Chapter 27- ပူတင္းေလးအတြက္ သင္းကြပ္ဖို႔
လိုလာၿပီ
ေက်ာက္နင္း ကားထဲမွာထိုင္ရင္း သူ႕ရဲ႕မ်က္လုံးတစ္စုံက လုခ်န္ဟဲကိုဆက္တိုက္ခိုးၾကည့္ေနမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ လုခ်န္ဟဲကေတာ့ ပူတင္ေလးကို လုံးဝျပန္မၾကည့္ေလဘူး။
သူ႕ေခါင္းက အၿမဲတမ္း ဟိုဘက္ကို ၾကည့္ေန ၿပီး ျပတင္းေပါက္ရဲ႕ အျပင္ဘက္ကိုပဲၾကည့္ေနတယ္။ ေက်ာက္နင္း
သည္းမခံနိုင္ေတာ့တဲ့အဆုံး ေျခေထာက္ဆန႔္ၿပီး
လုခ်န္ဟဲ ကိုကုတ္လိုက္တယ္။
"အာဝူ!"
'ဒီဘက္လွည့္ၿပီး ငါ့ကိုၾကည့္ပါဦး။'
လုခ်န္ဟဲက သူ႕ေျခေထာက္ကိုဖယ္လိုက္တယ္။
မ်က္လုံးေထာင့္ကေန ၾကည့္လိုက္ေတာ့မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႕ သူ႕ကိုၾကည့္ေနတယ္။ သူ ဘယ္လိုမွ
ေအးတိေအးစက္မ်က္ႏွာထားမ်ိဳး
မလုပ္နိုင္ေတာ့တာေၾကာင့္ ၿပဳံးျပလိုက္တယ္။ ဘယ္လိုဘဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီလိုအျပဳအမူမ်ိဳးကို
မ်က္ႏွာသာေပးလိုက္လို႔မျဖစ္ဘူး။
ဒီလိုအျပဳအမူမ်ိဳးက
မွားေနၿပီးလုံးဝခြင္မျပဳသင့္ေၾကာင္း
အသိေပးရမယ္...
ေက်ာက္နင္း လွဲေနရာက မထခင္မွာ စဥ္းစားရင္း...
စဥ္းစားရင္းနဲ႕ ၿပီးေနာက္ လုခ်န္ဟဲရဲ႕ေဘးမွာထိုင္လိုက္တယ္။
သူ႕ရဲ႕ေျခဖဝါးေလးနဲ႕ ေျဖးေျဖးခ်င္းပုတ္လိုက္တယ္။ အဲ့ဒီေနာက္ သူ႕ရဲ႕အျမႇီးကို လုခ်န္ဟဲရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ေပၚတင္လိုက္တယ္။
"ဝူ~"
'ငါ့ရဲ႕အျမႇီးကိုပြတ္ဖို႔ေပးတာ၊
ေနာက္တစ္ခါစိတ္မဆိုးနဲ႕ေတာ့'
သူ႕ကိုမ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးေနတာလဲျမင္ေရာ
လုခ်န္ဟဲက...
"မင္းဘာေတြမွားလဲဆိုတာသိလား? "
"အာဝု!"
' ဘယ္ကိစၥမ်ိဳးမဆို မင္းက
ငါ့ကိုနားမလည္ေပးနိုင္ဘူး။
ဒါေၾကာင့္ ငါ့စိတ္ထဲရွိတဲ့အတိုင္း
ေဟာင္လိုက္တာေလ။
ငါေသသြားခဲ့ရင္ေတာင္ ငါ့အမွားေတြကို
ဝန္မခံဘူးကြ ! ဟြန့္!'
"ေနာက္ေနာင္ဒီလိုလုပ္ဦးမွာလား? "
လုခ်န္ဟဲ သေဘာထားေပ်ာ့ေျပာင္းလာတာကို
ျမင္တာနဲ႕ ေက်ာက္နင္း သူ႕ခႏၶာကိုယ္ထဲကို
တိုးဝင္လိုက္တယ္။
