Ο κύριος

Κεφάλαιο Δεκατρία

Anastasia's POV

Στέκομαι έξω από την πόρτα του σπιτιού του Lucas. Σηκώνω το χέρι για να χτυπήσω αλλά δειλιάζω. Φοβάμαι να αντικρίσω το πρόσωπο του αυτή την στιγμή! Ξέρω πως είναι θυμωμένος μαζί μου... και δεν έχει άδικο. Είναι ο κολλητός μου! Δεν μπορώ να τον αφήσω! Χτυπάω με δύναμη την πόρτα και μέσα σε λίγα λεπτά, ένας καταρακωμένος Lucas εμφανίζεται στην είσοδο. Παρακολουθώ τα χαρακτηριστικά του πρόσωπο του να σκληραίνουν καθώς με βλέπει μπροστά του και η ανάσα μου κόβεται από φόβο και αγωνία
(Lucas...)
(τι θέλεις εσύ εδώ;)
Ρωτάει απότομα, κάνοντας την καρδιά μου κομμάτια. Δεν την μπορώ αυτή την συμπεριφορά του!
(ήρθα για να μιλήσουμε)
(ήσουν πολύ ξεκάθαρη εχθές το βράδυ Ana. Αντίο)
Λέει και κλείνει την πόρτα, αλλά εγώ προλαβαίνω και την αρπάζω με τα χέρια μου, μπλοκάροντας την
(ήρθα εδώ για να μιλήσουμε, Lucas. Δεν θα σε αφήσω να με διώξεις τόσο εύκολα!)
(εγώ ότι είχα να πω το είπα! Φύγε τώρα!)
(δεν πρόκειται να πάω πουθενά, εάν δεν μιλήσουμε πρώτα!)
Αποκρίνομαι φωναχτά και παρακολουθώ τα μάτια του να στενεύουν από θυμό
(και τι άλλο θέλεις να πούμε δηλαδή; Μου το ξεκαθάρισες εχθές!)
Λέει και κατσουφιάζω
(τι ακριβώς σου ξεκαθάρισα, δηλαδή;)
(ότι πηδιέσαι με το αφεντικό σου! Για αυτό η αλλαγή στην συμπεριφορά σου, για αυτό το ξαφνικό άγχος, η μελαγχολία και όλες αυτές...)
Δεν προλαβαίνει να ολοκληρώσει επειδή η παλάμη μου προσγειώνεται στο μάγουλο του, κάνοντας το κεφάλι του να γυρίσει απότομα από την άλλη μεριά
(θα έπρεπε να ντρέπεσαι, Lucas! Είναι δυνατόν να το πιστεύεις αυτό για εμένα! Είμαστε από παιδιά μαζί και εσύ μου λες πως....)
Αφήνω μετέωρη την πρόταση μου καθώς νιώθω τα δάκρυα να ανεβαίνουν με μεγάλη δύναμη στα μάτια μου και το παράπονο να πνίγει τον λαιμό μου. Δεν ήξερα ότι σκεφτόταν έτσι για εμένα. Νόμιζα πως με ήξερε καλύτερα και από την οικογένεια μου! Αλλά τελικά... έκανα λάθος
(Ana, δεν...)
(ούτε λέξη παραπάνω!)
Μουγκρίζω καθώς σηκώνω την παλάμη μου και εκείνος μένει να με κοιτάζει, με το στόμα μισάνοιχτο από το σοκ
(τελικά, έκανα λάθος που ήρθα)
Προσθέτω σιγανά και έπειτα φεύγω προς το ταξί το οποίο με περίμενε τόσες ώρες
(ξεκίνα!)
Λέω καθώς μπαίνω μέσα στο αυτοκίνητο και ξαφνικά ακούω την φωνή του να με καλεί. Το ταξί ξεκινάει και εγώ χαμηλώνω το βλέμμα μου στο πάτωμα από ντροπή. Πως έγιναν έτσι τα πράγματα! Από εκεί που είμαστε καλά... ξαφνικά όλα χαλάνε. Και το χειρότερο είναι πως δεν υπάρχει λόγος για να χαλάσουν! Παίρνω μια βαθιά ανάσα καθώς κρύβω το πρόσωπο μου με τις παλάμες μου
(είστε καλά δεσποινίς;)
Με ρωτάει ξαφνικά ο ταξιτζής και ξεφυσάω
(ναι, μια χαρά)
Ψελλίζω και ευτυχώς δεν μου κάνει άλλες ερωτήσεις για την υπόλοιπη διαδρομή.