Ο κύριος

Κεφάλαιο Είκοσι τέσσερα

(πότε είχες σκοπό να μου πεις ότι έχεις σχέση με το αφεντικό σου;)
Ρωτάει χαμηλόφωνα και εγώ της κάνω νόημα με τον δείκτη μου να μην φωνάζει
(σσς! δεν θέλω να μας ακούσει ο μπαμπάς)
(ο μπαμπάς τα ξέρει όλα!)
Τι;
(ο Lucas σας μίλησε;)
Ρωτάω ευθέως και εκείνη ξεφυσάει
(έχει σημασία;)
(φυσικά και έχει μαμά!)
Αποκρίνομαι με κατηγορηματικό τόνο και το βλέμμα της στρέφεται ξανά στο δικό μου
(ναι, ο Lucas μας τα είπε όλα αυτά. Μας είπε αυτά που κανονικά έπρεπε να μας πεις εσύ!)
(πιστεύεις πως μου ήταν εύκολο μαμά; Και τι θα σας έλεγα δηλαδή; πως είμαι ερωτευμένη με το αφεντικό μου;)
Της εξηγώ το αυτονόητο και εκείνη ξεφυσά
(είχες τις ευκαιρίες σου Ana. Μπορούσες να μας εξηγήσεις, όμως εσύ...)
Κάνει παύση, κοιτάζοντας με έντονα μέσα στα μάτια
(όμως εσύ δεν ήθελες!)
(δεν είναι ότι δεν ήθελα μαμά, δεν μπορούσα! Αυτός ο έρωτας είναι απαγορευμένος)
Της εξηγώ και κατσουφιάζει
(τι εννοείς απαγορευμένος;)
(δεν είναι προφανές! Εκείνος είναι πλούσιος και εγώ φτωχή. Πως θα μπορούσαν να ταιριάξουν οι κόσμοι μας;)
Λέω και την παρακολουθώ να ξεφυσά ενώ το ύφος της μαλακώνει
(αχ βρε κοριτσάκι μου! Εάν υπάρχει αληθινή αγάπη μεταξύ σας... τότε θα τον βρείτε τον δρόμο σας)
Λέει με γλυκό ύφος καθώς χαϊδεύει τρυφερά το μάγουλο μου
(δεν ξέρω τι να κάνω πλέον μαμά. Δεν γνωριζόμαστε πολύ καιρό, αλλά εγώ νιώθω πως είμαι ερωτευμένη μαζί του!)
(μα ο χρόνος δεν έχει σημασία όταν είσαι ερωτευμένη, καρδιά μου! Αυτό έχει να κάνει με το πως σου συμπεριφέρεται ο άλλος)
(αχ μαμά! Δεν μπορείς να καταλάβεις πόσο γλυκός είναι, πόσο ευγενικός και καλόκαρδος είναι!)
(λοιπόν, τι θα έλεγες να τον φέρουμε εδώ για δείπνο;)
Τι!!!
(δεν υπάρχει περίπτωση!)
(γιατί βρε αγάπη μου;)
(ως τι θα τον καλέσουμε για δείπνο βρε μαμά;)
(ως το αφεντικό σου)
Απαντάει λιτά και... ομολογώ ότι το σκέφτομαι για μερικά λεπτά. Τώρα αυτό είναι σωστό;
(θα του το προτείνω)
Λέω αποφασιστικά και εκείνη χαμογελάει γλυκά
(καλά θα κάνεις καρδιά μου. Αντε, έλα τώρα μέσα να φάμε)
Αποκρίνεται και χωρίς να το πολύ σκεφτώ, ορμάω στην αγκαλιά της
(σ'αγαπάω μαμά!)
Μουρμουρίζω και εκείνη ρουθουνίζει καθώς τρίβει τρυφερά την πλάτη μου
(και εγώ μωρό μου!)
Λέει σιγανά και νιώθω τα δάκρυα να τσούζουν ξανά τα μάτια μου. Ανάθεμα τι θα έκανα αν δεν είχα και την οικογένειά μου! Αυτοί είναι το μοναδικό μου στήριγμα. Αυτούς αγαπώ περισσότερο σε αυτό τον κόσμο και θα τους αγαπώ για πάντα!

