Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
(İliklerime kadar Mehir'i ve Uzay'ı hissettiğim bir görüntü.. )
Bir ses duyacaksın rüzgar gibi esen Ve birden şaşacak yönün Belki güzel günler göreceksin Belki de göremeden kül edecek seni Sanma ki bu bir oyun ve biz içindeyiz , ama değil Ölüm insanlığın tek gerçeği Ölüm var.. -Emre Fel- Yolculuk
"Aydınlığı içindetaşımaya bak. Işte o zaman, karanlıkta bile yolunu bulabilirsin.." W.Blake
Mehir'in yorgun düşengözleri açılmamak içinsavaşaçmıştıtümyüz kaslarına. Ama gözkapaklarınırahatsız eden sıcaklığa daha fazla karşı koyamadı gözleri. Ağlamaktan ağırlaşan gözleri önce kolundaki seruma sonra da yanındaki yataklarda yatan diğer hastalara gittiğinde hastanede olduğunu anladı. İyi de nasıl gelmişti buraya? Kim getirmişti? Uzay ile kavuşamamış mıydı? Kendi kendine sorduğu sorulardantek bir tanesine cevap verdi gözyaşları, gözlerini hastanede açtığına göre, hayır dedi, kavuşamadınız. Başını tutup doğrulmaya çalıştığında etrafı kapatan perde açıldı.
-"Mehir!" Ozan ve Can telaşla yanına gelirken neler olduğunu anlayamıyordu.
-"İyi ki mesajını alır almaz gelmişiz." Can endişeyle Mehir'in elini tuttuğunda Mehir anlamayan gözlerleCan'abakıyordu.
-"Ne mesajı?" Mehir'in sorusu ile Can ve Ozan birbirine baktı sonra Ozan telefonunu Mehir'e uzattı. Mehir'in telefonundanatılan mesaj aynen şöyleydi: Bent cokt kötüyümt Uzay'ın mezarlığının yakınındaki hastanede olacağımT.
Mehir kaşlarını çatarakokuduğunda Ozan söylenmeye başladı.
-"Çok tuhaf yazsan da kötü hissetmeneveriyoruz." Mehir gözlerini kapatarak başını salladığında mesaj atanında onu hastaneye getirenin de Tamay olduğunu anladı. Mesajdaki kelimelerin sonuna baş harfini koymuştu. Mehir yorgun bir şekildebaşını çevirdiğinde yanı başında telefonunu gördü, evden telefonsuz çıkmıştı ama demek oluyor ki Tamay onu takip ediyordu ve evden telefonunu alan da oydu..
