Ο κύριος

Κεφάλαιο Τριάντα πέντε

Daniel's POV

Καθόμαστε με την Katherine στο σπίτι μου και μου δείχνει διάφορα νυφικά και άλλα αξεσουάρ. Της είπα ότι δεν έχω όρεξη αλλά φυσικά εκείνη δεν με άκουσε
(κοίτα αυτό! δεν είναι πολύ όμορφο;)
Ρωτάει καθώς μου δείχνει άλλο ένα νυφικό από το περιοδικό της
(μια χαρά είναι)
Απαντάω αδιάφορα και στρέφω το βλέμμα μου στο πάτωμα
(Daniel τι έχεις;)
(τίποτα)
(ε πως τίποτα! Ήρθα εδώ για να μιλήσουμε για τον γάμο και εσύ έχεις κατεβάσει κάτι μούτρα μέχρι το πάτωμα)
(σου είπα ρε Katherine, δεν έχω όρεξη)
Μουρμουρίζω καθώς τρίβω το μέτωπο μου και εκείνη ξεφυσάει
(εντάξει Daniel. Αν δεν θέλεις να γίνει αυτός ο γάμος, απλά πες το μου)
Αποκρίνεται και πάει να σηκωθεί αλλά εγώ την σταματάω
(κάτσε ρε Katherine. Που πας τώρα;)
(φεύγω για να σε αφήσω να σκεφτείς καθαρά)
(έλα εδώ)
Μουρμουρίζω και την τραβάω να καθίσει ξανά δίπλα μου στον καναπέ
(δεν είναι ότι δεν θέλω αυτόν τον γάμο, εξάλλου εγώ τον πρότεινα. Απλά σήμερα... δεν έχω και πολύ όρεξη)
Συνεχίζω χαμηλόφωνα και εκείνη στρέφει το βλέμμα της στο δικό μου
(γιατί όμως;)
Ρωτάει και ξεφυσάω καθώς περνάω νευρικά το χέρι από τα μαλλιά μου
(έχω να σκεφτώ πολλά. Η δουλειά, ο γάμος μας...)
(για τον γάμο μας δεν χρειάζεται να ανησυχείς. Θα τα τακτοποιήσω όλα εγώ και η μαμά σου)
Με διαβεβαιώνει και ξεφυσάω ξανά
(είμαι σίγουρος)
Μουρμουρίζω και απλώνει το χέρι για να χαϊδέψει την πλάτη μου
(μην ανησυχείς. Όλα καλά θα πάνε)
Λέει και με φιλάει στο μάγουλο. Το άγγιγμα της με κάνει να ανατριχιάσω. Αμέσως σηκώνομαι από τον καναπέ και εκείνη την στιγμή βλέπω την Vanessa να μπαίνει μέσα στο σπίτι
(καλησπέρα)
Λέει με ειρωνικό τόνο και η Katherine στρέφει το κεφάλι προς τα πίσω για να την κοιτάξει
(καλησπέρα)
(άργησες!)
Λέω καθώς την πλησιάζω και εκείνη με αγριοκοιτάζει
(εμείς θα τα πούμε μετά. Καλή σας συνέχεια)
Μου λέει χαμηλόφωνα και έπειτα πηγαίνει στο δωμάτιο της. Ξέρω πως είναι έξαλλη μαζί μου και με το δίκιο της φυσικά, αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι. Εάν δεν το έπαιρνα εγώ απόφαση, τότε θα με ανάγκαζε η μητέρα μας. Καταβάθος ξέρει ότι έχω λόγο για να τα κάνω όλα αυτά. Απλά δεν θέλει να το δεχτεί. Η μικρή ήταν πάντα επαναστάτρια, αλλά κάθε επανάσταση έχει και τις θυσίες της.

