Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
(Uzay & Mehir)
Bir tık uzun bir bölümlegeldim. ^^ Siyah öncesi beyaz günlerdedik..
Gözlerim kapanma savaşı verirken onları açık tutmaya çalışıyordum, bu konuda başarılı olduğumu düşünüyorum. Çünkü saat tam olarak 05:32. Hiç uyumamış düşünmüştüm. Yaşananları düşündükçe hepsi bir sonucun nedeni gibi geliyordu.
Bunlar ben karar vereyim diye yaşanmıştı. Ben sevdiklerimi bir karar seçeneği olarak göremezdim ama şimdi onların hayatları benim yüzümden bir şekilde tehlikedeydi. En doğrusu gitmekti..Nereye, kiminle olduğunu bilmeden gitmek.
Aşık olduğum adama, aileme, arkadaşlarıma ve hayatımın kâbusu olan adama görünmeden gizlice gitmek.. Tamam, kendimi kandırmayacağım. Bu gitmek değil kaçmak..
Uzay, onu anlayabilen bir insana mucizeydi. Başta ne hissettiğimi bilmiyorum. Tek bildiğim, hatırladığım şey Uzay'ın adını duyunca oluşan kalp çarpıntım. Ismi yeniden hayat verirken kalbime, o güzel gözleri gözlerime bakınca, elleri ellerimi tutunca bu dünyadan yok oluyordum sanki. Kendi evrenimize gidiyor ve bir süre orada kalıyorduk..
Karanlık bizi içine çekiyordu, o bizi çektikçe biz daha çok bağlanıyorduk birbirimize, aramızdaki bağ daha da güçleniyordu.
Gözlerimi kapatıp derin bir nefes aldım ve gözyaşlarımın düşmesine izin verdim. Gözyaşlarım aktıkça gerçekler vuruyordu yüzüme, yaşananlar, yaşanacaklar.
Sinirle gülüp gözlerimi sildim. Ve karşımda duran Uzay ve Ozanlar ile olan fotoğrafımıza bakmaya başladım. Bir yanımda Ozan ve Can diğer yanımda Uzay. Haberimiz olmadan çekilen çok özel bir fotoğraftı, üçümüzünde odasındaydı bu fotoğraf. Üçümüz de birbirimize bakarak gülüyorduk..
Aylar önce tek yaptığımız şey uyanıp okula gitmek ve endişesiz bir şekilde uyumakken şimdi düşündüğüm şeylere, yaşadıklarımıza bakın.
Tanımadığım biri tarafından tehdit ediliyorum, sevgilime ve bana sürekli zarar veriyor, saatler önce sokağın başında bana bakan yabancı bir adam gördüm..Sakinim..Sakinim..
Derin bir nefes alıp gözlerimi kapattım ve uyumaya çalıştım. Yoksa gerçekten sinir krizi geçirecektim. Son kez saate baktığımda 06:00 olduğunu gördüm. Uzay ve Ozanlar bir saat sonra burada olurlardı. Yataktan kalktığımda birden üşümüştüm üzerime kalın hırkamı giyip telefonumu aldım ve balkona çıktım.
Güneş'in doğuşu adeta bir renk şöleniydi. Güneş'in ilk ışıkları yüzüme vurdukça yüzümde tebessüm oluşuyordu. Gözlerimi kapatıp kendimi Güneş'in sıcaklığına bıraktım. Kaç dakika öyle durduğumu bilmiyorum, gözlerimi açtıran şey telefonuma gelen mesaj sesiydi.
