Ο κύριος

Κεφάλαιο Σαράντα ένα

Daniel's POV

Η ώρα... πρέπει να είναι δύο τα μεσάνυχτα και εγώ βρίσκομαι ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου και κοιτάζω το ταβάνι περιμένοντας να με πάρει ο ύπνος. Αν και ξέρω ότι δεν πρόκειται να κοιμηθώ απόψε. Ακόμη να μάθω κάποιο νέο της. Αυτό σημαίνει ότι δεν πρόκειται να αλλάξει γνώμη. Βαθιά μέσα μου το ήξερα! Το ήξερα ότι δεν πρόκειται να δεχτεί την πρόταση μου. Αφήνω μια μεγάλη ανάσα να μου ξεφύγει ενώ παράλληλα κλείνω σφιχτά τα βλέφαρά μου. Δεν θέλω να την χάσω γαμώτο μου! Αλλα πρέπει να φύγω. Πρέπει να εξαφανιστώ από όλους και από όλα όσα με βαραίνουν και με πονάνε. Και όσο βρίσκομαι κοντά στην Anastasia χωρίς να την έχω... πονάω ακόμη περισσότερο. Ξαφνικά, το τηλέφωνο μου δονείται. Αμέσως ανακάθομαι και το αρπάζω από το κομοδίνο. Μόλις βλέπω ότι έχω ένα μήνυμα από την Anastasia, αυτόματα νιώθω και την καρδιά μου να ξανά ζωντανεύει.

Anastasia:
Θέλω να σε δω.

Γαμώτο, με χρειάζεται! Πετάγομαι από το κρεβάτι και πηγαίνω τρέχοντας στην ντουλάπα - δωμάτιο για να φορέσω ένα τζιν και μια μπλούζα.

Μετά από μισή ώρα, βρίσκομαι έξω από το σπίτι της. Της στέλνω ένα γρήγορο μήνυμα ότι έφτασα και έπειτα πετάω την συσκευή στην θέση του συνοδηγού. Γαμώτο, έχω τόσο άγχος! Μόλις την βλέπω στην είσοδο του σπιτιού της κρατώντας μια βαλίτσα, αμέσως καταλαβαίνω. Θέλει να έρθει μαζί μου! Αμέσως βγαίνω από το αυτοκίνητο και πηγαίνω τρέχοντας προς το μέρος της. Χωρίς σκέψεις η ντροπές την τυλίγω στην αγκαλιά μου και την στριφογυρίζω, κάνοντας την να γελάσει
(καρδιά μου! καρδιά μου!)
Επαναλαμβάνω συνεχώς ενώ παράλληλα την φιλάω στα μαλλιά. Μου έλειψε τόσο πολύ!
(πάμε να φύγουμε, γρήγορα!)
Μου λέει γεμάτη χαρά και έξαψη. Μοιάζει με ένα μικρό κοριτσάκι. Χωρίς να χρονοτριβώ, αρπάζω την βαλίτσα της και τρέχουμε μαζί ως το αυτοκίνητο μου. Τοποθετώ την βαλίτσα στο πορτ παγκάζ, και έπειτα πηγαίνω στην θέση του οδηγού για να βάλω μπρος το αυτοκίνητο
(που θα πάμε;)
Με ρωτάει γεμάτη έξαψη κακ στρέφω στιγμιαία το βλέμμα μου επάνω της
(προς το παρόν σε ένα ξενοδοχείο και αύριο βλέπουμε)
Απαντάω λιτά καθώς μπαίνω ξανά στον δρόμο. Απόψε θα είναι όλη δική μου! Για πρώτη φορά δεν θα φοβάμαι μήπως μου το σκάσει, για πρώτη φορά θα αισθάνομαι ασφάλεια και σιγουριά. Για πρώτη φορά!