Anastasia's POV

Στέκομαι στην παραλία που συχνάζαμε με τον Lucas και πετάω διαφορά βότσαλα μέσα στην θάλασσα, προσπαθώντας να απασχολήσω τον εαυτό μου ώστε να μην σκέφτομαι τα σημερινά γεγονότα. Ώστε ο κύριος Morisson... αποφάσισε να παντρευτεί. Ο πόνος του τον οδηγεί σε λάθος επιλογές. Μου την δίνει που φέρεται τόσο επιπόλαια. Ο θυμός και ο πόνος θα τον καταστρέψουν! Και το χειρότερο είναι πως δεν μπορώ να τον προστατέψω από τον ίδιο του τον εαυτό, επειδή δεν με αφήνουν!
(πιο ψηλά)
Η φωνή του με ξαφνιάζει και στρέφω απότομα το κεφάλι για να τον κοιτάξω. Παρατηρώ πως τα γένια του έχουν μεγαλώσει πολύ και το σώμα του έχει γίνει πιο λεπτό. Μοιάζει με σκιάχτρο
(ήρθες)
Μουρμουρίζω και χαμογελάει στραβά
(εφόσον μου το ζήτησες)
Αποκρίνεται και χαμηλώνω το βλέμμα μου στην άμμο
(ναι, ήθελα να μιλήσουμε για κάτι)
(σε ακούω)
Λέει και υψώνω το βλέμμα μου στο δικό του
(γιατί το έκανες Lucas;)
Ρωτάω και εκείνος κατσουφιάζει
(τι εννοείς;)
Με κοροϊδεύει κιόλας!
(α ώστε δεν καταλαβαίνεις;)
(όχι, δεν καταλαβαίνω)
Αποκρίνεται εντελώς ανήξερος και τον σπρώχνω από το στήθος, κάνοντας τον να πισωπατήσει
(τι στο...)
(σταμάτα να με κοροϊδεύεις! Ξέρω πως εσύ μίλησες στην μητέρα του Daniel για εμάς, εσύ του είπες πως ήμασταν μαζί στο Λονδίνο!)
Φωνάζω μπροστά στα μούτρα του αλλά εκείνος με κοιτάζει σαν να μην καταλαβαίνει
(οι γονείς του Daniel; Λονδίνο; Δεν καταλαβαίνω τι μου λες Ana. Εγώ δεν μίλησα στους γονείς του)
(και πως το έμαθαν ότι ήμουν στο Λονδίνο μαζί του;)
Πετάω απότομα και κατσουφιάζει
(ήσουν στο Λονδίνο μαζί με τον Daniel;)
Αχ, αυτό που με εκνευρίζει περισσότερο είναι πως μου το παίζει ανήξερος!
(μην μου το παίζεις ανήξερος. Ήξερες ότι πήγα ταξίδι μαζί του και για να μας εκδικηθείς μίλησες στους γονείς του!)
(κορίτσι μου, ακούς τι μου λες; Εγώ δεν είχα ιδέα ότι έφυγες μαζί του στο Λονδίνο. Αλλά και να το ήξερα... πιστεύεις ότι θα μιλούσα στους γονείς του;)
(φυσικά και το πιστεύω! Εδώ μίλησες στους δικούς μου, στους δικούς του θα κολώσεις)
(μπορεί να με πόνεσες Ana, αλλά ποτέ δεν θα σου έκανα κάτι τόσο κακό. Ξέρω πολλά για τους γονείς του Morisson, ξέρω πόσο σκατάνθρωποι είναι. Δεν θα μπορούσα ποτέ να σε ρίξω στα δόντια τους!)
Το ύφος του είναι σοβαρό και τα μάτια του φαίνονται ειλικρινή. Μήπως τελικά μου λέει την αλήθεια;
(αλήθεια το λες;)
(Ana σ'αγαπάω! Δεν θα μπορούσα να σε πληγώσω έτσι και πίστεψε με, δεν είχα ιδέα ότι πήγες στο Λονδίνο μαζί του!)
Δεν γίνεται να με κοροϊδεύει τόσο πολύ! Υποψιάζομαι πως κάτι άλλο τρέχει εδώ. Κάποιος άλλος κινείται πίσω από την σκηνή
(Lucas, χρειάζομαι την βοήθεια σου)
Λέω και εκείνος κατσουφιάζει. Πρέπει να βρω τον άνθρωπο που μίλησε στους γονείς του Daniel για εμάς. Πρέπει να μάθω!