Ο κύριος

Κεφάλαιο Είκοσι επτά

Anastasia's POV
Το επόμενο βράδυ.

(είναι όλα έτοιμα;)
Ρωτάω γεμάτη άγχος και αγωνία και η μητέρα μου γελάει
(ηρέμησε αγάπη μου!)
Αποκρίνεται χαλαρά και εγώ ξεφυσάω καθώς κοιτάζω το ρολόι στον καρπό μου. Η ώρα είναι εννιά. Θα έπρεπε να ήταν ήδη εδώ
(έχεις αγωνία;)
Με ρωτάει ο πατέρας μου καθώς τυλίγει το χέρι του γύρω από τους ώμους μου και στρέφω το βλέμμα μου επάνω του
(και το ρωτάς βρε μπαμπά!)
Απαντάω και εκείνος γελάει σιγανά
(έλα, ηρέμησε. Όλα θα πάνε καλά, θα δεις!)
Ξαφνικά, ακούγεται το κουδούνι της πόρτας και η αγωνία μου φτάνει στο ζενίθ της
(ήρθανε!)
Φωνάζω και τρέχω στον καθρέφτη του διαδρόμου για να κοιτάξω το είδωλο μου
(άστο, ότι και να κάνεις... η ίδια θα μείνεις)
Με πειράζει ο μικρός μου αδερφός και του τσιμπάω το μάγουλο
(άσε τα σχόλια και πήγαινε στο σαλόνι)
Λέω και εκείνος γελάει ενώ τρέχει προς το σαλόνι. Έπειτα πλησιάζω την πόρτα και παίρνω μια βαθιά ανάσα. Έχω τόσο άγχος... τόση αγωνία! Αμέσως απλώνω το χέρι και ανοίγω την πόρτα
(καλησπέρα!)
Λέει η Vanessa και σπρώχνει τον Daniel για να με αγκαλιάσει
(Α! και εσείς να φανταστώ... είστε η μητέρα της Anastasia's)
Λέει και με αφήνει για να αγκαλιάσει την μητέρα μου, η οποία γελάει
(και εσείς είστε η δεσποινίς Morisson!)
(λέγεται με Vanessa και προτιμώ τον ενικό. Στο κάτω κάτω, εγώ θα έπρεπε να σας μιλάω στον πληθυντικό!)
Λέει και η μαμά μου γελάει ξανά. Φαίνεται να διασκεδάζει με την συμπεριφορά της Vanessa's. Όπως και εγώ άλλωστε!
(μαμά, από εδώ ο Daniel)
Τους συστήνω και ο Daniel πλησιάζει την μαμά για να φιλήσει ευγενικά το χέρι της
(συγχωρέστε την αδερφή μου για την παρορμητική συμπεριφορά της)
(όχι αγόρι μου, μην ζητάς συγγνώμη. Είναι χαρά μας να γνωρίζουμε δύο τόσο ζεστούς ανθρώπους)
Αποκρίνεται η μητέρα μου και η Vanessa χαμογελάει θριαμβευτικά στον αδερφό της. Είμαι σίγουρη πως εάν δεν ήταν η μητέρα μου μπροστά, τώρα θα τον είχε πειράξει όσο δεν πάει
(ελάτε μέσα!)
Προσθέτει η μαμά και προχωράνε μπροστά με την Vanessa. Κάνω να τις ακολουθήσω, αλλά το χέρι του Daniel με σταματάει. Στρέφω το κεφάλι και τον βλέπω να με κοιτάζει με τρυφερό ύφος
(συγγνώμη εάν η μικρή έφερε την μαμά σου σε δύσκολη θέση)
Λέει αλλά δεν το εννοεί. Ξέρει πως δεν με πειράζει
(Daniel, δεν χρειάζεται να ανησυχείς. Είμαι σίγουρη πως οι γονείς μου θα λατρέψουν την αδερφή σου και εσένα!)
(το πιστεύεις πραγματικά αυτό;)
Με ρωτάει και απλώνω το χέρι για να χαϊδέψω το δικό του
(φυσικά και το εννοώ!)
Μουρμουρίζω και παρακολουθώ το πρόσωπο του να σοβαρεύει και τα χείλη του να μισανοίγουν. Αχ και να μπορούσα να τον φιλήσω! Αλλά είμαστε στο πατρικό μου, δεν θα ήταν πρέπον!
(πάμε μέσα)
Λέω βιαστικά και τον τραβάω μαζί μου ως το σαλόνι. Παρακολουθώ τον Daniel και την Vanessa να γνωρίζονται με την οικογένεια μου και νιώθω ένα ζεστό συναίσθημα να γεμίζει την καρδιά μου. Μου αρέσει αυτή η εικόνα, μου αρέσει να τους βλέπω εδώ. Πλέον είναι σαν να ανήκουν και αυτοί στην οικογένεια μου. Όμως με τον Daniel... δεν ξέρω τι θα γίνει ανάμεσα μας. Μπορεί από την δική μου πλευρά να το δέχονται όλο αυτό, αλλά από την πλευρά του Daniel; Πως θα σκεφτούν για εμένα άραγε;

