Ο κύριος

Κεφάλαιο Τέσσερα

Anastasia's POV

Την επόμενη ημέρα, δυστυχώς καθυστέρησα να πάω στο σπίτι του κυρίου Morisson. Ο Lucas και οι χαζές του ιδέες με έκαναν να χάσω το πρόγραμμα μου. Μόλις φτάνω στο ρετιρέ, βλέπω τον Stefan να στέκεται έξω από την πόρτα και να με κοιτάζει με αυστηρό ύφος. Όπως κάθε φορά
(καλημέρα Stefan!)
Λέω καθώς τον πλησιάζω
(καλημέρα δεσποινίς)
(συγγνώμη που άργησα. Απλά είχε πολύ κίνηση και... καταλαβαίνεις)
Του εξηγώ με απολογητικό ύφος και εκείνος απλά μου ανοίγει την πόρτα για να μπω μέσα. Πάντα ψυχρός και απόμακρος. Βαδίζω προς το εσωτερικό του σπιτιού και αφού κρεμάσω το παλτό και το σκουφάκι μου, πηγαίνω στο δωμάτιο του για να ξεκινήσω. Ανοίγω την πόρτα, αλλά τα βήματα μου σταματούν καθώς τον βλέπω ημίγυμνο, να κοιμάται στο κρεβάτι κρατώντας το μαξιλάρι του αγκαλιά. Θεέ μου, είναι τόσο όμορφος! Το βλέμμα μου έχει καρφωθεί εντελώς αδιάκριτα στο στομάχι και στο γυμνό του στήθος. Δεν τον λες και πολύ γυμνασμένο... αλλά ούτε και αγύμναστο. Το βλέμμα μου ανεβαίνει σιγά σιγά στο πρόσωπο του και νιώθω την καρδιά μου να επιταχύνει. Φαίνεται τόσο ήρεμος όταν κοιμάται. Το πρόσωπο του φαίνεται γαλήνιο και τα χαρακτηριστικά του έχουν μαλακώσει. Τόσο διαφορετικός! Μα τι κάνω τώρα; δεν είναι σωστό να στέκομαι εδώ και να τον καρφώνω με το βόλεμα μου. Αμέσως κλείνω την πόρτα και παίρνω μια βαθιά ανάσα για να ηρεμήσω την καρδιά μου, η οποία είναι έτοιμη να βγει από το στήθος μου. Νομίζω πως μόλις τώρα... είχα ένα μικρό καρδιακό επεισόδιο. Γιατί έμεινε εδώ; γιατί δεν έφυγε στην δουλειά νωρίς όπως κάθε μέρα; Λες να θέλει να μου μιλήσει; Αχ, δεν θέλω να με απολύσει! Μου αρέσει η δουλειά μου και τα λεφτά είναι καλά. Δεν μπορεί να με απολύσει τώρα! Τέλος πάντων, καλύτερα να ξεκινήσω δουλειά. Δεν θέλω να ξυπνήσει και να τα δει όλα άνω κάτω. Περπατάω προς την κουζίνα και αρχίζω να πλένω τα πιάτα και να καθαρίζω την νησίδα, ώσπου ξαφνικά ακούω ένα χασμουρητό και σηκώνω το κεφάλι για να τον δω να βαδίζει προς το μέρος μου
(καλημέρα κύριε)
Μουρμουρίζω και τα μάτια μου πέφτουν στο λευκό του φανελάκι. Αισθάνομαι τόσο αμήχανα τώρα. Πριν μισή ώρα τον είδα ημίγυμνο και τώρα... σίγουρα θα έχω κοκκινίσει τώρα από την ντροπή μου
(καλημέρα Anastasia)
Αποκρίνεται με άνεση καθώς περνάει το χέρι από τα ήδη μπερδεμένα του μαλλιά
(θέλετε καφέ;)
(ναι)
(γαλλικό;)
Ρωτάω και γνέφει καταφατικά. Αμέσως γυρίζω προς την κουζίνα και αρχίζω να ετοιμάζω τον καφέ του, προσπαθώντας να είμαι συγκεντρωμένη στην δουλειά μου και όχι σε εκείνον
(τι ώρα ήρθες;)
Με ρωτάει ξαφνικά, κάνοντας με να στραβοκαταπιώ
(εμ... πριν λίγο)
Απαντάω σιγανά και τον ακούω να ρουθουνίζει
(άργησες πάντως)
Μουρμουρίζει και αυτόματα κλείνω τα μάτια ενώ δαγκώνω το κάτω χείλος μου. Μεγάλη γκάφα! Αμέσως γυρίζω από την άλλη και ξεκινάω το παραλήρημα μου
(συγγνώμη. Απλά είχε πολύ κίνηση σήμερα και... δεν ήθελα να...)
(δεν πειράζει Anastasia. Εξάλλου δεν άργησες και δέκα ώρες)
Αποκρίνεται με χαλαρό ύφος και παρακολουθώ ένα στραβό χαμόγελο να σχηματίζεται στα υπέροχα χείλη του. Πρώτη φορά τον βλέπω να χαμογελάει και νιώθω την καρδιά μου έτοιμη να σπάσει
(δεν θα επαναληφθεί κύριε)
Λέω με σοβαρό ύφος και έπειτα επιστρέφω στην δουλειά μου
(πόσο χρονών είσαι;)
Η ερώτηση του με κανέν να παγώσω για μερικά δεύτερα. Αλλά τελικά βρίσκω το θάρρος και του απαντώ
(είκοσι τρία)
Απαντάω σιγανά και εκείνος ρουθουνίζει ξανά
(σπουδάζεις;)
Ξανά ρωτάει και ξεφυσάω διακριτικά
(όχι)
(γιατί;)
Με φέρνει σε δύσκολη θέση με όλες αυτές τις ερωτήσεις
(επειδή είχα άλλες υποχρεώσεις)
Αποκρίνομαι και επιτέλους ο καφές του είναι έτοιμος. Παίρνω την κούπα με το ζεστό ρόφημα και την αφήνω μπροστά του
(ορίστε κύριε. Καλή σας ημέρα)
Λέω με ευγενικό τόνο και κάνω μεταβολή για να φύγω από την κουζίνα
(Anastasia!)
Η φωνή του αυτόματα κάνει τα βήματα μου να σταματήσουν
(με συγχωρείς εάν σε έφερα σε δύσκολη θέση με τις ερωτήσεις μου)
Λέει και ο τόνος του είναι απολογητικός. Στρέφω το κεφάλι και τον βλέπω να με κοιτάζει με ελπιδοφόρο ύφος θα έλεγα
(δεν πειράζει κύριε. Καλή σας ημέρα)
Μουρμουρίζω και έπειτα φεύγω στο δωμάτιο του για να το τακτοποιήσω. Ουφ, ευτυχώς του ξέφυγα. Πρώτη φορά με ρώτησε κάποιος τόσα πολλά πράγματα για την ζωή μου. Λες και μου έπαιρναν συνέντευξη! Τέλος πάντων, ίσως ήθελε να με τσεκάρει. Φφφ, δεν ξέρω τι να πω.

