Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Yok oldu sandığımız karanlık, en güçlü ve en koyu hâliyle tekrar karşımızdaydı." 🎲
"Biz, kaçtığımız karanlığın kendisiymişiz." 🎲
(MEHİR'İN ANLATIMINDAN)
Uzay'ın kokusu göğüs kafesime dolarken, vücudumu sardığı kolları arasına daha çok sokuldum..Tenini hissettiğim her ân, sabaha karşı sönen ateşin közleri sıcaklığıyla yaşananların rüya olmadığını hissettiriyordu.
Şelalenin sesi odanın içini doldururken yavaş yavaş gözlerimi açtım ve masum bir çocuk gibi uyuyan koca adamı izlemeye başladım.. Yüzü, yaşadığı acıların yansımasını uyurken gösteriyordu. Gülerken saklanan izler, uyku esnasında kendilerini gösteriyordu.
Uzun kirpikleri, dalgalı kahverengi saçları, yeni yeni çıkmaya başlayan saçından bir ton koyu sakalları ile sanat eseri gibi narin ve hassastı. Narin görüntüsünün altında yatan gücünü, karanlığın içindeki aydınlığa benzetiyordum..
Parmaklarım ellerinden başlayarak çıplak omuzlarına doğru usulca hareket ettiğinde kıpırdanmaya başlamıştı. Anında gözlerimi kapattığımda hareketliliği artmıştı. Başımın altındaki kolunu kıpırdatmadan döndüğünü hissetmiştim tıpkı bakışlarını hissettiğim gibi.
-"Seni asla bırakmam. Asla." Saçlarıma kondurduğu öpücük ile fısıldadığında gerçekten yeni bir uykuya teslim olmak üzereydim ama bu ânları uyuyarak geçirmek istemiyordum. Yavaşça kıpırdanmaya başladığımda gözlerim açılır açılmaz ela gözler ile karşılaştı.
-"Günaydın.." Utangaçlığım ses tonumu ele geçirdiğinde gülümsedi.
-"Günaydın güzelim.." Resmen gözlerine bakarken utanıyordum..
-"O güzel gözlerini kaçırma.." Çeneme değen parmağıyla gözlerimiz buluşmuştu..
Elâ gözlerine karşı koyamıyordum. Yavaşça dudaklarına yaklaştım ve özgürlüğü yaşattım.