Anastasia's POV

Βρισκόμαστε ξαπλωμένοι στο μεγάλο κρεβάτι μιας πολυτελής σουίτας, με μένα στην αγκαλιά του Daniel και τα χέρια του σφιχτά δεμένα γύρω μου. Το κεφάλι μου βρίσκεται ακουμπισμένο στο στήθος του ενώ το χέρι του παίζει αφηρημένα με τα μαλλιά μου. Αισθάνομαι τόσο όμορφα αυτή την στιγμή! Οι σκέψεις έχουν εξαφανιστεί και τώρα μένει μόνο το συναίσθημα
(δεν θέλω να χαλάσει ποτέ αυτή η στιγμή)
Ψιθυρίζω ενώ παράλληλα σηκώνω το κεφάλι για να τον κοιτάξω κατά πρόσωπο
(ούτε και εγώ, καρδιά μου)
(το εννοούσες αυτό που μου είπες;)
Ρωτάω και εκείνος κατσουφιάζει
(όταν μου είπες να φύγουμε... το εννοούσες;)
Του εξηγώ και εκείνος χαμογελάει τρυφερά
(φυσικά και το εννοούσα!)
Αποκρίνεται, με την αποφασιστικότητα φανερή στο ύφος και τον τόνο της φωνής του
(ξέρω πως... ακούγεται τρελό το να σηκωθούμε να φύγουμε στα καλά καθούμενα, αλλά δεν είχα άλλη λύση! Σκέφτηκα πως η θα σε έχανα, η θα σε έκλεβα!)
Η τελευταία του πρόταση με κάνει να αφήσω ένα μικρό γελάκι
(αποφάσισες να κάνεις το δεύτερο)
Μουρμουρίζω και τον ακούω να ρουθουνίζει εύθυμα
(με την θέληση σου φυσικά!)
(και για πείτε κύριε Morisson...)
Κάνω παύση καθώς ανακάθομαι, για να τον κοιτάζω κατάματα
(τώρα που με έχετε, που σκοπεύετε να με πάτε;)
Ρωτάω με παιχνιδιάρικο ύφος και εκείνος χαμογελάει στραβά
(αρχικά στην Ιταλία...)
Απαντάει λιτά και τα φρύδια μου ανασηκώνονται από την έκπληξη
(μετά στην Γαλλία. Έπειτα στην Ισπανία, στην Ελλάδα, στην Γερμανία...)
(δηλαδή θα ταξιδέψουμε σε όλη την Ευρώπη μαζί;)
Ρωτάω σχεδόν δύσπιστη και παρακολουθώ το χαμόγελο του να γίνεται πλατύτερο
(δεν σου αρέσει η ιδέα;)
Με κοροϊδεύει τώρα;
(μου ακούγεται τρελό, Daniel)
(ναι αλλά αυτό δεν σημαίνει πως είναι και ακατόρθωτο!)
Αποκρίνεται, με τον τόνο του να ακροβατεί ανάμεσα στο σοβαρό και στο αστείο. Ω Daniel! Αμέσως ξανά χώνομαι στην αγκαλιά του, ακουμπώντας το κεφάλι μου στο στήθος του. Εκείνος περνάει τα χέρια του γύρω από το σώμα μου, κρατώντας με απελπιστικά δυνατά επάνω του. Τις λατρεύω τις αγκαλιές του! Είναι γεμάτες συναίσθημα και αγάπη. Ότι ακριβώς χρειάζομαι!
(Daniel;)
(ναι, Ana)
(θέλω να σε ρωτήσω κάτι αλλά...)
Αφήνω μετέωρη την πρόταση μου καθώς σκέφτομαι καλά το ερώτημα που είμαι έτοιμη να ξεστομίσω
(πες μου μάτια μου!)
Αποκρίνεται χαμηλόφωνα, δίνοντας μου θάρρος να συνεχίσω. Ανακάθομαι, έτσι ώστε να τον βλέπω καλύτερα και παίρνω μια βαθιά ανάσα
(γιατί έπρεπε να παντρευτείς την Katherine; τι έχεις να πάρεις από αυτόν γάμο; γιατί αποφασίζεις να το σκάσεις μαζί μου από το να της ανακοινώσεις απλά ότι δεν την θέλεις;)
Οι ερωτήσεις μου είναι τόσες πολλές και προς στιγμήν αναρωτιέμαι αν θα μου απαντήσει. Τον βλέπω να με κοιτάζει κατσουφιασμένος και με τα χείλη του μισάνοιχτα. Μην με αφήνεις κι άλλο με την αγωνία, Daniel!