Daniel's POV

Αφού έχουμε ψωνίσει όλο το εμπορικό κέντρο, πηγαίνουμε για καφέ και έπειτα επιστρέφουμε στο σπίτι. Πραγματικά τα πόδια μου δεν με βαστάνε
(δεν πρόκειται να ξανά βγω μαζί σου για ψώνια)
Λέω καθώς μπαίνουμε μέσα στο σπίτι και αφήνω τις σακούλες στο πάτωμα. Έπειτα τρέχω ως το σαλόνι και κάθομαι στον καναπέ. Απόλαυση!
(γιατί μωρέ. Άσχημα περάσαμε;)
Ρωτάει καθώς έρχεται να καθίσει δίπλα μου και ξεφυσάω
(τουλάχιστον την επόμενη φορά, θα ξέρω να κουβαλήσω και τους bodyguard μαζί μου)
(γιατί; χρειαζόμαστε ασφάλεια;)
(όχι, εγώ χρειάζομαι περισσότερα χέρια για να κρατήσω τα πράγματα σου)
Λέω και εκείνη με σκουντάει πειραχτηκά στον ώμο
(αντε βρε, βλάκα!)
Μουρμουρίζει και έπειτα ρίχνει το βάρος της πίσω στον καναπέ
(τι θέλεις να μαγειρέψω;)
(οτιδήποτε αρκεί να μην το κάψεις)
(πω πω, αυτό το κρύο χιούμορ σου!)
Λέει με ειρωνεία και εγώ γελάω
(θέλεις να μαγειρέψουμε μαζί;)
Προτείνω και στρέφω το κεφάλι για να αντικρίσω το σοκαρισμένο ύφος της
(τι;)
(για ξανά πες το αυτό, γιατί νομίζω πως κάτι δεν έπιασα)
Λέει και ρουθουνίζω
(έλα βρε Vanessa. Θέλεις να μαγειρέψουμε μαζί, ναι η όχι;)
(και από πότε καταδέχεσαι εσύ να μπεις στην κουζίνα;)
Ρωτάει, φανερά έκπληκτη και αυτόματα η ανάμνηση της Anastasia's στην κουζίνα μου ξεπηδά από τα βαθύ του μυαλού μου. Ήταν υπέροχη εκείνη η βραδιά!
(δεν έχει σημασία το πότε)
Μουρμουρίζω και έπειτα σηκώνομαι από την θέση μου
(πήγαινε να αφήσεις τα πράγματα σου στο δωμάτιο και έλα στην κουζίνα να ξεκινήσουμε!)
Λέω και εκείνη έρχεται να σταθεί δίπλα μου
(δεν θα με βοηθήσεις;)
Με ρωτάει με δήθεν λυπημένο ύφος και στριφογυρίζω τα μάτια μου
(όχι Vanessa!)
Λέω και εκείνη μουτρώνει καθώς παίρνει τις σακούλες της και βαδίζει προς το δωμάτιο μου. Με διασκεδάζει η συμπεριφορά της. Περπατάω προς την κουζίνα και ανοίγω το ντουλάπι για να βγάλω ένα πακέτο μακαρόνια, μιας και είναι το μοναδικό πράγμα που ξέρω να μαγειρεύω
(Daniel;)
Η φωνή της! Νομίζω πως άκουσα την φωνή ηρς! Αμέσως γυρίζω από την άλλη και την βλέπω να στέκεται μερικά βήματα μακριά μου
(Anastasia!)
Μουρμουρίζω καθώς αφήνω τα μακαρόνια στην νησίδα και την πλησιάζω
(τι κάνεις εδώ;)
(ήρθα για να συζητήσουμε κάτι σοβαρό)
Λέει και εγώ κατσουφιάζω
(έγινε κάτι;)
Ρωτάω χαμηλόφωνα και εκείνη υψώνει το βλέμμα της στο δικό μου
(πρόκειται για...)
(έτοιμη. Α! Anastasia, τι κάνεις εσύ εδώ;)
Δυστυχώς η αδερφή μου μας διακόπτει και εγώ κάνω ένα βήμα πίσω. Γαμώτο μου!
(ήρθα για να...)
(για να μας δει)
Συμπληρώνω βιαστικά την πρόταση της και το βλέμμα της στρέφεται στο δικό μου. Είμαι σίγουρος πως μετά από αυτό, η Vanessa θα με βασανίσει για να τα μάθει όλα!
(ωραία, κάθισε τότε να φας μαζί μας. Εγώ και ο Daniel θα μαγειρέψουμε)
Λέει και αυτόματα στρέφω το βλέμμα μου στην αδερφή μου
(δεν χρειάζεται να τα λέμε και όλα)
Μουρμουρίζω και εκείνη στριφογυρίζει τα μάτια της ενώ η Anastasia χαχανίζει
(θα ήθελα πολύ να σας δω)
Λέει και η Vanessa χτυπάει παλαμάκια από χαρά
(τέλεια! Αντε, ξεκινάμε αδερφέ)
Λέει και ξαφνικά με αρπάζει από το χέρι και με τραβάει ως την κουζίνα. Δεν πιστεύω ότι θα ζήσω τέτοιον εξευτελισμό.