Ο κύριος

Κεφάλαιο Δεκαεννιά

Anastasia's POV

Την επόμενη ημέρα, το σκέφτηκα πολύ και τελικά κατέληξα να πάω στο σπίτι του, ξανά! Μόλις φτάνω στον όροφο του, καλημερίζω τον Stefan και μπαίνω μέσα στο σπίτι. Όμως αυτό που αντικρίζω με κάνει να παγώσω. Τι γυρεύει αυτή η άγνωστη κοπέλα στην κουζίνα του Daniel; Ξαφνικά, το βλέμμα της εστιάζει στο δικό μου και σταματάει να τρώει την μερέντα της
(εμ, καλημέρα)
Λέω αμήχανα και εκείνη κατσουφιάζει
(καλημέρα)
(εμ, είναι εδώ ο κύριος Morisson;)
(ναι, κοιμάται. Θέλετε να του πω κάτι;)
Ρωτάει κάπως απότομα θα έλεγα και ξεροκαταπίνω
(όχι απλά... είμαι η οικιακή βοηθός και...)
(σοβαρά! Αχ, συγγνώμη. Δεν είχα ιδέα ότι προσέλαβε καινούργια οικονόμο!)
Δεν είχε ιδέα; Μα ποια είναι αυτή τέλος πάντων!
(κρίμα)
Μουρμουρίζω και εκείνη χαμογελάει ευγενικά
(είμαι η Vanessa, η μικρή αδερφή του Daniel)
Η ποια;
(η μικρή αδερφή του Daniel;)
Επαναλαμβάνω και εκείνη με κοιτάζει για μερικά λεπτά σοκαρισμένη
(εμ, ναι. Να φανταστώ δεν με ξέρεις, αλλά υγεία. Χάρηκα για την γνωριμία και συγγνώμη εάν σου φάνηκα κάπως απότομη)
Λέει με κεφάτο τόνο ενώ την πλησιάζω
(δεν πειράζει. Εξάλλου εσείς είστε η κυρία)
(ω σε παρακαλώ! Λέγε με απλά Vanessa και μην μου μιλάς στον πληθυντικό. Με εκνευρίζει αφάνταστα!)
Νομίζω πως αρχίζω να την συμπαθώ αυτή την κοπέλα. Πάντως δεν μοιάζει καθόλου με τον Daniel. Δεν έχει το χρώμα των ματιών του, ούτε τον κλειστό του χαρακτήρα. Θα τολμούσα να πω πως είναι το εντελώς αντίθετο από αυτό που είναι ο Daniel
(θέλεις να φτιάξω καφέ και να τα πούμε;)
(εμ, ξέρεις δουλεύω εδώ. Οπότε θα ήταν κάπως...)
(δεν με νοιάζει, σήμερα παίρνεις ρεπό. Κάθισε να πιούμε καφέ!)
Σχεδόν το απαιτεί και ομολογώ πως με διασκεδάζει αυτή η επιμονή της
(γιατί φωνάζεις πρωί πρωί!)
Η βραχνή φωνή του Daniel αντηχεί στα αυτιά μου και στρέφω απότομα το κεφάλι για να τον δω να περπατά αφηρημένα προς το μέρος μας ενώ παράλληλα τρίβει τα μάτια του
(καλημέρα και σε σένα, μεγάλε αδερφέ. Θες καφέ;)
(εννοείται)
Της απαντάει και έπειτα το βλέμμα του στρέφεται στο δικό μου και παγώνει
(Anastasia! Πότε ήρθες;)
(μόλις τώρα)
(της είπα να πιει καφέ μαζί μας. Δεν ελπίζω να έχεις αντίρρηση)
(όχι! φυσικά και δεν έχω αντίρρηση)
(ωραία!)
Αποκρίνεται χαρωπά και έπειτα γυρίζει την πλάτη της προς εμάς για να ετοιμάσει τους καφέδες. Τον παρακολουθώ να κάθεται απέναντι μου, με το βλέμμα του καρφωμένο στο δικό μου. Με κάνει νευρική! Αμέσως χαμηλώνω το κεφάλι, προσπαθώντας να τον αποφύγω με κάποιον τρόπο
(δεν μου είπες ότι έδιωξες την κυρία Lopez!)
Πετάει ξαφνικά η Vanessa και σηκώνω το κεφάλι για να τον ξανά κοιτάξω
(ε δεν έτυχε. Εξάλλου... δεν ήταν και καμιά σημαντική πληροφορία)
(και γιατί την έδιωξες;)
Ρωτάει καθώς γυρίζει από την άλλη και μας πλησιάζει
(δεν την έδιωξα, εκείνη ήθελε να φύγει λόγο των παιδιών της)
(τι έπαθαν τα παιδιά της;)
(δεν ξέρω μωρέ Vanessa. Μου είπε απλά πως πρέπει να φύγει)
(κρίμα πάντως! Την συμπαθούσα πολύ αυτή την κυρία)
(ε τώρα... θα αποκτήσεις μια καινούρια φίλη)
Λέει, με τα υπονοούμενα φανερά στον τόνο της φωνής του ενώ το βλέμμα του στρέφεται ξανά στο δικό μου. Δεν μπορώ να τον καταλάβω!
(καλά αυτό είναι σίγουρο!)
Αποκρίνεται με κέφι η Vanessa και επιστρέφει στην δουλειά της
(τελικά το μετάνιωσα)
Πετάει ξαφνικά εκείνος και έπειτα σηκώνεται από την θέση του
(τι εννοείς; γιατί σηκώθηκες;)
Ρωτάει έκπληκτη η Vanessa καθώς γυρίζει για να τον κοιτάξει και εκείνος της χαμογελάει στραβά
(σου είπα και εχθές. Έχω πολλές δουλειές να κάνω. Τα λέμε)
Λέει και έπειτα φεύγει από την κουζίνα για να πάει στο δωμάτιο του. Μόλις κλείνει την πόρτα, νιώθω τα νεύρα μου να φουντώνουν. Επίτηδες το έκανε αυτό, είμαι σίγουρη!
(πόσο καιρό δουλεύεις εδώ;)
Με ρωτάει ξαφνικά η Vanessa και στρέφω το βλέμμα μου επάνω της
(μερικές εβδομάδες. Γιατί;)
(άρα τον έχεις συνηθίσει. Δεν χρειάζεται να σου εξηγήσω πόσο στριμμένος είναι)
Λέει με πειραχτηκό τόνο, κάνοντας με να χαμογελάσω. Έχω ανακαλύψει αρκετές πτυχές του. Αλλά είναι η πρώτη φορά που τον βλέπω να αντιδρά τόσο.... τόσο... τόσο αλαζονικά! Δεν του ταιριάζει αυτό το στυλ. Καθόλου!

