Ο κύριος

Κεφάλαιο Έξι

Περπατάμε μαζί με τον Lucas στην παραλία, κοιτάζοντας παράλληλα το ηλιοβασίλεμα και την θάλασσα που σκάει στην ακτή
(αυτό το μέρος θα είναι πάντα το αγαπημένο μου)
Μουρμουρίζω και ο Lucas στρέφει το παιχνιδιάρικο βλέμμα του στο δικό μου
(πες μου κάτι που δεν ξέρω)
Λέει και χαμογελάω στραβά
(θυμάσαι όταν ερχόμασταν μικροί εδώ;)
Προσθέτει και αυτόματα οι αναμνήσεις κατακλύζουν το μυαλό μου 
(φυσικά και θυμάμαι! Τότε που τρέχανε οι μανάδες μας να μας πιάσουν επειδή μπαίναμε μέσα στην θάλασσα)
(η τότε που πήγες να πνιγείς και σε έσωσα!)
(όχι! Εσύ πηγές να με πνίξεις και μετά μου το έπαιζες ήρωας! Αλλά πάντα τέτοιος ήσουν)
Λέω πειραχτηκά και αρχίζουμε να γελάμε
(όσα χρόνια και αν περάσουν... εμείς θα παραμείνουμε αχώριστοι!)
Δηλώνει καθώς περνάει το χέρι του γύρω από τους ώμους μου, κάνοντας με να χαχανίσω
(εννοείται αυτό!)
Λέω και εκείνος χαμογελάει γλυκά. Η αλήθεια είναι πως δεν έχω κανέναν άλλον πέρα από τον Lucas. Αυτός ήταν και παραμένει ο καλύτερος μου φίλος. Πάντα ήταν εδώ για εμένα. Πάντα στα δύσκολα αλλά και στα εύκολα
(αλήθεια, από την ημέρα που άρχισες να δουλεύεις δεν μου έχεις πει τίποτα για το αφεντικό σου. Τι τρέχει; δεν τα πάτε καλά;)
Αυτόματα όλη μου η διάθεση πέφτει. Τι ήθελε και μου τον ανέφερε τώρα
(μια χαρά, απλά...)
Κάνω παύση, προσπαθώντας να βρω τα κατάλληλα λόγια για να περιγράψω τον κύριο Daniel Morisson
(αλλά;)
Ρωτάει ο Lucas και ξεφυσάω
(είναι περίεργος άνθρωπος. Πολύ κλειστός... εργατικός αλλά και νοικοκύρης. Είναι η εξαίρεση των πλούσιων)
Λέω και εκείνος γελάει σιγανά
(αν δεν σε ήξερα, θα έλεγα πως την έχεις ψηλό πατήσει μαζί του)
Τα λόγια του με κάνουν να παγώσω για μερικά λεπτά και στρέφω το κεφάλι για να τον κοιτάξω κατάματα
(πιστεύεις ότι είμαι ερωτευμένη;)
Ρωτάω και εκείνος σκάει ένα γελάκι
(θα ήταν μεγάλη έκπληξη για εμένα αυτό!)
Απαντάει χαλαρά και αποφασίζω να το παίξω και εγώ χαλαρή, ώστε να μην με καταλάβει. Συνεχίζουμε την πορεία μας, αλλά το μυαλό μου έχει μείνει κολλημένο στα λόγια του. Εγώ! Να είμαι τσιμπημένη με τον κύριο Daniel! Ακούγεται τρελό και εξωφρενικό! Σιγά μην... Αχ, τι κάθομαι και σκέφτομαι τώρα
(η μαμά μου σε κάλεσε για φαγητό στο σπίτι)
Του ανακοινώνω και κατσουφιάζει
(για απόψε;)
(όποτε θέλεις!)
Απαντάω, ανασηκώνοντας αδιάφορα τους ώμους
(θα το ήθελα πολύ για απόψε, αλλά έτυχε μια... προσωπική υπόθεση)
Λέει και του χαμογελάω πονηρά
(ποια τύλιξες πάλι βρε James bond)
Τον πειράζω και εκείνος γελάει
(είναι μια κοπέλα που δουλεύουμε μαζί στο γραφείο. Κανονίσαμε για απόψε να βγούμε και... ελπίζω όλα να πάνε καλά)
(θα πάνε, είμαι σίγουρη!)
Τον ενθαρρύνω και σφίγγει το χέρι του γύρω από τους ώμους μου
(για αυτό σε λατρεύω ρε Ana! Είσαι ένας αισιόδοξος άνθρωπος, γεμάτος χαρά και ελπίδα, και το καλύτερο είναι πως... όλο αυτό... μπορείς να το μεταφέρεις με έναν περίεργο τρόπο στον άλλον)
Λέει κάνοντας με να χαμογελάσω
(σε λατρεύω κολλητέ!)
Μουρμουρίζω καθώς ακουμπάω το κεφάλι μου στον ώμο του και εκείνος χαμογελάει γλυκά
(κι εγώ σε λατρεύω μικρή)
Δεν πρόκειται να ξεχάσω όλα όσα έχω ζήσει μαζί του! Πάντα ένα κομμάτι μου θα ανήκει στον Lucas. Μαζί του πέρασα τα παιδικά μου χρόνια, τις δυσκολίες και τις χαρές μου. Η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις και δυσκολίες, αλλά όσο έχω τον Lucas δίπλα μου... πραγματικά δεν φοβάμαι τίποτα.