Ο κύριος

Κεφάλαιο Εννιά

Τα μάτια μου ανοίγουν αργά καθώς το φως του ήλιου εισβάλει από τα παράθυρα. Τι ώρα είναι; Απλώνω το χέρι στο κομοδίνο για να κοιτάξω την οθόνη του κινητού μου. Δέκα το πρωί! Έχω αργήσει! Αμέσως σηκώνομαι από το κρεβάτι και το στρώνω στα γρήγορα. Έπειτα κατεβαίνω στην κουζίνα και φυσικά... εκείνος δεν είναι εδώ. Στρέφω το βλέμμα μου στην πόρτα του δωματίου του και βλέπω πως είναι ανοιχτή. Δεν υπάρχει αμφιβολία, έφυγε. Ξεφυσάω δυνατά καθώς περπατάω προς την νησίδα. Ούτε πρωινό δεν πρόλαβα να του ετοιμάσω! Ξαφνικά, βλέπω ένα σημείωμα στην νησίδα. Σκύβω λίγο και αρχίζω να το διαβάζω.

"καλημέρα Anastasia. Ήθελα να σε ευχαριστήσω ξανά για εχθές και να σου ανακοινώσω πως δεν χρειάζεται να δουλέψεις σήμερα. Μπορείς να επιστρέψεις στο σπίτι σου. Καλή σου ημέρα"

Πάντα ευγενικός. Αυτό είναι κάτι που τον χαρακτηρίζει αρκετά θα έλεγα. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και τσαλακώνω το γράμμα στην παλάμη μου. Εφόσον μου ζήτησε να φύγω... δεν μπορώ να αρνηθώ. Καλώ τον Lucas στο κινητό και σχεδόν αμέσως το σηκώνει
(καλημέρα μικρή)
(καλημέρα. Που είσαι;)
(σπίτι, σήμερα έχω ρεπό)
(ωραία, θέλεις να πάμε για κανένα καφέ;)
(φυσικά! Έρχομαι τώρα από το σπίτι σου)
(ε καθυστέρησε και λίγο)
(γιατί, θα αργήσεις να ετοιμαστείς;)
Ρωτάει ειρωνικά και στριφογυρίζω πειραχτηκά τα μάτια μου
(τα λέμε σε λίγο βλάκα)
(εντάξει μικρή)
Λέει και το κλείνω. Καλύτερα να βιαστώ
(Stefan;)
Φωνάζω και σε λίγα λεπτά, εμφανίζεται μπροστά μου
(ναι Ana)
(μπορείς να με πας στο σπίτι μου σε παρακαλώ;)
(βεβαίως!)
Απαντάει χαμογελώντας και αφού πάρω το μπουφάν μου, φεύγω από το σπίτι του κυρίου Morisson.

