RUHUMUN GÜNAHI

11.BÖLÜM: Elveda..

Sinirle kapıyı açıp gittiğinde odada tek başıma kalmıştım. Düşünmekten kafayı yiyecektim.
Neden onunla gitmemi istiyordu, ne olacaktı, ne yapacaktı, sevdiklerime zarar verecek miydi?

Kapının açılması ile daldığım düşüncelerden kurtulduğumda Can ile göz göze geldik.

Yanıma gelip bana sarıldı.

-"Iyi misin, neden ayaktasın?"

-"İyiyim, tam çıkıyorumdum ki sen geldin. Beni Uzay'a götürür müsün?"

Tebessüm edip koluma girdi.

-"Bunun için geldim."

-"Ne, Uyandı mı yoksa?"

Can gülümseyerek evet anlamında başını salladığında sevinçten boynuna sarıldım, odadan çıkmamız ile bir kat yürümemiz arasında otuz saniye kadar geçtikten sonra Uzay'ın kaldığı odaya gelmiştik.

Içeriye girdiğimde herkes odadaydı. Ozan ve Sema Uzay'ın yatağının yanındaki koltuklarda, Gamze ise Uzay'ın yanında oturuyordu.

Ağlayarak Uzay'a sarıldığımda onun da gözyaşlarını hissetmiştim.

-"Gözyaşlarımızın altında ıslanıyoruz."

Kulağıma fısıldadığında yaşlı gözleri ile göz göze geldim.
Elimi saçlarında gezdirirken biraz daha yaklaştım, ruhlarımızın buluşmasına tek nefes kalmıştı.

-"Benim küçük evrenim, seni çok seviyorum. Ay seni çok özledi."

Elini yavaşça kaldırıp yüzüme düşen saçlarımı kulağımın arkasına koydu.

-"Bundan sonra beraber Ay'ı izlemediğimiz tek bir gece bile olmayacak."

Uzay'ın cümlesinden sonra boğazım yanmaya başlamıştı, saniyeliğine duran gözyaşlarım yine akmaya başlamıştı. Onu bırakıp nasıl giderdim, nasıl yapardım..

Başımı kaldırdığımda Gamze ile göz göze geldik. Rahatsız olduğumu anlayacak ki oturduğu yerden kalkmıştı.

-"Benim nöbetim buraya kadar. Gidip sevgilimi alayım en son Mehir'in nöbetçiliğini yapıyordu."

Gamze'nin cümlesi ile herkes bana bakıyordu.

Hiç bozuntuya vermeden tebessüm ettim.

-"Evet sağolsun beklemiş kapının önünde ama gerek yoktu."

Gamze yüzü düşmüş bir şekilde yalancı bir tebessüm yapıp odadan çıktı.

-"Senin başucunda mı beklemiş?"

Uzay'ın sorusu ile ona baktım.

-"Hayır. Kapının önünde."

Uzay bir şey demeden gözlerini kaçırdı. Yaralıyken bile kıskanıyordu..

Uzay'ın yatağının yanına tekli koltuğu çekip oturdum. Saatlerce muhabbet ettik, bir ara gözlerimi, dinlendirmek için kapattım.

Gözlerimi açtığımda odada Uzay ve benden başka kimse yoktu. Etrafa bakarken Uzay'ın yastığının üzerinde bir not kağıdı buldum. Ellerim titreyerek notu okumaya başladım.

'Belki de sonsuza dek uyuyacağı uykusunun provasını yapıyordur şuan ne dersin? Zamanın azalıyor, umarım bir karar vermişsindir. Bu savaşa sadece Uzay'ı değil aileni de dahil ettiğimi bilmeni istiyorum umarım bana kızmamışsındır. Sevdiklerin için benimle gelecek misin? Karanlığa tek başına mı hapsolacaksın yoksa yanında sevdiklerini de getirecek misin? Son 6..'