Ο κύριος

Κεφάλαιο Τριάντα επτά

(άφησε την. Θα σου δώσω ότι θέλεις, αρκεί να την αφήσεις!)
Λέει όσο πιο ήπια μπορεί ο Daniel και άγνωστος άντρας πιέζει παραπάνω την μύτη του μαχαιριού στο δέρμα μου. Να πάρει!
(άφησε την!)
Μουγκρίζει και ξαφνικά, ακούγονται μερικά σκυλιά να γαβγίζουν. Ωχ όχι!
(γαμώτο!)
Μουρμουρίζει ο άγνωστος άντρας και έπειτα με αφήνει
(σήκω ρε, μας την πέσανε!)
Λέει στον συνεργάτη του ενώ προσπαθεί να τον σηκώσει από το χώμα και ο Daniel έρχεται τρέχοντας προς το μέρος μου
(που να πάρει!)
Γρυλίζει ο άλλος και αφού σηκωθεί παίρνει το μαχαίρι από το χέρι του συνεργάτη του και σκάει την πίσω ρόδα του αυτοκινήτου. Όχι!
(πάμε να φύγουμε)
Συμπληρώνει και έπειτα χάνονται από το οπτικό μας πεδίο
(είσαι καλά;)
Με ρωτάει σιγανά ο Daniel καθώς σπρώχνει τις τούφες που έχουν ξεφύγει, πίσω από τα αυτιά μου. Η καρδιά μου χτυπάει τόσο δυνατά που νομίζω πως θα βγει από το στήθος μου. Ο φόβος και η αδρεναλίνη έχουν χτυπήσει κόκκινο μέσα μου. Αμέσως χώνομαι στην αγκαλιά του και εκείνος με σφίγγει
(ηρέμησε, όλα είναι καλά τώρα)
Μουρμουρίζει και με φιλάει στα μαλλιά
(φοβήθηκα τόσο πολύ...)
(σσς, όλα είναι εντάξει τώρα. Ηρέμησε Anastasia)
Λέει σιγανά και ξαφνικά, νιώθω μερικές σταγόνες να πέφτουν στο πρόσωπο μου
(βρέχει)
Μουρμουρίζει ο Daniel και αμέσως με αφήνει για να ψάξει τις τσέπες του
(μα... που είναι το κλειδί)
(που το άφησες;)
(στην τσέπη μου, αλλά... γαμώτο!)
Αμέσως τρέχει στην μεριά του οδηγού και προσπαθεί να ανοίξει την πόρτα αλλά δεν μπορεί
(είναι κλειδωμένο)
Λέω και εκείνος κλοτσάει το αυτοκίνητο
(και ο άλλος μου έκλεψε το πορτοφόλι. Γαμώτο! τι θα κάνουμε τώρα;)
Μουγκρίζει, φανερά έξαλλος. Να πάρει, τι θα κάνουμε τώρα; Κοιτάζω προς τον ορίζοντα μήπως υπάρχει κάποιο φως. Και βλέπω πως τελικά... κάτι αχνοφαίνεται
(ίσως υπάρχει κάποιο σπίτι εδώ κοντά)
Μουρμουρίζω και τον πιάνω από το χέρι για να τον τραβήξω μαζί μου
(που πάμε;)
(στο βάθος έχει ένα φως. Ίσως είναι σπίτι)
Του εξηγώ και τρέχουμε προς τα εκεί, μιας και η βροχή έχει αρχίσει να δυναμώνει. Όσο πλησιάζουμε σε αυτό το φως, ανακαλύπτουμε πως τελικά είναι ένας παλιός στάβλος. Μπαίνουμε μέσα και τα άλογα ταράζονται για μια στιγμή
(θα βγάλουμε εδώ το βράδυ και αύριο βλέπουμε)
Λέω ενώ παρακολουθώ πως τα ρούχα του έχουν γίνει σχεδόν μούσκεμα
(καλύτερα να βγάλεις το παλτό σου)
Του προτείνω και εκείνος με ακούει. Ψάχνω τις τσέπες μου μήπως και βρω το κινητό μου, αλλά δυστυχώς δεν το πήρα μαζί μου
(άφησε με να σε κοιτάξω)
Λέει ξαφνικά και με πλησιάζει. Αρχικά δεν καταλαβαίνω τι εννοεί, αλλά μόλις πιάνει το πιγούνι μου και ανασηκώνει μαλακά το κεφάλι μου, καταλαβαίνω
(ευτυχώς δεν σου άφησε κάποιο σημάδι)
Ψελλίζει και νιώθω πως λιώνω κάτω από τα αγγελικά του μάτια. Παρατηρώ προσεκτικά τα βρεγμένα του μαλλιά, τα μισάνοιχτα χείλη του και το τσιτωμένο πρόσωπο του. Θεέ μου, βοήθα με! Βοήθα με να μην υποκύψω στις επιθυμίες μου. Κάνε με να σταματήσω τον εαυτό μου από το λάθος που ετοιμάζομαι να διαπράξω. Ξαφνικά, το βλέμμα του εστιάζει στο δικό μου και νιώθω την καρδιά μου να σφυροκοπά μέσα στο στήθος μου
(Anastasia...)
Ψιθυρίζει και ο αντίχειρας του χαϊδεύει απαλά το κάτω χείλος μου, κόβοντας μου εντελώς την ανάσα
(έχεις πολύ όμορφα μάτια...)
Προσθέτει με τον ίδιο τόνο και εγώ κλείνω τα μάτια μου, απολαμβάνοντας το άγγιγμα και τα λόγια του
(να πάρει!)
Σφυρίζει μέσα από τα σφιγμένα του δόντια και έπειτα τα χείλη του ορμούν στα δικά μου, κάνοντας με να αφήσω έναν μικρό αναστεναγμό. Είναι λες και έχουν περάσει αιώνες από τότε που γεύτητα για τελευταία φορά τα χείλη του. Η ψυχή μου είναι έτοιμη να του παραδοθεί, το ίδιο και το σώμα μου
(Daniel...)
Λέω ανάμεσα στο φιλί μας αλλά εκείνος σφραγίζει ξανά τα χείλη μας, σωπαίνοντας με. Τα δάχτυλα μου κουλουριάζονται στα μαλλιά του καθώς το φιλί το βαθαίνει όλο και περισσότερο. Τα σώματα μας γίνονται ένα και η λογική απλά χάνεται. Είναι ξεκάθαρο πλέον αυτό που θέλουμε και οι δύο! Το φιλί μας σταματάει και τα βλέμματα μας συναντώνται. Γαλανά, φλογερά μάτια, καρφωμένα σε ζαλισμένα καστανά. Τα δάχτυλα μου ανεβαίνουν στο στήθος του και συγκεκριμένα στο πουκάμισο του
(είσαι σίγουρη;)
Με ρωτάει χαμηλόφωνα και παίρνω μια βαθιά ανάσα για να του απαντήσω
(ποτέ δεν ήμουν πιο σίγουρη)
Αυτόματα οι κόρες των ματιών του διαστέλλονται και τα χείλη του ενώνονται ξανά με τα δικά μου, με ακόμα περισσότερο πάθος αλλά και τρυφερότητα. Ξέρω πως όταν επιστρέψει η λογική, η μαγεία αυτής της στιγμής θα εξαφανιστεί. Αλλά θα μείνει σαν μια όμορφη, σκοτεινή ανάμνηση μέσα στα βαθύ του μυαλού μου. Ένα μυστικό που δεν θα το ξέρει κανείς πέρα από εμάς τους δύο.