Ο κύριος

Κεφάλαιο Έντεκα

(Anastasia!)
Αναφωνεί καθώς φτάνω στην είσοδο και πολύ αργά, γυρίζω για να τον ξανά κοιτάξω
(μπορείς να μείνεις;)
Τι!!! Άκουσα καλά η μήπως έχω παραισθήσεις;
(ο ορίστε;)
(είπα, μπορείς να μείνεις;)
Επαναλαμβάνει και τώρα σιγουρεύτικα πως άκουσα καλά
(εμ, φυσικά...)
Μουρμουρίζω ενώ τον πλησιάζω
(με όλο το θάρρος αλλά... σας βλέπω κάπως πεσμένο. Συμβαίνει κάτι;)
Ρωτάω κάπως διστακτικά και εκείνος περπατά προς την κουζίνα
(κρασί ή ουίσκι;)
Ρωτάει και εγώ κουνάω το κεφάλι μου
(ορίστε;)
(τι πίνεις; κρασί ή ουίσκι;)
Ααα! αυτό εννοούσε
(εμ, κρασί)
Απαντάω σιγανά και αφού πάρει ένα μπουκάλι με δύο ποτήρια, κατευθύνεται προς τον μεγάλο καναπέ και κάθεται
(μπορείς να καθίσεις δίπλα μου Anastasia. Δεν δαγκώνω)
Μουρμουρίζει και τον πλησιάζω με αργά βήματα. Δεν είμαι σίγουρη για τον σκοπό του. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί μου συμπεριφέρεται έτσι ξαφνικά. Μόλις κάθομαι δίπλα του, απλώνει το χέρι και μου δίνει το ένα από τα δύο ποτήρια
(ευχαριστώ)
Λέω σχεδόν ψιθυριστά και τον παρακολουθώ να πίνει μια μεγάλη γουλιά κρασί. Θέλω τόσο πολύ να μάθω τι είναι αυτό που τον βασανίζει, αλλά ξέρω πως δεν έχω το δικαίωμα. Το μόνο που μπορώ να κάνω, είναι να κάθομαι δίπλα του και να τον κοιτάζω, περιμένοντας την επόμενη του κίνηση
(ξέρεις Anastasia, στην ζωή τίποτα δεν είναι εύκολο...)
Εμένα το λες!
(τίποτα δεν σου χαρίζεται. Απλά πρέπει να παλέψεις και να το κερδίσεις)
Συμπληρώνει και διακρίνω ένταση στον τόνο της φωνής του
(το ξέρω από πρώτο χέρι αυτό, κύριε)
(μην με αποκαλείς κύριο. Δεν χρειάζεται)
Πετάει απότομα και αδειάζει όλο το κρασί από το ποτήρι του
(μα... είστε ο κύριος του σπιτιού. Πως αλλιώς να σας αποκαλώ;)
Ρωτάω φανερά μπερδεμένη και τα αγγελικά του μάτια συναντούν τα δικά μου, κάνοντας με να χαθώ στα βάθη τους. Πως γίνεται ένας άνθρωπος να αγγίζει την ομορφιά ενός Θεού!
(είμαστε οι δυο μας Anastasia. Για εμένα είσαι ένα απλό κορίτσι...)
Μουρμουρίζει αλλά ο τόνος του δεν εκπέμπει κάτι το πονηρό η το χλευαστικό
(θέλω να μου μιλάς στον ενικό και να με αποκαλείς με το όνομα μου)
Λέει και... αισθάνομαι κάπως περίεργα. Ακόμα και που το σκέφτομαι... μου φαίνεται αδιανόητο
(δεν μου είναι και πολύ εύκολο)
Μουρμουρίζω και ξαφνικά, ένα μικρό χαμόγελο χαράζεται στα χείλη του
(είσαι ένα πολύ συνεσταλμένο και χαριτωμένο κορίτσι, Anastasia)
Τα λόγια του μου κόβουν την ανάσα. Δεν μπορώ να το πιστέψω! Τα κοπλιμέντα του με φέρνουν σε δύσκολη θέση αλλά με χαροποιούν κιόλας. Ξαφνικά, ο ήχος του κινητού μου σπάει αυτή την παράξενη ατμόσφαιρα. Αμέσως το βγάζω από την τσέπη μου και κοιτάζω την οθόνη. Ωχ, ο Lucas! Είχα ξεχάσει ότι με περιμένει! Τι να του πω τώρα; τι να του εξηγήσω;
(δεν θα το σηκώσεις;)
Με ρωτάει εκείνος και στρέφω απότομα το βλέμμα μου στο δικό του
(δεν ξέρω εάν είναι σωστό)
Μουρμουρίζω και κατσουφιάζει, φανερά μπερδεμένος από την απάντησή μου. Το τηλέφωνο μου συνεχίζει να χτυπά και εγώ δεν μπορώ να αποφασίσω τι είναι χειρότερο! Φφφ, να πάρει! Δεν μπορώ να του το κάνω αυτό... πρέπει να ξέρει!
