Czerwony Kapturek: Lycoris

Księga I: Rozdział 38

Karoca zatrzymała się pod pałacem, gdy słońce chowało się za horyzontem. Opadając na linię drzew, oświetlając je swym płomiennym blaskiem, można by mieć wrażenie, że las płonął.

Dente wysiadł z pojazdu, a potem i mnie pomógł się z niego wydostać. Lokaje pod wodzą majordomusa zajęli się naszymi zakupami.

– Wciąż nie wiem, jak wyjaśnię księgowemu wizytę w Domu Uciech – westchnęłam. – Przepraszam, to na pewno...

– Jak powiesz, że przyniesie mi wstydu, to cię zaknebluję – ostrzegł, ale jego groźba wypadła blado wraz z pocałunkiem, który złożył na mojej dłoni.

– Co nie zmienia faktu, że to będzie uciążliwe – mruknęłam.

– Nie będzie – odparł. – Oddam im te tysiąc koron... Uznaj, że to pożyczka ode mnie.

– Pożyczka? Przecież ja nie zarabiam – przypomniałam mu. – Nawet nie mogłabym tego u ciebie odpracować, bo wszystko robisz sam i nikomu nie pozwalasz sobie pomóc.

– No to uznaj to za moją inwestycję w, mam nadzieję, przyszłą żonę. Kto cię lepiej wyedukuje niż Ara.

Westchnęłam.

– Inwestycja ci się pewnie zwróci za jakieś cztery lata – mruknęłam. Przynajmniej tak mi się zdawało, że przed dziewiętnastymi urodzinami nie będę miała ochoty brać ślubu.

– Mam sto pięćdziesiąt lat, cztery lata to jak nic.

Wtuliłam się w jego bok, gdy wchodziliśmy do pałacu. Dente objął mnie ramieniem.

– Mogę zostać dziś u ciebie na noc? – spytał.

Spojrzałam na niego zaskoczona. Nigdy nie prosił mnie o coś takiego. Za bardzo obawiał się plotek...

– Oczywiście. – Tym razem to ja ucałowałam jego dłoń. – Będę bardzo szczęśliwa, jeżeli zostaniesz.

Oddałam swoją pelerynę jednemu z lokajów, tak samo postąpił Dente ze swoim płaszczem, którego i tak nie zakładał w wyjątkowo ciepłej karocy.

Odetchnęłam.

Wcale nie chciałam wracać do pałacu. Chciałam się bawić na mieście. Rozmawiać z przypadkowymi ludźmi, targować się na targu, całować z Dentem w karocy... Teraz pałac wydawał się przytłaczający ilością sekretów. Już samo to, że ja znałam przeszłość Dentego, utrudniała mi powrót do tego miejsca. Myślałam o surowości jego sypialni, a braku akceptacji Kiry, o braku zaufania do Lupusa...

Tam, na zewnątrz, nie było tego wszystkiego.

Weszliśmy do jadalni, gdzie podawano kolację. Wszyscy poza nami byli już na swoim miejscu.

– Krew – powiedział Lupus. – Oboje jesteście we krwi...

– To prostytutki – odparłam, co zabrzmiało trochę oschle. Nie było to celowe, po prostu czułam się zmęczona. – Musimy się umyć.

– To chyba może poczekać... Co się stało? Ktoś was zaatakował?

– Nic nam nie jest. I tak chcemy z tobą o tym porozmawiać, ale najpierw naprawdę przyda nam się prysznic. To był ciężki dzień – wyjaśnił Dente.

Wyprostowałam się. Co ja wyprawiałam? Nie mogłam zostawiać takiej sprawy na później, bo czułam się zmęczona i przygnębiona. Przecież w tym czasie myśliwi mogli robić komuś krzywdę.

– Nie, to nie może czekać – zadecydowałam. – Lupusie, musimy porozmawiać, o tym natychmiast.

– Może jednak poczekamy z tym do końca kolacji... Zimne steki są niesmaczne – mruknął król.