Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
(Bölümün ilerleyen kısımlarında Uzay ve Mehir)
Saçlarımda hissettiğim hafiflik ile gözlerimi açmaya çalışıyordum. Zar zor gözlerimi açtığımda Tamay'ı gördüm, elini saçlarımda gezdiriyordu. Korku ile kalkmaya çalıştığımda başımda hissettiğim ağrı ile olduğum yerde kalakalmıştım. Başımı kaldırıp etrafa baktığımda hastane odasında olduğumu anladım kolumdaki seruma bakınca neler olduğunu hatırlamaya başlamıştım. Sinirle Tamay'a baktım.
-"Senin ne işin var burda?!"
Oturduğu yerden kalkıp yatağın ucuna oturduğunda başımın dönmesine aldanmadan serumu çıkarıp ayağa kalktım. Hiçbir şey demeden yüzüme bakıyordu.
-"Neden bana öyle bakıyorsun, Uzay'a mı bir şey oldu yoksa?"
Kapıya doğru yönelmişken oturduğu yerden kolumu tuttu ve konuşmaya başladı.
-"Uzay iyi, ameliyatı bitti doktorlar bir daha böyle bir kriz beklemediklerini söylediler, değerleri normalmiş iki gün sonra çıkabilirmiş. Şuan normal odada uyutuyorlar birazdan uyandıracaklar."
Uzay'ın durumu hakkında bu kadar detaylı bilgi vermesi şaşırtsa da yaptıklarını değiştirmiyordu.
Sinirle gözlerine baktım.
-"Onu öldürüyordun."
Bana doğru bir adım attı, gözlerini gözlerimden ayırmadı.
-"Onu öldürüyordum."
-"Sen korkunç birisin."
Ellerini saçlarına götürüp sinirle karıştırmaya başladı.
-"Süren azalıyor ve sen karar vermiş gibi durmuyorsun. Bak Mehir, başka çaren yok benimle gelmek zorundasın."
Akan gözyaşlarımı silip konuşmaya başladım.
-"Neden zorundayım ya neden?! Ne istiyorsun benden, bizden. Sen beni ilk önce gördün diye sana ait mi oldum, ayrıca ne bu aitlik ya! O zaman beni her gören kişiye ait olayım ben, ne iğrenç bir şey bu! Lütfen yapma, bizden uzak dur, Uzay'a sevdiklerime zarar verme."
Bana doğru bir adım attığında bir adım geriye gittim.
-"Seni korumaya çalışıyorum anlamıyor musun?"
Ses tonumuz git gide yükselmeye başlamıştı.
-"Anlamıyorum, anlamayacağım. Ayrıca sen kimsin ki, beni neyden, kimden koruyorsun! Senden böyle bir şey isteyen mi oldu?!"
Sinirle kapıya yöneldi, çıkmadan önce arkasına döndü ve bana baktı.
-"Artık kendini yıpratma. Kararın ne olursa olsun benimle geleceksin, gelirken de herkese ufak bir elveda diyeceksin."