Daniel's POV

(σπουδάζεις;)
Την ρωτάω, περιμένοντας να μου πει κάποιο ψέμα
(όχι)
Η απάντηση της με σαστίζει
(γιατί;)
Ρωτάω και παρακολουθώ τα χέρια της να σφίγγουν τον πάγκο της κουζίνας. Είναι νευρική εξαιτίας μου!
(επειδή είχα άλλες υποχρεώσεις)
Αποκρίνεται ενώ γυρίζει για να αφήσει τον καφέ μπροστά μου. Από το ύφος της και μόνο μπορώ να καταλάβω την ανακούφιση της
(ορίστε κύριε. Καλή σας ημέρα)
Λέει με ευγενικό τόνο και την παρακολουθώ να απομακρύνεται. Δεν μπορώ να την αφήσω να φύγει έτσι
(Anastasia!)
Λέω και αυτόματα τα βήματα της σταματούν
(με συγχωρείς εάν σε έφερα σε δύσκολη θέση με τις ερωτήσεις μου)
Προσθέτω απολογητικά και εκείνη γυρίζει το κεφάλι για να με κοιτάξει, έχοντας ένα ευγενικό χαμόγελο στο πρόσωπο της
(δεν πειράζει κύριε. Καλή σας ημέρα)
Μουρμουρίζει και φεύγει από την κουζίνα, αφήνοντας με μόνο. Έψαξα πολλά για αυτή την κοπέλα. Ήξερα την ηλικία της, το ότι δεν σπουδάζει και τους λόγους για τους οποίους δουλεύει. Έχει τελειώσει το σχολείο αλλά δεν συνέχισε τις σπουδές της λόγο οικονομικών προβλημάτων. Ο πατέρας της είχε πάθει έμφραγμα πριν από έναν χρόνο και δεν μπορεί να δουλέψει. Από την άλλη η μητέρα της δουλεύει ως καθαρίστρια και ο μικρός της αδερφός πηγαίνει ακόμα λύκειο. Η ιστορία αυτής της κοπέλας με έχει μπερδέψει. Από το ύφος της μπορείς να καταλάβεις πώς είναι ένας γλυκός άνθρωπος, όμως η ζωή της... δεν είναι και τόσο γλυκιά. Έχει πολλές δυσκολίες και εγώ... για κάποιον περίεργο λόγο θέλω να την βοηθήσω. Με έχει κάνει να την συμπαθήσω ενώ δεν την ξέρω καν
(Daniel!)
Ξαφνικά, ακούω μια οικεία φωνή πίσω μου και στρέφω το κεφάλι για να δω την Melinda να περπατά με άνεση προς το μέρος μου...