(έλα Lucas)
(αντε, δεν θα κατέβεις; είπαμε να πάρεις μια τσάντα και εσύ έχεις αργήσει σχεδόν μισή ώρα!)
(Lucas... τελικά δεν θα έρθω)
Μουρμουρίζω και επικρατεί σιγή για μερικά λεπτά. Δεν μου αρέσει αυτό
(γιατί;)
Ρωτάει με ήπιο τόνο, αλλά τον ξέρω καλά. Ξέρω πως μέσα του βράζει αυτή την στιγμή
(γιατί Anastasia;)
Ξανά ρωτάει με πιο επιβλητικό τόνο τώρα και εγώ κλείνω τα μάτια. Τι να του πω; πως να του εξηγήσω; και σιγά μην καταλάβει. Είναι κολλητός μου, αλλά το ξέρω πως... δεν θα δεχτεί αυτή μου την επιλογή
(πρέπει να μείνω. Θα τα πούμε αύριο)
Λέω βιαστικά και το κλείνω. Θεέ μου, αισθάνομαι τόσο άσχημα που του το κάνω αυτό
(τι τρέχει;)
Η φωνή του Daniel με επαναφέρει στην πραγματικότητα και σηκώνω το κεφάλι για να κοιτάξω ξανά τα αγγελικά του μάτια
(τίποτα)
Μουρμουρίζω και στρέφω το βλέμμα μου αλλού
(μήπως σου χάλασα τα σχέδια;)
Ρωτάει και γνέφω αρνητικά
(δεν είναι κάτι, αλήθεια)
Ξαφνικά, το χέρι του ακουμπάει τα δύο δικά μου, κάνοντας με να πάρω μια απότομη εισπνοή. Το άγγιγμα του με κάνει νευρική και αυξάνει τους παλμούς της καρδιάς μου. Τι μου συμβαίνει;
(η συμπεριφορά σου απέναντι μου είναι πολύ παράξενη, Anastasia. Δεν με ξέρεις καθόλου αλλά... επιλέγεις να με βοηθάς, επιλέγεις να χαλάσεις τα σχέδια σου για να είσαι τώρα κοντά μου. Δεν μπορώ να καταλάβω!)
(δεν είναι ότι έχω κάποιον σκοπό. Απλώς... υποθέτω δηλαδή πως μου αρέσει να βοηθάω του άλλους)
(όχι! Εγώ νιώθω πως με αντιμετωπίζεις διαφορετικά...)
Αποκρίνεται σιγανά και τα μάτια μου συναντούν ξανά τα δικά του
(έχεις μια παράξενη καλοσύνη μέσα σου)
Προσθέτει με τον ίδιο τόνο και νιώθω την καρδιά μου να λιώνει από τα υπέροχα λόγια του
(και εσύ είσαι καλός άνθρωπος, Daniel)
Λέω χωρίς να το σκεφτώ και εκείνος χαμογελάει στραβά
(εγώ δεν το πιστεύω αυτό)
Αποκρίνεται και κατσουφιάζω
(γιατί όχι;)
Ρωτάω και ρουθουνίζει, στρέφοντας το βλέμμα του αλλού
(έχω κάνει πολλά λάθη στην ζωή μου Anastasia. Και δυστυχώς... συνεχίζω να κάνω)
Μουρμουρίζει, φανερά απογοητευμένος, κάνοντας την καρδιά μου να σφιχτεί. Αυτός ο άντρας... έχεις τόσες διαφορετικές πτυχές που... πραγματικά, δεν μπορώ να τον παρακολουθήσω! Ξαφνικά, μου έρχεται στο μυαλό τα λόγια της μητέρας του το πρωί. Ο Daniel παντρεύεται! Ακόμα με πονάνε αυτές οι λέξεις
(πρέπει να σου πω κάτι...)
Μουρμουρίζω και αμέσως το βλέμμα του στρέφεται στο δικό μου
(έμαθα πως... παντρεύεσαι)
Συμπληρώνω και εκείνος κατσουφιάζει
(πως το ξέρεις αυτό;)
(μου το είπε σήμερα το πρωί η μητέρα σου. Ήρθε εδώ για εσένα και... έτυχε να γνωριστούμε)
Λέω και εκείνος κλείνει τα μάτια του ενώ παράλληλα σφίγγει το σαγόνι του από θυμό
(δεν την πιστεύω!)
Μουγκρίζει και έπειτα χτυπάει το τραπέζι, κάνοντας με να τιναχτώ
(τι σου είπε;)
Με ρωτάει και ξεροκαταπίνω
(δεν έχει σημασία. Απλά πήρα κάποιες αποφάσεις και... νομίζω πως είναι δίκαιο να τις ξέρεις και εσύ...)
Μουρμουρίζω και τα μάτια του στρέφονται ξανά στα δικά μου. Να πάρει! Με κάνει τόσο νευρική το βλέμμα του
(θέλω να παραιτηθώ)
Του ανακοινώνω και τα μάτια του γουρλώνουν από το σοκ. Ωχ, δεν μου αρέσει αυτό.