Ο κύριος

Κεφάλαιο Είκοσι δύο

Daniel's POV

Μόλις φτάνω στο σπίτι, ή ώρα είναι δύο τα μεσάνυχτα. Γύρισα σχεδόν όλη την πόλη! Οι σκέψεις μου με βασανίζουν. Τι θα κάνω με την Anastasia; Τα συναισθήματα μου με τρώνε, αλλά και η λογική με βασανίζει. Η Katherine με απογοήτευσε όσο τίποτα σήμερα. Ειδικά όταν την είδα να σηκώνει χέρι στην αδερφή μου... ένιωσα τον θυμό να με κυριεύει. Δεν έχω ξανά χτυπήσει ποτέ γυναίκα στην ζωή μου, αλλά σήμερα ήταν η πρώτη φορά που είχα την παρόρμηση να το κάνω. Δεν λέω πως και η αδερφή μου είναι άγγελος. Ξέρω πόσο εκνευριστική μπορεί να γίνει ώρες ώρες. Ειδικά εάν την πιάσουν τα νεύρα της! Αλλά και η Katherine δεν είχε κανέναν λόγο να σηκώσει το χέρι της.

Μόλις μπαίνω μέσα στο διαμέρισμα μου, βλέπω πως όλα είναι σκοτεινά. Ευτυχώς η Vanessa κοιμήθηκε. Περπατάω προς το σαλόνι και βγάζω το παλτό μου
(άργησες)
Η φωνή της Vanessa's με κάνει να τιναχτώ. Αμέσως στρέφω το κεφάλι και την βλέπω να στέκεται στην είσοδο του δωματίου μου και να με κοιτάζει, με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος της
(ήμουν... έξω)
Μουρμουρίζω και εκείνη με πλησιάζει με αργά βήματα
(έξω;)
(ναι. Γιατί σου ακούγεται τόσο παράξενο;)
(κάτι έχεις αλλάξει εσύ αδερφέ. Δεν ήσουν έτσι)
Λέει καθώς τώρα στέκεται μπροστά μου και κατσουφιάζω
(τι εννοείς;)
(εννοώ πως κάτι σε έχει κάνει να αλλάξεις. Η μάλλον... κάποια!)
Λέει, με τα υπονοούμενα φανερά στον τόνο της φωνής της
(σταμάτα τις βλακείες ρε Vanessa!)
Λέω δήθεν αδιάφορα καθώς την προσπερνάω, αλλά εκείνη με αρπάζει από το χέρι, σταματώντας με
(μου κρύβεις πράγματα αδερφούλη, και δεν μου αρέσει)
(μα πως είναι δυνατόν να το πιστεύεις αυτό;)
(σου αρέσει η Ana;)
Πετάει ξαφνικά και τα μάτια μου γουρλώνουν από το σοκ
(αστειεύεσαι; Η Ana είναι η οικιακή βοηθός μου, πως θα μπορούσα να κάνω κάτι μαζί της;)
(εκτός από οικιακή βοηθός, είναι και άνθρωπος. Και οι ανθρώποι ερωτεύονται!)
Μόνο που αυτός είναι ένας απαγορευμένος έρωτας, χωρίς καμία ελπίδα
(δεν χρειάζεται να μου απαντήσεις, ούτε να μου πεις ψέμματα. Το μόνο που θέλω να σου πω είναι να την προσέχεις! Είναι ένα πολύ καλό κορίτσι και της αξίζουν τα καλύτερα!)
Λέει με απόλυτα σοβαρό ύφος και ξεφυσάω
(έχεις δίκιο)
Μουρμουρίζω και χαμηλώνω το βλέμμα μου στο πάτωμα
(θα έρθεις να κοιμηθούμε μαζί;)
Ρωτάω διστακτικά ενώ την κρυφοκοιτάζω και εκείνη χαμογελάει
(δεν χρειαζόταν καν να το ρωτήσεις)
Αποκρίνεται και έπειτα βαδίζουμε προς το δωμάτιο. Χαίρομαι που μέσα σε όλη αυτή την παράνοια... υπάρχει και κάποιος λογικός άνθρωπος που με υποστηρίζει.