ito ay natural lamang na sabihin ko iyon, hindi ba? Pero hindi. Ayaw kong mag-bago ang pag-iisip nyang binuo noong mga nakaraang linggo.
Na umalis pag-katapos ng lahat.
"Rumi will survive now."
"I'll make sure she will."
Mga nasabi ko para mas mapanatag ang loob nya. Because he did his part. A lot. Mula nang mag-stay sya sa amin ng kanyang anak... muntik na akong maniwalang minamahal nya na ulit ako.
Sa mga pagluluto... pag-aasikaso sa aming mag-ina... pag-sama sa akin sa lahat... at higit sa lahat ay pag-ngiti ng totoo sa tuwing kaharap nya kami ni Rumi.
But I always had to wake up every morning remembering he was just doing all of those for his Henna. His wife.
"Na-iayos ko na ang bag mo kagabi pa."
"Nakahanda na rin ang kotse mo sa labas."
"..."
"..."
"Magbibihis ka na lamang at pwede ka nang umalis ano mang oras mong gusto."
Sigurado akong pinlano kong ngumiti kapag sasabihin ko ang lahat ng ito sa kanya para hindi sya makaramdam ng guilt at pagka-upset. Pero heto at naiiyak ako. And I don't want to bring false impression dahil sincere ako ngayon.
"Wait---Don't get me wrong, Kim Gunhak..."
"...Hindi ako galit at hindi ako humihingi ng awa't simpatya mong mag-stay."
"I mean it."
"Napaka-assuming mo, ha."
Pagkasabi'ng lahat ay tsaka lamang ako naging komportableng muli. Ganoon rin naman sya na natawa nang mapa-lakas ang pag-hangos ko sa sariling sipon.
"No kidding, Leedo."
"..."
"Accept this privilege I'm giving you as your reward for becoming the best dad for Rumi."
"Alam ko kung gaano naging mahirap sa iyo ang lahat. Though hindi ako magso-sorry for bringing the whole mess..."
"..."
"...Ay nagpapasalamat ako sa iyo."
"..."
"Pero hindi kita hinahayaang umalis para sa asawa mo..."
"...But because you did a good job."
"And you deserved this, Leedo."
Ilang oras mula ngayon...alam kong kay Henna na muling iikot ang mundo nya. Tatanggapin sya nito at babalik sila sa mundo bago pa ako bumalik sa mundo ni Leedo. And I will not be in the picture anymore.
I don't want to be in the picture again.
"Anong..."
"...Anong mangyayari sa iyo...sa inyo ng mga bata?"
Sa totoo lamang ay hindi ko pa napag-iisipan. Sa loob kasi ng mga linggong narito sya sa puder namin ng kanyang anak...ang naging mahalaga lamang sa akin ay makuha ang loob nya't umasang isang araw...ako ulit.
"Paano ako makasisigurong magiging maayos kayo?" -Sya.
Noon pa man, tinanggihan ko na ang suportang dapat ay para kay Rumi. Pinansyal? Alam ni Leedo na hindi iyon ang kailangan ko. Kahit na alam kong handa syang ibigay lahat ng para sa bata, alam nyang hindi iyon ang gusto ko.
Alam nya ring...madalas ay ipinangsasangga ko lamang ang bata sa pansariling desisyon ko.
"Paano ko makikita ang mga bata?" -Syang muli.
Iwan man nya ako ngayon habang nagdadalang tao...hindi ito kasing bigat nang unang beses naming mag-hiwalay. Dahil sigurado akong walang galit sa desisyon kong ito.
Ano man ang mangyari, ang lahat ay tungkol na lamang sa kung paano ko dadalhin ang lahat.
"Wag ka nang mag-tanong."
"Wag ka nang mag-salita."
"..."
"I won't accept any demands."
Wala sa sarili kong kinuha ang pregnancy test mula sa kamay nya at ipatong iyon sa ibabaw ng katabing sulong.
"Just don't worry about us now and anytime."
"With no hard feelings, Leedo."
"I want you to start again with Henna."
"..."
"...And forget about everything."
Tuluyan na yatang lumamig ang tanghaliang halos ilang oras kong inihanda para pagsaluhan naming tatlo. Kasing lamig ng luhang mabagal ang patak sa aking pisngi. Na unti-unti na ring tinutuyo ng hangin.
"Don't look for us..."
"..."
"...Don't long for us."
"..."
"Dahil kapag ginawa mo iyon..."
"..."
"...Hindi na kita papayagang umalis pa."
"Kaya..."
"..."
"..."
"..."
"...Kaya umalis ka na, Leedo."
Wala akong nagawa kundi pahirin ang huling luhang naramdaman kong pumatak sa aking pisngi. And gave him my most compromising smile. I just don't know. After all, mas magaan ang pakiramdam ko at mas maluwag para sa akin ngayon na... palayain sya.
"So I guess... this is the end?"
"..."
"..."
"Please be happy..."
"...Leedo."
🍀