Ο κύριος

Κεφάλαιο Τριάντα τρία

Anastasia's POV

"Αγαπημένο μου ημερολόγιο.
Ξέρω πως έχω καιρό να σου γράψω, αλλά υπήρχε σοβαρός λόγος. Μέσα σε δύο εβδομάδες έχει αλλάξει όλος μου ο κόσμος. Από την ημέρα που αντίκρισα τα μάτια του... είναι σαν να έχω τρελαθεί. Αρχικά, μπορούσα να ελέγξω το πάθος μου. Ήξερα πως δεν θα μπορέσω ποτέ να είμαι μαζί του και ας είχα τις ελπίδες μέσα μου. Βλέπεις αγαπημένο μου ημερολόγιο, η ζωή δεν είναι σαν τα παραμύθια και τις ιστορίες που διαβάζουμε στα βιβλία. Η πραγματικότητα είναι σκληρή για τους ανθρώπους αλλά τα όνειρα και η φαντασία τους λυτρώνουν από αυτόν τον σκληρό κόσμο. Και τότε... ήρθε η στιγμή που δεν πίστευα ποτέ πως θα ζούσα. Εκείνος με φίλησε! Έκανε το πρώτο βήμα και ουσιαστικά... υπέγραψε την καταστροφή μου. Γιατί αυτός ο έρωτας είναι καταστροφικός. Αυτές οι ώρες που περάσαμε μαζί στο Λονδίνο, τροφοδότησαν ακόμα περισσότερο τα συναισθήματα και τα όνειρα μου. Για πρώτη φορά στην ζωή μου, πίστεψα ότι θα μπορέσω να κάνω το όνειρο πραγματικότητα. Αλλά η ζωή με γέλασε αγαπημένο μου ημερολόγιο. Με τιμώρησε ξανά, επιστρέφοντας με στην σκληρή πραγματικότητα. Από την μία είμαι θυμωμένη μαζί του αλλά και με τον εαυτό μου. Είχε δίκιο σε όσα μου είπε εχθές το βράδυ. Εγώ τα προκάλεσα όλα στο Λονδίνο, εγώ του ζήτησα να βγούμε μαζί, εγώ δέχτηκα το δώρο του, εγώ του πρότεινα να ξαπλώσουμε αγκαλιά στο κρεβάτι και να μου διαβάσει τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα. Όλα είναι δικό μου σφάλμα και δυστυχώς... το πληρώνουμε και οι δυο μας. Δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω για να διορθώσω τα πράγματα, δεν ξέρω εάν πρέπει να επιμείνω η απλά να απομακρυνθώ. Ναι, είναι ακόμα νωρίς, μπορώ να τον εγκαταλείψω. Αλλά η καρδιά μου ραγίζει και μόνο στην σκέψη ότι θα τον παρατήσω. Τι να κάνω αγαπημένο μου ημερολόγιο; τι;"

(Ana, σου έφερα το τσάι σου!)
Ξαφνικά η πόρτα ανοίγει και η μαμά μου μπαίνει μέσα στο δωμάτιο, κρατώντας την κούπα με το ζεστό μου ρόφημα. Αρχικά σαστίζει καθώς βλέπει ότι κρατάω το ημερολόγιο στα χέρια μου. Αλλά επανέρχεται γρήγορα στην πραγματικότητα και με πλησιάζει
(ορίστε)
(ευχαριστώ μαμά)
Μουρμουρίζω καθώς παίρνω την κούπα και εκείνη κάθεται δίπλα μου στο κρεβάτι. Από το ύφος της και μόνο καταλαβαίνω ότι θέλει να μιλήσουμε
(έχεις μέρες να γράψεις στο ημερολόγιο σου. Έγινε κάτι;)
Ρωτάει και ξεφυσάω
(όχι μαμά μου. Απλά ήθελα να γράψω στο ημερολόγιο μου)
Απαντάω χαλαρά, χαρίζοντας της το πιο γλυκό μου χαμόγελο
(γιατί προσπαθείς να μου κρυφτείς;)
Ρωτάει και εγώ σαστίζω
(τι εννοείς;)
(εννοώ πως από την στιγμή που γύρισες δεν έχεις πει κουβέντα. Ήρθες κατευθείαν και κλειδώθηκες μέσα στο δωμάτιο σου και αυτό το κάνεις όταν δεν είσαι καλά!)
Πως με ξέρει αυτή η γυναίκα
(έλα βρε μωρό μου, πες μου τι σου συμβαίνει;)
Σχεδόν με παρακαλάει. Δεν μπορώ να μείνω σιωπηλή όταν με κοιτάζει έτσι! Μου την δίνει που ξέρει πως να με λυγίζει
(περάσαμε καλά για μερικές ώρες αλλά... αυτό ήταν)
Μουρμουρίζω και εκείνη κατσουφιάζει
(τι εννοείς, αυτό ήταν;)
(εννοώ πως θα φύγω από το σπίτι του Daniel και από την ζωή του)
Λέω χαλαρά και εκείνη με κοιτάζει σαστισμένη
(γιατί όλα αυτά αγάπη μου;)
(επειδή υπάρχουν πολλά εμπόδια ανάμεσα μας μαμά. Καλύτερα να λήξει τώρα όλο αυτό το πανηγύρι, παρά αργότερα)
Απαντάω σιγανά καθώς κλείνω το ημερολόγιο. Όλα μέσα μου είναι τόσο μπερδεμένα! Από την μία ή λογική και από την άλλη το συναίσθημα. Η λογική μου μου λέει πως κάνω καλά και φεύγω, όμως τα συναισθήματα μου... με κατά τρώνε, με πιέζουν να πάω να τον βρω... να του μιλήσω! Δεν μπορώ να το πιστέψω! Πότε κατάφερα να τον ερωτευτώ; πότε κατάφερα να νιώσω έρωτα για αυτόν τον άντρα; όλα είναι τόσο μπερδεμένα!