Daniel's POV

Μόλις φτάνω στην εταιρία, πηγαίνω κατευθείαν στο γραφείο μου. Η γραμματέας μου με ακολουθεί σχεδόν σε όλη την διαδρομή, ενημερώνοντας με για όλα όσα πρέπει να ξέρω
(εντάξει Laura, κατάλαβα. Μπορείς να μου φέρεις έναν καφέ και να ξεκινήσουμε;)
(μάλιστα κύριε!)
Λέει και φεύγει τρέχοντας. Ανοίγω την πόρτα και εκπλήσσομαι καθώς βλέπω την Katherine να κάθεται στην καρέκλα μου
(Katherine!)
Αναφωνώ έκπληκτος και εκείνη χαμογελάει στραβά
(άργησες!)
Λέει ενώ εγώ κλείνω την πόρτα και την πλησιάζω
(πως και από εδώ;)
Την ρωτάω, αγνοώντας την προηγούμενη παρατήρηση της
(έχουμε μέρες να μιλήσουμε και... ομολογώ ότι μου έλειψες!)
Λέει και τώρα στέκομαι απέναντι της, έχοντας την έδρα να μας χωρίζει
(γιατί είσαι εδώ;)
Ξανά ρωτάω και εκείνη χαμογελάει διαβολικά. Ξέρω ακριβώς τι προσπαθεί να κάνει!
(δεν νομίζω πως είναι ωραίο... παραμονές του γάμου μας να είμαστε μαλωμένοι)
Λέει ναζιάρικα καθώς σηκώνεται από την θέση της και με πλησιάζει με αργά αλλά αποφασιστικά βήματα
(πες ξεκάθαρα αυτό που θες Katherine. Τα μισόλογα δεν σου ταιριάζουν)
Λέω καθώς απλώνει το χέρι της για να αγγίξει τους ώμους μου
(χαίρομαι που με ξέρεις τόσο καλά!)
Μουρμουρίζει και τώρα στέκεται μπροστά μου, πειράζοντας την γραβάτα μου
(νομίζω πως πρέπει να αναθερμάνουμε τις σχέσεις μας)
Προσθέτει χαμηλόφωνα και πλησιάζει το πρόσωπο μου για να με φιλήσει στο στόμα. Το φιλί της είναι πολύ διαφορετικό από ότι της Anastasia's. Γαμώτο, γιατί την σκέφτομαι! Ξαφνικά, η πόρτα ανοίγει και την απομακρύνω για να γυρίσω από την άλλη
(εμ, συγγνώμη εάν διέκοψα)
Λέει απολογητικά η γραμματέας μου και ξεφυσάω
(έλα μέσα Laura. Η κυρία έτσι και αλλιώς έφευγε)
Λέω καθώς στρέφω το βλέμμα μου πάνω της. Την παρακολουθώ να δαγκώνει αισθησιακά τα χείλη της, προσπαθώντας να με προκαλέσει. Αλλά δεν μου δημιουργεί κανένα συναίσθημα
(θα τα πούμε αργότερα... στο σπίτι σου)
Μου ψιθυρίζει και έπειτα φεύγει από το γραφείο, κουνώντας προκλητικά τους γοφούς της. Στο σπίτι μου; Ωχ, φαντάζομαι πως θα κάνει η Vanessa μόλις την δει. Θα έχουμε νέες περιπέτειες στο σπίτι.