Daniel's POV

Καθόμαστε στο μεγάλο τραπέζι του σπιτιού και τρώμε το καταπληκτικό φαγητό που μας ετοίμασε η κυρία Parker
(Daniel, σου αρέσει το κρασί;)
Με ρωτάει ο κύριος Parker και γνέφω καταφατικά καθώς μασάω την μπουκιά μου
(θέλεις λίγο ακόμη;)
(βάλτε και σε μένα!)
Πετάει ξαφνικά η αδερφή μου και απλώνει το ποτήρι της προς τον πατέρα της Anastasia's. Καταπίνω και λέω
(εσύ αρκετά ήπιες για απόψε μικρή)
(δεν κατάλαβα, επειδή είσαι μεγαλύτερος θα μου απαγορεύσεις να πιω; είμαι ενήλικη κύριε Daniel)
Λέει με πειραχτηκό τόνο, κάνοντας τους άλλους να χαμογελάσουν στο τραπέζι, αλλά εγώ αισθάνομαι κάπως άβολα
(μην ανησυχείς κοπέλα μου, θα φέρω εγώ αργότερα άλλο κρασί να το πιούμε εμείς οι δύο)
Πετάει ξαφνικά η κυρία Parker και η Vanessa της χαμογελάει γλυκά
(λοιπόν Daniel, για πες μου για τις δουλειές σου;)
Με ρωτάει ο κύριος Parker και αφήνω τα μαχαιροπίρουνα για να πάρω την χαρτοπετσέτα και να σκουπίσω τα χείλη μου
(ασχολούμαι με πολλά πράγματα κύριε Parker. Συνεργάζομαι με πολλές εταιρίες και τώρα στα κοντά μάλιστα, ετοιμάζω μια δουλειά στην Αγγλία)
(στην Αγγλία;)
(μάλιστα. Φεύγω μεθαύριο και... θα ήθελα να σας ρωτήσω κάτι)
Λέω και εκείνος κατσουφιάζει
(τι ακριβώς;)
(θα ήθελα να σας ζητήσω την άδεια να πάρω την κόρη σας μαζί μου για τρεις ημέρες στην Αγγλία)
Λέω και το βλέμμα μου στρέφεται στο σαστισμένο δικό της
(υποθέτω πως αυτό... θα το αποφασίσει η ίδια η Ana)
Μουρμουρίζει με χαλαρό ύφος και όλοι στρέφουμε τα βλέμματα μας επάνω της. Πες ναι, πες ναι!
(δεν θα είναι λίγο... παράξενο; Άσε που δεν θέλω να αφήσω την Vanessa μόνη της)
(α μπα, μην νομίζεις. Δεν με πειράζει καθόλου, ίσα ίσα!)
Αποκρίνεται με χαλαρό ύφος η αδερφή μου καθώς πίνει μια γουλιά από το κρασί της. Με την δεσποινίδα θα τα πούμε αργότερα στο σπίτι
(ε τότε... εντάξει. Ας πάμε μαζί)
Λέει και νιώθω το στήθος μου να φουσκώνει από χαρά. Τρεις ημέρες με την Anastasia στην Αγγλία! Το καλύτερο μου!