Daniel's POV

Στέκομαι στο σαλόνι, κοιτάζοντας τον νυχτερινό ουρανό της πόλης και πίνοντας παράλληλα ένα ποτήρι ουίσκι. Είναι η πρώτη φορά στην ζωή μου που δεν νιώθω τίποτα! Λες και ένα σκοτεινό πέπλο έχει καλύψει τα συναισθήματα μου και απλά αφήνει την λογική να δράσει. Δεν ξέρω εάν αυτό που κάνω είναι σωστό, δεν ξέρω σε ποιον δρόμο θα με βγάλει, πάντως ξέρω πως πρέπει!
(έχεις αγωνία;)
Ρωτάει η Vanessa, σπάζοντας την νεκρική σιωπή που επικρατούσε τόσες ώρες
(όχι Vanessa. Θα έλεγα πως... δεν νιώθω απολύτως τίποτα)
Μουρμουρίζω και κατεβάζω όλο το ουίσκι από το ποτήρι μου. Ξαφνικά, ακούγεται το άνοιγμα της πόρτας. Γυρίζω από την άλλη και βλέπω την μητέρα μου να μπαίνει μέσα στο δωμάτιο, μαζί με την Katherine. Δεν περίμενα να την φέρει μαζί της
(καλησπέρα)
Λέω με χαλαρό ύφος κάθε τις πλησιάζω με αργά βήματα
(τι είναι αυτά που μαθαίνω, Daniel! Από πότε τα έχεις με αυτή την υπηρέτρια;)
Φωνάζει η μητέρα μου ενώ εγώ την κοιτάζω με απάθεια
(δεν έχει σημασία πια)
(πως δεν έχει σημασία! Έδωσες δικαίωμα στον κάθε ξένο να μας πιάσει στο στόμα του. Μας έκανες ρεζίλι με τις πράξεις σου Daniel, το καταλαβαίνεις;)
(ναι μητέρα, το καταλαβαίνω. Αλλά σκοπεύω να το αλλάξω)
(πως;)
Ρωτάει με κοφτό τόνο και στρέφω το βλέμμα μου στην Katherine
(θα παντρευτώ την Katherine!)
Απαντάω λιτά και παρατηρώ τα πρόσωπα τους να σαστίζουν. Είμαι σίγουρος πως δεν το περίμεναν αυτό από εμένα
(αλήθεια το λες αγόρι μου;)
(φυσικά μαμά. Αυτή την φορά είμαι αποφασισμένος! Θέλω να παντρευτώ την Katherine!)
Επαναλαμβάνω λίγο πιο δυνατά, ώστε να το εμπεδώσουν
(μπράβο αγόρι μου!)
Αναφωνεί ξαφνικά η μητέρα μου και με φιλάει στα μάγουλα. Ξέρω πως χάρηκε πολύ τώρα. Η περιουσία της θα δεθεί με την περιουσία του πατέρα της Katherine και οι δύο εταιρίες θα κάνουν πάταγο στην αγορά. Όλα για το συμφέρον λοιπόν και εγώ απλά συμφωνώ μαζί τους. Το βλέμμα μου στρέφεται στην Vanessa, η οποία συνεχίζει να με κοιτάζει σαστισμένη. Σίγουρα δεν το περίμενε. Και δεν την αδικώ. Υπό άλλες συνθήκες ούτε εγώ θα το περίμενα αυτό από τον εαυτό μου. Όμως τώρα... τώρα απλά δεν με νοιάζει. Ας γίνει αυτό που οι άλλοι θέλουν. Εφόσον δεν μπορώ να έχω εγώ αυτό που θέλω... αυτό που χρειάζομαι. Η μάλλον... αυτήν που χρειάζομαι.