(ουσιαστικά... η μητέρα μου με πίεζε να την παντρευτώ. Με την Katherine... είχαμε σχέση για αρκετό καιρό και η μητέρα μου φαγώθηκε να την επισημοποιήσουμε! Υπέκυψα στις απαιτήσεις της γιατί... ουσιαστικά ένιωθα ανασφαλής. Πίστευα πως ήμουν ερωτευμένος με την Katherine. Αλλά όταν ήρθες εσύ στην ζωή μου...)
Κάνει παύση και τα αγγελικά του μάτια στρέφονται στα δικά μου, κάνοντας με να νιώσω ένα παράξενο αίσθημα γαλήνης
(τότε ένιωσα τον πραγματικό έρωτα. Όταν ερχόμουν στο σπίτι και τα έβλεπα όλα τακτοποιημένα εξαιτίας σου... δεν ξέρω... αισθανόμουν λες και υπήρχε κάποιος αόρατος άγγελος μέσα στο σπίτι μου. Ένας άγγελος με καστανά μάτια και χρυσή καρδιά που το μόνο που ήθελε ήταν να μου ανοίξει τα μάτια. Να με κάνει να δω πως αυτό που έψαχνα τόσα χρόνια... επιτέλους το βρήκα!)
Τα λόγια του με συγκινούν όσο τίποτα άλλο. Αμέσως χώνομαι στην αγκαλιά του και εκείνος με σφίγγει επάνω του
(όμως όταν με έδιωξες από την ζωή σου... επέμεινες να την παντρευτείς. Γιατί;)
Ρωτάω χαμηλόφωνα και εκείνος αναστενάζει σιγανά
(επειδή η μητέρα μου με εκβίαζε. Ήξερα πως εάν δεν έκανα αυτό που ήθελε... τότε θα τα μάθαινε όλα ο πατέρας μου. Θα μάθαινε για εμάς και μετά... δεν θέλω να σκέφτομαι τι θα μπορούσε να συμβεί)
(ναι αλλά τώρα... φαίνεσαι αποφασισμένος για εμάς....)
Μουρμουρίζω καθώς ανακάθομαι ώστε να τον ξανά κοιτάξω κατάματα
(τι άλλαξε τώρα;)
Ρωτάω και εκείνος χαμογελάει γλυκά, γεμίζοντας την καρδιά μου από ευτυχία
(μετά από εκείνο το βράδυ στον στάβλο... ήταν λες και ξεκαθάρισαν όλα μέσα μου. Σκέφτηκα πως... δεν ήθελα να σε χάσω και τώρα... είμαστε εδώ, μαζί! Δεν το θέλεις αυτό;)
Ρωτάει με το παράπονο φανερό στον τόνο της φωνής του ενώ τα γαλανά του μάτια με κοιτάζουν με απελπισία και φόβο. Ω Daniel! γλυκέ μου Daniel!
(σ'αγαπάω)
Ψιθυρίζω κοντά στα χείλη του και τον παρακολουθώ να χαμογελάει, φανερά ανακουφισμένος από αυτή την μοναδική λέξη
(ζούσα για την στιγμή που θα το άκουγα αυτό από τα χείλη σου, αγάπη μου!)
Αποκρίνεται με τον ίδιο τόνο και χωρίς να το σκεφτώ χώνομαι ξανά στην αγκαλιά του. Κλείνω τα μάτια μου και απλά αφήνω την ψυχή μου να ηρεμήσει επιτέλους. Δεν πρόκειται να την ξεχάσω αυτή την βραδιά... ποτέ!
(όλοι οι άνθρωποι έχουν έναν σκοπό στην ζωή τους, Anastasia. Και εμένα ο δικός μου σκοπός... είναι να σε αγαπώ!)
Προσθέτει χαμηλόφωνα και σφίγγομαι ακόμη περισσότερο πάνω του
(μην με αφήσεις Daniel!)
Ψιθυρίζω σχεδόν απελπισμένα και εκείνος με φιλάει στα μαλλιά
(ποτέ μάτια μου. Ποτέ!)
Αποκρίνεται με τον ίδιο τόνο και έπειτα με φιλάει στο μέτωπο. Απόψε ήταν η νύχτα των αποκαλύψεων και για τους δυο μας. Απόψε τον ένιωσα τόσο κοντά μου, όσο ποτέ άλλοτε. Κλείνω τα μάτια μου και ασυναίσθητα ένα μικρό χαμόγελο χαράζεται στα χείλη μου. Απόψε θα κοιμηθώ στην αγκαλιά του! και εύχομαι να υπάρξουν ακόμα περισσότερες βραδιές σαν την αποψινή. Για όσο καιρό θα ζω... θέλω κάθε μέρα να νιώθω τον χτύπο της καρδιάς του στον δικό μου! Αυτό και μόνο μου αρκεί!