RUHUMUN GÜNAHI

2.BÖLÜM: Karanlığına Hoşgeldin..

....

-"Mehir, kızım iyi misin? Şu kapıyı neden kitliyorsun anlamıyorum ki!"

Annemin bağrışları ile gözlerimi açmaya çalıştığımda şuan tek istediğim anneme cevap vermekti yoksa birazdan kapıyı kıracaktı.

-"Uyandım. Geliyorum birazdan."

-"Hele şükür be kızım, korkuttun beni, hadi gel kahvaltı hazır."

Annemin rahatlamış sesi kapının önünden uzaklaşırken bende kendime gelmeye çalışıyordum. Ben ne ara yatağıma gelmiştim. En son camın önünde oturuyordum. Nasıl yatağıma yattım kapıda kilitliydi, hayret. Sanırım bunca olayın üzerine bir de uyur gezer olmuştum.
Kendime geldikten sonra yatağımı topladım. Dolabımdan hemen siyah pantalonumu ve beyaz t-shirtümü aldım.
Her sabah ne giyeceğini düşünen, kombin için zaman ayıran insanları gerçekten anlamıyordum ve sanırım anlamayacağım da.

Belki de bir gün bu dağınık kafamı dağıtmak için özellikle kombin yapmayı düşünebilirdim.

Üstümü giydikten sonra hemen banyoya gidip saçlarımı taradım ve iki tane tel toka ile uzayan kahküllerimi arkaya doğru topladım. Ekstra bir şey yapmadan hemen çıktım yoksa aile fertlerim birazdan söylenmeye başlayacaktı.
Mutfağa girdiğim de bütün gözler bana kitlenmisti.
Ne olduğunu anlamayarak masaya doğru yöneldim.

-"Günaydın, ilk defa mı bir insan görüyorsunuz?"

Annem ciddi bir şekilde elindeki bardağını masaya bırakırken konuşmaya başladı.

-"Kızım, sen neden uyurken kapını kitliyorsun Allah korusun ya gece bir şey olursa yapma annecim böyle lütfen."

O an gerçekten kendime çok kızdım ailemi korkutmuştum, buna hakkım yoktu. Bende olumlu anlamda başımı salladım.

-"Özür dilerim annem, bir daha kitlemeyeceğim. Şımdı gerçekten çıkmam gerek taksi çevirmem lazım geç kaldım."

Gitmek için ayağa kalktığımda ağzıma bir iki tane zeytin attım. O esnada kardeşim bana şaşkın bir ifade ile bakıyordu.

-"Ne oldu yoksa ilk defa mı zeytin yiyen bir insan görüyorsun?" Kardeşimi seviyordum ama sanırım ona laf atmayı daha çok seviyordum..
Kardeşim ufak bir kahkaha attığında göz kırpıyordum.

-"Komik kız seni, taksi çevirmene gerek yok şoförün dışarda."

Anlamayarak ona baktığım sırada konuşmaya devam ediyordu.

-"Uzay abi geldi seni bekliyor okula beraber geçecekmişsiniz."

-"Uzay mı? Bana geleceğine dair bir şey söylemedi?"

O sırada annem söze atladı.

-"Ee sen çocuğun telefonlarını açmazsan haberin olmaz tabi. Hadi çık artık."

-"Tamam görüşürüz."

Hemen ayakkabılarımı giyip aşağıya indim. Dışarıya çıktığım da karşı yolda Uzay'ı gördüm. Kafasını çıkarmış bana bakıyordu. Ona doğru ilerlerken birden gök gürledi. Benim arabaya binmem ile bulutların boşalması bir oldu.
Uzay arabanın camlarını kapatırken söylenmeye başladı, yağmuru pek sevmiyordu.

-"Hava çok dengesizleşti. Ince giyiniyoruz üşüyoruz, kalın giyiniyoruz terliyoruz. Gerçekten yorucu. Hoşgeldin sevgilim."

Bana doğru eğilip yanağıma öpücük kondurduğunda yüzümde istemsizce bir gülümseme oluşmuştu.

-"Hoş mu geldim gerçekten? Baksana gelirken yağmuru getirdim, sen çok seversin."

Uzay ufak bir kahkaha attıktan sonra ellerini saçlarımda gezdirmeye başladı.