Olimpos Prensesi // TAMAMLANDI // DÜZENLENECEK

7. Bölüm : Emma

Lanetli Günlük : Sayfa,
33.

Bugün nasılsın, Nyks? Ben ölü gibi hissediyorum. Nefes alamıyorum sanki. Kanlı ve karanlık ruhum, aciz bedenime ağır geliyor.

Kırgınım, Nyks. Bir şeylere... Ama neye olduğunu bile bilmiyorum. Sadece... Kırgınım işte. Belki de kızgınım. Kendime, çevreme... Her şeye!

Onu özledim, Nyks. Onu ve Ölümü özledim. Nerede kaldılar?

Ona söyle, Nyks.

Tik tak... Zamanım daralıyor...

*******************************

Bu. Kız. Beni. Deli. Ediyor!

"Sussan iyi olur, Emma. Çok sinirli şu anda..."

Dedi Lily endişeli sesiyle.

"Ne yapacak ki? Babama söz vermedi mi? Beni koruması gerek! Yoksa babam ona ceza verir."

Dedi kendinden emin bir şekilde Zeus Kızı. O az önce 'babam' kısımlarını bastırdı mı?

Baban sana ters girsin, pis yağcı!

Sinirle gülüp elimle yüzümü ovdum. Dişlerimi birbirine bastırıp gıcırdattım. Sözü verirken ne düşünüyordum ki!?

" Kendimden harbiden nefret ediyorum!"

Dedim nefretle.

"Beynime sıçayım!"

Dedim öfkeyle. Kızı ve diğerlerini orada bırakıp hızla kulübede çıktım. Aniden mekan değişti ve 12 Olimposlu ile karşı karşıyaydık. Hepsi buradaydı. Kuzeyler dahil...

Gözlerimi yine yere diktim. Ona bakmak istemiyordum. Henüz hazır değildim.

Ona, kendime, anneme ve hatta Kader Tanrıçalarına bu kadar öfkeliyken patlarsam bu Olimpos'a zarar verirdi.

"Güçlerimin kontrolünü kaybettiğim için özür dilerim. Bir an... Ne oldu anlamadım. Yani... Kontrolden çıktılar işte."

"Sebepsiz yere?"

Sesini duymak bile öfkeme öfke katarken derin bir nefes aldım ve başımla onayladım. Konuşursam içimdeki zehri dökeceğimi biliyordum.

"Karen... O gün neden öyle kaçıp gittin? Sana o kadar seslendim?"

Sertçe yutkundum.

"Dedim ya baba..."

Baba derken bile zorlanıyordum.

"Hades Melezini bulmak için Aura büyüsü yaptım. Zorlandığım için yorgundum."

Derin bir nefes verdiğini duydum. Kimseden çıt çıkmıyordu. Kalbim kulaklarımda atıyordu.

"Saçın... Saçını çok severdin. Ne oldu?"

Saçımı çok sevdiğimi sen nereden biliyorsun ki?

O zamanlar kördüm. Canımı her yaktıkları zaman neden hala yanlarında olduğumu sorguladım hep.

Ancak cevap belliydi. Onlar Tanrı'ydı ve yaptıkları her lanet şeyin mantıklı bir sebebi vardı.

Ve ben Olimpos'a sadıktım.

Olan her şey bu yüzden olmuştu belki de...

"Sinirlerimi bozdu, ben de sorunumu ortadan kaldırdım."

"Ne yani? Artık sinirini bozan şeyleri ortadan kaldırıyor musun?"

"Gerekirse, evet."

Buz gibi sesle konuşmaya devam ediyordum. Uzun süren bir sessizlikten sonra tekrar konuştu, Zeus.