Daniel's POV

Κάθομαι στην καρέκλα του γραφείου μου και την περιμένω με αγωνία να εμφανιστεί. Κοιτάζω νευρικά το ρολόι στον καρπό μου και ξεφυσάω. Έχει αργήσει πολύ. Ίσως της έτυχε κάτι αλλά... θα με έπαιρνε για να με ενημερώσει. Ξαφνικά, η πόρτα του γραφείου ανοίγει και επιτέλους εμφανίζεται
(καλημέρα!)
Λέει με κεφάτο ύφος καθώς με πλησιάζει και μου δίνει ένα σύντομο φιλί στο στόμα, αλλά εγώ παραμένω παγωμένος μπροστά της
(τι συμβαίνει;)
Με ρωτάει σιγανά και απομακρύνω τα χέρια της από τους ώμους μου
(πρέπει να μιλήσουμε)
Λέω με σταθερή φωνή και εκείνη κάνει ένα βήμα πίσω, με το ύφος της να αλλάζει από κεφάτο σε επιφυλακτικό
(συνέβη κάτι;)
(βασικά... θα ήθελα να σου κάνω μια σοβαρή πρόταση)
Είμαι νευρικός. Δεν ξέρω πως να της το πω και δεν ξέρω και πως θα αντιδράσει
(τι πρόταση;)
(κάθισε πρώτα)
(μπορούμε να τα πούμε στα όρθια, λεγε!)
Αποκρίνεται με αποφασιστικό τόνο και εγώ ξεφυσάω
(οι γονείς μου με πιέζουν για γάμο)
Λέω και τα φρύδια της ανασηκώνονται από την έκπληξη
(και τώρα;)
(σκέφτηκα πως... αν το θέλεις και εσύ φυσικά... να αρραβωνιαζόμασταν πρώτα και μετά από μερικούς μήνες... το συζητάμε και για γάμο)
(και γιατί να μπούμε σε τόσο μεγάλη διαδικασία, από την στιγμή που μπορούμε να παντρευτούμε κατευθείαν)
Να παντρευτούμε κατευθείαν;
(δηλαδή εσύ δεν έχεις θέμα με αυτόν τον γάμο;)
(αστειεύεσαι αγάπη μου! Την περίμενα πολύ καιρό αυτή την πρόταση από εσένα)
Μουρμουρίζει και περνάει τα χέρια της γύρω από τον λαιμό μου
(αλήθεια;)
(φυσικά! Είμαστε δύο χρόνια μαζί Daniel. Σε ξέρω και με ξέρεις, το μόνο που λείπει... είναι ο γάμος!)
Λέει και με ξανά φιλάει στο στόμα. Φαίνεται τόσο χαρούμενη, σε αντίθεση με μένα. Ναι, είμαστε δύο χρόνια μαζί αλλά ποτέ μου δεν σκέφτηκα για γάμο. Καλά καλά δεν συγκατοικούμε και θα κάνουμε και γάμο! Φφφ, έχε χάρη που δέχομαι πιέσεις, αλλιώς δεν θα ασχολούμουν καν!
(δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι! Λοιπόν, θα ειδοποίησω του γονείς μου για να μαζευτούμε αύριο το βράδυ στους δικούς σου και να συζητήσουμε για τον γάμο)
Λέει και εγώ νιώθω το άγχος να με κατακλύζει
(ίσως είναι καλύτερα αν...)
(μην ανησυχείς για τίποτα. Θα τα κανονίσω όλα εγώ!)
Αποκρίνεται βιαστικά, διακόπτοντας την πρόταση μου. Έπειτα κάνει μεταβολή και φεύγει χοροπηδώντας από το γραφείο μου. Τελικά... βρίσκομαι σε μεγαλύτερο μπελά από όσο νόμιζα.

Anastasia's POV

Καθόμαστε σε μια ήσυχη καφετέρια μαζί με τον Lucas και συζητάμε για διάφορα, άσχετα θέματα ενώ παράλληλα πίνουμε τον γαλλικό καφέ μας
(σε βλέπω κάπως πεσμένη σήμερα... έγινε κάτι;)
Η ερώτηση του με ξαφνιάζει, αλλά προσπαθώ να το παίξω άνετη
(όχι, τίποτα)
(Ana, μαζί μου μιλάς!)
Αποκρίνεται και ξεφυσάω
(δεν είναι πως... έχει συμβεί κάτι το σημαντικό, απλά... απλά έτσι είμαι σήμερα)
(δεν είναι μόνο σήμερα! και τις προηγούμενες είσαι έτσι. Βασικά, από την ημέρα που άρχισες δουλειά έγινες έτσι. Μήπως τελικά δεν ήταν καλή ιδέα να σε αφήσω να δουλέψεις εκεί;)
Λέει κάπως πειραχτηκά, προσπαθώντας να μου φτιάξει το κέφι. Αχ Lucas, εάν μπορούσες να δεις μέσα από τα μάτια μου... τότε θα καταλάβαινες τι πραγματικά με πονάει
(έλα, πες μου)
μουρμουρίζει καθώς απλώνει το χέρι για να ζουλήξει τρυφερά το δικό μου
(δεν είναι κάτι)
(τώρα θα με κάνεις να σου τα βγάλω με το τσιγκέλι)
αποκρίνεται και πάλι με πειραχτηκό τόνο και εγώ απλά του χαμογελάω ως απάντηση
(πάντως εάν χρειάζεσαι βοήθεια.... εγώ είμαι....)
(ξέρω Lucas, εσύ είσαι εδώ...)
λέω, συμπληρώνοντας την πρόταση του
(πάντα ήσουν και πάντα θα είσαι!)
προσθέτω και εκείνος μου χαμογελάει γλυκά
(χαίρομαι που η φιλία μας κράτησε τόσα χρόνια!)
(και εγώ χαίρομαι Lucas)
αλλά ένας θεός ξέρει πως θα αντιδράσει όταν μάθει πως είμαι ερωτευμένη με το αφεντικό μου.